ดั่งรักบันดาล 457

หลังจากรอมานานซ่งอวิ้นอันก็ฟังเสียงบี๊บ…ที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องวางสายและโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาข้างๆเขา

“พี่ ยังไม่มีใครรับสาย”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้คิ้วของซ่งเย้อันก็ยิ่งขมวดลง

ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็ก้าวขายาวๆออกไปหยิบเสื้อสูทแล้วเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว “ฉันจะไปหาเอง!”

คนหายไปแบบนี้เป็นเวลาสิบสองชั่วโมงเต็ม เขาส่งลูกน้องและติดต่อตำรวจ หลังจากรอมานานไม่มีข่าวเขาไม่สามารถรอได้อีกต่อไป

“พี่!” ซ่งอวิ้นอันรีบเดินตาม ฉันจะตามไปด้วย”

ก่อนที่เขาจะพูดจบซ่งเย้อันก็หันศีรษะและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “เธออยู่ที่และดูแลเซินเซินซาซา”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ซ่งอวิ้นอันจึงก้าวไปอีกขั้นและทันใดนั้นก็จำได้ว่ามีหนูน้อยสองคนในครอบครัว เธอถอนหายใจและดูซ่งเย้อันจากไปพร้อมกับหัวใจที่ห้อยอยู่ในลำคอและเธอก็ไม่สามารถวางใจ

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรอบแกรบเบาๆข้างๆเธอ ทันทีที่เธอหันหน้าไปเธอก็เห็นประตูแคบๆเปิดอยู่ในห้องนอนถัดไป เจ้าตัวน้อยสองคนเซินเซินและซาซาโผล่หัวจ้องมองพวกเขาด้วยดวงตากลมโตเ

หลังจากถูกพบเซินเซินไม่รู้สึกอายเลย แต่เขาก้าวออกไปและถามอย่างระมัดระวังว่า “คุณป้า แม่ไปไหน?”

ปากของซ่งอวิ้นอันเบาลงและดวงตาของเธอก็แดงขึ้นเล็กน้อย เธอหายใจเข้าลึกๆ ก้าวไปข้างหน้ากอดเซินเซินและกระซิบ “แม่มีเรื่องต้องจัดการ และจะกลับเร็วๆนี้ ไม่ต้องกังวล”

เซินเซินกอดคอเธอตาแดงก่ำ “ป้าโกหก แม่หายไปไหน?”

ทันใดนั้นซ่งอวิ้นอันไม่มีอะไรจะพูด หันหน้าไปทางดวงตาที่ชัดเจนของเขา เธอทนไม่ได้ที่จะโกหก

เมื่อเห็นว่าเซินเซินกำลังจะร้องไห้เธอจึงรีบกอดเขาและเดินไปที่ห้อง “ โอเค เซินเซินพวกเราจะมาฟังสารคดีดาราศาสตร์เรื่องโปรด และคุณแม่จะกลับมาหลังจากดูไปแล้วหนึ่งตอน”

ในเวลาเดียวกันที่ห้องนั่งเล่น ซาซาได้ยินเสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือ เธอเดินช้าๆไปที่โซฟาและเห็นโทรศัพท์มือถือที่กระพริบเธอลังเลและกดปุ่มรับสาย

ทันทีที่เธอวางโทรศัพท์ไว้ที่หูของเธอเสียงเย็นชาของชายคนหนึ่งก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่ง “สวัสดี มีอะไรเหรอ?”

ซาซาอึ้งไปครึ่งวินาทีแล้วลังเลแล้วถามว่า “ลุงสุดหล่อเหรอ?”

เสียงคุยโทรศัพท์ก็ตรงกับเสียงคุณลุงสุดหล่อ

มีการหยุดโทรศัพท์ชั่วคราวอย่างเห็นได้ชัดและในไม่ช้าเสียงของชายคนนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ซาซา?”

เมื่อซาซาได้ยินเธอก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย “ลุงสุดหล่อจริงๆ ฉันคือซาซา!”

