[นิยายแปล] Kanojo ga Senpai ni NTR-reta node, Senpai no Kanojo wo NTR-masu 38 ซ้อมเดทกับรุ่นพี่โทวโกะ (ตอนสุดท้าย)

เหนือขึ้นไปอีก เรามุ่งหน้าไปยัง ‘สึซึเมอิวะ’ ใกล้กับสถานีไทโตะ

ที่ตรงนี้อยู่ทางใต้ลงมานิดหน่อยจากจุดใต้สุดของหาดคูจูคูริ เรียกกันอีกชื่อว่า ‘เมโอโทอิวะ’

ตรงที่หาดทรายเล็ก ๆ มีโขดหินทรงเค้กตัดยื่นออกไปทางทะเล

 

“ที่นี่เป็นจุดสุดท้ายแล้วล่ะครับ”

 

ผมพูดแล้วลงจากรถ

เวลาตอนนี้ประมาณสี่โมงเย็นแล้ว

 

“ไปกันหลายที่เลยนะคะเนี่ย แทบจะวนรอบคาบสมุทรโบโซะแล้ว”

 

รุ่นพี่โทวโกะเอ่ยก่อนลงจากรถเช่นกัน

พอมองไปรอบ ๆ นอกจากพวกเราก็ไม่มีใครอยู่แล้ว

ที่ปรากฎอยู่ข้างหน้าคือหาดทรายทรงเว้าเข้าเล็กน้อย

ทางซ้ายมือคือสึซึเมอิวะรูปเค้กตัดตั้งตระหง่านอยู่

ด้วยความเป็นชั้นลาดไล่ลงมา ทำให้สามารถปีนโขดหินได้ง่าย ๆ

 

“ไม่ลองปีนดูสักหน่อยหรอครับ?”

 

“เอะ มันจะไม่อันตรายหรอ?”

 

“ไม่ได้ชันมากขนาดนั้น ไม่เป็นไรหรอกครับ”

 

ผมไปที่ตีนโขดหิน แล้วยื่นมือให้รุ่นพี่โทวโกะ

เธอจับมือผมอย่างกลัว ๆ

สึซึเมอิวะฝั่งพื้นมีดินถมอยู่กับต้นหญ้า ทำให้การปีนได้ไม่ยากขนาดนั้น

พวกเรามาถึงตรงยอดอย่างรวดเร็ว

สึซึเมอิวะฝั่งที่หันหน้าติดทะเลตั้งขึ้นในแนวดิ่ง

พอเหลือบมองลงไป น้ำทะเลสีน้ำเงินเข้มซัดชะโขดหินเป็นวังวน อาจจะด้วยความที่น้ำลึกลงอย่างรวดเร็ว

 

“ไปขอบมาก ๆ อันตรายนะคะ”

 

ด้วยความที่รุ่นพี่โทวโกะว่าอย่างนั้น ผมถอยกลับมานิดหน่อย

ทะเลทางตะวันออก เริ่มจะมืดลงแล้ว

ณ ขอบฟ้าน้ำทะเล เริ่มจะมองเห็นดาวบางดวง

ดาวที่สว่างที่สุดคงจะเป็นดาวศุกร์

พอมองดูอีกฟากหนึ่ง ดวงอาทิตย์ก็เกือบจะลับขอบฟ้าที่ตรงยอดเทือกเขาโบโซะ

ผมกับรุ่นพี่โทวโกะนั่งอยู่ด้วยกันบนยอดของสึซึเมอิวะ พลางมองดูดวงอาทิตย์ตก

 

“วันนี้ที่มาด้วยกันกับผมทั้งวัน ขอบคุณมากนะครับ”

 

พอผมพูดอย่างนั้น รุ่นพี่โทวโกะก็ยิ้มแล้วโค้งให้เล็ก ๆ

 

“ยินดีค่ะ ทางนี้เองก็ขอบคุณมาก ๆ นะคะ”

 

จากนั้นเธอก็เงยหน้าด้วยหน้าตาสดใส

 

“วันนี้สนุกจังเลยน้า~ เหมือนจะสนุกกว่าที่เดทกับเทตสึยะอีกน่ะ รู้สึกได้ปลดปล่อยตัวเองออกมาเลย!”

