ดั่งรักบันดาล 67

เสี่ยวหานที่นั่งอยู่ข้างๆ มีสายตาเฉียบแหลมสังเกตเห็นว่าอารมณ์ของหร่วนซือซือเปลี่ยนไป จึงรีบโน้มตัวเข้ามาถามอย่างทันที “เป็นอะไร เพราะพวกนั้นเสียงดังไปหรือเปล่า”

หร่วนซือซือไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไรดี ทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆ

“เดี๋ยวเธอใส่หูฟังแล้วก็หลับไปสักหนึ่งตื่นละกันนะ อีกแปปเดียวพวกเราก็จะถึงแล้ว”

หร่วนซือซือพยักหน้าแล้วจึงเสียบหูฟัง หลังจากที่ลบเสียงของสรรพสิ่งของโลกให้คงอยู่ที่โลกภายนอกไปนั้น ในใจถึงรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย

ฟังไปได้หลายเพลง จิตใจของเธอก็ดีขึ้นมามาก อารมณ์เบิกบานหัวใจแล้ว เลยไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดอะไรอีก อวี้อี่มั่วจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร จิตใจของเธอชัดเจนเป็นที่สุดแล้ว และก็จะไม่คิดกังวลไปไกลกับเพียงคำพูดไม่กี่คำที่คนอื่นเขาพูดกัน ไม่สมควรเลยจริงๆ

ไม่นานนัก รถบัสหลายคันก็พากันเลี้ยวเข้าไปในที่ที่ค่อนข้างจะเป็นสถานที่เปิดแห่งหนึ่ง โดยไกลๆ ออกนั้นไปมีทะเลสาบอยู่หนึ่งแห่ง และตัววิลล่าริมทะเลสาบนี้ก็ถูกล้อมรอบไปด้วยทะเลสาบเสียครึ่งหนึ่ง

“ว้าว สวยสุดๆ! ”

กลุ่มคนตกใจตื่นตะลึงกันจนอุทานออกมาต่อภาพทิวทัศน์อันสวยงามนี้ ตื่นเต้นกันมากเสียจนอยากจะลงจากรถไปเสียเดี๋ยวนั้น ทำให้ไม่มีเวลาว่างพอที่จะไปถกคุยเรื่องซุบซิบนินทาอีกแล้ว

หร่วนซือซือถอดหูฟังออก หยิบข้าวของของตัวเองขึ้นมาและลงจากรถไปพร้อมกับเสี่ยวหาน

สภาพอากาศเย็นเล็กน้อย สดชื่นเป็นอย่างมาก เมื่อมาถึงสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมเช่นนี้แล้ว ก็เลยรู้สึกผ่อนคลายทั่วทั้งร่างไปโดยปริยาย

เหล่าพนักงานของบริษัทพากันลงจากรถ แล้วเข้าโรงแรมไปจัดการเรื่องเข้าพัก รับบัตรเข้าห้อง หลังจากนั้นจึงเตรียมตัวสำหรับกิจกรรมถัดไป

หร่วนซือซือกับเสี่ยวหานออกมาจากห้องพักและมารวมตัวที่ห้องโถงใหญ่ มองเห็นบรรดาเพื่อนร่วมงานที่ต่างมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

เนื่องจากพนักงานในบริษัทนั้นมีจำนวนที่มากจนเกินไป ทำให้การพายเรือในทะเลสาบ เก็บผลไม้ในสวน และพวกบรรดากิจกรรมสันทนาการนอกร่มเช่นนี้จะต้องแบ่งให้แต่ละแผนกเข้าทำกิจกรรมกันไป เมื่อแต่ละแผนกมาลองแบ่งจัดลำดับกันดู แผนกบริหารงานก็ได้เป็นลำดับสุดท้าย จึงได้มาจัดกิจกรรมสันทนาการในร่มแบบนี้แทน

คนทั้งแผนกต่างพากันร้องระงม เป็นธรรมดาที่จะรู้สึกไม่พึงพอใจ

“เอาอะไรมาจัดลำดับให้แผนกบริหารของพวกเรามาอยู่เป็นลำดับสุดท้ายวะ! แบ่งกลุ่มออกไปข้างนอกกันหมดแล้ว พวกเราทำได้แค่อยู่ข้างในนี้อย่างงั้นเหรอ”

“นั่นน่ะสิ! ฉันอุตส่าห์เปลี่ยนชุดมาเรียบร้อยแล้วเนี่ย”

