[นิยายแปล] Ore no iinazuke ni natta jimiko, ie de wa kawaii shika nai 16: WN16

 ดูเหมือนว่าตาจะปิดจนไม่รู้สึกตัวไปซะแล้ว 

ผมค่อยๆนอนลงข้างยูกะตรงฟูกที่ดึงออก 

ค่อยๆเปิดตาด้วยความประหม่า

ยูกะที่สะท้อนอยู่ในสายตานั้น–

[…งือ]

นอนหลับปุ๋ยไปแล้ว 

ผมงงเป็นไก่ตาแตกกับเหตุการณ์ที่ไม่ได้คาดคิดไว้ 

[….คือว่า]

[ฟี้…]

[ยูกะ? คุณยูกาา?]

[ฟี้…]

อา จบแล้ว

หลับไปโดยสมบูรณ์เลย 

เพราะฟูกคลุมตั้งแต่หัวลงมา ก็เลยคงจะอุ่นดีสินะ 

การที่โดนความง่วงจู่โจมมันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่…

[….ยู-คุง…]

ยูกะยิ้มแล้วก็นอนละเมอเรียกชื่อผม 

พอเห็นสีหน้าที่ดูบริสุทธิ์แบบนั้น ผมก็ออกจะสบายใจนิดหน่อยเลยละ

เหมือนกับว่าเรื่องที่กังวลจนถึงก่อนหน้านี้ เป็นแค่เพียงเรื่องบ้าบอเท่านั้น

ผมตบไหล่ของยูกะเบาๆ แปะๆ

[…ฟุเฮเฮ–]

เหมือนจะรู้สึกดีใช่มั้ยนั่น ยูกะยิ้มออกมาทั้งๆที่ยังนอนอยู่อย่างนั้น 

ไร้การป้องกันซะจริงเลยน้า เด็กคนนี้

ผมถอนหายใจแล้วก็พลิกตัวไปข้างยูกะ 

[…เอาเถอะ ยังไงฉันก็มีแต่สาว 2d เท่านั้นละนะ]

ผมพูดให้ตัวเองฟัง

ก็จริงที่พวกเราได้กลายมาเป็นคู่หมั้นกัน

แต่ผม ยังไม่รู้จักยูกะดีเลย 

ยูกะเอง ก็ยังไม่รู้จักเรื่องของผมดีเหมือนกัน 

เพราะงั้นการที่จะทำ [เรื่องแบบนั้น] โดยที่ยังไม่ได้เตรียมใจ ก็คงจะเป็นเรื่องที่ผิด

[ตอนแรกก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจะไปได้สวยหรือเปล่าด้วยนี่นะ]

ผมพูดออกมาแบบไม่ได้จะให้ใครฟัง 

แล้วก็สัมผัสไปทีี่่หัวที่ไร้ซึ่งการป้องกันของยูกะที่กำลังหลับสบายอยู่ 

–ฟี้

ที่ปลายนิ้วของผมสัมผัสได้ถึงเส้นผมที่นุ่มสลวยของยูกะ 

สัมผัสนั้นมันรู้สึกอ่อนโยนซะจน– ผมได้ลูบหัวของยูกะไปมา

[…ฟี้…]

ยูกะพลิกตัวแล้วก็หันหน้ามาทางนี้ 

ริมฝีปากหุบลงเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ใบหน้าตอนหลับที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์นั่น 

ออกจะ– คล้ายกับยูนะจังเลย

ก็แค่นิดเดียว… เท่านั้นแหละน่า

***

เช้าวันต่อมา 

ยูกะที่ตื่นขึ้น เศร้าซะจนไม่รู้ว่าหลุดมาจากโลกไหน

[หลับไปซะได้… ทำไมฉัน ถึงเสียเวลาได้ขนาดนั้น…] (TLN:อันนี้แปลเมานิด)

ยูกะบ่นพึมพำราวกับกำลังร่ายคำสาป 

[เห็นว่าหลับสบายอยู่ ฉันก็เลยไม่อยากจะกว–]

[ก็ช่วยไม่ได้ที่ฉันจะหลับสบายนี่! แต่ฉันอยากจะให้ยูคุงรู้สึกดี… อ้า-โม่ว ฉันมันบ้าเองง…]

ยูกะตอบกลับคำพูดผมอย่างเหลือล้น แล้วก็มุดเข้าไปใต้ฟูกด้วยความเศร้าสร้อย

ไม่ต้องใส่ใจขนาดนั้นก็ได้แท้ๆ 

ฉันเองด้วยซ้ำที่โล่งใจที่ไม่ได้ตัดสินใจลงมือ 

[…หือ?]

ตอนนั้นเอง 

ยูกะได้จับผมของตัวเอง 

จากนั้น ในชั่วพริบตาถัดมา…

[ไม่น้าาาาาาาาาาา!?]

เสียงร้องของยูกะ ดังลั่นไปทั่วบ้านในยามเช้า 

[อย่ามองน้าาาาาา!!]

จากนั้น พึ่บ

ยูหันหน้ามาทางผม แล้วก็เอาหมอนมาตีแบบสุดแรงเกิด ไร้เหตุผลซะจริง

[เอ๊——–? ทำไมผมฉันวันนี้มันถึงได้เละแบบนี้ล่าา?? โม่วววว!!]

ไอ้ที่ดูเหมือนจะเศร้าเมื่อกี้ มันไปไหนหมดแล้วเนี่ย 

แล้วยูกะก็วิ่งปึ้งๆไปทางห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

อา– ผมเหรอ

บางที อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนผมลูปหัวมากไปหน่อยละมั้ง 

แต่น่าจะโดนโกรธหนัก เพราะงั้นขอเงียบไว้ก่อนแล้วกัน