[นิยายแปล(WN)] 狂乱令嬢ニア・リストン คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน 252 เมื่อโลลิเลื่อนชั้นสู่ชั้นอปไปประถมศึกษาปีที่สี่

252 เมื่อเลื่อนชั้นเข้าเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่สี่

“ว๊าーย！　โอโจ้ล่ะー！”

“โอ๊ะโตะ”

ฉันคว้าตัวคาลัวซึ่งกระโดดเข้ามาหาฉันด้วยการพุ่งตัว

“ยินดีต้อนรับกลับค๊าー！　ของฝากー！？”

ฮ่าๆๆๆ คาลัวน่ารักจังน๊า แน่นอนว่ามี

หลังจากท่องเที่ยวหนึ่งคืนสองวันตามที่วางแผนเอาไว้ ฉันก็กลับมาถึงเมืองหลวงมาเวเลียในช่วงเย็น ๆ

ทันทีที่กลับมาถึง คาลัวกับพวกเด็ก ๆ ก็ออกมาต้อนรับอย่างอบอุ่น ฉันถูกพาไปที่ห้องรับแขกและคุยกันเรื่องของฝาก……ตอนที่กำลังจะทำแบบนั้น ฉันก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาก่อน

“ริโนกิส ซาคุมะ มานี่สักเดี่ยว ไปไม่นานหรอก พวกเธอรออยู่ที่นี่แหละ……อ้า เตรียมชาไว้รอฉันก็แล้วกัน”

เช่นเดียวกับพวกเด็ก ๆ ซิลเลน อีส และแคลนอลล์มารอกันอยู่ในห้องกันก่อนแล้ว และฉันเรียกผู้ใหญ่มารวมตัวกันในห้องของฉัน

“เน๊ คิดว่าจะเป็นอะไรไหมถ้าจะให้ทุกคนกินมันน่ะ？”

พอคิดว่าพวกเราควรคุยกันพร้อมแจกของฝาก จู่ๆ ก็มีบางอย่างเข้ามาในหัวของฉัน

――ฉันยืนยันความปลอดภัยของน้ำผึ้งเป็นการส่วนตัวมาก่อนแล้ว แต่ผลไม้จะเป็นอะไรไหม

ถ้าฉันกินสารพิษเข้าไป ฉันสามารถรักษามันได้ด้วยตัวเอง แม้แต่ริโนกิสก็ถูกฝึกฝนจนไม่ตายในทันทีเหมือนกัน

ยังไงก็ตาม พวกเด็ก ๆ ไม่สามารถทำแบบนั้นได้จริงไหม

ถึงแม้จะไม่เป็นพิษตั้งแต่แรกก็ตาม

ฤทธิ์ยาที่มากเกินไปก็อาจกลายเป็นพิษได้ แม้ว่าผู้ใหญ่จะโอเค แต่เด็กก็อาจจะไม่เป็นไร แต่เด็กไม่มีทางไม่เป็นอะไรแน่ ๆ

ตระหนักว่าผลไม้จะไม่เป็นไรสินะ

“อืーม……ดิฉันคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ถ้าถามจริง ๆ……”

ก็นั่นสิน๊า？

ตั้งแต่แรกแล้วริโนกิสก็ลังเลที่จะกินตั้งแต่ต้น ไม่เต็มใจตั้งแต่ที่นั่นแล้ว

“……ผมเดาว่าเป็นของบางอย่างที่พวกคุณพบในพื้นที่ที่ยังไม่ได้สำรวจสินะคับ？”

แม้ว่าฉันจะยังไม่ได้อธิบายสถานการณ์ก็ตาม ซาคุมะก็ได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็ว เป็นชายที่เข้าใจเรื่องราวได้รวดเร็ว

“ฉันได้น้ำผึ้งกับผลไม้มา น้ำผึ้งฉันได้ลองชิมไปแล้ว แต่ผลไม้เน๊ะ……”

“ขอผมดูก่อนได้ไหมครับ？”

