ทาสรักทาสหัวใจ 10 บังเอิญ(ช่วยเหลือ)

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ณ ร้านอาหารข้างตึกมุกกำลังนั่งร่วมทานอาหารกับบุษบาและทิพ อยู่ๆ พิศเลขาหน้าห้องประธานบริษัทก็เดินเข้ามาขอร่วมโต๊ะด้วย ซึ่งทุกคนต่างก็ยินดีให้เธอนั่งร่วมโต๊ะด้วยความยินดี

"ช่วงนี้พี่ไม่เห็นคุณน้ำเลย พิศรู้ไหมว่าเธอไปไหน" บุษบาเปิดประเด็นขึ้น

"ฉันลองถามคุณภพไปแล้วนะ คุณภพบอกแค่ว่าเขาคงไม่มาแล้ว แค่นั้น"

"พูดแบบนี้แสดงว่าต้องเลิกกันแล้วแน่ๆ " บุษบาออกความเห็น

"น่าจะเป็นอย่างนั้นมั้ง" พิศยักไหล่

"แต่เท่าที่ดูคุณน้ำเขาก็ไม่ค่อยจะอะไรกับคุณภพเขาสักเท่าไหร่เลยนะ" บุษบาเอ่ยในสิ่งที่คิด

"พี่บุษหมายความว่ายังไง" ทิพเอ่ยถามขึ้น

"ไม่สังเกตเหรอ ว่าคุณน้ำเขาพยายามรักษาระยะห่างจากคุณภพตลอดเลย "

"ทำไมฉันดูไม่ออกเลยนะ" ทิพขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ

"มุกทำไมวันนี้เงียบจังจ้ะ" พิศหันไปมางมุกที่เอาแต่นั่งเงียบ

"เปล่าจ้ะ มุกฟังพี่ๆ คุยกันกำลังเพลินอยู่"ส่งยิ้มให้พิศด้วยความเป็นมิตร

"น้องชายหายดีแล้วสินะ"

"จ้ะ หายดีแล้ว"

"ดีแล้วล่ะจ้ะ" พิศส่งยิ้มให้มุก

หลังทานมื้อเที่ยงทุกคนก็พากันกลับไปยังแผนกเพื่อทำงานต่อ แต่ระหว่างทางจนถึงแผนกบุษบากับทิพยังไม่หยุดปากคุยกันเรื่องเจ้านายหนุ่มกับหญิงคนรักที่อยู่ๆ ก็หายหน้าไปจากบริษัทอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"มุกคิดยังไงกับเรื่องนี้เหรอ"อยู่ๆ ทิพก็เอ่ยถามเธอขึ้น

"เอ่อ…มุกไม่รู้หรอก"

"พูดมาเถอะ ฉันว่ามุกต้องรู้อะไรมาบ้างล่ะ" ทิพคะยั้นคะยอหญิงสาว

"ทิพยังจำวันที่เกิดเรื่องกับมุกในห้องน้ำวันนั้นได้ไหม"

"ได้สิ" ทิพพยักหน้ารับ

"วัันนั้นคุณน้ำเขาบอกกับคุณซินดี้ว่าไม่ได้เป็นอะไรกับคุณภพ แค่มาทำงานด้วยเท่านั้น"

"จริงเหรอ นั่นก็แสดงว่าคุณภพรักคุณน้ำข้างเดียวสินะ" ทิพเอ่ยขึ้น

"น่าจะประมาณนั้นแหละ วันนั้นคุณภพเขาเป็นห่วงคุณน้ำมาก " มุกเอ่ยเสริมขึ้น

"ไม่น่าเชื่อคุณภพทั้งหล่อทั้งรวยมีหน้าตาทางสังคม จะถูกผู้หญิงตัวเล็กๆ หักอกได้ลงคอ"

