ดั่งรักบันดาล 461

ตลอดทั้งคืนซ่งเย้อันอยู่เคียงข้างหร่วนซือซือ จนกระทั่งท้องฟ้าเปลี่ยนจากหมึกหนักเป็นสีเทาเขาไม่สามารถต้านทานการโจมตีของความง่วงนอนและหลับไปข้างเตียงได้

เมื่อหร่วนซือซือตื่นขึ้นมา เขาก็เห็นภาพชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียงมือของเขาจับมือของเขาไว้แน่นและนอนหลับลึกมาก ซ่งเย้อันลืมตาขึ้นทันทีที่เธอขยับตัวพร้อมกับมองใบหน้าของเขาซีดเซียวเล็กน้อย

หัวใจของหร่วนซือซือสั่นไหวและเคลื่อนไหวอย่างอธิบายไม่ถูก

โดยไม่คาดคิดว่าเขาจะปกป้องเธอตลอดทั้งคืนนี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงกระแสน้ำอุ่นหลังจากที่เธอได้สัมผัสกับความหนาวเย็น

"ซือซือ คุณตื่นแล้ว!" เมื่อเห็นเธอ ซ่งเย้อันก็ยืดตัวขึ้นด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย จากนั้นยกมือขึ้นเพื่อทดสอบอุณหภูมิหน้าผากของเธอและถามด้วยความเป็นห่วง "ดีขึ้นหรือยัง?"

หร่วนซือซือไม่ได้ซ่อนยิ้มและกระซิบเบา ๆ ว่า "ฉันสบายดี ไม่ต้องกังวล"

หลังจากพักฟื้นมาทั้งคืนเธอรู้สึกว่าความแข็งแรงของเธอฟื้นตัวขึ้นมากยกเว้นแขนที่มีรอยขีดข่วนจากการคลานบนพื้นเมื่อวานนี้ สถานที่ที่เหลือเกือบจะไม่เหมือนเดิม

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานความเย็นชาและความกลัวของเธอก็ถาโถมเหมือนกระแสน้ำทำให้เธอต่อสู้กับสงครามเย็นโดยไม่สมัครใจ

ซงเย้อันลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า "เมื่อวาน … "

เพียงแค่ได้ยินคำสองคำนี้ร่างกายของหร่วนซือซือก็กระชับขึ้นทันที สีหน้าของเธอเริ่มกังวลขึ้นเล็กน้อยเธอรีบลุกขึ้นและลุกจากเตียงและถามว่า "เซนเซนซาซา อยู่ที่ไหน?"

ซ่งเย้อันสะดุ้งเล็กน้อย "พวกเขาอยู่ชั้นบนในห้อง นอนกันหมดแล้ว … "

ก่อนที่เธอจะพูดจบ หร่วนซือซือก็รีบวิ่งออกจากห้องและตรงไปที่ห้องชั้นสอง เธอเปิดประตูห้องของเด็ก ๆ และเห็นเซนเซนและซาซา ที่ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง เธอรีบก้าวไปข้างหน้าและจับ แขนของเธอรอบ ๆ พวกเขา

เซนเซนและซาซาตื่นขึ้นจากความฝันและเมื่อพวกเขาเห็นหร่วนซือซือพวกเขาก็ประหลาดใจมากและพวกเขาก็ร้องออกมาด้วยดวงตาที่ง่วงนอนว่า "แม่ … "

หร่วนซือซือกอดเด็กน้อยทั้งสองไว้แน่นน้ำตาไหลราวกับว่าพวกเขาไม่สามารถควบคุมได้และหลังจากนั้นไม่นานน้ำตาก็ไหลอาบใบหน้าของเขา

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เหมือนสัตว์ประหลาดซ่อนตัวอยู่ในความมืดที่จ้องมองพวกเขาตลอดเวลารอโอกาสที่จะเริ่มทำให้เธอไม่สบายใจและตื่นตระหนก

ในเวลานี้เมื่อเห็นเซนเซนซาซามีสุขภาพที่แข็งแรงมีชีวิตชีวาและเตะต่อหน้าเธอความวิตกกังวลในใจของเธอก็ค่อยๆหายไป

ในเวลาเดียวกันซ่งเย้อันยืนอยู่ที่ประตูมองไปที่ฉากนี้เขาคงเดาอะไรบางอย่างอยู่ในใจเขาเลิกคิ้วและได้ยินเสียงเปิดประตูในห้องนอนถัดไป เขาจึงหันหน้าไปมองอย่างงง ๆ ซ่งอวิ้นอันเขาค่อยๆฟื้นตัวอย่างช้าๆ

เมื่อได้ยินเสียงจากห้องเด็ก ซ่งอวิ้นอันถามด้วยความกังวล "พี่ชาย ซือซือ ตื่นหรือยัง เธอเป็นอะไรไหม?"

