ถนนสู่อาณาจักร – Oukoku e Tsuzuku Michi 211 ชาติประชาธิปไตยลิบาติส

211 ชาติประชาธิปไตยลิบาติส

–มุมมองเอเกอร์–

「บบบบู่」 「บบบู่, บบบู่」

นนน่าและคาร์ล่ากำลังนั่งทั้งสองข้างของผมและงอน

มันดูเหมือนพวกเธอยังคงแค้นที่ผมทิ้งพวกเธอไว้ตามลำพังและเข้าป่าทั้งวัน

「พี่เดินป่ากับแค่ซีเลียซังและมิเรลซังหรือบางอย่างเหรอ?」

มันไม่ได้ผ่อนคลายปานนั้น

「พี่ทำอะไรในป่า? ไม่ใช่แค่หนูได้กลิ่นผู้หญิงกับพี่ มีกลิ่นแปลกๆอยู่บนพี่ด้วย」

นั่นน่าจะกลิ่นแลมมี่

แต่ผมซั่มหมู่หลังจากเริ่มด้วยเธอผมเลยคิดว่ากลิ่นจะถูกกลบ

「เราเป็นส่วนหนึ่งของการเที่ยวของคู่แต่งงานใหม่ด้วย รู้มั้ย?」

「ทั้งหมดมาพูดกันเถอะ บบบบู่」

「บบบู่, บบบบู่」

แคทเธอรีน, มาเรียและแม้แต่มิตี้แสดงความไม่เห็นด้วยอย่างชัดเจน

พูดถึงแล้ว ซีเลียและมิเรลเดินทางด้วยกันกับผมในวันแรกดังนั้นพวกเธอเปลี่ยนไปรถม้าคันอื่นวันนี้

เมื่อเห็นการต่อต้านของซีเลียผู้ถูกอุ้มไปต่อต้านเจตนาที่แขนและขาเป็นภาพที่ไม่สมจริง

(ช่างเป็นวิวที่สวยงาม~)

เพราะเชือกมัดอยู่รอบเอวของเธอและผูกไว้กับหลังคาของรถม้า เคซี่รับลมและบินขึ้นในท้องฟ้าได้

เห็นได้ชัดว่าเธอเรียนรู้เทคนิคการบินและการต่อสู้ต่อต้านอีกา

บนทาง เราเจอกับผู้หญิงที่ดูน่าสงสัยผู้ถูกสิงโดยวิญญาณชั่วร้าย เมื่อเราถูกบอกว่าเธอจะจ่าย 10 ทอง จมูกเคซี่มุดเข้าไปและทำให้ผู้หญิงกลัว ทำให้เธอฟองออกปากและสลบ

แน่นอน เคซี่บินตรงสู่พื้นต่อและโดนฝังส่วนหนึ่งของร่างกายเธอ

「เอเกอร์ซามะ พี่ฟังอยู่มั้ย!? เมื่อเราไปถึงทอร์โทนท์ พี่ต้องให้ความสนใจหนูให้เหลือเฟือ」

「ได้เลย นนน่าที่น่ารักของพี่」

เมื่อผมกอดเธอใกล้และลูบหัวของเธอ เธอเชื่อฟังมากขึ้น

ผมรู้สึกได้ถึงหน้าอกใหญ่ดันเข้ากับหน้าอกของผม

ถ้าเธอดันมันออกมาแบบนี้ ผมอดไม่ได้นอกจากอยากใคร่เธอตรงนี้เลย

「หนูไม่ถือ รู้มั้ย? สามีใคร่ภรรยานั้นค่อนข้างปรกติ」

โดยไม่ลังเล ผมจับหน้าอกของเธอ

「อ๊าา ไม่ยุติธรรมเลย หนูด้วย!」

「พี่จับนมหนูด้วยก็ได้」 「พวกมันเล็กแต่พี่ยังจับพวกมันได้ถ้าพี่อยากทำ」

หน้าอกเข้ามาใส่ผมจากทุกทิศทาง และผมแม้แต่ยอมรับหัวนมแข็งของมาเรียด้วย

「พี่จะถูกฝังในนมถ้าแบบนี้ แต่อย่ารู้สึกว่าหนูต้องหยุด นี่ดีที่สุดเลย」

อย่างไรก็ตาม เวลาผ่านไปอย่างโหดร้ายและจบสวรรค์ของผม

「ฮาร์ดเลตต์โดโนะ เรามาถึงทอร์โทนท์แล้ว ……จะมีคนเดินเยอะทั่วทั้งเมืองจากตอนนี้ไป ดังนั้นการครางและทำให้รถม้าสั่นจะดึงดูดความสนใจมาใส่เรามากๆ」

