[นิยายแปล] Kanojo ga Senpai ni NTR-reta node, Senpai no Kanojo wo NTR-masu 10 แผนการปาปารัสซี่เปิดโปงคนนอกใจ (ตอนปลาย 1)

<ความเดิมตอนที่แล้ว>

วันนั้นซึ่งคาโมกุระ เทตสึยะ กับมิตสึโมโตะ คาเรน แอบนัดพบเพื่อจะนอกใจกัน
ยูวติดตามคาโมกุระซึ่งกำลังกลับจากวิทยาลัย
แต่ก็คลาดสายตาไปที่อากิฮาบาระ
ยูวซึ่งยืนยันได้ว่าคาโมกุระขึ้นรถสายยามาโนเตะมุ่งหน้าไปทางอุเอโนะนั้น ก็แจ้งให้โทวโกะทันที
พอบอกไปว่า ‘มีเรื่องจะคุยด้วย’ จึงได้มาพบกันที่อากิฮาบาระ

“ว่าไปแล้วจะคุยเรื่องอะไรหรอครับ?”

“อืม เพราะข้อมูลที่เธอแจ้งมาเลย ฉันพอจะนึกออกแล้วว่าสถานที่เป้าหมายที่ทั้งสองคนน่าจะไปคือที่ไหน ก็เลยจะมาตรวจสอบด้วยกันน่ะค่ะ”

รุ่นพี่โทวโกะหยิบเอาแท็บเล็ตออกมาจากกระเป๋า

วางไว้บนโต๊ะ ตรงนั้นแสดงภาพแผนที่เส้นทางบริเวณเมืองหลวงอยู่

“มหาวิทยาลัยของพวกเราอยู่ระหว่างนากาโนะกับโคเอนจิ เทตสึยะกับคุณคาเรน รวมถึงพวกเรา สถานีที่ใช้อยู่ก็คือสถานีนากาโนะ”

ผมมองดูแผนที่บนโต๊ะกว้างอย่างเงียบ ๆ

“อพาร์ทเมนท์ของเทตสึยะอยู่คินชิโจ ดังนั้นก็จะเหลือสายโซบุอย่างเดียว บ้านของคุณคาเรนอยู่โคชิงายะใช่ไหมนะ?”

“ใช่ครับ ปกติจากโคชิยะไปคิตะเซนจุ เปลี่ยนรถที่อากิฮาบาระมาถึงวิทยาลัยน่ะครับ”

ได้ยินอย่างนั้นรุ่นพี่โทวโกะก็พยักหน้า

“‘เส้นทางกลับบ้านจากวิทยาลัย’ ของคุณคาเรนนึกได้อยู่สามทางค่ะ แบบแรกก็คือเส้นทางที่เธอว่ามา แบบที่สองก็คือจากอิเคบุคุโระผ่านทางชินจุกุ แบบที่สามก็คือ ‘ขึ้นสายฮันโซมงจากคินชิโจวไปโคชิงายะ'”

“เห็นเธอบอกว่าถ้าเปลี่ยนรถที่คินชิโจสะดวกกว่าแต่จะเสียเวลานิดหน่อย ก็เลยใช้เส้นทางตอนนี้อยู่น่ะครับ”

“นั่นสินะ แต่เพราะว่าอพาร์ทเมนท์ของเทตสึยะอยู่คินชิโจด้วย ก็เลยคิดว่า ‘อาจจะเป็นไปได้’ อยู่ แต่พอวันนี้ฟังจากอิชชิกิคุงแล้ว เลยคิดว่าทางนั้นไม่น่าจะใช่น่ะค่ะ”

“รุ่นพี่โทวโกะ คิดว่าทั้งสองคนนั้นจะนัดเจอกันที่ไหนหรอครับ?”

“ฉันเดาว่าน่าจะเป็นแถวนิปโปริหรือเปล่านะ?”

รุ่นพี่โทวโกะชี้บนแผนที่

“ฉันค้นคว้ามาแล้ว บริเวณที่สองคนนั้นน่าจะไป ณ ที่นี้ก็คือตามสายยามาโนเตะ ซึ่งแถวที่มีเลิฟโฮเทลอยู่เยอะก็คือชินโอคุโบะ, ชินจุกุ-อิเคบุคุโระ, นิปโปริ, ชิบูย่า-อุงุอิสุดานิ ล่ะค่ะ”