"เม้าส์กันพอแล้ว ก็ทำงานกันต่อได้แล้วนะ สาวๆ " บุษบาเอ่ยขึ้น

มุกกับทิพได้ยินอย่างนั้นก็รีบไปนั่งลงประจำที่ของตนเองทันที จนเวลาล่วงเลยไปถึงห้าโมงเย็นมุกจึงรีบกลับบ้านทำทุกอย่างเหมือนเช่นเคยก่อนไปทำงานต่อที่ผับ เธอให้มิคไปเรียนตามปกติด้วยทนคำรบเร้าไม่ไหวและเพื่อปิดเรื่องป่วยเป็นความลับต่อไปเธอจำใจตามใจน้องชายไปก่อน เธอเห็นมิคนั่งเขียนการบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเธอก็มีความสุขไปด้วย

ร่างบางก้าวเข้าไปในผับที่เสียงดังอึกระทึกคึกโครมไปด้วยเสียงเพลงกึกก้องด้วยชุดมิดชิดเหมือนทุกวันที่ผ่านมา เธอตั้งใจทำงานด้วยการเสิร์ฟเก็บโต๊ะระหว่างนั้นก็เห็นพนักงานสาวคนอื่นๆ ได้ทิปจากลูกค้าหลักร้อยหลักพันซึ่งเป็นภาพที่ชินตา ในใจลึกๆ เธอก็อยากได้แบบคนอื่นๆ บ้าง ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยได้รับแต่นานๆ จะมีครั้งเท่านั้น

"เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าให้เปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวบ้าง จะได้ไม่ต้องยืนหน้าระห้อยมองคนอื่นแบบนี้" แตงโมเดินมาหยุดข้างๆ มุก

"พี่โม" หันไปมองหญิงสาวรุ่นพี่

"พรุ่งนี้ถ้ามีเวลาก็ไปหาซื้อชุดเดรสในตลาดนัดสักสองสามชุดมาใส่สิ ราคาถูกจะตาย เชื่อพี่ลองดู" แตงโมให้คำแนะนำแล้วเดินจากไป

มุกแอบยืนมองเพื่อนร่วมงานนับยอดเงินในมือที่ได้จากลูกค้าที่คอยให้บริการพร้อมกับเอาคำพูดของแตงโมมาคิดอีกครั้ง พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของเธอพอดีไม่ต้องเข้าบริษัทแต่ช่วงเย็นเธอต้องเข้ามาทำงานในผับอยู่ ถ้าเธอจะลองดูสักครั้งมันคงจะไม่เสียหายอะไรหญิงสาวคิดในใจ

วันต่อมา

มุกยืนมองชุดเดรสหลากสไตล์ในหุ่นที่ยืนเรียงรายกันเป็นแถวในร้านด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก จนแม่ค้าเดินเข้ามาหาเธอเพื่อจะสอบถามและแนะนำ

"แม่หนูยืนมองจ้องนานขนาดนี้ เลือกไม่ถูกล่ะสิว่าจะเอาชุดไหน"

"เอ่อ…จ้ะ คือหนูอยากได้ชุดที่มันไม่โป๊มากมากสิสองสามชุดจ้ะ"

"มันก็โป๊เหมือนกันทุกชุดนั้นแหละ จะเอาแบบนี้ไหนล่ะ แบบสายเดี่ยว แหวกหลังถึงก้น โชว์สะดือโชว์เอว เกาะอก"

"เอาสายเดี่ยวสีดำชุดนี้จ้ะ แล้วก็เกาะอกสีครีมกับสายเดี่ยวลูกไม้สีน้ำตาลชุดนั่นจ้ะ"

"จะใส่ไปเที่ยวผับสิท่า" แม่ค้าถามพลางหยิบชุดพับใส่ถุงทีล่ะชุด

"ใส่ไปทำงานจ้ะ"

"อ๋อเหรอ ป้าลดให้เหลือพันหนึ่งแล้วกันจากพันสอง"

"ขอบคุณจ้ะ" มุกยื่นเงินให้แม่ค้าพร้อมกับรับถุงใส่เสื้อผ้ามาไว้ในมือ

ทันทีที่กลับถึงบ้านเธอก็รีบนำชุดออกมาลองทีล่ะชุด ทั้งสามชุดเหมาะกับเธออย่างไม่น่าเชื่อไม่โป๊จนเกินไปโชว์เรียวขาสวยกับไหล่ขาวเนียนแต่พองามแฝงไปด้วยเสน่ห์น่าค้นหา ร่างบางหมุนตัวไปมาอยู่ตรงหน้ากระจกด้วยรอยยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