 

ผมหัวเราะเจื่อน

 

“แต่ถ้าเป็นแฟนกันจริง ๆ ถ้าถึงขั้นเอ่ยชื่อแฟนเก่าขึ้นมานี่ได้แต้มติดลบไม่ใช่หรอครับ?”

 

“นั่นสินะคะ”

 

พอพูดอย่างนั้น รุ่นพี่โทวโกะก็โอบเข่าด้วยทั้งสองมือ

 

“แต่ว่านะฉัน ให้พูดตามตรง วันนี้นึกรู้สึกอิจฉาคุณคาเรนนิดหน่อยแล้วค่ะ ว่า ‘ได้เดทกันแบบนี้กับเธอตลอดเลย'”

 

จังหวะนั้น ผมไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไงดี

ทว่าไม่อยากให้รุ่นพี่โทวโกะคิดอย่างนั้นเลย

 

“คาเรนไม่มาที่แบบนี้หรอกครับ เจ้านั่นชอบไปสถานที่ซื้อของกับสถานที่ขึ้นชื่อน่ะครับ”

 

“งั้นเองหรอ? แต่ปกติก็คงเป็นอย่างนั้นแหละเนอะ”

 

พอได้ยินอย่างนั้น ก็นึกสงสัยว่า ‘รุ่นพี่โทวโกะกับคาโมกุระไปเดทแบบไหนกันมานะ’

แต่ว่าเรื่องนั้นคงจะถามไม่ได้หรอก

ผมตัดสินใจถามเรื่องอื่น

 

“ก่อนหน้านี้เคยบอกว่า ‘คู่รักช่วงสามเดือนจะมีช่วงเวลาที่คิดว่าจะเลิกกันมาถึง’ ใช่ไหมล่ะครับ รุ่นพี่โทวโกะไม่มีอย่างนั้นมาบ้างหรอครับ?”

 

รุ่นพี่โทวโกะนึกครุ่นคิดนิดหน่อย ยกคางวางไว้บนหน้าเข่า

 

“งืม~ม ก่อนหน้านี้ก็เคยมีคิดอยู่เหมือนกันนะ แต่คิดว่าฉันมันเห็นแก่ตัวไปหน่อยรึเปล่า เคยโดนเทตสึยะบอกมาว่า ‘โทวโกะน่ะหรูหรา คงจะไม่ชอบใจผมหรอก’ ด้วยสิ”

 

ว่าแล้วเชียว พวกหนุ่มหล่อเนื้อหอมนี่มันประหลาดแท้

 

“จากนั้นตอนช่วงสอบก็เคยมีช่วงที่ห่างกันสักพักอยู่น่ะ แล้วหลังจากนั้นก็จะมีงานกิจกรรมของชมรมช่วงหน้าร้อนใช่มั้ยล่ะ ก็เคยคิดว่า ‘ถ้าเลิกกันตอนนี้ล่ะก็ หลังจากนั้นอาจจะรู้สึกแปลก ๆ ได้ ไว้รอดูอีกสักหน่อยก็แล้วกัน'”

 

“แล้วดูไปแล้ว เป็นยังไงบ้างครับ”

 

รุ่นพี่โทวโกะเงียบไปพักหนึ่ง

 

“ตอนที่เทตสึยะเปล่าเปลี่ยว ตอนที่แม้จะรู้สึกเหงาแต่ก็ยังแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง พอได้เห็นช่วงเวลาอย่างนั้นแล้วก็ ‘อยากอยู่เคียงข้างเขาจังเลยนะ’…”

 

ผมรู้สึกเสียใจที่ถามอะไรแบบนั้นไป

 