สมกับเป็นรุ่นพี่โทวโกะ

สามารถจำข้อมูลต่าง ๆ ได้ขนาดนี้

ไม่เสียชื่อที่เขาว่าเป็นถึง ‘นักศึกษาคณะวิศวกรรมข้อมูลที่ได้เกรดเฉลี่ยสูงสุดของชั้นปีสอง’ 

“ในพวกนี้ ตัดชิบูย่าไปได้เลย เพราะไม่ได้อยู่ในทางไปมาวิทยาลัยของทั้งคู่ ส่วนชินจุกุ ชิบูย่า อิเคบุคุโระ สามที่นี้ มีโอกาสที่จะเจอนักศึกษาวิทยาลัยเราได้สูง หากทั้งสองคนเดินไปแถวย่านเลิฟโฮเทล จะต้องเป็นข่าวลือแน่นอน”

“อย่างนี้เอง แล้วก็จากการที่รุ่นพี่คาโมกุระมาเปลี่ยนรถที่อากิฮาบาระ มีความเป็นไปได้มากที่จะเป็นนิปโปริหรืออุกุอิสุดานิสินะครับ”

“ตามนั้นเลยค่ะ นอกจากนี้ทั้งสองคนเองก็ยังเป็นนักศึกษาซึ่งไม่ได้มีเงินมากนัก คิดว่าคงจะไม่ไปที่ ๆ เสียเงินค่าเดินทางโดยใช่เหตุด้วยล่ะนะ”

“นิปโปริ กับอุกุอิสุดานิ คิดว่าน่าจะไปที่ไหนหรอครับ?”

“เรื่องนั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน… แต่ฉันก็ยังคิดถึงนิปโปรินะ ทางนิปโปริเองก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าเป็น ‘ย่านเลิฟโฮเทล’ เท่าไร แถมนิปโปริก็มีจุดเด่นเรื่องร้านอาหารด้วย”

“ถ้าอย่างนั้นก่อนอื่นเรายึดนิปโปริเป็นหลักก่อน แล้วจากนั้นจะทำยังไงต่อดีครับ? ครั้งต่อไปสองคนนั้นน่าจะเจอกันวันจันทร์ ให้มาดักสังเกตที่สถานีนิปโปริก่อนเลยไหมครับ?”

“แต่ว่าสถานีนิปโปริมีช่องตรวจบัตรทั้งทางเหนือและทางใต้ ช่องทางใต้ถึงจะมีแค่ทางออกทางตะวันตกอย่างเดียว แต่ดูเหมือนว่าช่องทางเหนือมีทางออกทั้งฝั่งตะวันออกและตะวันตก ต่อให้เราช่วยกันดูทั้งสองคน ยังไงก็ต้องหลุดว่างไว้ทางออกนึงอยู่ดีค่ะ”

รุ่นพี่โทวโกะกดแท็บเล็ตอีกครั้ง เปิดแผนผังสถานีนิปโปริขึ้นมา

ที่สถานีมีประตูทางเข้าออกอยู่สามแห่งจริง ๆ

“แล้วถ้าเราไปเฝ้าดูที่ช่องตรวจบัตรเลย แบบนี้ดีไหมครับ?”

แต่รุ่นพี่โทวโกะส่ายหน้า

“แบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ให้จับตาดูคนเข้าออกช่องตรวจบัตรเนี่ย เตะตาเกินไปค่ะ ถ้าหากว่ามีใครสักคนยืนดักรออยู่หน้าช่องตรวจบัตร ยังไงก็ต้องชำเลืองมองคน ๆ นั้นอยู่แล้วจริงไหม ยิ่งเป็นคนรู้จักแล้วยังไงก็ต้องรู้ตัวแน่นอน”

เป็นงั้นเองสินะ ผมลืมนึกถึงเรื่องนั้นไปเลย

ตอนนั้น ผมก็นึกหน้าอิชิดะขึ้นมาได้

“รุ่นพี่โทวโกะครับ ผมเคยบอกว่า ‘เคยเล่าเรื่องนี้ให้อิชิดะฟัง’ แล้วใช่ไหมครับ? ให้เจ้านั่นมาช่วยสังเกตด้วยกัน แบบนั้นดีไหมครับ? เขาเองก็เชื่อใจได้ด้วย คิดว่าขอแรงมาช่วยได้แน่นอน”

รุ่นพี่โทวโกะพิจารณาอยู่พักหนึ่ง

“ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ ก็ได้ค่ะ ฉันเองก็จะลองถามคาซุมิดู บางครั้งบางคราวก็คงต้องขอความร่วมมือจากสองคนนั้นด้วยแล้วล่ะค่ะ”

เธอเห็นพ้องต้องกัน