ดั่งรักบันดาล 88

เธอ … ยังไม่ต้องการให้อวี้อี่มั่วออกไปด้านนอกด้วยใบหน้าที่บวมปูดครึ่งหนึ่งเช่นนั้น ไม่รู้ว่าพวกคุณป้าเพื่อนบ้านอาจคิดว่าเธอเป็นคนทำ

เธอสูดลมหายใจเข้าและกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้ม "เดี๋ยวฉันทายาให้ก่อนแล้วคุณค่อยไป"

ในสายตาของอวี้อี่มั่วเกิดแสงประกายขึ้น เขาจ้องมองเธอราวกับว่าเขานั้นงุนงงนกับปฏิกิริยาแบบนี้ของเธอ

หร่วนซือซือกัดฟันแสร้งทำเป็นสงบนิ่งและกล่าวอธิบาย "คุณออกไปแบบนี้มันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่"

เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ อวี้อี่มั่วก็เข้าใจในทันที เขาหยุดนิ่งและไม่ปฏิเสธอีก เขาก้าวเท้าไปยังเก้าอี้และนั่งลง

หร่วนซือซือคลายฝาเกลียว บีบครีมลงบนนิ้วเรียวยาว เธอเดินไปข้างกายอวี้อี่มั่ว เธอลังเลชั่วขณะจากนั้นก็ค่อยๆทายาลงบนรอยช้ำบนใบหน้าของเขา

ค่อยๆขยับปลายนิ้วเป็นวงกลมไปตามบริเวณที่แดงและบวม เธอทายาอย่างเบามือแต่ก็อดไม่ได้ที่จะมีอาการปวดเล็กน้อย

คุณนายใหญ่ตบลงมาหนึ่งฝ่ามือนั้นไม่เบาเลย

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่น รับรู้ได้ถึงความเสียวซ่านเล็กน้อยบนแก้มของเขา กลิ่นที่มีความเย็นลอยมายังปลายจมูกของเขาผสมกับกลิ่นน้ำหอมเบาๆของหญิงสาว

หร่วนซือซือนั้นพยายามเกลี่ยครีมให้เท่าๆกัน หลังจากทายาเสร็จแล้วนั้น เธอค่อยๆเอนตัวลงและเป่าแผลบนใบหน้าเขา

ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก ทุกครั้งที่เธอบาดเจ็บ คุณนายหลิวเองก็ทำเช่นนี้ เธอค่อยๆทายาและเป่าแผลเบาๆจากนั้นก็หายเจ็บ นิสัยนี้เป็นนิสัยของเธอและเธอก็คุ้นเคยกับมัน

เหมือนกับว่าอวี้อี่มั่วนั้นคาดไม่ถึงว่าจู่ๆเธอจะเข้ามาใกล้ เขาแค่รู้สึกว่าความเจ็บปวดที่แก้มของเขาเย็นลงด้วยการเป่าของเธอ ความเจ็บปวดนั้นหายลงไปในทันที ในวินาทีถัดมา หัวใจของเขาก็เต้นรัวและร่างกายของเขาก็แข็งทื่อโดยที่เขาไม่สามารถบังคับตัวเอง

ปลายจมูกถูกดูดซับด้วยความหอมหวานจากร่างกายของผู้หญิง หัวใจของอวี้อี่มั่วนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างไม่สามารถอธิบายได้

ผู้หญิงคนนี้ เธอจะรู้หรือเปล่าวว่าการกระทำแบบนี้มันอันตรายขนาดไหน!

โดยไม่รอให้สติของเขากลับมา หร่วนซือซือก็ยืดตัวตรงแล้ว เธอหมุนฝาเกลียวคืนเช่นเดิมและกล่าวเบาๆ "โอเคแล้ว"

อวี้อี่มั่วได้สติอย่างรวดเร็ว เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวและลุกขึ้นยืน

"ตู้เยี่ย เขายังรอคุณอยู่ด้านนอก" หร่วนซือซือวางครีมลงและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับขับไล่เขา

อวี้อี่มั่วได้ยินแบบนั้น เขาจึงหันศีรษะไปมองหน้าเธอ สีหน้าของเขานั้นมืดมนลงในทันที

ทำไมเธอต้องรีบร้อนไล่เขาขนาดนั้น? การที่อยู่ในบ้านหลังเดียวกับเขานั้นมันน่าลำบากใจขนาดนั้นเชียวหรือ?

ในวินาทีถัดมา เขาก็ยื่นมือออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาจับข้อมือของผู้หญิงคนนั้นไว้และก้าวไปด้านหน้าจากนั้นก็ผลักเธอลงบนโต๊ะ

ทันใดนั้นหร่วนซือซือก็ถูกขังเอาไว้ด้านหน้าของโต๊ะนั้นโดยมือของชายคนนั้นที่ขวางทางออกของเธอเอาไว้ เขากำลังขวางทางของเธอและทำให้เธอไม่สามารถหลีกหนีออกไปได้

เธอนั้นมีท่าทีร้อนรนเล็กน้อย "คุณจะทำอะไร?"

