[นิยายแปล(WN)] 狂乱令嬢ニア・リストン คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน 234 การพบกันครั้งที่สองกับหมีลำดับที่หนึ่งหลังเทศกาลฤดูล่าหมี

234 การพบกันครั้งที่สองกับเจ้าชายลำดับที่หนึ่งหลังเทศกาลฤดูหนาว

เทศกาลฤดูหนาวผ่านไปด้วยดี และปฏิทินก็ดำเนินไป

แม้ว่าจะมีสถานการณ์วุ่นวายเล็กน้อยทั้งก่อนและหลังปิดเทอมฤดูหนาว แต่นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากนัก ภาคเรียนที่สองก็เริ่มต้นขึ้น

“――นี๊คือบริษัทใหญ่มากล่ะเน๊ มีช่างฝีมือมากม๊าย ทว๊า ทำงานเกี่ยวกับการพัฒนาอาวุธสำหรับทหารจักรกลเป็นหลักล๊า”

โห้

เท่าที่ฉันเห็นจากวัสดุ นี่อาจเป็นเวิร์คช็อปที่ดีที่สุดในอาณาจักรมาเวเลีย เวิร์กช็อปขนาดใหญ่ที่มีช่างฝีมือกว่าสามร้อยคน และอาจมีมากกว่าพันคนหากนับรวมสาขาอื่น ๆ เข้าไปด้วย แต่……

“อาคาชิไม่แนะนำงั้นเหรอ？”

“ใช่แล้วล๊า ฉ๊านคิดว่าคุณภาพของงานจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์ของประเทศเป็นหลัก ไม่ว่างานจะเร็วหรือช้า คุณภาพงานจะแตกต่างกันอย่างมาก โฮร่า ตอนนี้มีการสำรวจพื้นที่ที่ยังม๊ายได้สำรวจทางทิศตะวันออกอยู่ใช่ไหมล๊า ดังนั้นขึ้นอยู่กับข้อมูลจากการสำรวจ อาจจำเป็นต้องใช้อาวุธขนาดใหญ่ขึ้นล๊า”

อ้า งั้นเหรอตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ยังไม่เสถียรล่ะน๊า

เมื่อพิจารณาถึงการย้ายประเทศครั้งต่อไป ฉันรู้สึกว่าตัวเองอาจจะต้องยุ่งเกี่ยวกับทหารจักรกลอีกครั้ง

“ถ้าอย่าง……？”

“――พันครั้ง ครบเรียบร้อย”

เมื่อฉันมองไปที่ด้านข้าง ก็เจอซิลเลนยืนเหงื่อท่วมตัวอยู่ตรงนั้น

“ยังมีเวลาเหลือไหม？”

“มี”

“งั้นเพิ่มอีกห้าร้อย”

“เข้าใจแล้ว”

หลังจากคุยกันเล็กน้อย เธอก็กลับไปฝึกต่อ

――เธอจะเติบโต เพราะซิลเลนชอบการฝึกฝนล่ะนะ

ภาคเรียนที่สองของโรงเรียนทหารจักรกลได้เริ่มขึ้นแล้ว

ไม่มีการเปลี่ยนแปลงสำคัญใด ๆ ที่ส่งผลกระทบต่อชีวิตของพวกเรา ซิลเลน กับ แคลนอลล์、มิโตะก็ยังคงฝึกฝนต่อไป

วันนี้หลังเลิกเรียน ทั้งสามคนก็รวมตัวกันที่คฤหาสน์และฝึกฝนด้วยตัวเอง

ที่น่าทึ่งที่สุดคือ แคลนอลล์ที่ในที่สุดก็สามารถคว้า「คิ」ของตัวเองไว้ได้ และเติยโตอย่างรวดเร็ว มิโตะเองก็ยังเติบโตอย่างรวดเร็ว แสดงให้เห็นความสามารถของเธออย่างเต็มที่