ฉันพยักหน้าให้ริโนกิส เธอจัดผลไม้ที่พวกเรารวบรวมมาไว้บนโต๊ะ

ยังคงความสดแวววาวเหมือนเมื่อเห็นใต้ดวงอาทิตย์ และดูน่าอร่อย

แม้ว่าจะมีเป็นจำนวนมาก แต่ฉันก็ไม่มีทางกินหมด และพวกมันจะเน่าเสียได้ ดังนั้นฉันจึงนำมันมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ฟุมุ……อ้า นี่เป็นผลลัพธ์ที่ค่อนข้างน่าทึ่ง เป็นผลิตภัณฑ์ชั้นยอดทั้งหมด”

ซาคุมะหยิบขึ้นมาตรวจดูกลิ่นแล้วหยิบเบอร์รี่ลูกเล็กเข้าปาก

“――ไม่มีปัญหาครับ ถึงรสชาติจะเข้มข้นจนน่าประหลาดใจจนอาจไม่เหมาะที่จะรับประทานเปล่า ๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีผลเสียต่อร่างกานมนุษย์ครับ ถ้ายังไงก็ขอชิมให้หมดก่อนแล้วกันครับ”

อะ งั้นเหรอ ควรจะกินเปล่า ๆ เพื่อตรวจดูงั้นเหรอ

“จ๊า ถ้าอย่างงั้นฉันจะจัดการเอง ริโนกิสหันมันซะ”

ฉันไม่อยากกินมากเกินไป เพราะนี่เป็นเวลาก่อนอาหารเย็น แต่ความสดคือชีวิตของผลไม้ ไม่ว่าจะอยากลองหรือไม่ ยิ่งกินเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี

“หากมีพิษ ให้ผมทำเถอะ”

“ไม่ ฉันจะทำ ช่วยตรวจน้ำผึ้งแทนได้ไหม？　ฉันอยากจะดูว่ามันสามารถใช้เป็นของว่างได้หรือเปล่า”

“……แต่ผมมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อช่วงเวลาแบบนี้”

“เหรอ？　ฉันจำไม่ได้ว่าจ้างใครมาทำอะไรที่เป็นอันตรายแบบนั้นนะ ยังไงก็ตาม ก่อนอื่นทำเรื่องที่ฉันบอกซะ”

“เข้าใจแล้วครับ เช่นนั้น ผมจะรับผิดชอบน้ำผึ้งเอง”

――และ ม๊า ต้องใช้ความพยายามอยู่บ้าง แต่ฉันก็สามารถยืนยันได้ว่าทั้งผลไม้และน้ำผึ้งสามารถทานได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ

ทว่า ก็ตามที่คาดไว้ ผลผลิตจากต้นไม้โลกทั้งหมดมีรสชาติที่เข้มข้น โดยเฉพาะน้ำผึ้งล่ะ

ดังนั้นส่วนใหญ่จึงกลายแยมที่ทำง่าย ๆ ด้วยการเติมน้ำและน้ำตาลจำนวนเล็กน้อยเพื่อทำให้มีรสชาติเจือจางลง มันประดับอยู่บนโต๊ะอาหารไปสักพักหนึ่ง

ตัวผลิตผลเองก็มีคุณภาพดีมากอยู่แล้ว ดังนั้นมันจึงค่อนข้างอร่อย

มีทั้งเรื่องการเดินทางค้างคืน

มีทั้งพาพวกเด็ก ๆ ออกไปกินอาหารข้างนอก หรือไปโรงละคร โดยที่ฉันตั้งเหตุผลแก้ตัวว่า「ก็เพราะพวกเรารู้จักกันมาหนึ่งปีแล้ว」

แล้วก็สามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ไม่คาดคิดกับคุณนายฝั่งตรงข้ามได้

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน――แต่สิ่งสำคัญที่สุดที่เกิดขึ้นก็คงจะเป็นเรื่องนั้น

ทุกอย่างเริ่มต้นจาก แคลนอลล์

“――เน๊ เนียจัง สิ่งนั้นไม่มีต่อแล้วเหรอ？”

ในวันหนึ่ง ก่อนที่กัปตันริกเนอร์ อดีตโจรสลัดอากาศกำลังจะเดินทางมาด้วยเที่ยวบินปกติ