คุณหลานที่เป็นผู้ดูแลก็มีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น ปรบมือแล้วจึงพูดขึ้นว่า “พอแล้ว ทุกคนพูดให้มันน้อยๆ ลงหน่อย ไม่ใช่เพราะว่าจัดลำดับไม่ถึงพวกเรา แต่ทุกคนจะได้หมุนเวียนสับเปลี่ยนกันไป มีเวลาเพียงพออยู่แล้ว แล้วพวกเธอจะมาโอดครวญไม่พอใจอะไรกัน”

ทันทีที่ผู้ดูแลเอ่ยปากขึ้น ก็ได้ทำให้เพื่อนร่วมแผนกสงบใจความขุ่นโกรธได้

เมิ่งจื่อหันที่เห็นสถานการณ์ดังว่า ก็เอ่ยปากพูดขึ้น “ไม่ใช่ว่าช่วยกันคิดกิจกรรมสนุกๆ ไว้เล่นด้วยกันหรอกเหรอ มาแล้วก็มาเล่นด้วยกันสักหน่อยมา！”

ขณะที่พูดไปเรื่อยๆ บรรยากาศก็เริ่มคึกคักขึ้นมา ทุกคนต่างก็ไม่ได้ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้ว

ผู้คิดวางแผนการเล่นเกมก็คือผู้มีมนุษยสัมพันธ์อันดีต้าตง เขายิ้มแหะๆ ออกมาสองที แล้วพูดออกมาว่า “เกมแรกก็คือ เกมส่งต่อกระดาษด้วยปากต่อปาก！”

ทันทีที่พูดประโยคนี้ออกไป คนทั้งกลุ่มก็พากันส่งเสียงฮือฮาขึ้นมา

หร่วนซือซือก็มึนไปเล็กน้อย อ่านชื่อเกมอย่างเงียบๆ อีกครั้งอย่างละเอียด ถึงพึ่งจะรู้ตัวว่าที่จริงแล้วนี่ก็คือเกมใช้ปากส่งต่อกระดาษที่กำลังเป็นที่นิยมบนแอปพลิเคชั่นที่ไว้ลงพวกวีดีโอคลิป ถ้าหากไม่ระวังแม้เพียงนิดเดียวกระดาษก็จะร่วงลง และก็จะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นได้!

ต้าตงตื่นเต้นมากเสียจนปรบมือเสียงดัง ชี้มือชี้ไม้ให้กลุ่มคนนั่งกันเป็นรูปวงกลม แถมยังต้องให้ชายหญิงนั่งสลับกันไปด้วย

หร่วนซือซือนั่งอยู่อย่างไม่สงบใจ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ที่ด้านข้างทั้งสองด้านล้วนแต่เป็นผู้ชาย ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นมา แล้วจูบเข้าไปจริงๆ ล่ะจะทำอย่างไรดี!

ในขณะที่บรรยากาศกำลังตื่นเต้นรุ่มร้อนดั่งไฟ ทันใดนั้นก็มีคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า “ประธานอวี้……”

ทันทีที่กลุ่มคนได้ยินดังว่าก็พากันหันสายตาไปมองตาม ก็เห็นอวี้อี่มั่วกำลังสาวเท้าเดินมาทางนี้ ด้านหลังเขามีตู้เยี่ยเดินตามมาอยู่ และยังมีเลขาจากฝ่ายประธานอีกไม่กี่คน

เขาสวมชุดวอร์มลำลองสบายๆ สีเขียวลายพราง ทั่วทั้งกายแผ่รัศมีอันเป็นเอกลักษณ์ออกมา

ลมหายใจของหร่วนซือซือสะดุดชะงักค้างไป สายตาจับจ้องไปที่ท่วงท่าขณะที่เขากำลังมุ่งมาทางนี้

คุณหลานรีบเอ่ยต้อนรับอย่างทันที ยิ้มพลางพูดว่า “ประธานอวี้ ท่านมาได้อย่างไรกันคะ”

“ฝ่ายประธานอย่างพวกเรามีคนไม่เยอะ เลยมารวมตัวกับพวกเธอแผนกบริหารงาน” อวี้อี่มั่วกวาดตามองบรรดากลุ่มคนที่นั่งล้อมรอบกันเป็นวงกลม เอ่ยถามออกมาว่า “ตอนนี้กำลังเล่นเกมเหรอ”

ต้าตงพยักหน้า หัวเราะแหะๆ “ประธานอวี้มาเล่นกับพวกเราไหมครับ! ”

สีหน้าอวี้อี่มั่วดูอบอุ่มมากกว่าในวันปกติทั่วไปอยู่มาก เขารับคำอย่างเบาๆ “ได้ ที่ออกมาก็เพื่อมาผ่อนคลายนั่นแหละ ทุกคนมาเล่นด้วยกันเถอะ”

ทันทีที่ประโยคดังกล่าวถูกเอ่ยออกไป ก็มีเสียงฮือฮาจากกลุ่มคนดังขึ้นมาตาม ผู้หญิงในแผนกบริหารยิ่งพากันรู้สึกตื่นเต้นและรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

หลังจากที่อวี้อี่มั่วและคนของฝ่ายประธานนั่งลงเรียบร้อยแล้ว เขาก็เปิดปากเอ่ยถาม “นี่กำลังเล่นเกมอะไรกันอยู่”

ต้าตงยิ้มขึ้นแล้วพูดอธิบาย “ก็คือเกมใช้ปากส่งต่อกระดาษที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ในช่วงนี้ครับ”

ทันทีที่อวี้อี่มั่วได้ยินดังว่า นัยน์ตาก็เคร่งขรึมขึ้นมา เงยหน้าขึ้นไปมองหร่วนซือซืออย่างเนียนๆ ไม่เป็นที่ต้องสงสัย แล้วจึงยกยิ้มมุมปาก “พึ่งมาถึงก็เล่นเกมที่น่าตื่นเต้นแบบนี้กันเลยเหรอ”

ต้าตงกล่าวเสริมขึ้น “นี่ก็ต้องสนุกอยู่แล้วใช่ไหมครับ! ”

หร่วนซือซือที่นั่งอยู่ตรงข้ามในใจก็รู้สึกไม่มีความมั่นใจ เพราะถ้าอวี้อี่มั่วไม่พูดอะไร การที่พวกเธอนั่งเล่มเกมอยู่ด้วยกันแบบนี้แล้ว มันจะไม่ดูกระอักกระอ่วนหรืออย่างไรกัน

อวี้อี่มั่วยิ้ม เงยหน้าขึ้นไปมองคุณหลาน “แล้วผู้ดูแลหลานเล่นไหมครับ”

คุณหลานที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งส่ายหัวไปมา แล้วพูดอย่างยิ้มๆ ว่า “เกมของวัยรุ่นแบบนี้ ฉันขอผ่านดีกว่าค่ะ”

อวี้อี่มั่วยิ้ม แล้วลุกขึ้นยืน “นี่ก็เป็นเกมสำหรับพวกวัยรุ่นจริงๆ นั่นแหละ คนที่แต่งงานแล้วก็ไม่ต้องบังคับฝืนใจ ไม่อยากเล่นก็ไม่จำเป็นต้องเล่น”

เมื่อสิ้นเสียงประโยคดังว่า คนที่แต่งงานมีครอบครัวแล้วไม่กี่คนที่ไม่กล้ามั่วไปทั่วก็ลุกขึ้นยืนทันทีแล้วเดินไปอยู่ที่ด้านข้าง

ใจหร่วนซือซือชื้นขึ้นมา รีบลุกขึ้นยืนไปอยู่ที่ด้านข้าง

อวี้อี่มั่วก็ขยับสาวเท้า ถอยหลังออกไปอยู่ด้านข้างเช่นกัน

ต้าตงพูดขึ้นมาอย่างตกใจ “ประธานอวี้ ทำไมก็เดินออกไปด้วยล่ะครับ”

นัยน์ตาของอวี้อี่มั่วก็เป็นประกายขึ้นมา ยกยิ้มมุมปากขึ้น “ ผมแต่งงานแล้วครับ”

ทันทีที่เอ่ยประโยคดังกล่าวออกไป ก็ราวกับมีคนโยนระเบิดมือลงไปกลางวง คนทั้งวงต่างก็พากันตื่นตะลึงเป็นไก่ตาแตก

บรรดาผู้หญิงที่เฝ้ารอคอยอยู่แต่แรกก็พลันหน้าหดกันไปเป็นแถบ อกหักกันไปทุกราย

อวี้อี่มั่วยิ้มออกมาบางๆ “พวกคุณเล่นกันไปเลย เดี๋ยวเกมอื่นผมจะร่วมเล่นด้วยกับทุกคน”

หร่วนซือซือนั่งอยู่ตรงข้าม ได้ยินเขาพูดแบบนี้แล้ว ก็เกิดความรู้สึกอุ่นวาบให้หัวใจอบอุ่นขึ้นมา

ยังดีที่มีเขาอยู่ ไม่อย่างนั้นแล้วเธอก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะทำอย่างไรดี

เสียใจก็เสียใจอยู่แต่คนที่ยังต้องร่วมเล่นอยู่ก็จำเป็นที่จะต้องเล่นเกมต่อ หลังจากรอบที่สองและสาม เกมนี้ก็ทำให้ผู้คนคึกคักขึ้นมามากพอแล้ว และก็ไม่มีบรรยากาศอันสดใหม่ที่น่าตื่นเต้นอีก ต้าตงจึงประกาศเกมที่สองออกมา ร่วมมือร่วมเดิน

ก็จะมีการแบ่งกลุ่มเหมือนเดิม โดยหนึ่งกลุ่มให้มีคนสองคนอยู่ด้วยกัน และเอาขาทั้งสองข้างมาผูกติดกัน แล้วดูว่าคู่ไหนที่วิ่งเข้ามาถึงเส้นชัยก่อน สามอันดับแรกจะมีรางวัลให้ แต่สามอันดับสุดท้ายก็จะมีบทลงโทษรออยู่

ทุกคนต่างแบ่งกลุ่มกันเอง ปกติแล้วจะจับคู่กับคนที่ตนเองมักจะสนิทด้วยเป็นพิเศษ หร่วนซือซือหันมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาของเสี่ยวหานเลย เดินหาไปมาแล้วอีกหนึ่งรอบ ก็ไปเห็นว่าเสี่ยวหานกำลังถูกเมิ่งจื่อหันดึงรั้งเอาไว้อยู่

เธอจึงหันไปมองรอบๆ อีกทีหนึ่ง เพื่อนร่วมงานหญิงในแผนกบริหารต่างก็พากันแบ่งกลุ่มจับคู่กันเสร็จหมดแล้ว เหลือเธอที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้น ถ้าเธออยากจะจับกลุ่มก็จับคู่ได้เพียงกับเลขาที่มีอยู่เพียงไม่กี่คนนั้น แต่ว่าตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เฉิงลู่เมื่อคราวที่แล้ว จนทุกวันนี้คนจากฝ่ายเลขาล้วนแต่มองเธอราวกับว่าเธอเป็นเทพอุ่นสิน เทพเจ้าแห่งโรคระบาดก็ไม่ปาน

“ซือซือ เรามาคู่กันไหม”

ผู้ชายจากแผนกเดียวกันยื่นคำขอให้เธอ หร่วนซือซือยิ้มอย่างรู้สึกผิดแล้วจึงส่ายหัวไปมา “ไม่ ไม่ล่ะ”

ตาก็มองดูเธอที่จะต้องโดดเดี่ยวไม่มีคู่อยู่ ทันใดนั้นทางด้านข้างก็ปรากฏร่างอันสูงใหญ่เข้ามาใกล้ “ฉันคู่กับเธอเอง”

ได้ยินเสียงอันคุ้นเคย หูของหร่วนซือซือก็อื้อไป เธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นอวี้อี่มั่วยืนอยู่ข้างกายเธอแล้ว

“นี่……..”

ไม่รอให้เธอเอ่ยอะไรขึ้นมาอีก อวี้อี่มั่วที่อยู่ทางด้านข้างก็หยิบด้ายแดงออกมา ก้มตัวลงผูกเชือกที่ขาซ้ายของเขาให้ติดกับขาขวาของหร่วนซือซือ

ทางด้านข้าง บรรดาพนักงานหญิงที่แบ่งกลุ่มกันเสร็จเรียบร้อยดีแล้วก็พากันมองมาทางนี้โดยไม่ได้นัดหมาย ก็มีทั้งคนที่ตกใจและทอดถอนหายใจโอดครวญ แต่โดยส่วนมากแล้วจะเป็นการอิจฉาริษยาเสียมากกว่า

“แม่เอ้ย รู้งี้แต่แรกฉันก็ไม่จับคู่มันแล้ว! ”

“นั่นดิ! ประธานอวี้จะแสนดีไปไหม! ”

“โชคดันไปหล่นทับหร่วนซือซือได้ไงวะ โคตรเสียใจเลย! ”

เสียงต่างๆ นานา ดังขึ้นมารอบๆ ทั้งสี่ทิศ หร่วนซือซือก้มหน้าลงมองอวี้อี่มั่วที่กำลังผูกเชือกด้ายอยู่ ในใจก็ถูกเติมเต็มจนหวานเยิ้ม

ชั่วขณะนั้นเอง หร่วนซือซือรู้สึกจากใจจริงว่า ชาติที่แล้วตนเองต้องได้ไปกอบกู้จักรวาลเอาไว้แน่ ถึงได้มาแต่งงานกับชายหนุ่มที่แสนจะสมบูรณ์แบบเช่นนี้ได้!