ตกเย็นใกล้เวลาออกไปทำงานที่ผับมิคมองพี่สาวแต่งตัวสวยกว่าทุกวันด้วยชุดเดรสสั้นเหนือเข่าสายเดี่ยวสีดำไม่วางตาด้วยความแปลกใจ

"วันนี้พี่แต่งตัวสวยจัง"

"จริงเหรอ พี่ได้ยินแบบนี้ค่อยมั่นใจขึ้นมาหน่อย"

"แต่ผมว่ามันสั้นไปหน่อยนะครับ"

"จริงเหรอ" มุกเริ่มเป็นกังวล

"พี่ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ ใครๆ เขาก็ใส่กัน"

"จ้ะ พี่ไปก่อนนะ ถ้าถึงแล้วจะโทรหา จะเอาทิปมาฝากเยอะๆ ด้วย มิคอยากจะได้อะไรพี่จะซื้อให้หมดทุกอย่างเลย"

"ครับ" มิคสวมกอดพี่สาวด้วยความรักใคร่

"พี่รักมิคนะ" ลูบศีรษะน้องชายไปมา

"ผมก็รักพี่ครับ รักที่สุดในโลกเลย" มิคกอดรัดพี่สาวเอาไว้แน่น

ทันทีที่มุกเดินก้าวเท้าเข้าไปยังบริเวณด้านหน้าผับทุกสายตาก็เริ่มมาจับจ้องมาทางเธอ จนเข้าไปภายในผับพนักงานทุกคนที่ร่วมงานด้วยต่างก็มองทางเธอด้วยความประหลาดใจเป็นตาเดียวกันที่วันนี้เธอแต่งตัวสวยเป็นพิเศษเหมือนเป็นคนละคนกับทุกวันที่ผ่านมา

"มุกวันนี้เธอสวยจังเลย" เพื่อนรุ่นเดียวกันเอ่ยชมขึ้น

"ขอบใจจ้ะ ไปทำงานกันเถอะ" มุกยิ้มรับพร้อมกับยกถาดเครื่องขึ้นตรงไปยังโต๊ะของลูกค้า

ปรางยืนมองมุกอยู่ห่างๆ ด้วยความเป็นห่วงที่อยู่ๆ วันนี้เธอก็เปลี่ยนการแต่งตัวเธอหวังว่าหญิงสาวรุ่นน้องจะเอาตัวรอดจากลูกค้ามือปลาหมึกทั้งหลายไปได้ด้วยดี และได้ในสิ่งที่ต้องการตามที่ตั้งใจไว้

การทำงานของมุกเป็นไปด้วยความราบรื่นถึงเธอจะโดนลูกค้าแตะนิดแตะหน่อยตามแขนแต่มันก็ไม่เป็นปัญหาเพราะทุกคนต่างก็ให้ในสิ่งที่เธอต้องการ จนเวลาล่วงเลยไปเรื่อยๆ ประมาณสี่ทุ่มครึ่ง อีกฟากหนึ่งของผับภพกำลังนั่งดื่มอย่างเอาเป็นเอาตายเพียงลำพัง แต่มันก็ไม่สามารถลบเลือนความเจ็บปวดจากใจออกไปได้สักที

วันนี้น้ำหญิงสาวที่เขารักมาโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมาโทรมาเชิญเขาไปงานแต่งงานของเธอกับภูมิเดือนหน้า ในที่สุดก็มีวันนี้เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด ถึงเวลาที่เขาต้องตัดใจเสียทีแม้มันจะต้องฝืนใจตนเองมากแค่ไหนก็ตาม ต่อจากนี้ไปเขาเป็นได้แค่พี่ชายที่แสนดีอย่างที่เธอต้องการเท่านั้น

ภพลุกออกจากโต๊ะเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำบังเอิญเดินผ่านโต๊ะที่มีชายหนุ่มสองคนกำลังพยายามบังคับให้หญิงสาวคนหนึ่งดื่มด้วย โดยที่เธอไม่เต็มใจพอเธอปฏิเสธกลับถูกผู้ชายทั้งสองคนเริ่มคุกคามด้วยการยืนเข้าประชิดตัวเธอเอาไว้ทั้งซ้ายทั้งขวาให้เธอยอมจำนน