โดยเฉพาะวิธีอุทิศตนของซิลเลนที่สุดยอดมาก

ตั้งแต่เหตุการณ์ตอนสองวันก่อนถึงเทศกาลฤดูหนาว ดูเหมือนว่าเธอจะมีพลังและความกระตือรือร้นมากขึ้น ดัวยระดับนี้ เธออาจจะสามารถกำจัดแมลงได้ในฤดูร้อนนี้

――หากยังเติบโตเช่นนี้ต่อไป บางทีเธออาจะไปกับฉันที่วางแผนจะไปเจอแมลงได้แหละ

“ฉ๊านก็อยากฝึกเหมือนกันน๊า เนียจังสอนหน่อยซี๊”

อาคาชิที่ยืนพูดอยู่บริเวณทางเข้าคฤหาสน์ เธอพูดแบบนั้นขณะมองดูเหล่าเด็กหญิงที่กำลังฝึกซ้อม

ตอนนี้เธอพึ่งมาปรึกษาฉันเรื่องเอกสารบางอย่าง

หลังจากปรึกษากันเสร็จแล้ว เธอก็ไปที่อื่นเพราะมีเรื่องอื่นต้องทำ ดูยุ่งมากเลยล่ะ ……บางทีฉันอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอยุ่งก็ได้มั้ง

“ก็ทำอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“หืม？　การฝีก？　ม๊ายได้ทำน๊า？”

“ไม่มีทางที่จะไม่ได้ทำจริงไหม ฉันสอนหลายอย่างให้ซิลจริงไหมล่ะ？　――ถ้าผู้คุ้มกันอ่อนแอกว่าผู้ถูกคุ้มกันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะมีต่อไปเน๊ะ？”

“……อาー……ม๊ายด๊าย？”

“ไม่ ฉันคิดว่าคุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการอยู่แล้ว ยังไงก็ตามตราบใดที่คุณยังอยู๋ฝั่งมาเวเลีย ฉันจะไม่สอนอะไรคุณทั้งนั้น เรียนรู้จากคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันเถอะ”

“อะฮะๆๆๆ……ยากเลยเน๊”

มันไม่ได้เคร่งครัดอะไร แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก็หวานหมูแล้ว

――เมื่อกล่าวถึงเทคนิคของ「คิ」แล้ว ต้องเลือกคนที่จะสอนให้ให้ดี ไม่สามารถสอนเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะหรือเด็กที่ไม่สามารถแยกแยะระหว่างสิ่งถูกและผิดได้

“ฉันไม่รู้ว่าคุณจะเรียนรู้ได้ไหม แต่อย่าได้เผยแพร่ออกไปเด็ดขาดเน๊ะ”

“ฉ๊านเข้าจ๊ายดี ……ถ้าพูดออกไปทางไม่ดีคูณจะมาจัดการใช่ไหม？”

“ก็ประมาณนั้น”

คนเป็นอาจารย์ต้องทำความสะอาดจัดการความผิดพลาดของลูกศิษย์

ในกรณีของอาคาชิจะถือว่าเป็นความผิดพลาดจากลูกศิษย์ที่ชื่อซิลเลน……ม๊า ฉันแค่หวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้น

“เรื่องนั้นไว้ก่อน มาคุยถึงเรื่องเวิร์คช็อปกันดีกว่า”

ฉันเคยได้ยินชื่อตัวเลือกหลายแห่ง แต่การผลิตรถสามล้อ และม้ากลยังไม่ได้เริ่มขึ้นเลย

ตอนนี้กำลังตัดสินใจว่าจะไปพึ่งเวิร์คช็อปไหน

ในฐานะคนที่อยากควบม้าจักรกลไปตะลุยถิ่นแมลงมาตลอด ฉันกำลังคิดที่จะตัดสินใจเร็ว ๆ นี้