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์อวี้อี่มั่วฟังเสียงเล็กๆที่คุ้นเคยยกริมฝีปากขึ้นโดยไม่รู้ตัวและเสียงของเขาก็ช้าลงเล็กน้อย

วันนี้เขายุ่งทั้งวันการประชุมที่สำคัญในตอนเช้า ตีกอล์ฟตอนบ่ายและดื่มน้ำชาและสุดท้ายก็มื้อเย็นในตอนเย็นเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว เขาเพิ่งชนะโครงการนี้ที่โต๊ะไวน์และเขาก็โล่งใจจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

โดยไม่คาดคิดว่าเขาได้รับโทรศัพท์หลายสายจากซ่งเย้อันนอกเหนือจากโทรศัพท์จากซ่งอวิ้นอัน

พี่น้องตระกูลซ่งกำลังทำอะไรอยู่? ทั้งสองผลัดกันโทรหาเขา

เขายุ่งมาทั้งวัน ทั้งเหนื่อยและปวดหัว แต่เดิมเขาไม่อยากติดต่อกลับ แต่เมื่อคิดว่าเป็นวันเกิดของหร่วนซือซือเขาก็ลังเลที่จะโทรหาซ่งอวิ้นอันกลับโดยไม่คาดคิดว่าเป็นเสียงน่ารักของซาซา

ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็เบาลงและเขารู้สึกได้รับการเยียวยาเล็กน้อย

แม้ว่าซ่งเย้อันจะน่ารำคาญ แต่ก็ต้องบอกว่าเด็กสองคนนี้เซินเซินและซาซาเป็นเหมือนนางฟ้าตัวน้อยน่ารักน่าชังจนใครๆก็ปฏิเสธไม่ได้

เขาพูดเบาๆและถามอย่างอดทน “ซาซา ทำไมคุณโทรหาฉันกะทันหัน?”

“ลุงสุดหล่อ” ซาซาย่นหน้าและเสียงของเธอก็เสียใจมาก “แม่หายไปแล้ว”

อวี้อี่มั่วถึงกับผงะกับเสียงที่เงียบงัน มือของเขาจับโทรศัพท์ไว้แน่นและร่างของเขาก็ยืดตัวโดยไม่รู้ตัว “คุณพูดอะไร?”

ซาซาสำลักเสียงของเธอคลุมเครือ “แม่หายไป พ่อตามหาเธอมาทั้งวัน แต่พวกเขาไม่พบเธอ ลุงสุดหล่อคุณช่วยเราตามหาแม่ของเราได้ไหม?”

อย่างไรก็ตามอวี้อี่มั่วได้ยินเธอชัดเจน คิ้วขมวดแน่นและเมื่อเขานึกถึงสายที่ไม่ได้รับจากซงเย้อันและซ่งอวิ้นอันบนโทรศัพท์มือถือของเขา เขาก็เข้าใจในทันใด

ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุหร่วนซือซือ ซ่งเย้อันจะโทรหาเขาโดยไม่มีเหตุผลได้อย่างไร?

ทันใดนั้นเขาไม่สามารถนั่งนิ่งฟังเสียงสะอื้นจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ หัวใจของเขาดูเหมือนจะยับยู่ยี่ด้วยบางสิ่งบางอย่างหายใจไม่ออกและหดหู่ “ไม่ต้องกลัว ลุงสุดหล่อจะช่วยตามหาแม่ของคุณ!”

หลังจากคำปลอบโยนไม่กี่คำเขาวางสายโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นและเดินออกไปทันที

เขาจากไปเพียงวันเดียวและมีบางอย่างเกิดขึ้นกับหร่วนซือซือ!

เขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว และเรียกตู้เยี่ยที่มาที่นี่

“ประธาน…”

ใบหน้าของอวี้อี่มั่วโม่เคร่งเครียดและเขาสั่งด้วยเสียงทุ้ม “เตรียมรถแล้วกลับเจียงโจว!”

ตู้เยี่ยรู้สึกสับสน ก้าวไปตามจังหวะของอวี้อี่มั่วและพูดว่า “เพิ่งเซ็นสัญญากับคุณซูที่นั่น ฉันกลัวว่าจะไม่ดีที่จะเดินตรงไปแบบนี้”

ใบหน้าของอวี้อี่มั่วเย็นชาและเสียงของเขาก็ไม่สามารถต่อรองได้ “ไปทันที!”