ในขณะที่ฉันกำลังทำการบ้านช่วงปิดเทอมฤดูร้อนพร้อมกับอาการง่วงนอน และคิดว่าจะไปนอนเมื่อทำเสร็จแล้ว ก็เป็นแคลนอลล์ที่เข้ามาในห้องของฉันอย่างหาได้ยาก

ริโนกิสถามเธอว่าต้องการชาสมุนไพรไหม แต่เธอก็ตอบว่า 「ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ไปแล้ว」แคลนอลล์นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามฉัน และเหมือนตั้งใจที่จะออกไปในไม่ช้า 

ระหว่างพวกเราเมื่อพูดถึง 「สิ่งนั้น」ก็มีอยู่เพียงอย่างเดียว

“ต่อ……ตั้งแต่แรกแล้วนั้นก็เป็นเพียงของสำหรับประชามสัมพันธ์ล่ะนะ”

สิ่งกระตุ้นคือคำพูดของซาคุมะก่อนวันหยุดฤดูร้อน

――「ดูเหมือนว่าแคลนอลล์ซามะจะสนใจสิ่งนั้นมากครับ ทั้งยังคิดว่า จะไม่มีปัญหาแม้จะประกาศต่อสาธารณะก็ตาม」นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ยินมา

สิ่งนั้นที่ว่าก็คือ เมจิกวิชั่น

ดูเหมือนแคลนอลล์จะมีโอกาสได้ชมภาพสะท้อนพิธีแต่งงานระหว่างตระกูลฮาสกิตัน กับ ตระกูลคอร์คูลิสที่เกิดขึ้นในจักรวรรดิการบินแว็ง เดอ ครุช ทำให้เธอมีความรู้เรื่องเมจิกวิชั่นอยู่บ้าง แม้จะน้อยนิดก็ตาม

ก็ไม่มีอะไรจะซ่อนล่ะนะ

อันที่จริง ฉันให้ภาพสะท้อนสำหรับการประชาสัมพันธ์ที่นำมาจากอาร์ตัวร์แก่เธอไปแล้ว ซึ่งฉันคิดว่าเป็นความคิดที่ดีที่จะแสดงให้ดูอย่างจริงจัง

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงใช้เวลามากมายในคฤหาสน์แห่งนี้ ม๊า อันที่จริงเธอก็ดูใกล้จะจบครบทั้งหมดมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

แต่มันจะเป็นปัญหาได้ หากถูกนำออกไป ดังนั้นฉันจึงอนุญาตให้เธอดูได้เฉพาะในคฤหาสน์นี้เท่านั้น

ในเวลาว่าง เธอจะดูภาพสะท้อนในอดีตของฉัน และรายการที่เข้าใจง่ายโดยไม่ต้องอธิบายซึ่งกอยู่พอสมควร ――แต่ดูเหมือนว่าในที่สุดเธอก็ดูมันจนหมดแล้ว

“เราอยากรู้เกี่ยวกับตอนต่อไปของเรื่องการก่อตั้งประเทศ”

เรื่องนั้นฉันเองก็ด้วย

เรื่องราวการก่อตั้งประเทศ――เป็นรายการนิทานภาพเล่าเรื่องที่ออกอากาศทางช่องของดินแดนซิลเวอร์ ซึ่งถูกนำมารวมไว้เพื่อวัตถุประสงค์ในการประชาสัมพันธ์ เนื่องจากไม่มีเหตุผลใดเป็นพิเศษที่จะซ่อนรายการดังกล่าวจากประเทศอื่น

ยังไงก็ตาม เนื่องจากเป็นการออกอากาศทีละน้อยทุกวันเป็นช่วงเวลาระยะยาว ดังนั้นจึงมีไม่ครบทุกตอนที่สามารถรับชมได้ ภาพสะท้อนเดียวที่ฉันนำมาคือ ตอนแรก

ทว่า นับตั้งแต่เรื่องราวการก่อตั้งประเทศที่เป็นตอนแรกสุด นิทานภาพเล่าเรื่องก็ยังคงดำเนินต่อไป โดยชื่อเรื่อง และตัวละครหลักมีการเปลี่ยนแปลง ฉันคิดว่าตอนนี้ก็น่าจะยังคงดำเนินต่อไปอยู่