ดวงตาสีดำของอวี้อี่มั่วมืดมนและลึกล้ำ มันไม่สงบและเย็นเหมือนปกติอีกต่อไป

เขายกริมฝีปากขึ้น "หร่วนซือซือ เธอมีความรู้สึกอะไรกับฉันบ้างหรือเปล่า?"

ไม่อย่างนั้นเธอจะทายาให้เขาทำไม?

แม้จะเป็นประโยคคำถาม แต่น้ำเสียงของเขานั้นแน่วแน่เป็นอย่างมาก

เมื่อมองไปที่ดวงตาของชายคนนั้น จิตใจของหร่วนซือซือก็ร้อนรน เธอละสายตาและแสยะยิ้มเพื่อซ่อนความกังวลใจ "คุณนี่มั่นอกมั่นใจเกินไปหรือเปล่า?"

ทำไมเขาถึงคิดว่าเธอมีความรู้สึกกับเขา? หรือเขายังทำร้ายเธอไม่พอ?

เธอสูดลมหายใจเข้าและกล่าวเน้นย้ำทีละคำ "ฉันน่ะ ไม่มีความรู้สึกใดๆกับคุณเลย แล้วก็เมื่อกี้ที่ทายาให้กับคุณ ฉันก็แค่เห็นแก่หน้าคุณย่าเท่านั้น"

สีหน้าของอวี้อี่มั่วนั้นมืดลงในทันที ราวกับว่ากำลังคิดและพยายามหาความน่าเชื่อถือของคำพูดของผู้หญิงคนนี้ เขาจ้องที่ตาของเธอและในที่สุดก็ถามอีกครั้ง "จริงใช่ไหม?"

เธอบอกว่าเธอไม่มีความรู้สึกใดๆต่อเขา แต่ทำไมเขาถึงเห็นความลังเลในสายตาของเธอ?

หร่วนซือซือหันศีรษะไปจ้องมองใบหน้าของเขาและไม่หลบสายตาและกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "จริง"

เมื่อได้ยินดังนั้น ในสายตาของอวี้อี่มั่วก็มีแสงสว่างขึ้นในพริบตา เขาหยุดนิ่งและปล่อยให้เธอเป็นอิสระจากนั้นเขาก็ก้าวถอยไป

ดูเหมือนว่าเป็นเขาเองที่คิดมากไป

กวาดสายตามองไปทั่วใบหน้าของหญิงสาว อวี้อี่มั่วกำลังข่มอารมณ์ในดวงตาของเขา เขาก้าวเท้าและหันหลังกลับจากนั้นเขาก็เดินจากไป

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ให้มันจบแบบนี้

เมื่อเห็นร่างของชายคนนั้นหายไปจากประตูห้องนอน ในเวลาไม่ช้าก็มีเสียงปิดประตูดังขึ้น ร่างกายที่กำลังรู้สึกกดดันของหร่วนซือซือก็ผ่อนคลายลง เธอถอนหายใจในทันที นึกถึงสายตาของเขาเมื่อกี้แล้วเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียวสันหลัง

เธอมีความรู้สึกกับเขาหรือไม่ อันที่จริงเธอเองก็ไม่สามารถบอกได้อย่างแน่นอน สิ่งเดียวที่เธอรู้คือ เธอนั้นมีอาการต่อเขา ในเรื่องของความห่วงใยและความขุ่นเคืองมีมากขึ้น เธอเองนั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

อาจจะเป็นเพราะหลายวันนี้มีเรื่องน่าประทับใจและซาบซึ้งเล็กน้อย แต่ทุกความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นนั้นในวันนี้ก็ได้จบลงแล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หร่วนซือซือก็โล่งใจ

เธอเอนกายพิงโต๊ะไว้และยืนเงียบๆคนเดียวอยู่เช่นนั้นโดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่

ทันใดนั้นก็มีคนเคาะประตู ประตูถูกเปิดออก คุณนายหลิวก็โผล่หน้าเข้ามาภายในห้อง

"ซือซือ พวกเขาไปกันหมดแล้วเหรอ?"

หร่วนซือซือพยักหน้าอย่างหมดแรง "อืม"

คุณนายหลิวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอคิดว่าอวี้อี่มั่วนั้นเหมือนกับคุณนายใหญ่เมื่อเธอมาก็จะจากไป ดังนั้นเธอจึงถามเบาๆว่า "แล้วความคิดของแกน่ะเปลี่ยนไปหรือยัง?"