ผมได้ยินเสียงของกัปตันผู้คุ้มกันข้างนอกรถม้า

เขาไม่กล้าเปิดหน้าต่างรถม้าอีกแล้ว

ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว ผมได้จีบกับสาวๆมาตลอดทางอย่างต่อเนื่อง นอกจากเวลาที่ผมหลับ

สาวๆเริ่มจัดระเบียบให้เรียบร้อยและปรับเสื้อผ้าอันเละเทะระว่างมิตี้ช่วยนนน่า…… เมื่อหน้าอกของเธอออกมาจากเสื้อผ้า เห็นได้ชัดว่ามันยากที่จะใส่พวกมันกลับไปเนื่องจากขนาดของพวกมัน

ไม่ต้องพูดถึงเธอเพิ่งคลอดไม่นานด้วย ยกเว้นว่าคอยดูนมเธออยู่ตลอดเวลา ความเละเทะใหญ่จะถูกสร้างขึ้นจากนมแม่ที่ไหล

มากกว่านั้น จำนวนของนมที่เธอหลั่งออกมาประเมินต่ำไปไม่ได้เลยและมันพอทำให้นมเธอรู้สึกคัดๆแม้ว่าหลังจากป้อนแฝด

สำหรับตอนนี้ ผมจำเป็นต้องทักทายคนสำคัญในเมืองหลวงลิบาติส

เมื่อมันเสร็จ ผมจะเดินผ่อนคลายรอบเมืองและอาจจะซื้อของบางอย่างด้วย……

「หืม? นั่นอะไร?」

บางอย่างเป็นประกายในมุมของรถม้าซ่อนอยู่หลังม่าน

เมื่อผมไปหยิบ ผมเจอว่ามันเป็นสร้ายทอง

ตอนแรกผมคิดว่ามันคือบางอย่างที่เหมาะกับชุดทางการบางคน แม้ว่ามันน่าเกลียดและเงาจนแสบตา ไม่ได้คู่ไปดีกับเสื้อผ้าคนที่ผมรู้จัก

「……」

ผมรู้ว่าใครซื้อที่โดยไม่ต้องพูดอะไรสักอย่าง

ผมเดาว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่เพราะผมไม่ได้ให้ความสนใจเธอหนึ่งวัน…… แต่ผมสงสัยว่าทำไมสาวๆทั้งหมด, นอกจากนนน่า, เลี่ยงสายตาอย่างกระอักกระอ่วน

「เรามาถึงแล้ว ได้โปรดลงจากรถม้า」

ผมได้ยินเสียงของกัปตันอีกครั้ง

อะไรก็ช่าง ผมปล่อยเครื่องประดับทองนี่ไปเฉยๆได้

ฝ่ายบริหารของรัฐบาล

「ยินดีที่ได้เจอคุณ ฮาร์ดเลตต์…… มาเกรฟฮาร์ดเลตต์ ผมพูดถูกมั้ย?」

「มันเป็นความยินดีของฉัน อธิบดีกิจการต่างประเทศ」

ฝ่ายบริหารรัฐบาลนั้นเทียบได้กับวังหลวงในโกลโดเนีย ที่เห็นว่ารัฐมนตรีและบุคคลที่มีอำนาจสูงสุดในประเทศที่ถูกเรียกว่าเจ้าหน้าที่รัฐบาลทำเรื่องกิจการรัฐบาล

「บนโอกาสนี้ คุณมาเพื่อทำการดูทิวทัศน์ดังนั้นผมจะมีความสุขถ้าคุณได้รับประสบการณ์ความต่างระหว่างประเทศของเราและประเทศของคุณ ผมหวังว่านี่ช่วยให้เราสร้างความสัมพันธ์อันดีงามในอนาคต」

ผมบอกได้จากการมองครั้งเดียวและคำพูดไม่กี่คำว่าเขาไม่ชอบผม

เขาไม่ได้พูดเพื่อให้ดูน้ำเสียงหยาบคายหรือแสดงออกอย่างเปิดเผยถึงความไม่ชอบผมแต่ทุกคำพูดเอาใจของเขาดูมีหนาม