เเมื่อเห็นเช่นนี้ตู้เยี่ยก็กำมือแน่นและกลืนสิ่งที่เขายังพูดไม่จบออกไปทันที “ตกลง!”

หลังจากพูดจบเขาก็รีบขับไปด้านหน้าและสั่งให้คนขับขับแซงทันที

หลังจากขึ้นรถในที่สุดตู้เยี่ยก็มีเวลาถามเกี่ยวกับสถานการณ์ “ท่านประธานเกิดอะไรขึ้น?”

อวี้อี่มั่วเป็นคนใจเย็นและไม่รุนแรงมาโดยตลอดและไม่ค่อยได้เห็นว่าเขาดูรุนแรงขนาดนี้

“ไปตรวจดูว่าวันนี้หร่วนซือซืออยู่ที่ไหน?”

ทิ้งประโยคนี้ไว้ อวี้อี่มั่วหยิบโทรศัพท์ออกมาทันทีและต่อสายตรงไปยังซูอวี้เฉิง

“กริ๊งงงง”

ดังอยู่นาน แต่ไม่มีใครรับสาย

ทันใดนั้นความระคายเคืองที่ไม่สามารถควบคุมได้ก็พุ่งขึ้นเขายื่นมือขวาออกดึงเนคไทออกและปลดกระดุมสองเม็ดบนสุด

เนื่องจากหลัวจิ่วเยี่ยติดตามหร่วนซือซือครั้งที่แล้ว เขาจึงขอให้ซูอวี้เฉิงส่งคนไปปกป้อง หร่วนซือซืออย่างลับๆ ถ้าวันนี้หร่วนซือซือประสบอุบัติเหตุจริงๆ ซูอวี้เฉิงจะต้องรู้!

ไม่กี่นาทีต่อมาโทรศัพท์ที่เขาโยนทิ้งก็กะพริบเขาหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่าเป็นสายของซูอวี้เฉิง

เมื่อกดปุ่มรับสายทันทีที่โทรศัพท์เข้ามาใกล้หูเขาก็ได้ยินเสียงเพลงที่ดังมาจากโทรศัพท์นอกเหนือไปจากเสียงผู้ชายและผู้หญิง

เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวและถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “คุณอยู่ที่ไหน”

ซูอวี้เฉิงหัวเราะเบาๆและตอบแบบติดตลกว่า “สวรรค์บนดิน”

ทันใดนั้นการแสดงออกของอวี้อี่มั่วก็ดูน่าเกลียดยิ่งขึ้น “มีบางอย่างเกิดขึ้นกับหร่วนซือซือคุณรู้ไหม!”

“อะไร?”

ซูอวี้เฉิงดูแปลกใจเล็กน้อยที่นั่นและดูเหมือนว่าเขาจะเดินไปด้านข้างดนตรีก็เงียบลงเล็กน้อย “คุณอวี้ สิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้ฉันฟังไม่ทัน”

อวี้อี่มั่วระงับความโกรธของเขา “หร่วนซือซือหายไป”

“หายไป เป็นไปได้ยังไง!” ซูอวี้เฉิงพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “ผู้ใต้บังคับบัญชาของฉันติดตามเธอมานานกว่าครึ่งเดือน แล้ววันนี้เธอฉลองวันเกิดของเธอและอยู่กับซงเย้อัน ฉันปล่อยให้ผู้ใต้บังคับบัญชาไปพักร้อน จะหายไปได้ยังไง?”

เมื่อฟังเสียงที่ไม่แยแสของซูอวี้เฉิงมืออีกข้างของอวี้อี่มั่วก็กำหมัดแน่น เขาแทบจะกัดฟันเรียกชื่อของเขาว่า “ซูอวี้เฉิง!”

“เป็นอะไรไปคุณอวี้ มันนานมากแล้วและคนของหลัวจิ่วเยี่ยก็ไม่ปรากฏตัวมาสักพักแล้วไม่ใช่เหรอ?”

อวี้อี่มั่วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “เธอหายตัวไป รีบส่งคนของคุณไปหาเธอ”

หลังจากพูดสิ่งนี้เขาก็วางสายโทรศัพท์ “ป๊อป!”