“อิชชิกิคุงเองก็ยังมีอิชิดะคุง เพื่อนที่คุยได้ทุกเรื่อง พร้อมจะช่วยเหลือเวลาถึงคราวลำบากสินะคะ แต่เทตสึยะไม่มีคนแบบนั้นหรอก ไม่ว่าจะอยู่กลุ่มไหนถึงจะเป็นศูนย์กลางก็จริง แต่คนที่จะเข้าใจเขาจริง ๆ กลับไม่มีเลย…”

 

เสียงของรุ่นพี่โทวโกะค่อย ๆ จางหายไป

 

“เพราะอย่างนั้นเลยอยากจะทำให้ภาพลักษณ์ของตัวฉันชัดเจนขึ้นด้วยอะไรหลาย ๆ อย่าง เป็นเพื่อนที่สามารถเฮฮาสดใสไปด้วยกันได้บ้าง เป็นผู้หญิงที่ทำให้ตัวเองได้รับการยกย่องเชิดชูบ้าง…”

 

ผมมองด้านข้างของรุ่นพี่โทวโกะอย่างเงียบ ๆ

เธอกำลังพึมพำตำหนิตัวเองอยู่

 

“ฉันอาจจะเป็นแค่ของประดับพวกนั้นอย่างนึงก็ได้ มีไว้ดูต่างหน้าก็พอ เป็นเครื่องประดับที่เอาไว้อวดใคร ๆ ได้…”

 

จากนั้นก็มุดหน้าเข้าไปในหน้าตัก

 

“อันที่จริงฉันเอง ก็พอจะรู้สึกได้เรื่องที่เทตสึยะนอกใจหรอกค่ะ แต่ปกติเทตสึยะก็ใจดีกับฉัน ให้ความสำคัญกับฉันอยู่ด้วย เพราะงั้นก็เลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปเองล่ะมั้ง เรื่องครั้งนี้เอง ถ้าไม่มีเธออยู่ด้วยล่ะก็ ฉันคงคิดว่าจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปแล้วแน่ ๆ”

 

ผมควรจะพูดอะไรดี

 

“สำหรับตัวเทตสึยะเอง จะใส่เครื่องประดับอันอื่นก็คงจะเป็นเรื่องปกติสินะคะ เพราะตัวฉันเองก็ไม่ได้มีเสน่ห์เลยด้วยสินะ”

 

“เรื่องนั้นไม่จริงหรอกครับ!”

 

ผมปฏิเสธแข็งกร้าว

 

“รุ่นพี่โทวโกะ มีเสน่ห์มากพอครับ”

 

ทว่าเธอมองผมด้วยสายตาเศร้า

 

“เรื่องนั้นก็แค่สิ่งที่เห็นจากภายนอกหรอกค่ะ ไม่อย่างนั้นฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงคนนึง…”

 

“มีเสน่ห์ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งด้วยครับ เพื่อที่จะได้บอกเรื่องนั้น ผมถึงได้พามาด้วยกันในวันนี้ไงครับ”

 

พอเอ่ยอย่างนั้น ผมก็หยิบมือถือออกมา เปิดรูปถ่ายของรุ่นพี่โทวโกะในวันนี้ทั้งวัน

 

“วันหนึ่งวันนี้ ผมได้ถ่ายรูปตอนที่คิดว่ารุ่นพี่โทวโกะงดงามมาอยู่นะครับ ดูนี่สิครับ”

 

พอเอ่ยเช่นนั้น เราก็เคียงไหล่กันมองดูหน้าจอมือถือด้วยกันกับรุ่นพี่โทวโกะ

 

รุ่นพี่โทวโกะที่มองขึ้นไปยังพระพุทธรูปหินด้วยความประทับใจที่ภูเขาโนโกงิริ, รุ่นพี่โทวโกะที่เดินไปยังเหลือบนรกด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ, รุ่นพี่โทวโกะที่กำลังถูกลมทะเลพัดที่หาดทราย, รุ่นพี่โทวโกะที่กำลังมองดูปลาที่หินชายฝั่ง, ฉากอุบัติเหตุที่เราสองคนพลัดตกลงไปในบ่อน้ำตื้นแล้วกอดกันโดยไม่ทันรู้ตัว, ทิวทัศน์ของเส้นขอบผืนน้ำ, รุ่นพี่โทวโกะที่ยิ้มให้กับเด็กชาย, ตอนที่กำลังเลียซอฟต์ครีมอย่างเอร็ดอร่อย