「เราอาจต้องทำงานร่วมกันในอนาคต ดังนั้นมันอาจทำให้คุณพึงพอใจถ้าคุณหาเพื่อนได้กับบุคคลของกองทัพแห่งชาติ…… เทร็ต เป็นคนติดตามคุ้มกันและผู้นำทางของคุณต่อไป」

「ครับท่าน!」

ถ้าอย่างนั้นชื่อกัปตันคือเทร็ต

เขาทำความเคารพในท่าทางที่รวดเร็วแม้ว่าหน้าของเขาตรงข้ามกับสีหน้า

ผมสร้างปัญหาให้เขามากขนาดนั้นเลยหรือ

「ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ผมจะขอตัว」

「อืม ขอบคุณสำหรับการพบกันที่มีความหมาย」

ผมพูด “คำโกหก”  เบาๆในหัวใจของผมก่อนออกจากห้อง

ผมเห็นบนใบหน้าของเขาได้ชัดเจนว่าเขากำลังบอกให้ผม “เร็วเข้าแล้วรีบไป”

อะไรก็ช่าง ผมไม่ได้ตื่นเต้นในการได้เจอกับรัฐมนตรีต่างประเทศอยู่ดี วัตถุประสงค์หลักของผมคือให้สาวๆได้รับการออกมาเที่ยวที่ผ่อนคลาย

「ถ้าอย่างนั้น…… ฉันจะพึ่งนายกับการรับใช้ต่อไป」

「ใช่…… ผมหวังว่าท่านจะไม่ทำอะไรรีบๆ」

กัปตันยิ้มอย่างขมขื่นก่อนถอนหายใจ

–มุมมองบุคคลที่สาม–

ห้องรัฐมนตรีต่างประเทศ

「รัฐมนตรี เขาก็รู้แล้ว」

รัฐมนตรียิ้มเล็กน้อยกับคำพูดของเลขาของเขาและแหมะลงบนเก้าอี้ของเขา

「ฉันแน่ใจว่าเขารู้ แต่มันไม่ควรเป็นปัญหา ในท้ายที่สุดเขาไม่ใช่อะไรนอกจากลอร์ดศักดินาในพื้นที่ห่างไกล」

「โกลโดเนียปกครองทุกอย่างจากกฎหมายถึงบริการทหารและภาษีเมื่อมันเป็นลอร์ดศักดินา」

รัฐมนตรีส่งเสียงทางจมูก

「ความจริงที่ว่าผู้ปกครองเดียวเท่านั้นของภูมิภาคมีสิทธิพิเศษส่วนบุคคล-…… มันทำให้ระบบราชาเป็นระบอบปกครองที่ด้อยกว่าจริงๆ ตั้งแต่แรก การมอบอำนาจให้บุคคลผ่านสายเลือดและไม่ใช่ให้คนเหล่านั้นผู้จริงๆแล้วมีความสามารถนั้นอุกอาจอย่างแน่นอนที่สุด」

เลขาไม่ได้พูดอะไรมากกว่านี้

「จูโน่เอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องกับคนนั้นและดูเหมือนวางแผนบางอย่าง แต่ฉันไว้ใจโกลโดเนียไม่ได้เหมือนที่ฉันไว้ใจพวกคลั่งศาสนาจากอัลแตร์ไม่ได้ คนเหล่านั้นที่ปฏิบัติกับประเทศเพื่อนบ้านเหมือนเศษกระดาษ ฉันไม่ได้ไม่รู้ว่าโกลโดเนียทำลายไปกี่ประเทศแล้วจนถึงตอนนี้」

รัฐมนตรีนำเอาเอกสารรายงานและแสดงให้เลขาดู

「นี่เป็นรายงานจากผู้ช่วยที่ฉันไว้วางใจผู้ที่ปนไปกับผู้ติดตามคุ้มกัน…… ดูมันสิ มันเป็นความเละเทะใหญ่」

「ให้ผมได้ดู ……โอ้ นี่คือ-」

รอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าของเลขา แต่หน้าของเขาเกร็งและกลายเป็นจริงจังเมื่อรัฐมนตรีจ้องเขา

「จำนวนของผู้หญิงที่มากับเขาคือ 13 คน มันดูเหมือนนอกจากภรรยาและภรรยาน้อยคนอื่นทั้งหมดมีความสัมพันธุ์กับเขาในฐานะคนรัก…… ผมตกใจว่าพวกเธอทั้งหมดสนิทกัน ผมก็ชอบบางคนด้วยซ้ำ…… อะแฮ่ม ขออภัย」