ซ่งเย้อันยื่นมือออกไปเพื่อหยุดเธอโดยตรง ดึงเธอออกไปโดยไม่พูดอะไร "อันอัน อย่าถามซือซือว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้ รู้ไหม?"

ซ่งอวิ้นอันยิ่งงงงวย “ทำไม?”

ใบหน้าของซ่งเย้อันดูจริงจังและพูดอย่างเคร่งขรึม "เพราะเธอไม่อยากพูด มันจะทำให้เธอหงุดหงิด เข้าใจไหม?"

ถ้าเธออยากจะพูดเธอก็พูดเมื่อคืนนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่ต้องการพูดอย่างชัดเจนเนื่องจากเธอไม่ต้องการเขาจึงไม่ต้องการบังคับเธอ

สำหรับเรื่องที่เหลือเขายินดีที่จะสร้างปัญหาเล็กน้อยและส่งคนไปตรวจสอบด้วยตัวเอง

ซ่งอวิ้นอันตกใจกับสีหน้าจริงจังของพี่ชายของเธอหลังจากลังเลในที่สุดเธอก็พยักหน้าและพูดเบา ๆ ว่า "ฉันเข้าใจ"

ซ่งเย้อันพยักหน้าเล็กน้อยและพูดอย่างเงียบ ๆ "ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และจะทำอย่างไร "

หลังจากพูดจบเขาก็ก้าวไปที่ห้องน้ำข้างๆเปิดก๊อกน้ำและล้างหน้าเพื่อให้ตัวเองตื่นมากขึ้น

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาที่โต๊ะอาหารเช้า หร่วนซือซือเกลี้ยกล่อมให้เซนเซนซาซากินข้าว จากนั้นซ่งอวิ้นอันก็พาพวกเขาไปด้านข้างเพื่อดูทีวี เธอจึงมีเวลากินข้าว

“ดื่มโจ๊กหน่อย”

ซ่งเย้อันกรอกชามโจ๊กอย่างครุ่นคิดและวางไว้ตรงหน้าหร่วนซือซือ

หร่วนซือซือพยักหน้ากินไข่เงียบ ๆ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองซ่งเย้อัน "เย้อัน ฉันจะดูแลงานในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและจากนั้นเราจะไปที่จีนตอนใต้ตามแผนที่วางไว้ "

เมื่อซ่งเย้อ้นได้ยินคำพูดนั้น เขาก็ขยับตัวสักพักเงยหน้าขึ้นมองเธอมีแสงแวบวาบใต้ดวงตาของเขา“ คุณคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือยัง?”

หร่วนซือซือพยักหน้าโดยไม่ลังเล "อืม ฉันคิดว่ามันจบแล้ว"

ในเจียงโจว เธอไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไปแล้ว ถ้าเธออยู่อีกครั้งเธออาจจะเกิดอุบัติเหตุหรือมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับเธออีก

เมื่อวานชายสวมหน้ากากผี บังคับให้เธอเซ็นสัญญา สัญญาระบุว่าถ้าเธอเลือกที่จะต่อสู้กับ อวี้อี่มั่วต่อไป เซนเซนและซาซาจะเป็นอันตรายยิ่งกว่าหมาน้อยสีขาวหมื่นเท่า

และคำพูดนั้นเป็นจดหมายรับรองในน้ำเสียงของเธอตราบใดที่เธอเซ็นสัญญานั่นหมายความว่าเธอยอมรับว่าคนสิ้นหวังจะกระทำต่อเซนเซนและซาซา เธอจึงปฏิเสธอย่างสุด ๆ และปฏิเสธที่จะเซ็นสัญญา

แต่ในที่สุดชายหน้าผีก็ส่งสัญญาณว่าเข็มแทงทะลุร่างของเธอทำให้เธอสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวในทันที เธอจึงมีสติ แต่แขนขาของเธออ่อนแรงและทำให้เธอถูกเชือดได้

เธอดูคนเหล่านั้นจับมือและกดลายนิ้วมือบนหนังสือค้ำประกัน

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือนับจากนั้นเมื่อเธอเข้าไปพัวพันกับอวี้อี่มั่วอีกครั้ง คนเหล่านั้นก็จะไม่รู้สึกกังวลเกี่ยวกับการโจมตี เซนเซนและซาซา!

เมื่อนึกถึงฉากเหล่านั้นเมื่อวาน ความหนาวเย็นเข้ามาในใจของเขา และหร่วนซือซือก็ตกใจทันที

“หร่วนซือซือ?”

