ทาสรักทาสหัวใจ 28 เผยความในใจส่วนลึก

“ได้ ในเมื่อคุยกันไม่รู้เรื่อง งั้นก็ไปแบบนี้เลยก็แล้วกัน” พูดจบภพก็ช้อนอุ้มมุกขึ้นจากพื้นด้วยความรวดเร็ว

“คุณภพ!” มุกตกใจไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มจะกล้าอุ้มเธอต่อหน้าทุกคนในงาน

“ฉันกลับก่อนนะ ไว้เจอกัน” ภพหันไปทางปรางกับแม็กซ์

ปรางกับแม็กซ์หันไปมองหน้ากันพร้อมกับยิ้มมุมปาก ส่วนบุษบากับทิพได้แต่ทำหน้างงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเท่านั้นภพรีบอุ้มร่างบางตรงไปยังรถคันหรูโดยมีซินดี้เดินตามไปติดๆ ด้วยความโกรธเคืองเสียเต็มประดา

“ภพคุณจะทำแบบนี้กับซินดี้ไม่ได้นะคะ ซินดี้ไม่ยอม มาด้วยกันแท้ๆ แล้วจะชิ่งหนีกันแบบนี้ไม่ได้นะ”

“ก็คุณอยากมาเอง ขึ้นแท็กซี่กลับเองก็แล้วกัน” พูดจบชายหนุ่มก็ขึ้นไปนั่งบนรถปิดประตูลงแล่นรถออกไป

“คุณทำแบบนี้ทำไมคะ” มุกเอ่ยถามขึ้น

“ก็เธอดื้อไง”

“แล้วคุณซินดี้ล่ะคะ”

“อยากจะตามมาเองฉันไม่ได้ขอให้มาด้วยสักหน่อย กลับเองมันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ”

“แต่เมื่อกี้คุณไม่ควรอุ้มมุกต่อหน้าทุกคนนะคะ ไม่รู้ว่าป่านนี้ทุกคนจะคิดยังไงกันบ้าง”

“ช่างพวกเขาสิ ฉันอยากจะอุ้มใครจะทำไม ใครใช้ให้เธอดื้อกับฉันล่ะ”

“มุกเปล่าสักหน่อย”

“หรือว่าเธอไม่ชอบที่ฉันอุ้มเธอ”

“คุณภพ” มุกตกใจกับคำพูดของชายหนุ่ม

“ทำไม ชอบฉันไม่ใช่เหรอ หรือว่าเปลี่ยนใจไปชอบหมอนนท์แล้ว เห็นนั่งให้มันจับมือเธอไม่ยอมปล่อยเลยนี่เมื่อกี้”

“มุกไม่มีวันเปลี่ยนใจไปจากคุณหรอกค่ะ ส่วนหมอนนท์เขาก็แค่ให้กำลังใจ”

“หิวไหม” ภพรีบตัดบทเปลี่ยนเรื่องคุย

“ไม่ค่ะ”

“เมื่อเช้าก็กินแค่นิดเดียว เดี๋ยวแวะทานสักหน่อยนะทานเป็นเพื่อนฉันหน่อย แล้วค่อยกลับคอนโดกัน โอเคไหม”

“ก็ได้ค่ะ”

ภายในร้านอาหารร้านหนึ่งภพจัดการสั่งอาหารมาสองสามอย่างพร้อมกับตักใส่จานแกมบังคับให้มุกทานไปพร้อมกัน ร่างบางจำใจต้องฝืนทานให้ลงเพื่อให้ภพสบายใจและเพื่อให้ตนเองมีแรง หลังจากนั้นทั้งสองคนก็พากันกลับคอนโด

“ง่วงไหม” ร่างหนาเอ่ยตามหลังร่างบาง

“มุกนอนไม่หลับหรอกค่ะ”

“แต่เธอต้องนอนนะ เดี๋ยวจะหน้ามืดอีก แย่กว่านั้นอาจจะเป็นลมหมดสติได้เลย” จ้องมองใบหน้าเนียนด้วยความเป็นห่วง

“ขอบคุณนะคะ  ฉันจะนอนเป็นเพื่อน”

“ค่ะ”

บนเตียงนุ่มกว้างภายในห้องนอนทั้งสองร่างนอนกอดก่ายกันอย่างอบอุ่น ร่างหนาคอยใช้มือหนาลูบศีรษะร่างบางที่ซบหน้าลงกับอกกว้างไปมาเบาๆ เพื่อให้เธอเคลิบเคลิ้มหลับไป

“สบายจังเลยค่ะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น

“เธอรู้ไหมว่าฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลย”

“รอมุกตื่นก่อน ค่อยคุยได้ไหม”

“ให้หมอดูไปก่อนก็ได้”

“แกจะหวงอะไรนักหนาวะ ฉันอยู่ด้วยทั้งคนไม่ต้องกลัวหรอก” แม็กซ์เอ่ยขึ้น

“อืม ฝากด้วยนะ” ภพยอมปล่อยให้หมอนนท์ดูแลมุกต่อแล้วเดินตามหลังปรางออกไป

ภพเดินไปหยุดยืนอยู่ทางด้านหลังปรางด้วยอาการว้าวุ่นใจเพราะห่วงคนที่ยังไม่ได้สติในศาลา เขาอยากให้เธอตื่นขึ้นมาเห็นหน้าเขาเป็นคนแรกไม่ใช่หมอนนท์ที่กำลังดูแลเธอแทนเขาอยู่

“เก็บอาการหน่อยก็ได้นะภพ รู้ตัวไหมว่าเป็นเอามาก” ปรางหันไปมองหน้าเพื่อนชายที่สนิทกันมานาน

“ปรางมีเรื่องอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะ”

“ตกลงจะเอายังไงกับมุก”