เลขากระแอมและอ่านต่อ

「จากข้อมูลที่ได้จากการสนทนาทั่วไป ฮาร์ดเลตต์โดโนะดื่มด่ำในกิจกรรมลามกทุกคืนและมีความสุขกับการเสพสมหมู่ขนาดใหญ่…… เขามีผู้หญิงใกล้กับ 100 คนในบ้านของเขาและทำให้พวกเธอท้องอย่างไม่เลือกหน้า……  นี่คือรายงาน?」

「ฉันรู้สึกสกปรกแค่จากการอ่านมัน」

「เพราะทั้งหมดรัฐมนตรีถูกจงใจทำให้เป็นคนซื่อๆและมือสะอาด เอ่อ มาดูกัน…… นี่ย่ำแย่ พื้นฐานแล้วเขาใคร่แม่และลูกสาวในเวลาเดียวกันและเสพสมผู้หญิงทั้งหมดจากสาวๆและอายุมาก」

「เราเจรจากับผู้ชายแบบนี้ได้เหรอ? เขาเจรจากับพวกคนคลั่งศาสนาไม่ใช่ความคิดดีกว่า ไม่ว่าอย่างนั้นเหรอ?」

「ฮ่าา…… เขาดูเหมือนมีปัญหาจริงจังกับนิสัย แม้ว่าเขาจะรับมือง่ายถ้าเขาถูกควบคุมโดยความใคร่ บางทีรองรัฐมนตรีจูโน่ก็คิดอย่างเดียวกันเมื่อเขาจับตามองชายคนนั้นได้?」

รัฐมนตรีทำหน้าดั่งดูถูกคนผู้ถูกพูดขึ้นมาและจากนั้นเข้าสู่ความคิดระหว่างพักหัวไว้ที่มือของเขา

「มันเป็นไปได้ จูโน่ก็เป็นคนมีความสามารถ ถ้าชายคนนั้นเป็นสัตว์บ้าเซ็กส์ที่ถูกปกครองโดยครึ่งล่างของเขา ถ้าอย่างนั้นเขาจะรับมือด้วยง่าย หือ…… ฉันไม่ไว้ใจเขาแต่ฉันก็ลองเอาชนะเขาด้วยสมองไม่ได้ สำหรับตอนนี้ เราจะให้ความบันเทิงเขาโดยไม่ทำตัวหยาบคาย แม้ว่าทำให้แน่ใจว่าไม่ส่งผู้ช่วยผู้เหญิงคนใดๆไป」

เลขารับรู้บางอย่างหลังจากพยักหน้า

「เลขาที่รองรัฐมนตรีจูโน่ประจำที่บ้านผู้ชายคนนั้นสำหรับเหตุผลเพื่อติดต่อสื่อสารเป็นผู้หญิง」

「……เราจะสร้างข้อยกเว้นและเพิ่มเงินค่าจ้าง แต่เราน่าจะสายเกินไป」

–มุมมองเอเกอร์–

ส่วนกลางของทอร์โทนท์

「มันเจริญที่นี่จริงๆ」

「หนูไม่ได้คิดว่ามันจะถึงจุดนี้」

ผมเคยได้ยินว่าลิบาติสเป็นชาติที่พัฒนาแล้ว, โดยเฉพาะเรื่องเศรษฐกิจ, ในหมู่ชาติทางใต้

อย่างไรก็ตาม เมืองหลวงทอร์โทนท์ก้าวข้ามจินตนาการ

ราเฟนเทียบไม่ได้และดูเหมือนมีพลังงานมากในเมืองเท่าที่เมืองหลวงโกลโดเนียมี

บนทั้งสองฝั่งของถนนหลักร้านค้ามากมายเรียงรายอยู่ติดกันพร้อมพ่อค้าแม้ค้าเรียกผู้เป็นไปได้ว่าจะเป็นลูกค้า ระหว่างหน้าร้านค้าเป็นรถเข็นและหาบเร่ถนนขายทุกอย่างจากของเล็กๆน้อยๆไม่เหมือนใครถึงขยะไร้ประโยชน์

