ดั่งรักบันดาล 75

หร่วนซือซือลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ “ฉัน…ฉันไม่ได้หลับ”

เธอไม่ได้ตั้งใจจะนอน แต่เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

อวี้อี่มั่วสีหน้าหนักแน่นและไม่พูดไม่จา เขายื่นแขนออกไปโอบเธอไว้ในอ้อมแขนของตัวเองและกำชับว่า “รอต่อไปอีกหน่อย เดี๋ยวก็มีคนมาตามหาเรา”

หร่วนซือซือพยักหน้า แต่สภาพจิตใจของเธอยังคงเหี่ยวเฉา เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในอ้อมแขนของเขา เธอยื่นมืออกไปกอดเขาไว้ แล้วค่อยๆขัยบเขาไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา

อวี้อี่มั่วไม่คุ้นเคยกับการสัมผัสแบบนี้ เขาขมวดคิ้วและมองลงไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าเธอเกาะหน้าอกของเขาเหมือนลูกแมว เขากำลังจะผลักมือเธอออกแล้วก็หยุดชะงัก

ช่างเถอะ

สักพักหร่วนซือซือก็ตาปรือ สมองของเธอกำลังจะค่อยๆหลับใหล

อวี้อี่มั่วมือออกมาตบไหล่เธอและปลุกเธออีกครั้ง “หร่วนซือซือ…”

หลังจากตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงความหนาวเย็นบนตัวของเธอ และในใจของเขาก็ค่อยๆกระสับกระส่ายขึ้นมา

ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ดีแน่ๆ！

เขาสูดหายจเข้าลึกๆ และพูดว่า “หร่วนซือซือ เรามาคุยกันเถอะ”

หร่วนซือซือตอบด้วยเสี่ยงที่สะลึมสะลือ “โอเค……”

เขาพยายามทำให้เธอตื่นโดยการพูดคุยกับเธอไม่หยุด ทำให้เธอกระปรี้กระเปร่า และยื่นมือไปลูบแขนของเธอเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น แต่ผลไม่เป็นที่น่าพอใจ ไม่นานหร่วนซือซือก็ง่วงมากจนหลับไป

“เธอจะหลับตอนนี้ไม่ได้นะ！” อวี้อี่มั่วกัดฟันอย่างทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นริมฝีปากที่มีม่วงคล้ำของเธอ ในจของเขาก็ร้อนรน

เมื่อเห็นว่าเธอพิงอกของเขาอย่างไม่ตอบสนองใดๆ เขาก็ขมวดคิ้วและยื่นมือไปจับคางของเธอแล้วจูบเธอ

สัมผัสที่อบอุ่นและนุ่มนวลแผ่กระจายไปบนริมฝีปากของเธอ หร่วนซือซือสั่นสะท้านและตื่นขึ้นในทันที

ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นเธอก็เห็นใบหน้าของเขาอยู่ใกล้ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธนิดหน่อย การเคลื่อนไหวของเขาเต็มไปด้วยพละ ทำให้หร่วนซือซือรู้สึกตัวมากขึ้น

อวี้อี่มั่ว！ทำไมจู่ๆถึงมาจูบเธอ！

เมื่อหร่วนซือซือรู้ว่ามือของเธออยู่ที่หน้าอกของเขา เธอก็ผลักเขาออก เธอหน้าแดงและถามว่า “คุณ…มาแอบจูบฉันทำไม！”

แอบจูบ？

เมื่อได้ยินอย่างนั้น อวี้อี่มั่วก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

เขาจะแอบจูบได้ยังไง เห็นได้ชัดว่าตรงไปตรงมา

เขาเอามืออ้อมไปไปจับด้านหลังหัวของเธอ และพูดว่า “ฉันเป็นคนตรงไปตรงมา”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็ก้มเข้าไปหาเธอ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจเพราะจูบที่ลึกซึ้งนั่น……

หร่วนซือซือตกตะลึง ไม่นานเธอก็ขยับตามจังหวะของเขา เหตุผลในหัวดูเหมือนจะถูกทำให้สับสน……