“ขอพูดอย่างตรงป๊ายตรงมาที่อาจจ๊าหยาบคายไปหน่อย แต่โรงงานขนาดใหญ่ก็มีงานอื่นก๊านอยู่แล้ว พวกเขาดูเหมือนจะม๊านสนใจก๊าน

แล้ว ฉ๊านคิดว่าโรงงานขนาดเล็กที่ถึงจะสามารถทำงานหนักได้ แต่พวกเขาก็มีอุปกรณ์หรือคนม๊ายเพียงพอล๊า”

ฟุอืม……

“จ๊า กำลังจะบอกว่าให้เลือกโรงงานขนาดกลางค่อนไปทางเล็กเหรอ？”

“……นั่นสิเน๊ เอาแบบน๊านเป็นกลุ่มเป้าหมายแล้วก๊าน มาลองดูกันดีกว่า”

“ฝากด้วยเน๊ะ ลำบากหน่อยน๊า ที่โดนใช้ตามสะดวกแบบนี้”

“ม๊ายต้องเกรงใจ ฉ๊านเป็นนายหน้าของเนียจังล๊า”

งั้นเหรองั้นเหรอ ไม่ต้องเกรงใจสินะ อาคาชิยังคงเงียบอยู่

“――อะ ช๊ายช๊าย ได้ยินจากซิลซามะหรือแคนซามะแล้วรึย๊าง？”

เมื่อการสนทนาจบลง อาคาชิที่กำลังเก็บเอกสารใส่กระเป๋าพูดขึ้นมาแบบนั้น

ฉันไม่ได้ยินอะไรเป็นพิเศษ ดังนั้นฉันจึงส่ายหัวและเธอก็พูดอย่างไม่ใส่ใจ

“ฉ๊านได้ยินมาว่าเจ้าชายลิวิเซลกับรองผู้บัญชาการอิลก์จ๊ากลับมาคืนนี้ล๊า ฉ๊านแน่ใจว่าพวกเขาต้องมาทักทายในม๊ายช้าอย่างแน่นอนน๊า”

โอ้ ในที่สุดก็กลับกันมาแล้วสินะ

“แล้วผลการสำรวจน่ากังวลไหม”

ที่นี่ส่วนใหญ่ของเมืองหลวงมาเวเลียยังคงพักผ่อนกันอยู่ ว่ากันว่าพวกเขาเลือกไม่กลับมาร่วมเทศกาลฤดูหนาวซึ่งได้รับความนิยมอย่างมาก แต่ยังคงสำรวจต่อไปนอกป้อมทางทิศตะวันออกแทน　

“ฉ๊านกังวลเรื่องความโกรธของเนียจังมากเลยน๊า สงสัยมากเลยว่าจะตอบสานองลิวิเซลซามะยังง๊ายน๊า ……ฉ๊านก็คิดอยู่ว่าแย่มากมากเหมือนก๊าน แต่ด้วยสถานะของฉ๊านแล้ว ก็สงสัยว่าจะช่วยยกโทษให้สักหน่อยได้ม๊าย……？”

อ้า อืม

“เอาเถอะ ยังไงฉันก็ได้รับคำขอโทษจากซิลกับแคนแล้ว อย่างน้อย ๆ ก็ใจเย็นลงบ้างแล้วล่ะนะ”

“เอ๊ะ จริงเหรอ？”

“ฉันจะไม่ทำอะไรเลวร้าย สัญญาเลย”

“จริงเหรอ？　จะม๊ายฆ่าใช่ไหม？　จะม๊ายตัดหัวทันทีที่เจอหน้าช๊ายม๊าย？　ถึงเห็นอย่างงั้น เขาก็ยังเป็นเจ้าชายและรัชทายาทลำดับแรกของประเทศนี้น๊า จะม๊ายทำอาร๊ายจริง ๆ น๊า？”

“ไม่ทำก็คือไม่ทำนั่นแหละ ไม่ต้องกังวลไป ทำหน้าที่ต่อไปเถอะ”