และแม้แต่ร้านค้าเร่เหล่านั้นก็ขายของส่วนใหญ่ออกไปอย่างช้าๆ

ซึ่งหมายถึงพลเมืองมีเงินเหลือซื้อของนอกจากของใช้จำเป็นพื้นฐาน

「เจ้าหน้าที่รัฐมนตรีคาลดีนาสเป็นชายผู้มีความสามารถ ลิบาติสได้รับประสบการณ์การพัฒนาระดับสูงตั้งแต่ที่ชายคนนั้นเป็นเจ้าหน้าที่รัฐมนตรี」

กัปตัน…… เทร็ต คุ้มกันผมคนเดียวขณะเราอยู่กลางเมืองที่วุ่นวาย

ทอร์โทนเป็นเมืองใหญ่แต่มันพูดมาว่าเราควรปลอดภัยตราบใดที่เราไม่ทำอะไรโดดเด่น

「เจ้าหน้าที่รัฐมนตรี หือ ฉันค่อนข้างอยากเจอเขา」

ผมสงสัยนิดหน่อยว่าคนประเภทไหนคือบุคคลที่พลเมืองแต่งตั้งให้เป็นผู้นำ

「ขออภัยอย่างสุดซึ้ง…… เจ้าหน้าที่รัฐมนตรีเป็นคนยุ่งสุดขีด ซึ่งผมแน่ใจว่าฮาร์ดเลตต์โดโนะเข้าใจได้」

「มันไม่เป็นไร ฉันแค่สงสัย ฉันแน่ใจว่าเขาไม่มีเวลาเจอบางคนแบบฉันอยู่ดี」

ผมแน่ใจว่าเราจะมีโอกาสได้เจอกันถ้าโชคชะตาอนุญาต

ผมนำสาวๆไปเดินเพื่อสำรวจเมือง ซื้อของที่นั่นที่นี่

กระเป๋าถือพวกเธอที่เติมเต็มด้วยเงินอาจถูกเห็นระหว่างเวลานั้น

「คิ่ย้าาา! ขโมย!」

มันดูเหมือนนนน่าถูกล้วงกระเป๋า

ขโมยพยายามหนีอย่างเร็ว แต่ไม่มีทางที่เขาจะวิ่งหนีจากซีเลียของผม

「ฉันจะไม่ให้แกหนี!」

「กุ่ว้าา!」

ขณะขโมยพยายามวิ่งหนี  ขาของเขาถูกกวาดอย่างมีทักษะและสะดุด ล้มหน้าทิ่มสู่พื้น

การเคลื่อนไหวที่เร็วอย่างสวยงาม

เมื่อมิเรลวิ่งไปและจับแขนชาย เขาเริ่มดิ้นรนอย่างไม่ยั้ง

ผมจะรับช่วงต่อจากตรงนี้

「มีอะไร!? ปล่อย!」

「ฟุมุ ผู้ชายหือ…… ถ้าอย่างนั้นฉันว่าฉันจะหักมัน?」

ผมจะชอบไปคุยนิดหน่อยในซอยเปลี่ยวถ้าอาชญากรคือผู้หญิง แต่เพราะมันเป็นชายหนุ่ม โชคร้ายที่ผมไม่มีช่องเจรจา

ผมโกรธเป็นพิเศษกับความจริงที่เขาเล็งนนน่า

「โอ้ย, โอ้ย, โอ้ย, โอ้ย!! ห-หยุด!」

「ถ้านายไม่ใจเย็น มันจะไม่หักดีๆ」

ก่อนผมหักแขนเขาครึ่งหนึ่งได้ เทร็ตวิ่งมาเพื่อหยุดผม

「ฮาร์ดเลตต์โดโนะ! ได้โปรดหยุดนั่น! เขาไม่ได้ต่อต้านอีกแล้ว!」

「ใช่ นั่นทำไมฉันจะแค่ปล่อยเขาไปหลังจากจัดการแขนของเขาข้างหนึ่ง」

「ปล่อยนี่ให้ยามเมือง! ถ้าท่านลงโทษเป็นการส่วนตัว ท่านจะกระทำความผิดด้วย!」

อย่างนั้นหรือ ช่างน่ารำคาญ

เมื่อผมปล่อยแขนของเขา ชายเกาะเทร็ต

ช่างเป็นชายที่น่าสมเพช เขาไม่ควรล้วงกระเป๋าตั้งแต่แรก

เราเจอขโมยแต่ก่อนหน้าเขาพูดเกี่ยวกับความปลอดภัยว่าดีก็ดูเหมือนจริงด้วยเพราะมันไม่ได้ใช้เวลานานกว่าไม่กี่นาทีที่ยามเมืองจะวิ่งมา ได้รับคำอธิบายจากเทร็ตและจับกุมตัวผู้ชาย