ทั้งหมดทั้งมวลเหล่านั้น สะท้อนภาพเสน่ห์อย่างเป็นธรรมชาติของตัวเธอเอง

 

“บุคลิกที่เป็นธรรมชาติ หน้าตาที่เป็นธรรมชาติของรุ่นพี่โทวโกะ แล้วก็ตรงที่พูดคุยกับคนอย่างเป็นธรรมชาติ ผมคิดว่าคือความน่ารักที่สุดแล้วครับ เพราะอย่างนั้นรุ่นพี่โทวโกะที่เป็นอยู่ปกตินี้แหละครับน่ารักที่สุดแล้ว รุ่นพี่โทวโกะที่ทำตามใจตัวเอง ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองนี่แหละคือเสน่ห์ครับ”

 

“… ขอบใจนะ …”

 

ใบหน้าด้านข้างของรุ่นพี่โทวโกะซึ่งกำลังจ้องดูรูปภาพนั้น เปล่งสีส้มใต้แสงอาทิตย์อัสดง

จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงแม้เล็กแต่ชัดเจน

 

“ฉันรู้สึกดีใจกว่าภาพไหน ๆ ที่เคยถ่ายมาก่อนหน้านี้เลยค่ะ ดีใจซะยิ่งกว่าภาพของช่างภาพอาชีพอีกนะ”

 

 

 

ผมกับรุ่นพี่โทวโกะซึ่งออกมาจากสึซึเมอิวะ จากนั้นไปจากทางด่วนโซโตโบะผ่านถนนโทงาเนะ กลับสู่จังหวัดชิบะที่เราอยู่

พอมาถึงสถานีคามิกาวาฮามะ สาย JR เคย์โยที่เดิม รุ่นพี่โทวโกะก็ลงจากรถ

 

“ถ้าอย่างนั้น ไว้เจอกันที่วิทยาลัยนะคะ”

 

พูดเสร็จรุ่นพี่โทวโกะก็ลงจากรถ

 

“ครับ วันนี้ขอบคุณมากจริง ๆ นะครับ”

 

“ไม่หรอก ทางนี้ต่างหากที่ต้องขอบคุณน่ะ วันนี้สนุกมากเลยค่ะ”

 

“ได้ยินอย่างนั้นผมก็ดีใจครับ”

 

ทว่า รุ่นพี่โทวโกะที่ลงจากรถไปแล้ว แต่ก็ยังค้างอยู่ท่านั้นโดยไม่ปิดประตู

 

—— มีอะไรอีกหรือเปล่านะ? ——

 

ผมที่นึกอย่างนั้นก็มองไปที่รุ่นพี่โทวโกะ

รุ่นพี่โทวโกะเองก็จ้องมาที่ผม

 

“อิชชิกิคุง เดทวันนี้น่ะ…”

 

“ครับ?”

 

หลังจากชั่วขณะหนึ่ง ก็เอ่ยพูดเหมือนตัดสินใจได้

 

“อืม เรียกว่า ‘ยู’ แล้วกันนะ! ยู จากอิชชิกิ ยู ล่ะนะ”

 

พอเอ่ยอย่างนั้นก็หัวเราะด้วยรอยยิ้ม

 

“ถ้างั้น ฝันดีนะ!”

 

เธอปิดประตูปังใส่โดยไม่ทันให้รอให้ผมได้พูด

 

—— ‘เดทวันนี้’ หรอ ——

 

ผมครุ่นคิดอย่างใจลอย ในตัวรถซึ่งยังมีกลิ่นอายของรุ่นพี่โทวโกะเหลืออยู่

Favorite