“หมายความว่ายังไง”

“มาถึงขนาดนี้ก็ยังจะปากแข็งอีกนะ ภพไม่เคยรู้สึกอะไรกับมุกเลยเหรอ ตอนนี้มิคก็ไม่อยู่แล้ว มุกก็ไม่จำเป็นต้องอยู่กับภพแลกกับเงินเพื่อเอาไปรักษามิคอีกแล้ว ต่อไปภพจะให้มุกอยู่กับภพในฐานะอะไร”

“ปรางอย่าเข้ามายุ่งเลย ให้มุกตัดสินใจเองเถอะ”

“ปรางไม่คิดเลยนะ ว่าภพจะเห็นแก่ตัวแบบนี้” ปรางส่ายหน้าเอือมระอา

“มุกเต็มใจอยู่กับคุณภพเองค่ะ” ร่างบางที่เพิ่งได้สติเดินตรงเข้าไปหาคนทั้งคู่

“มุก” ภพหันไปตามเสียง

“จะรีบลุกมาเดินทำไม ทำไมไม่นั่งพักในศาลาก่อน” ปรางเดินเข้าไปหามุกด้วยเป็นห่วง

“นั่นสิ เดี๋ยวก็เป็นลมไปอีกหรอก”ภพเอ่ยเสริมขึ้น

“พี่ปรางไม่ต้องเป็นห่วงมุกหรอกนะคะ มุกเต็มใจอยู่กับคุณภพค่ะ ไม่ว่าในฐานะอะไรมุกก็เต็มใจ” ร่างบางหันไปมองหน้าภพอย่างสื่อความหมาย

“มุกแน่ใจนะ”

“ค่ะ มุกรับได้ทุกอย่างไม่ว่าผลสุดท้ายมันจะเป็นยังไง” เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เอาเถอะ พี่คงจะไปห้ามความรู้สึกของใครไม่ได้หรอก มีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ” มุกยิ้มรับ

“เธอไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม” ภพถามพลางคว้าร่างบางเข้ามากอดทันทีที่ปรางเดินออกไป

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ” ซบหน้ากับอกกว้างด้วยความอุ่นใจ

“รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่”

“คุณรู้ไหมคะ ยิ่งคุณทำดีกับมุกมากแค่ไหน มุกก็ยิ่งรู้สึกดีกับคุณมากขึ้นทุกวัน” ตั้งแต่ที่มิคเสียไปตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปคอยดูแลเอาใจใส่เธอไม่เคยห่างต่างไปจากก่อนหน้านั้นโดยสิ้นเชิง ทำให้เธอหัวใจพองโตขึ้นทุกวัน

“ฉันรู้” ภพยิ้มมุมปาก

บุษบากับทิพบังเอิญเดินผ่านมาเห็นภพกับมุกยืนกอดกันกลมก็พากันตกใจเบิกตาโต ทั้งสองคนรู้ดีว่ามุกชอบภพเจ้านายหนุ่มมากแค่ไหนแต่ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่จะพัฒนามาถึงขั้นสนิทสนมกันมากขนาดนี้แล้ว ยิ่งได้เห็นอาการเจ้านายหนุ่มแสดงออกว่าเป็นห่วงเป็นใยมุก มันก็ยิ่งชัดเจนว่าทั้งสองคนมีความรู้สึกที่ดีและลึกซึ้งต่อกัน บุษบากับทิพหันมาส่งยิ้มให้กันแล้วพากันเดินออกไปเงียบๆ

หลังจากทำพิธีต่างๆ เสร็จพร้อมกับส่งแขกที่มาร่วมงานภพก็พามุกกลับคอนโดเพื่อพักผ่อน ระหว่างทางกลับชายหนุ่มก็ไม่ลืมถามหญิงสาวถึงเรื่อวราวที่เธอตื่นขึ้นมาจากอาการหมดสติที่วัด ซึ่งคำตอบมันทำให้เขาพอใจเป็นอย่างมาก เพราะเธอตอบว่าทันทีที่เธอรู้สึกตัวเธอก็ถามหาเขาเป็นคนแรก พอรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนจึงเดินตามไป

ทันทีร่างหนาเปิดประตูเดินนำเข้าไปข้างในห้อง มุกที่เดินตามหลังก็เข้าไปสวมกอดชายหนุ่มจากทางด้านหลังเอาไว้แน่นพร้อมกับซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างแล้วหลับตาลง

“มุกรักคุณนะคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น

“เธอว่าอะไรนะ” ภพชะงักนิ่งไปไม่อยากจะเชื่อหูของตนเอง

“มุกรักคุณจริงๆ นะคะ ให้มุกอยู่กับคุณไปนานๆ ได้ไหมคะ” กอดรัดชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย

“เธอพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างไหม” ชายหนุ่มแกะมือบางออกจากตัวแล้วหันไปเผชิญหน้ากับเธอตรงๆ

“มุกรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ค่ะ มุกถึงได้พูดมันออกมา มุกไม่อยากเก็บมันเอาไว้อีกแล้ว แล้วคุณล่ะคะรู้สึกอะไรกับมุกบ้างไหม”

“ฉันไม่รู้ ฉันรู้แต่ว่าฉันกำลังช่วยเหลือผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ฉันว่าเธอไปพักเถอะนะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

“ไม่ว่าคุณจะรู้สึกยังไงกับมุก มุกรับได้ทุกอย่างค่ะ แค่คุณรับรู้ว่ามุกรักคุณก็พอ แค่นี้มุกก็มีความสุขแล้วค่ะ” พูดจบร่างบางก็ค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากชายหนุ่มเบาๆ แล้วเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้ภพยืนสับสนกับความรู้สึกของตนเองอยู่อย่างนั้น