「ถ้าเขาถูกพบว่ากระทำผิดในการตัดสินคดี เขาจะต้องจ่ายค่าปรับและใช้เวลาในคุกขึ้นอยู่กับจำนวนเงินที่ขโมย… นอกจากนี้ สิทธิ์โหวตของเขาจะถูกระงับชั่วคราว」

แต่ผมคิดว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดคือสู้กับขโมยล้วงกระเป๋า

「พูดถึงแล้ว เงินในกระเป๋านั้นมากเท่าไหร่?」

เทร็ตมองดูนนน่า

「ประมาณ 100 ทอง」

「100!? เธอบ้าเหรอ?」

「เธอใช้เงินอย่างสิ้นเปลืองเพราะเธอขนมามากเท่านั้นกับเธอ!」

มากขนาดนี้ถูกใส่มาในกระเป๋าถือ? ……มันอันตราย ดังนั้นไดโปรดอย่าทำมันอีก

「น-นั่นหมายถึงมันเป็นไปได้ว่าเขาจะเจอโทษหนักที่สุด…… ชายคนนั้นก็โชคไม่ดีด้วย」

เทพธิดาแห่งโชคชะตาจะไม่เป็นมิตรกับพวกต่ำช้าผู้คิดลักขโมยผู้หญิงสวยเช่นนี้

「กระนั้น นายเจอปัญหาทั้งหมดของการตัดสินแม้ว่ามันไม่จำเป็นและการกระทำผิดเดินขึ้นต่อหน้าต่อตาเหรอ?」

「นี่เป็นวิธีทำอะไรต่างๆในประเทศของเรา มันใช้เวลาและความพยายามมากกว่าแต่เราเลี่ยงการแขวนคอหรือการลงโทษเกินไปใดๆทั้งหมด」

ถ้าอย่างนั้นนั่นหมายถึงประเทศอื่นพูดอะไรกับมันไม่ได้ด้วย?

「โดยบังเอิญ อะไรคือการลงโทษสำหรับการล้วงกระเป๋าในดินแดนของฉัน ซีเลีย?」

「ขึ้นอยู่กับจำนวนเงิน ปรับหรือขังคุก และอะไรหลายๆอย่างเหมือนการตีตรา ……อืมโจรล้วงกระเป๋าที่เราเจอส่วนใหญ่ถูกซ้อมจนน่วมและจากนั้นปล่อยไปดังนั้นบางครั้งเรามองข้ามการกระทำผิดด้วย แต่นั่นไม่ได้นับไมล่า」

「น-นั่นค่อนข้างรุนแรง……」

เทร็ตดูเหมือนตกอกตกใจและชะงัก

「ฉันคิดว่าเล็งเป้าหมายกับผู้หญิงมันขี้ขลาด เธออาจได้รับบาดเจ็บ นั่นทำไมการลงโทษควรเพิ่มเป็นสองเท่า」

「สองเท่านั้นมากไป ถ้าเป็นเพิ่ม 50% ล่ะ?」

「ไม่เป็นไร ทำนั่นก็ได้ ให้ไมล่าและอดอล์ฟรู้เมื่อเรากลับไป」

อดอล์ฟไว้ก่อน แต่ไมล่าควรอยากทำการลงโทษหนักเต็มที่

ผมแน่ใจว่านั่นจะช่วยเพิ่มความปลอดภัยในราเฟน

「อ-อืม…… มันถูกตัดสินด้วยแค่นั้น? อย่าบอกผมนะว่า การคุยนั้นคือทั้งหมดที่จะให้กฎหมายเปลี่ยน?」

เทร็ตดูเหมือนมีความรู้สึกผสมปนเปเกี่ยวกับอะไรที่เราเพิ่งทำ

ผมสงสัยว่ามันมีอะไรผิด

「ฉัน…… รักชาติประชาธิปไตยลิบาติส……」

ช่างเป็นชายแปลก เขากลัวบางอย่างหรือ?