“ไม่เลย” หร่วนซือซือหันมามองเธอและตอบด้วยเสียงที่หนักแน่น "แม่ ฉันกับอวี้อี่มั่วมันเป็นไปไม่ได้"

มองท่าทีที่จริงจังและน้ำเสียงที่หนักแน่นแล้วสีหน้าของคุณนายหลิวก็บ่งบอกถึงความเสียใจ "เอาเถอะ"

เดิมทีก็ยังคิดว่าไม่ง่ายเลยที่นัดบอดแล้วจะเจอลูกเขยผู้สูงศักดิ์และเพียบพร้อม แต่ไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งต่างๆจะมาถึงจุดนี้และภายในใจเธอนั้นก็แอบโทษตัวเอง

เมื่อสัมผัสได้ถึงความเศร้าเสียใจบนใบหน้าของคุณนายหลิว หร่วนซือซือเองก็สูดลมหายใจเข้า เธอลังเลอยู่ชั่วครู่และกล่าวเบาๆว่า "แม่ ไม่ต้องกังวลเรื่องฉัน"

เธอดูแลตัวเองได้และเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

"แม่แค่ไม่อยากเห็นแกต้องทนทุกข์ไม่มีความสุขอยู่แบบนี้ ทนรอให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปก่อน ฉันจะช่วยแกนัดบอดหาคู่ที่เหมาะสมให้"

คุณนายหลิวกล่าวและกำลังจะเดินจากไป

หร่วนซือซือนิ่งไปชั่วขณะ ทันใดนั้นเธอก็นึกอะไรขึ้นได้และรีบเรียกเธอเอาไว้ "แม่ คุณก็รีบจัดการ ฉันยินดีที่จะนัดบอด"

คุณนายหลิวมองเธอด้วยความประหลาดใจ "อะไรนะ?"

ในตอนแรกที่จะให้เธอไปนัดบอด เธอขอร้องให้คุณปู่บอกคุณย่าของเธอเกลี้ยกล่อมเธอแทบแย่ แต่ในวันนี้หร่วนซือซือเองเป็นคนที่เริ่มชักชวนและตกลงในการนัดบอด นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่เคยมีมาก่อน!

คุณนายหลิวถามอีกครั้ง "ซือซือ แกพูดจริงใช่ไหม!"

เมื่อเห็นความสุขในดวงตาของแม่ หร่วนซือซือก็ยิ้มและพยักหน้า "ใช่"

เธอไม่อยากให้เธอกังวลมากนัก ตอนนี้เธออยู่บ้านคนเดียวและเธอก็ยังนึกถึงเรื่องระหว่างอวี้อี่มั่วที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ สิ่งนี้ยิ่งเพิ่มความรู้สึกแย่ภายในใจของเธอจึงเป็นการดีกว่าที่จะไปนัดบอด

เมื่อได้รับการยืนยัน คุณนายหลิวกล่าวอย่างมีความสุขว่า "ฉันจะไปโทรนัดเดี๋ยวนี้และจะรีบจัดการเลย!"

หร่วนซือซือยิ้ม รอยยิ้มบนมุมปากของเธอนั้นขมขื่นเล็กน้อย

เดิมทีคิดว่าคุณนายหลิวจะให้เวลาเธอสักสองสามวันและจะจัดการให้กับเธอ ใครจะรู้ว่าในวันถัดไปนั้นเธอจะนัดบอดให้ในทันที

"ซือซือ คู่นัดบอดในครั้งนี้คือเสี่ยวซ่ง ฉันเทใจให้เลยเมื่อได้ยินเรื่องของเขามา เขาเพิ่งกลับจากต่างประเทศ เคยมีแฟนมาแค่สองคนเท่่านั้นแล้วก็ตอนอยู่มหาลัยเขานั้นฮอตมา!"

คุณนายหลิวนั้นกระตือรือร้นเป็นพิเศษในขณะที่กำลังจัดปกเสื้อให้หร่วนซือซือ

หร่วนซือซือดึงคอเสื้อลูกไม้อย่างไม่คุ้นชิน เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า "แม่ คุณแน่ใจเหรอว่าอยากให้ฉันแต่งตัวแบบนี้?"

เธอไม่ใช่หญิงสาวกุลสตรี เหมาะที่ไหนที่จะใส่ชุดลูกไม้?

"ก็แบบนี้ สไตล์เกาหลี สวย!" คุณนายหลิวพยักหน้าอย่างพอใจและไม่ลืมที่จะพูดว่า "ก็ค่อยๆพูดคุยศึกษากัน แต่ห้ามเด็ดขาด ห้ามบอกว่าแกแต่งงานแล้ว"

หร่วนซือซือนิ่งไปชั่วครู่และกล่าวถาม "ทำไม?"

หรือว่าที่เธอเคยแต่งงานแล้วนั้นเป็นเรื่องที่น่าอับอายงั้นเหรอ?