หร่วนซือซือกลับมามีสติอีกครั้งเมื่อเธอได้ยินเสียงเรียกเบา ๆ ของซ่งเย้อันจากด้านข้าง เธอหายใจเข้าลึก ๆ ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อเย็นจากหน้าผากของเธอทำให้จิตใจเข้มแข็งขึ้นมองไปที่เขาและพูดว่า “เย้อัน วันนี้ฉันจะเตรียมงานและจะไม่ไปที่นั่นหลังจากนั้น "

เธอไม่สามารถถ่ายภาพกางเกงขาสั้นเพื่อสาธารณประโยชน์ต่อไปได้มันเป็นโครงการที่จัดโดย อวี้อี่มั่ว หากพวกเขายังคงถ่ายทำต่อไปพวกเขาจะต้องติดพัวพัน เธอไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองและลูก ๆ ต้องรับความเสี่ยงครั้งใหญ่เช่นนี้แม้ว่าเธอจะฝ่าฝืนสัญญาก็ตาม และแม้ว่าเธอจะไม่สามารถรับวิดีโอในมือของอวี้อี่มั่วได้ แต่เธอก็จะจากไป

ซ่งเย้อันประหลาดใจเล็กน้อย แต่ที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่าคือ "ฉันจะไปกับคุณ"

"ไม่ ฉันไปด้วยตัวเอง" หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ และส่ายหัวเพื่อปฏิเสธ

ในด้านของพนักงาน เธอเพียงต้องการบอกผู้กำกับกาวให้ชัดเจนและขอให้เขาช่วยสื่อความหมาย

สำหรับอวี้อี่มั่ว เธอจะไม่ได้พบกับเขาอีก

ไม่ว่าคนหน้าผีจะเป็นใครในครั้งนี้ เธอก็ไม่ต้องการที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับอวี้อี่มั่วอีกต่อไป

ซ่งเย้อันมองไปที่สีหน้าแน่วแน่ของผู้หญิงคนนั้นและขยับริมฝีปาก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

หลังอาหารเช้า หร่วนซือซือขับรถไปหาพนักงาน ซ่งเย้อันส่งคนของเขาไปติดตามหร่วนซือซือ เพื่อปกป้องความปลอดภัยของเธออย่างลับๆ

หร่วนซือซือเพิ่งขับรถออกจาก West Bridge Park และถูกพบเห็น

นับตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุของหร่วนซือซือ อวี้อี่มั่วได้ส่งคนที่มีความสามารถมาเฝ้ามองเธอตลอด 24 ชั่วโมงเพื่อปกป้องความปลอดภัยของเธอและอย่างที่สองเขาต้องการหาโอกาสพบกับหร่วนซือซือ

คนของเขาที่นี่เพิ่งเห็น หร่วนซือซือขับรถออกไปและรายงานสถานการณ์ให้อวี้อี่มั่วทราบทันที แต่ตอนนี้อวี้อี่มั่วติดอยู่ในหลายสิ่งหลายอย่างเขาไม่สามารถออกไปได้เลย

เช้าตรู่เอกสารลับของอวี้กรุ๊ปรั่วไหลและข่าวดังกล่าวแพร่กระจายออกไปราวกับไฟป่าแพร่กระจายไปทั่วทั้งบริษัท และยังดึงดูดให้ผู้สื่อข่าวเข้าเยี่ยมชมเป็นจำนวนมาก

ตลอดเช้า อวี้อี่มั่วยุ่งอยู่กับการประชาสัมพันธ์และไม่มีเวลาดูโทรศัพท์มือถือของเขาเลย

มีเสียงเคาะประตู ตู้เยี่ยผลักประตูและเดินเข้าไปด้วยสีหน้าจริงจังเขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มในหูอวี้อี่มั่วว่า "ท่านประธาน มั่นใจได้ว่าเป็นคนในบริษัท "

ทันใดนั้นดวงตาของอวี้อี่มั่วก็เฉียบคมขึ้น“ มันเป็นใคร?”

ตู้เยี่ยรายงานด้วยความรวดเร็วว่า "ถ้าไม่ผิด น่าจะเป็นหลานชายของเหอฝาน ซึ่งเป็นชายที่มีความสามารถคนก่อนหน้าของประธาน เมื่อสองวันก่อนเขาลาออกอย่างกะทันหัน

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วให้ลึกขึ้น

ตู้เยี่ยหยุดชั่วคราวและรายงานต่อว่า "ประธานมีอีกอย่างหนึ่ง ตอนนี้ผู้ถือหุ้นของบริษัท กำลังขอให้เข้าร่วมการประชุมสามัญผู้ถือหุ้นและประธานคณะกรรมการ"