「พระเจ้าลงมาแล้ว!!」

「อะไร!? ที่ไหน!?」

ถ้าเทพธิดาปรากฏ ผมจะต้องดูมันด้วยตาของผมเอง

แน่นอนว่าเธอจะสวย พร้อมหน้าอกเทียบไม่ได้กับขนาดของมนุษย์คนไหนๆ

「ฮาร์ดเลตต์โดโนะ ใจเย็น มันแค่เป็นการเทศนา」

ผมได้ความสงบกายกลับมาหลังจากเทร็ตพูด

โอ้ ถ้าอย่างนั้นมันเป็นแค่นักเผยแพร่ศาสนาหรือ? เขาทำความหวังเพิ่มเพื่อความว่างเปล่า

「โออ้ พวกคุณทั้งหมดเป็นคนน่าสงสาร…… ทำไมคุณไม่เดินในหมู่เรา? พระเจ้าหลั่งน้ำตาเพราะความไม่สนใจและความไม่ตรัสรู้」

ผู้ชายตะโกนอย่างกระฉับกระเฉงกลางถนนระหว่างคนดูผ่านเขาไปพร้อมหน้าตาดูมีปัญหาบนใบหน้าของพวกเขา

พวกเขาบางคนแสดงออกถึงความขยะแขยงอย่างเปิดเผยและแม้แต่เตะทรายใส่เขา

「นั่นอะไร?」

「มันคือการเผยแพร่เพื่อเปลี่ยนผู้คนสู่การเชื่อพระเจ้าอัลแตร์…… มันใช้ความกล้านิดหน่อยเพื่อทำบางอย่างเปิดเผยแบบนั้น」

「อัลแตร์ ซึ่งหมายถึง…… ชาติศักดิ์สิทธิ์อัลแตร์? นายอนุญาตให้ชาติศัตรูมาพยายามชิงพลเมืองด้วยกันของนายเหรอ?」

ซีเลียก็ตกใจด้วย

นนน่าดูอัญมณีที่ถูกขายโดยร้านค้าข้างทาง

「ศาสนาอัลแตร์ได้ดำเนินมาหลายรุ่นตั้งแต่เวลาโบราณ…… แต่ชาติศักดิ์สิทธิ์เริ่มงอกอัลแตร์ของตัวเองและโป้ปนั่นเป็นผู้เกิดใหม่」

「มันดูเหมือนชายคนนั้นก็พูดอย่างเดียวกัน」

「โออ้ อัลแตร์เป็นพระเจ้าองค์เดียวที่แน่นอนที่สุดเท่านั้น! พระเจ้าองค์อื่นและวิญญาณทั้งหมดเป็นการหลอกหลวง พวกคุณต้องไม่เชื่อพวกมัน」

ผู้ชายเข้าหาผู้คนและอธิบายความสุขของการรับใช้พระเจ้า

แน่นอน ไม่มีใครดูเหมือนสนใจ

นนน่าจับอัญมณีสู่พระอาทิตย์และดูเหมือนต้องมนต์

「ถ้าผมพูดความรู้สึกจริงของผม ผมก็จะอยากไล่ชายคนนั้นออกจากชาติและส่งเขากลับไปชาติศักดิ์สิทธิ์อัลแตร์ เหมือนที่ผมพูดมาก่อน ชาติเรามีชุดกฎหมายตายตัว การเผยแพร่ศาสนาบนถนนไม่ผิดกฎหมาย แต่มันจะเป็นเรื่องอื่นถ้าเขาประกาศสาธาณะว่าเขาภักดีกับชาติศักดิ์สิทธิ์อัลแตร์……」

ผู้ชายเรียกร้องผู้คนให้ “เดินกับฉัน” เพื่อ “รับใช้” แต่เขาแค่พูดถึงพระเจ้าโบราณชื่ออัลแตร์เท่านั้น

「ถ้าเราขังผู้คนที่บูชาพระเจ้า เราจะไม่ต่างจากสหพันธรัฐผู้คนแวนโดเลีย ชาติผู้ขโมยอิสระของพลเมือง」

ถ้าอย่างนั้นลิบาติสโยนบางคนออกจากประเทศเพราะพวกเขาดูน่าสงสัยไม่ได้

นี่เป็นประเทศมีปัญหาจริงๆ

นนน่านำกระเป๋าเธอออกมา

「แต่ผมเห็นคนเผยแพร่ความเชื่ออัลแตร์เพิ่มขึ้นหลังๆ…… มาตรการป้องกันบางอย่างต้องถูกพิจารณา อย่างไรก็ตาม ผมค่อนข้างแน่ใจว่ามันจะไม่เป็นไรเพราะไม่มีใครสักคนโง่พอที่จะเชื่อฟัง」