――ตอนนี้ฉันคิดว่าความโกรธของริโนกิสที่ถูกทิ้งไว้ตอนนั้น น่ากลัวกว่าความโกรธของฉันที่ต้องได้ยินข้อแก้ตัวแบบขอไปทีซะอีก

มันยากมากเลยน๊าที่จะทำให้เธออารมณ์เสียได้ขนาดนั้น

เกี่ยวกับจุดนั้น ฉันอยู่ฝ่ายริโนกิสล่ะ

หลังจากได้ยินเรื่องเกี่ยวกับการกลับมาของพวกลิวิเซลจากอาคาชิแล้ว ไม่นานฉันก็ได้ยินจากซิลเลนกับแคลนอลล์ที่กำลังจะกลับอีกครั้ง

แล้ว วันถัดมาฉันตกลงที่จะคุยกับเขาทันที

พวกเขามาแล้ว

“…………”

“…………”

ก้าวเดินของลิวิเซลหยุดครู่หนึ่งเมื่อเขาเห็นการจ้องมองที่เย็นชาของริโนกิส

――ตามที่คาดไว้ เป็นเพราะความโกรธของริโนกิสยังไม่ลดลง ฉันพร้อมที่จะให้อภัยแล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะยังทำไม่ได้

หรือต้องบอกว่าไม่มีสิ่งที่เรียกว่า「ยัง」

สำหรับริโนกิสไม่มีเหตุการณ์อะไรที่ส่งผลทางบวกกับเธอหลังจากการโจมตีที่เกิดขึ้นในคืนนั้น เพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงเป็นเรื่องปกติที่สถาพจิตใจของเธอจะเหมือนหยุดอยู่ในคืนนั้น

พวกเขาบอกว่าไม่ต้องการเข้าไปในบริเวณคฤหาสน์ ดังนั้นฉันจึงรออยู่หน้าคฤหาสน์――แต่แทนที่จะใช้รถม้า พวกเขากลับเดินเท้ามาแทน

ริวิเซล กับรองผู้บัญชาการ อิลก์

และอาคาชิกับแคลนอลล์ก็มาด้วย

เนื่องจากที่นี่เป็นเขตชนชั้นสูงจึงมีคนอยู่เพียงเล็กน้อย พวกเขาอาจตัดสินใจอย่างรอบคอบแล้วว่าแบบนี้จะถูกพบเห็นได้น้อยกว่าการเอารถม้าออกมา

“……เนีย・ลิสตัน”

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึง

ประหม่าการมากเลยน๊า

ฉันสบาย ๆ แล้ว แต่ทุกคนยกเว้นฉันอาจมีความคิดที่แตกต่างกัน

“เราต้องขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมาด้วย”

อืม

ขอบคุณแล้วกันที่คุณขอโทษออกมาทันที

――เพราะอย่างงั้นแล้ว

“ให้ฉันต่อยคุณสักหมัด แล้วฉันจะยอมลืมที่เหลือทั้งหมด”

“คุณหนูค่ะ”

ตามที่คาดไว้ เสียงตำหนิดังขึ้นจากริโนกิส แต่ฉันอยากทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้

“มัมไม่มีประโยชน์ที่จะลากยาวออกไปจริงไหม การกล่าวโทษคนที่ขอโทษมาแล้วก็ไม่เข้ากับฉันด้วย เรื่องแบบนี้ควรรีบจัดการทันทีแล้วให้มันผ่านไป”

ฉันไม่ได้พูดกับแค่ริโนกิสเท่านั้น แต่ยังกับทุกคนที่นี่ด้วย

ตอนนี้ฉันจะจัดการโดยไม่ให้มีผลกระทบใด ๆ ดังนั้นช่วยยอมรับมันทีน่ะ

ฉันกำลังจะซัดเจ้าชายลำดับที่หนึ่งของประเทศนี้ อย่ามาขวงามฉัน และคอยดูอยู่ข้าง ๆ นั้นแหละ นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องจะสื่อ