"ฉันดื่มไม่เป็นเข้าใจฉันหน่อยนะคะ ปล่อยฉันไปเถอะ" มุกยืนตัวสั่นเทากลัวจนลนลานไปหมด

"ดื่มไม่เป็น งั้นก็แสดงว่าทำอย่างอื่นเป็นสินะ" ชายหนุ่มมองโลมเลียเธอไม่วางตา

"นั้นสิ ทำเป็นไรเดียงสาคิดจะโก่งค่าตัวสิท่า" ชายอีกคนมองเธอด้วยสายตาดูแคลน

เสียงสนทนาอันคุ้นหูจากปากหญิงสาวสายเดี่ยวชุดดำทำให้ภพที่กำลังจะเดินผ่านไปหยุดชะงักพร้อมกับหันไปมองแผ่นหลังของเธอที่กำลังสั่นเทา ก้าวขาเรียวยาวตรงเข้าไปร่วมวงสนทนาทันที

"ผู้หญิงเขาไม่เต็มใจ คุณสองคนหมดหนทางถึงกับต้องบังคับฝืนใจเธอ ถ้าเป็นลูกผู้ชายพอคงไม่ทำกันขนาดนี้หรอกนะครับ" ภพโพล่งออกไปกลางวงสนทนา

"คุณภพ" มุกหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยความตกใจ

"มุก เธอเองเหรอ" ภพมองมุกตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความตื่นตาอย่างเผลอไผล

"อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่นจะดีกับตัวคุณกว่านะ ผมมีสิทธิ์ที่จะตักเตือนต่อว่าพนักงานที่บริการลูกค้าไม่ดี"

"หมายความว่ายังไง" ภพมองหน้ามุกด้วยความงงงวย

"มุกทำงานที่นี้ค่ะ" ตอบพลางหลบสายตาชายหนุ่ม

"ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย" ภพมองจ้องมุกด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ

"คุณไปได้แล้วไป" ชายหนุ่มเจ้าของโต๊ะออกปากไล่ภพด้วยความไม่พอใจ

"ผมไปแน่ แต่ผู้หญิงคนนี้ต้องไปกับผม"

"ไม่ได้! ผู้หญิงคนนี้จะต้องอยู่บริการพวกเรา"

"จะยอมให้เธอไปกับผมดีๆ หรือว่าอยากจะถูกลากตัวออกไปจากผับ"

"หึ ฉันไม่กลัวแกหรอก แกมีสิทธิ์อะไรมาลากพวกเราออกไป"

"ถ้าผมจะบอกว่าผมเป็นเพื่อนเจ้าของผับ มันเพียงพอที่จะลากตัวคุณออกไปไหม คิดดู" ภพพูดพลางใช้นิ้วชี้ที่ศีรษะตัวเองอย่างเป็นต่อ

"ก็ได้ จะเอาไปไหนก็ไป เรียกเด็กมาใหม่ก็ได้วะ"

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยสงบลงแต่โดยดีมุกจึงเดินตามหลังภพไปจนถึงหน้าห้องน้ำชายห่างๆ เพื่อที่จะขอบคุณชายหนุ่มโดยที่เขาไม่รู้ตัว มุกยืนรอชายหนุ่มสักพักเขาก็เดินออกมา

"คุณภพค่ะ"

"เธอนั้นเอง มีอะไร" ภพพูดพลางจ้องมองร่างบางสะสวยกว่าทุกวันไม่วางตา

"มุกขอบคุณ คุณภพมากนะคะ ที่ช่วยไว้ไม่อย่างนั้นมุกคงแย่แน่ๆ "

"ไม่เป็นไร ร้อนเงินมากเลยสิท่า ถึงได้มารับจ๊อบทำงานที่นี้"

"มุกจำเป็นต้องใช้เงินค่ะ"

"เธอไปทำงานต่อเถอะระวังตัวด้วยก็แล้วกัน ฉันขอตัว" พูดจบภพก็เดินผ่านหน้าเธอไป

Favorite