แม้ว่าฉันจะได้ดูนิทานภาพเล่าเรื่องละครประวัติศาสตร์「เรื่องราวการก่อตั้งประเทศ」อย่างต่อเนื่องทุกวันแบบเรียลไทม์ แต่ฉันก็ถูกเนรเทศออกจากประเทศในระหว่างทาง

เกิดอะไรขึ้นกับเรื่องราวความรักระหว่างเจ้าชายโอฟาที่มีชีวิตอยู่ในสงครามอันวุ่นวายกับ อัลลี่แอตตรา ลูกนอกสมรสที่ได้รับการแต่งตั้งตำแหน่งให้เป็นราชินีคนที่สองด้วย เกิดอะไรขึ้นกับอัลลี่เมื่อเธอถูกไวเวิร์นลักพาตัวไป อ้า ตอนนี้ฉันจำได้แล้ว ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ฉันพยายามที่สุดแล้วที่ไม่ไปคิดถึง 

“เปิดประเทศ และแนะนำสิ่งนั้น ฉันแน่ใจว่าจะได้ดูในที่สุด”

“แต่มันแพงมากเลยใช่ไหมล่ะ？”

อืม แพงมากเน๊ะ ราคาแพงจนน่าขันเลยล่ะ

“ด้วยรายได้และอำนาจของเรา ก็ยีงเป็นไปไม่ได้เลย”

ม๊า ก็อย่างงั้นแหละเน๊ เป็นจำนวนเงินที่แม้แต่ราชวงศ์ยังลังเลที่จะจ่าย

“จ๊า ถ้าอย่างงั้นลองไปถามราชา หรือลิวิเซลดูสิ ว่าจะขอเรียกผู้ส่งสารของอาร์ตัวร์มาประชาสัมพันธ์อย่างเป็นทางการได้ไหม”

“เราก็เคยไปพูดมาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะยังยากอยู่นิดหน่อย”

งั้นเหรอ

“เร๊ว ๆ นี้จะมีเที่ยวบินปกติจากอาร์ตัวร์มาตรวจเยี่ยมฉัน ฉันจะลองเขียนในจดหมายไปให้ว่า『ช่วยส่งตอนที่เหลือมาให้ที』แต่ก็อย่าหวังมากเน๊ะ”

“เข้าใจแล้ว เราจะตั้งตาคอยเลย”

อย่าทำอย่างนั้น มันเป็นเพียงบ่อเกิดของปัญหาเท่านั้น

ไม่กี่วันหลังจากคืนนั้น กัปตันริกเนอร์ อดีตโจรสลัดอากาศก็มาถึง

คราวนี้เขาก็กลับไปทันทีเช่นเดิม โดยฝากสัมภาระของฉันไว้กับพนักงานบางส่วนของบริษัทเซโดนีซึ่งเดินทางมาเพื่อร่วมงานกับ ดาลอนซึ่งปัจจุบันอยู่ที่นี่และกำลังเตรียมเปิดร้าน

――หลังจากนั้น

ในวันหนึ่ง หลังจากปิดเทมอฤดูร้อนสิ้นสุดลง ฉันก็ได้รับการเลื่อนชั้นขึ้นสู่ชั้นประถมศึกษาปีที่สี่ได้อย่างปลอดภัย

“ย้า ข้ามาแล้ว”

เมื่อฉันกลับมาที่คฤหาสน์ ฉันก็ได้พบกับฮิเอโร่・อาร์ตัวร์ เจ้าชายลำดับที่สองของอาณาจักรอาร์ตัวร์ และรักษาการผู้อำนวยการของสถานีออกอากาศเมจิกวิชั่นประจำเมืองหลวง

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ?

เจออากาศร้อนช่วงนี้ ทำเบื่ออาหารกันบ้างไหมเอ่ย ทางนี้กินโดนัทแค่สองชิ้น(ขนาดมาตรฐานมิสเตอร์)ตอนเช้าๆสายๆก็อิ่ม?ยันเย็นเลย 
ตอนเย็นข้าวจานปกติที่เคยกินได้ ตอนนี้กินแล้วแน่นจุกล่ะ 

กินน้อยลงยังกับโลลิ เอ๋ หรือว่าร่างกายกำลังเตรียมพร้อมก่อนกลายเป็นโลลิกันน้อ ฮา