“ถ้าเธอเป็นคนลงมือเองก็เป็นการทำร้ายคนในราชวงศ์อะไรแบบนั้นจริงไหม？　นั่นคือเหตุผลที่ฉันจะลงมือเอง”

ในขณะที่ฉันกำลังพูดแบบนั้น ลิวิเซลก็คุกเข่าลงบนพื้น และเอามือไขว้หลังไว้

“หากช่วยให้ยกโทษเรื่องพวกนั้นได้ เราก็ไม่สนใจว่าจะโดนตีสักกี่ครั้ง”

แม้จะคุกเข่าลง แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าฉัน

ทว่า นี่เป็นความสูงที่กำลังพอดีที่ฉันจะชกหน้าเขาได้

……อืม จะพูดยังไงดี ก็แค่นั้นแหละ

“บางทีความประทับใจแรกพบของพวกเราออกจะเลวร้ายไปหน่อย จนอาจทำให้เกลียดจากใจจริงไหม”

แม้ว่าจะได้พบ ซิลเลนกับแคลนอลล์เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็เข้าใจได้ทันทีเมื่อมองไปที่ราชา

ราชาไม่ได้เน่าเสีย

ทว่า เนื่องจากตำแหน่งของเขา  จึงมีด้านที่เข้มงวดในความเป็นมืออาชีพเท่านั้นเอง

สำหรับฉัน มันเป็นการตอบสนองที่แย่ที่สุด แต่จากมุมมองของมาเวเลีย การตัดสินของลิวิเซลในขณะนั้นถือว่าไม่ผิด

ถ้าตำแหน่งต่างกัน ความยุติธรรมก็จะต่างกัน

ฉันได้ตัดสินใจแล้ว

“……เราเองก็คิดว่าทำไม่ดีลงไปจริง ๆ และเรารู้สึกขอบคุณ ขอบคุณที่ช่วยเหลือเพื่อยของเราในการต่อสู้ที่ป้อม！！」

ป๊าบ

ใต้ท้องฟ้าแจ่มใส เสียงตบแห้ง ๆ เนื้อกระทบเนื้อดังก้องกังวาน

“……ดะ、อะ、อะ……ぁ……กะ……ぁぁา、ぁぁ……っ！”

แม้ว่าจะไม่ได้รุนแรงมากนัก แต่ลิวิเซลก็ไม่สามารถทนคุกเข่าได้ต่อไปและล้มลงไปกลิ้งบนทางเท้าหิน ตัวสั่น บิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวด

ก็คงยังงั้นแหละ เจ็บปวดใช่ไหม

ฝ่ามือที่จริงจังเล็กน้อยของฉันเจ็บไม่น้อย              

“ริโนกิส เท่านี้พอแล้วใช่ไหม？”

……งดงามกว่าที่ดิฉันจินตนาการเสียอีกค่ะ ทำให้ดิฉันอดที่จะสงสารไม่ได้จริง ๆ ……」

ใช่แล้วล่ะ เป็นการตบที่รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อจนเสียงดังมาก ๆ เลยไงล่ะ

ถ้าได้เห็นอะไรแบบนี้ ไม่ว่าใครก็น่าจะเต็มใจให้อภัยเรื่องเกือบทั้งหมดได้

“――ซ๊า เชิญเข้ามาข้างในเถอะ ฉันเตรียมชากับขนมหวานของอาร์ตัวร์ไว้แล้ว

ไม่รู้ว่าเบา หรือหนัก

แต่ยังไงก็ตาม เท่านี่พิธีชำระล้างลิวิเซลก็เสร็จสิ้น

มีเรื่องมากมายที่ฉันอยากคุย และจำเป็นต้องคุยกับเขา ดังนั้นจึงจะปล่อยให้ลากยาวออกไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณนิรนาม กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณ คุณนิรนาม กสิกรไทย X-9699 มาก ๆ ครับ

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