ตำนานเทพยุทธ์ 94

เป่าฮู่เองที่กำลังมองการเคลื่อนไหวของเว่ยซูหญิงงามที่โหดเหี้ยมนางนั้น และตึกตรองว่า ตัวของหย่วนซิวหยูจะต้องทำเช่นไรที่จะจัดการกับศัตรูของนางได้

“ท่านอาวุโสหย่วน ท่านคิดว่าหลานสาวของท่าน จะมีโอกาสชนะหรือไม่อย่างไร?”

ด้วยเป่าฮู่แม้หย่วนมีซิวหยูติดตามตัวตลอดเวลา แต่ก็ไม่อาจรู้ว่าวิชาการต่อสู้ของนางที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากตระกูลหย่วนมีความร้ายกาจมากน้อยเพียงใดกัน

แต่เพียงคำถามที่ถามออกไปทางช่องลมปราณ อยู่นั้น กลุ่มองครักษ์ของหงซวนก็รีบเดินเข้ามารายงานว่าพบคนของตลาดมืด มายังสถานที่แห่งนี้แม้จะเพียงไม่กี่ชั่วอึดใจก่อนที่คนเหล่านั้นจะหายไป

“เรียนนายท่าน พบคนของตลาดมืดมาทำงานที่นี่และให้ข้าน้อยนำป้ายเหล็กนี้มาให้ท่านคาดการณ์ว่าต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเป็นแน่”

คำกล่าวที่องครักษ์กล่าวมา เป่าฮู่ที่นั่งห่างออกไป ได้อ่านภาษาปากขององครักษ์จนเข้าใจขึ้นมา คนขององค์กรใต้ดินตลาดมืดมายังที่แห่งนี้ ไม่ใช่เพราะมุกข์พิษนั่นหรือและด้วยเหตุผลใดถึงต้องการพบบิดาของตน

(ฮ่าๆๆๆเช่นนี้ก็ดีนักข้าเองก็จะฉวยโอกาสนั้น ลงมือเช่นกัน มุกข์นั่นข้าต้องได้มาก่อนที่คนเหล่านั้นจะได้ไปครอบครอง และโอกาสนี้จะได้เห็นว่าคนจากพรรคใหญ่ของทวีปต้าหลั๋วเก่งกาจเพียงใด)

ความคิดนี้ได้เกิดขึ้นทันทีเพราะคนที่คุ้มกันมู่เจี้ยนหลิงคือ ผู้เฒ่าที่มาจากพรรควายุอัคคีผู้นั้นนั่นเอง ไม่แน่คนที่มีฝีมือมากกว่าตัวเป่าฮู่อาจเป็นคนจากองค์กรใต้ดินนั้นก็เป็นไปได้

จากงานประลองชิงตำแหน่งจ้าวยุทธ์ของดินแดนสัตว์เทพ กลับเป็นวันนัดพบของพรรคใหญ่ในดินแดนต้าหลั๋วหรืออย่างไร แต่กระนั้นสำหรับเป่าฮู่ มันก็ไม่ได้ต่างอะไร

เพราะไม่ว่าที่ใดกฏความแข็งแกร่ง สยบความอ่อนแอย่อมยังคงอยู่ หากแต่เราจะอยู่กับมันอย่างไร จะเป็นบันไดให้คนเขาเหยียบย่ำเสียเอง หรือจะเป็นคนที่ก้าวไปเหยียบคนเหล่านั้นกัน

ณ ที่นั่งฝั่งตะวันตก

“คาราวะท่านเจ้าเมืองตระกูลหง”

“นางแพษยา…กล้านักที่ช่วงชิงคนที่ข้าหมายตาไป…ตายซะ นางหงส์สะบั้น”

ทักษะของเว่ยซูเป็นฝ่ามือที่หล่อมหลอมเปลวเพลิงเข้าร่วมต่อสู่ จนปรากฎเป็นความงามที่น่าเหลือเชื่อ แต่ว่าตระกูลหย่วนเองก็หาไร้ซึ่งเคล็ดวิชาที่สืบทอดกันมา

เมื่อคู่ต่อสู่มาด้วยมือเปล่า หย่วนซิวหยูที่ทุ่มเทเวลาตลอดช่วงวัยเด็ก ถูกท่านปู่ของนางเคี้ยวเข็ญอย่างยากเข็ญ กระบวนยุทธ์ที่นางมีก็หาธรรมดา

“คิดว่าฝ่ามือนั้นจะล้มเราได้ เจ้าคิดผิดเว่ยซู…รับไป หงส์สยายปีก….”

การใช้ฝ่ามือของตนปัดฝ่ามือของคู่ต่อสู้ออกไปด้านข้างพร้อมหมุนตัวผนึกลมปราณไว้ที่ฝ่าเท้า พร้อมออกแรงทุ่มกำลังลงไปในฝ่าเท้าคู่งามนั้น

พลัก!……ตรู๊ม! “หงส์คร่าวิญญาณ….กระบวนท่าพลิกผลัน”

เพลงเตะที่หย่วนปงไม่เคยสอน แต่นางกลับใช้กระบวนท่าพลิกผลันสร้างมันขึ้นมาได้อย่างงดงาม แต่ด้านเร่อเว่ยซูก็ได้ยกแขนของนางขึ้นมาขวางกั้นไว้

แม้เกราะเปลวเพลิงของตัวเร่อเว่ยซูจะต้านทานเพลิงของหงส์เทวะได้ แต่ก็ทำให้รู้ว่าผิวที่งดงามกลับปรากฏรอยช้ำได้อย่างเด็ดชัด

ด้วยกระบวนยุทธ์นั้นทำให้ รอยยิ้มแห่งความดีใจเผยออกมาจากปากของหย่วนซิวหยู ผู้ที่เก็บงำความแค้นมานานหลายปี เพียงฝ่าเท้าเดียวสำหรับนางนั้นยังไม่พอ

แต่เมื่อเร่อเว่ยซูได้เห็นรอยยิ้มนั้น นางไม่อาจระงับความเกลียดชังที่มีได้อีกต่อไป นางระเบิดพลังของนางออกมาจนทำให้รอบด้านต้องตกใจ

ด้วยพลังที่แท้จริงของนาง ด้วยระดับราลมปราณราชันขั้นกลางที่เหนือกว่า หย่วนซิวหยูถึง 1 ระดับ แววตาของหย่วนซิวหยูได้ปรากฏความกังวลไม่คิดว่า เร่อเวยซูนางจะมีพรสวรรค์มากเพียงนี้

แต่สำหรับหย่วนซิวหยู ต่อให้ศัตรูมีระดับมากกว่า นางก็ไม่มีทางหนีเด็ดขาดการรวบรวมพลังลมปราณและระเบิดพลังทั้งหมดออกมา ในมือของนางเลือกนำกระบี่ที่นายท่านของนางเป็นผู้เลือกให้ออกมา เพื่อใช้มันสยบศัตรูของนาง

ทางด้านเร่อเว่ยซูได้เห็นกระบี่ของศัตรู นางเร่งนำแส้อาวุธคู่กายอกมา แส้ที่สร้างจากกระดูกของมังกร ที่สืบทอดกันมาช้านานในตระกูลของนาง ด้วยนางหงส์มักคู่กับมังกรเสมอมา และบรรพชนของนางรุ่นใดรุ่นหนึ่งก็ได้สารสัมพันธ์กับตระกูลมู่เช่นกันจึงได้รับของที่ทรงคุณค่านั้นมา

“แส้มังกรเพลิง…..”