เป็นจูบที่ยาวนานและลุ่มลึกจนเธอหายใจลำบาก อวี้อี่มั่วถึงจะยอมปล่อยเธอ

หร่วนซือซือแก้มแดงระรื่อ และหลบสายตาของเขา

“ยังหนาวอยู่ไหม？”

เมื่อหร่วนซือซือได้ยินอย่างนั้นก็ส่ายหัว

“ยังง่วงอยู่ไหม？”

เธอตะลึงและส่ายหัวอีกครั้ง

จุดประสงค์ของอวี้อี่มั่วบรรลุเป้าหมาย เขาขมวดคิ้วและกำลังจะพูด แต่ใครจะรู้ว่าจู่ๆสีหน้าของหร่วนซือซือจะเปลี่ยนไป “คุณได้ยินเสียงอะไรไหม？”

เขาถามว่า “อะไร？”

หร่วนซือซือกดมือเขาไว้ “อย่าเพิ่งพูด คุณฟังสิ！”

หลังจากหยุดไปไม่กี่วินาที เขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากไกลๆ เป็นเสียงเล็กที่ไม่ชัดเจน เหมือนเสียงร้องตะโกน

และเสียงนั้นก็ค่อยๆชัดเจนขึ้น

“ประธานอวี้……”

“หร่วนซือซือ……”

เสียงตะโกนทุกอย่างผสมผสานกัน อวี้อี่มั่วกับหร่วนซือซือหันหน้าไปทางเดียวกัน และทันทีที่สบตากันก็มีความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของพวกเขา

มีคนมาตามหาเราแล้ว！

อวี้อี่มั่วลุกขึ้นยืนทันทีและตอบไปตามทิศทางของเสียง “พวกเราอยู่ที่นี่！”

หร่วนซือซือก็ลุกขึ้นตาม และตะโกนว่า “พวกเราอยู่ตรงนี้！”

เสียงดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ไม่นานเรือก็อ้อมพุ่มไม้และเห็นพวกเขา

บนเรือมีต้าตงและเพื่อนร่วมงานผู้ชายสองสามคน “พวกเขาอยู่ตรงนี้！

เมื่อเห็นเรือที่กำลังแล่นเข้ามาอย่างช้าๆ อวี้อี่มั่วก็ดีใจและหันไปมองหร่วนซือซือ

เธอยิ้ม แต่ดูเหมือนเธอจะไม่มีชีวิตชีวาเหมือนเมื่อกี้ สีหน้าของเธอซีดเซียว และดูเหมือนว่าเธอจะฝืนยิ้มออกมา

อวี้อี่มั่วถามอย่างเป้นห่วงว่า “เธอเป็นอะไร？”

หร่วนซือซือยิ้มและส่ายหัว “ไม่ได้เป็นอะไร”

“ประธานอวี้！หร่วนซือซือ！ทำไมพวกคุณถึงมาอยู่ที่นี่！”

“ใช่！พวกเราหาพวกคุณอยู่นานแล้ว！”

“……”

มาถึงก็ซักถามด้วยความเป็นห่วง อวี้อี้มั่วตอบว่า “เครื่องยนต์มีปัญหา เรือดับอยู่ตรงนี้ขยับไม่ได้”

ต้าตงและคนอื่นๆเข้ามาใกล้เรือ และบอกให้พวกเขาทั้งสองขึ้นเรือมา

หลังจากที่ขึ้นเรือแล้ว อวี้อี่มั่วก็เหลือบไปเห็นเธอหนาวสั่น จึงถามคนอื่นๆว่า “มีเสื้อผ้าอีกไหม？”

หลังจากรับเสื้อโค้ทจากคนอื่นแล้ว เขาก็ส่งเสื้อโค้ทให้หร่วนซือซืออย่างไม่พูดไม่จา และพูดอย่างเฉยเมย “ใส่ซะ”

แม้ว่าบนเรือจะมีเพียงเพื่อนร่วมงานผู้ชาย แต่เมื่อเห็นการกระทำของอวี้อี่มั่วแล้วก็จ้องมองมาที่พวกเขาสองคนอย่างซับซ้อน