มันดูเหมือนลิบาติสมีปัญหาของตัวเอง

สำหรับผม ถ้าผมไม่มีลีโอโพลต์และอดอล์ฟ ผมจะต้องรับมือกับปัญหาเล็กๆทั้งหมดด้วยตัวเอง

ผมควรใจดีกับพวกเขามากกว่านี้

คาร์ล่าและมิเรลดึงแขนนนน่า

「ได้เลย ผมจะให้ท่านกลับไปที่โรงแรมวันนี้และทานบางอย่าง ผมจะแนะนำท่านสู่คนเหล่านั้นของกองทัพพรุ่งนี้」

「ได้ ขอบคุณ」

ณ ทันใดนั้น ทหารสองคนวิ่งผ่านฝูงผู้คนมา…… ทหารผู้ผมจำได้ว่าเป็นลูกน้องของเทร็ต

พวกเขาดูเหมือนบอกบางอย่างกับเทร็ต

ขณะผมมองดูสีหน้าขอเขา สีหน้าเขาบนใบหน้าเริ่มแย่ลงอย่างช้าๆ

「เอ่ออ…… สถานการณ์ฉุกเฉินเกิดขึ้น……」

เทร็ตลังเลเร็วๆก่อนกระซิบผมในแบบที่เหล่าสาวๆไม่ได้ยิน

「ปัญหานิดหน่อยได้เกิดขึ้นที่พรมแดนระหว่างชาติเราและอัลแตร์…… ผมขออภัยแต่ท่านถามได้มั้ยว่ามีความซับซ้อนใดๆเกิดขึ้นกับการประชุมกับกองทัพพรุ่งนี้ได้มั้ย……」

สร้างหัวข้อปรึกษาเหรอ…… เอ๋?

「พระเจ้ามาแล้ว!! เขาลลงมาสู่โลกปัจจุบัน!!」

ผู้เผยแพร่ศาสนาผู้น้ำลายกระเด็นระหว่างเขาตะโกนอย่างดังจนแย่

เรื่องราวข้างเคียง

(หนูนึกอะไรบางอย่างออก)

มันมีอะไร เคซี่?

(มันเกี่ยวกับอัลแตร์ คนผู้เป็นพระเจ้าที่แน่นอนที่สุด พระเจ้าคนอื่นลึกลับและทั้งหมดของปลอม)

อย่างนั้นเหรอ เคซี่ อืมเธอควรมองตัวเองก่อนพูดนั่น

(โอ้ฉัน! นั่นหมายถึงหนูเป็นหนึ่งเดียวและพระเจ้าผู้เดียวเท่านั้น อัลแตร์เหรอ!?)

ใช่ เคซี่ ถูกต้อง ผมคิดว่าเรามีพายฟักทองวันนี้

ฟักทองสุกเยอะแยะถูกใช้ดังนั้นแน่นอนว่ามันจะรสชาติอร่อย

(เยยยยย้ มอบความขอบคุณให้แก่พระเจ้าฟักทอง!)

ผมสงสัยว่านักเผยแพร่ศาสนานั้นดึงดูผู้คนแบบนี้ไหม

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส

พลเมือง: 162,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4000

มาชาติประชาธิปไตยลิบาติสด้วย: นนน่า (สวยอยู่ ฉันว่า), ซีเลีย (ผู้ช่วย), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), มิตี้ (ภรรยาน้อย), มาเรีย (ภรรยาน้อย), แคทเธอรีน (ภรรยาน้อย), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (คนรัก), เคซี่ (พระเจ้า), โยกุริ (นักแต่งบทละคร), ปีปี้ (คนรัก), อลิส (สาวเวทมนตร์), แอนโตนิโอ (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม

กิโด้ (ผู้ติดตามคุ้มกัน), ครอล (นอกใจลายอย่าง), ชวาร์ซ (ม้าลามก), แม็ก (ผู้ติดตามคุ้มกัน), คริสตอฟ (ผู้ติดตามคุ้มกัน?)

แลมมี่ (กำลังเก็บของ)

สินทรัพย์ 10 670 ทอง

คู่นอน: 226, ลูกเกิดแล้ว: 48

ตอนที่แล้วเป็นตอนลงไม่ครบนะครับพอดีที่ดูมามีแบ่งเป็น 4 ตอนย่อย ตอนนี้จับมารวมกันเป็นตอนเดียวแล้วครับ

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu