ดั่งรักบันดาล 476

เบาะแสทั้งหมดถูกรวมเข้าด้วยกันอย่างช้าๆในขณะนั้นซ่งเย้อันรู้สึกว่าเลือดในร่างกายของเขาร้อนขึ้นเล็กน้อยทันใดนั้นเขาก็นึกถึงอะไรบางอย่างและดวงตาของเขาก็จมลงอย่างรวดเร็ว

ถัดจากเขา หร่วนซือซือ หายใจเข้าลึก ๆ และปรับการหายใจของเธอเธอถูมือของเธออย่างไม่สบายใจเล็กน้อยเพื่อกลั้นความตื่นเต้นของเธอไว้

หลังจากฟังเซนเซนในวอร์ดเธอมีคำตอบที่คลุมเครืออยู่ในใจและตอนนี้เมื่อเธอพูดต่อหน้าซ่งเยี่ยนคำตอบที่คลุมเครือก็ค่อยๆชัดเจนขึ้น

ยกเว้นเย่หว่านเอ๋อ เธอไม่สามารถนึกถึงบุคคลที่สองที่เกลียดเธอ เซนเซนซาซาได้อย่างลึกซึ้งยิ่งไปกว่านั้นเย่หว่านเอ๋อ รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเซนเซนและซาซา

เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของหร่วนซือซือไม่ถูกต้อง ซ่งเย้อันจึงยกมือขึ้นโอบไหล่ของเธอด้วยฝ่ามือที่เอื้อเฟื้อและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "ซือซือ ให้ฉันดูแลเรื่องนี้"

หร่วนซือซือสูดหายใจเข้าลึก ๆ ความเกลียดชังความเศร้าโศกและความรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณอันอันต่างก็ปะปนกันเข้ามาในหัวใจของเขา

สิ่งต่างๆในอดีตท่วมท้นราวกับกระแสน้ำสิ่งที่เย่หว่านเอ๋อ ทำกับเธอและเซนเซนและซาซาก็เหมือนกับการสะสมของน้ำมันทีละหยดเมื่อประกายไฟตกลงมา

เธอกัดฟันแน่นโดยไม่รู้ตัวมีกลิ่นคาวและเค็มอยู่ในปากซึ่งเป็นกลิ่นของเลือด

ในที่สุดน้ำตาร้อน ๆ ก็ไหลออกมาจากเบ้าตาของเธอและเสียงของเธอก็เป็นใบ้ "เย้อัน ฉันทนไม่ได้ … "

ทนไม่ได้ที่เย่หว่านเอ๋อ ทำร้ายเธอและคนที่เธอห่วงใยมากที่สุดครั้งแล้วครั้งเล่าไม่สามารถทนต่อการมีส่วนร่วมของผู้คนรอบตัวเธอเพราะเธอทนไม่ได้ที่จะทนต่อคนบาปและอดทนต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

หัวใจของซ่งเย้อันตึงขึ้นอย่างกะทันหันเขายื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัวและโอบกอดผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขนของเขาหัวใจของเขาบูดบึ้งและไม่สามารถบรรยายได้เขายกมือขึ้นและตบหลังเธออย่างปลอบโยนในที่สุด "ไม่ต้องกังวล ปล่อยไว้อย่างนี้ ฉันจะจัดการเอง..”

แม้ว่าในใจของเขาจะมีความโกรธอย่างรุนแรง แต่ในตอนนี้เขาก็ยังต้องรับผิดชอบผู้ชายคนหนึ่งและครั้งนี้เขาจะไม่ลืมมันไปง่ายๆ

หลังจากอารมณ์ของหร่วนซือซือสงบลง ซ่งเย้อันก็ออกมาจากวอร์ดสีหน้าของเขาเย็นชาทันทีเขาหันศีรษะและสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่ข้างๆเขา “ให้เสี่ยวลิ่วสอบสวนจาก เย่หว่านเอ๋อ ติดต่อตำรวจและร่วมมือกับการสอบสวน”

คราวนี้ไม่ว่าจะเป็นด้านสว่างหรือด้านมืดเขาจะได้พบกับฆาตกรตัวจริงและจะไม่มีวันให้อภัย!

เวลาริบหรี่และสองวันผ่านไป

ในสองวันที่ผ่านมาหร่วนซือซือ ส่งเซนเซนและซาซากลับไปที่สวนซีเฉียว และส่งบอดี้การ์ดมาคุ้มกันโดยให้หร่วนซือซือ และคุณนายหลิว ดูแลเด็กน้อยทั้งสอง ในขณะที่เขาอยู่กับซ่งอวิ้นอันทั้งกลางวันและกลางคืน

ซ่งอวิ้นอันยังคงนอนอยู่บนเตียงในห้องผู้ป่วยหนักหน้าซีดสวมหน้ากากออกซิเจนและไม่ตื่นมา 48 ชั่วโมง

ในที่สุด หร่วนซือซือก็นั่งนิ่งไม่ได้เธอปรากฏตัวที่ประตูห้องทำงานของแพทย์ที่เข้าร่วมครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อรอผล

นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีแม้ว่ามันจะร้ายแรง อันอัน น่าจะอยู่ในอาการโคม่ามาสองวันสองคืนแล้ว

“ หมอ เพื่อนของฉัน … ”

เมื่อฉันถามหมอเป็นครั้งที่ n หมอก็ปวดหัวเหมือนกัน "คุณหร่วน ฉันตอบคำถามของคุณเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ตอนนี้ตัวบ่งชี้ของผู้ป่วยเป็นปกติทั้งหมด ฉันได้ส่งคนไปให้เธอตรวจสอบอย่างละเอียด ผลสแกนจะออกมีเร็ว ๆ นี้ "

หร่วนซือซือ อ้าปากค้างและพยักหน้าด้วยความกังวล "เมื่อไหร่ ฉันจะได้ฟิล์ม?"

หมอยกมือขึ้นมองนาฬิกาของเขาหยุดชั่วคราวและถอนหายใจเล็กน้อย "มากับฉัน"

เมื่อเขาเดินไปที่ห้องปฏิบัติการแพทย์ขอให้แพทย์ที่นั่นนำฟิล์มของซ่งอวิ้นอันออกล่วงหน้าจากนั้นจึงไปที่ห้องทำงานอีกครั้ง

เขาหยิบ CT ของสมองออกมาดู สีหน้าของเขาดูจริงจังเล็กน้อย จากนั้นเขาก็วางฟิล์มลงบนกระดานไฟแล้วชี้ไปที่สถานที่หนึ่งเพื่อแสดงให้ หร่วนซือซือดู “คุณเห็นหรือไม่ เกี่ยวกับอุบัติเหตุเลือดหยุดชะงักและเนื่องจากศีรษะของเธอได้รับความบอบช้ำจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ เซลล์สมองจึงได้รับความเสียหายดังนั้นผู้ป่วยจะอยู่ในอาการโคม่า แต่ถ้าไม่ร้ายแรงผู้ป่วยจะตื่นหลังจากโคม่า "

หัวใจของหร่วนซือซือ "ง้าง" และถามด้วยลมหายใจเย็น ๆ "แล้วจะเกิดอะไรขึ้น ถ้ามันร้ายแรง?"

แพทย์สั่งหยุด "เซลล์สมองได้รับความเสียหายอย่างมาก ในกรณีที่รุนแรงเซลล์เหล่านี้จะตายได้"

คำพูดของหมอเหมือนพายุฝนฟ้าคะนองและระเบิดในหูของหร่วนซือซือ เธอไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ได้หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถามว่า "ถ้าอย่างนั้น เพื่อนของฉัน … "

หมอบอกอย่างเป็นกลางว่า "เราไม่แน่ใจว่าจะตื่นเมื่อไหร่ จึงทำได้แค่รอ"

เมื่อออกมาจากห้องทำงานของแพทย์ หร่วนซือซือมีคำเพียงสี่คำที่เหลืออยู่ในใจของเขา "ฉันรอได้เท่านั้น"

โดยไม่รู้ตัวเธอเดินไปที่ประตูห้องผู้ป่วยหนักผ่านกระจกโปร่งใสเธอมองซงยูนานที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกหดหู่และอึดอัด

ก่อนหน้านี้เธอมักจะรู้สึกว่าซ่งอวิ้นอันมีเสียงดังเกินไปพูดพล่อยและบางครั้งก็คิดว่าเธอเสียงดัง แต่ตอนนี้เธอแค่อยากเห็นเธอยืนขึ้นและพูดไม่หยุดในหูของเธอ

เจ็บจมูกน้ำตาร่วงอย่างช่วยไม่ได้

ไม่นานหลังจากที่เธอกำลังจะจากไปก็มีเสียงฝีเท้าตามหลังเธออย่างรวดเร็วและมีร่างสูงปรากฏขึ้นข้างๆ

เมื่อเธอหันศีรษะและเห็นใบหน้าของชายคนนั้นอย่างชัดเจนเธอก็สะดุ้งเล็กน้อย "ตู้เยี่ย… "

ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าระหว่างการทานอาหารมื้อสุดท้ายด้วยกัน ตู้เยี่ยและอันอัน ได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้งตอนที่ อันอันประสบอุบัติเหตุ Dตู้เยี่ยน่าจะปรากฏตัว แต่ตอนนี้เป็นวันที่สามแล้ว เขามาจริงๆ

ทันใดนั้นเธอก็ขมวดคิ้วและกำลังจะตำหนิ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเห็นความวิตกกังวลและความกระตือรือร้นในดวงตาของตู้เยี่ย เธอก็ทนไม่ได้ที่จะพูดออกไป

“ เธอ … อันอัน เธอ … ”

ตู้เยี่ยสงบมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเขาตื่นตระหนกและไม่สามารถตื่นตระหนกได้

หร่วนซือซือทนเจ็บจมูกของเธอและพูดว่า "คุณรู้ได้อย่างไรว่าเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์?"

ในฐานะแฟนเขาไร้ความสามารถเกินไปที่จะทำแบบนี้

"ฉันเดินทางไปทำธุระเมื่อสองวันก่อนตอนที่ฉันลงจากเครื่องบินฉันได้ยินว่า … " เสียงของตู้เยี่ยแหบเล็กน้อยและเขาหันไปมองเธอด้วยความตกใจและถามว่า "เป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้น? "

น้ำตาของหร่วนซือซือ กลิ้งอยู่ในดวงตาของเธอและเธอไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

ตู้เยี่ยยิ่งกังวลมากขึ้นและทันใดนั้นเสียงของเขาก็ดังขึ้นอย่างกังวล “มันเกิดอะไรขึ้น!”

ในขณะนี้มีเสียงรองเท้าหนังอยู่ข้างๆเขาซ่งเย้อันก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือออกไปเพื่อปกป้องหร่วนซือซือที่อยู่ข้างหลังเขา ยืนอยู่ตรงหน้าตู้เยี่ยเขาพูดอย่างเย็นชาว่า "น้องสาวของฉันมีอุบัติเหตุอะไร มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ? "

ตู้เยี่ยขมวดคิ้ว "เธอเป็นแฟนของฉัน"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งเย้อันก็หัวเราะเยาะราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลก สองวินาทีต่อมาจู่ๆเขาก็เอื้อมมือไปคว้าปลอกคอตู้เยี่ย

ดวงตาของตู้เยี่ยแน่วแน่และการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็เศร้าและห้ามไม่ได้เขาไม่ลังเลที่จะพูดว่า "เธอเป็นแฟนของฉัน!"

ทันทีที่เสียงของเขาลดลงซ่งเยี่ยนก็ยกกำปั้นขึ้นและฟาดไปที่ใบหน้า“ เธอเป็นแฟนของคุณ คุณเคยปกป้องเธอได้ไหม!”

หมัดเข้าที่ใบหน้าของตู้เยี่ยอย่างแรงและเขาไม่ได้หลีกเลี่ยงพลังมหาศาลทำให้ร่างกายของเขาเคลื่อนไปข้างหลังและเขาเซถอยหลังไปสองก้าวก่อนที่เขาจะยืนได้อย่างมั่นคง

หร่วนซือซือตกตะลึงเขาไม่คาดคิดว่าซ่งเย้อันจะโดนใครบางคนอย่างกะทันหัน เมื่อเห็นหมัดของซ่งเย้อันกำอยู่ข้างเธอเธอก็รีบขึ้นไปบนภูเขาและจับแขนของเขา "เย้อัน ใจเย็น ๆ "

ซ่งเย้อันจ้องไปที่ตู้เยี่ยด้วยสายตาที่ลึกล้ำและพูดอย่างเย็นชาว่า "แฟนอย่างคุณเราไม่จำเป็นต้องเป็น อันอัน ตั้งแต่วันนี้อย่าให้ฉันเจอคุณที่นี่! แค่ครั้งเดียว! "

คิ้วของตู้เยี่ยสั่นระริกและคำพูดที่ซ่งเย้อันพูดไม่เพียง แต่อยู่ในหูของเขาเท่านั้น แต่ยังอยู่ในใจของเขาด้วย

ครั้งนี้ซ่งอวิ้นอันประสบอุบัติเหตุและต้องใช้เวลาสามวันเต็มกว่าจะรู้ว่าเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ในฐานะแฟนหนุ่มเขาช่างไร้ความสามารถจริงๆ!