อย่างไรก็ตามพวกเขาทุกคนรู้ดีว่าปกติอวี้อี่มั่วจะเมินผู้หญิง และไม่เคยสนใจเพื่อนร่วมงานผู้หญิงมากขนาดนี้ แต่ยกเว้นกับหร่วนซือซือ

ประกอบกับข่าวซุบซิบในบริษัท เมื่อดูจากตอนนี้แล้วก็ดูเหมือนจะน่าเชื่อถืออยู่บ้าง

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดอีกครั้ง “ขับเร็วๆหน่อย！”

ต้าตงและเพื่อนร่วมงานชายข้างๆเหลือบมองหน้ากันแล้วพูดพร้อมเพรียงกันว่า “ครับ！”

เรือแล่นไปเต็มกำลังและพวกเขาก็มาถึงฝั่งในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที

เมื่อผู้คนที่อยู่ริมฝั่งเห็นว่าพวกเขากลับมาก็แอบถอนหายใจโล่งอก

พวกเพื่อนร่วมงานผู้หญิงยังไม่ทันได้ถามด้วยความเป็นห่วงก็เห็นอวี้อี่มั่วกำชับกับเสี่ยวหานให้ดูแลหร่วนซือซือ “รีบพาเธอไปกลับที่โรงแรม ให้เธอแช่น้ำอุ่น และกินยาแก้หวัด”

เสี่ยวหานพยักหน้าและตอบว่า “ค่ะ ประธานอวี้”

ในเวลานี้สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่หร่วนซือซืออีกครั้ง

เวลาผ่านไปกว่าสามชั่วโมงตั้งแต่เริ่มการแข่งขัน อวี้อี่มั่วกับหร่วนซือซืออยู่บนเรือตามลำพัง ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เพื่อนร่วมงานผู้หญิงเริ่มไม่พอใจ พวกเขาล้วนมองไปที่หร่วนซือซือ

หร่วนซือซือตัวเย็นไปหมด เธอไม่ได้สังเกตเห็นสายตาที่ที่ไร้ความปรานีเหล่านั้น เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วร่างกายของเธอก็สั่นโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็เดินตามเสี่ยวหานกลับไปที่โรงแรม

เมื่อกลับมาที่ห้องพักของโรงแรม เสี่ยวหานก็รีบเติมน้ำให้เต็มอ่างและผลักเธอเข้าไปในห้องน้ำ “รีบไปแช่น้ำอุ่นเร็ว！นี่เป้นครั้งแรกที่ประธานอวี้ออกคำสั่งกับฉันโดยตรง ฉันต้องทำให้สำเร็จ！”

หร่วนซือซือยิ้มให้เธออย่างอ่อนแรงและพูดว่า “โอเค ฉันจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่……”

เมื่อเสี่ยวหานได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มให้เธอและถอยออกจากห้องน้ำ

หลังจากปิดประตู หร่วนซือซือก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าของเธอ และลงไปแช่ในอ่างน้ำอุ่น

เมื่อร่างกายที่เย็นสัมผัสกับน้ำอุ่น ร่างกายก็ค่อยๆปรับตัว

แต่หลังจากนั้นสักพัก ความง่วงเหงาหาวนอนก็เข้ามาอีกครั้ง หร่วนซือซือตบหัวที่มึนงงของตัวเอง ธอเอียงหัวไปข้างหลังและหลับตาลง

หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไปโดยที่ไม่รู้ตัว เสี่ยวหานที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ข้างนอก เธอไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใดๆในห้องน้ำเป็นเวลานาน เธอลุกขึ้นและเคาะประตู “เป็นยังไงบ้าง？อาบน้ำเสร็จรึยัง？”

ไม่มีเสียงตอบรับจากในห้องน้ำ

เสี่ยวหานรู้สึกกังวล เธอผลักประตูเข้าไปทันที และเห็นหร่วนซือซือนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ ดูเหมือนว่าจะหลับอยู่

เธอรีบเดินเข้าไปตบหน้าหร่วนซือซือเบาๆ “ซือซือ ตื่น！”

ใครจะรู้ว่าใบหน้าของหร่วนซือซือจะร้อนผ่าวจนน่าตกใจ！

Favorite