ดั่งรักบันดาล 421

เย่หว่านเอ๋อจ้องมองเขาด้วยสีหน้าไม่เชื่อ "พี่มั่ว คุณสงสัยอะไรในตัวฉันหรือเปล่า?"

ในขณะที่เธอกำลังพูดโดยไม่รอให้ อวี้อี่มั่วตอบน้ำตาของเธอก็ร่วงหล่นแล้ว

ไหล่ที่เศร้าหมองของเธอยักไหล่ร้องไห้เหมือนสายฝน "พี่มั่ว เรื่องนี้ฉันต้องพ่อ แม้ว่าคุณจะยังมี หร่วนซือซืออยู่ในใจ ฉันก็ยอมรับมันได้ … "

เมื่อเห็นสิ่งนี้ อวี้อี่มั่วก็ขมวดคิ้วรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้น้ำตาของเย่หว่านเอ๋อ เป็นสิ่งที่ทำให้หัวใจของเขานุ่มนวลที่สุด แต่ตอนนี้เมื่อเขาเห็นเธอร้องไห้ต่อหน้าเธอ ความอดทนและความหงุดหงิดก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

“ พี่มั่ว… ” เย่หว่านเอ๋อยื่นมือออกมาและเกี่ยวข้อมือของเขา

อวี้อี่มั่วย่นคิ้วลึกขึ้นเขาเอามือออกจากมือของผู้หญิงคนนั้นยกมือขึ้นเพื่อหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงและโยนมันลงบนโต๊ะข้างๆมัน

เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีเข้มและพูดอย่างเย็นชา "แล้วคุณจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร?"

เย่หว่านเอ๋ออ้าปากค้าง ร่างกายของเธอกระชับขึ้นและมองขึ้นไปที่โต๊ะข้างๆเธอ

ภาพถ่ายที่กระจัดกระจายเพียงไม่กี่ภาพ ภาพเงาที่พร่ามัวเป็นชายคนหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดสีดำโดยมีหมวกทรงยอดแหลมที่สามารถปกปิดใบหน้าส่วนใหญ่ของเขาได้และมีเพียงใบหน้าที่คลุมเครือเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นที่มองเห็นได้

แต่เธอจำบุคคลในภาพได้อย่างรวดเร็วเพราะนั่นคือชายที่มีความสามารถที่เธอรู้จักดีที่สุด คือ ฮั่วชวน!

มีความเมื่อยล้าในดวงตาของเธอชั่วขณะ ในไม่ช้าเธอก็เปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์ที่ไร้เดียงสาเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่ว และถามว่า "พี่มั่ว นี่มันอะไรกัน?"

อวี้อี่มั่วเหล่ตาเล็กน้อยมองไปที่ปฏิกิริยาของเธอริมฝีปากบางของเธอกดแน่นจนเป็นเส้นโดยไม่ตอบกลับ

เย่หว่านเอ๋อจ้องมองไปที่ผมและไม่ได้คำตอบเธอหยิบรูปถ่ายขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์และดูทีละภาพภาพสุดท้ายชัดเจนที่สุดและเธอสามารถเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้

แท้จริงแล้วคือ ฮั่วชวน

ดวงตาของเย่หว่านเอ๋อเบิกกว้างเล็กน้อยและเธอเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่วด้วยความประหลาดใจ "เขา … เขาคือ ฮั่วชวน! เขาไม่ได้อยู่ในคุกหรอมันเป็นไปได้อย่างไร … "

เมื่อเห็นการแสดงออกของผู้หญิงที่เธอไม่สามารถหาข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย อวี้อี่มั่วก็ขมวดคิ้วก้าวไปข้างหน้าจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอราวกับว่าเธอต้องการที่จะมองผ่านหัวใจของเธออย่างสมบูรณ์

ในที่สุดเขาก็ขยับริมฝีปากและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "คุณไม่รู้หรอว่าเขาอยู่ที่ไหน?"

ครั้งที่ หร่วนซือซือเกือบจะถูกมอเตอร์ไซค์ชนเมื่อห้าปีก่อน ฮั่วชวนยอมสารภาพและบอกว่าเขาอยู่เบื้องหลัง แต่ตอนนี้ก่อนที่จะถึงเวลาคุก 5 ปีเขาได้รับการปล่อยตัวก่อนเวลาและหลังจากนั้นเรื่องก็เกิดขึ้น รอบ ๆ หร่วนซือซืออีก มีหลายสิ่งหลายอย่างและการตรวจสอบเฝ้าระวังก็จับฮั่วชวนได้

สิ่งนี้จะต้องทำให้เขาคิดมากขึ้น

ครั้งสุดท้ายที่ซาซาถูกงูหลามกัดอย่างอธิบายไม่ได้ คราวนี้คือหร่วนซือซือที่ตกจากหลังม้าอย่างกะทันหัน ทุกอย่างเกิดขึ้นแปลกเกินไป

เย่หว่านเอ๋อ เงยหน้าขึ้นดวงตาเป็นสีแดงสนิท "คุณคิดว่าฉันรู้ที่อยู่ของฮั่วชวนหรอ?"

อวี้อี่มั่วพูดทีละคำว่า "หว่านเอ๋อ บอกความจริงกับฉันมา"

เขาไม่ต้องการที่จะตรวจสอบมันด้วยตัวเองถ้าเขาพบบางสิ่งบางอย่างในตอนท้ายเขาจะต้องผิดหวัง

เย่หว่านเอ๋อกัดฟันและถามทันใดว่า "พี่มั่ว เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น คุณสามารถสงสัยฉันแบบนี้ใช่มั้ย?"

“เรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว รู้จักผู้หญิงคนนั้นอีกนานแค่ไหน ฉันยังไม่ดีพอ”

ขณะที่เย่หว่านเอ๋อพูดน้ำตาก็ไหลเข้าตา

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงสิ่งเหล่านั้นก่อนหน้านี้และใบหน้าของเขาก็มืดมน

ในอดีตเขาเชื่อใจในเย่หว่านเอ๋อ100% แต่หลังจากนั้นมีหลายสิ่งเกิดขึ้นเขาเป็นผู้ใหญ่ที่มีความตระหนักในตนเองและจะไม่สับสนกับน้ำตาของเธอ

“หว่านเอ๋อ ฉันจะให้เวลาคิดว่าจะบอกฉันอย่างไร ว่าเธอโกหกฉันเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้การแต่งงานของเราก็ไร้ความหมายมากขึ้นเท่านั้น”

หลังจากพูดเสร็จเขาก็หันกลับมาอย่างเด็ดเดี่ยวก้าวไปข้างหน้าและเดินไปที่ประตู

หัวใจของเย่หว่านเอ๋อแน่นขึ้นและเธอก็อดไม่ได้ที่จะโพล่งออกมา“ พี่มั่ว! คุณยังมีความรู้สึกเก่า ๆ กับหร่วนซือซืออยู่หรือเปล่า?

ก้าวของชายคนนั้นหยุดลงและร่างสูงของเขาก็แข็งทื่อสองวินาทีต่อมาเขาเดินออกไปจากห้องด้วยขายาว ๆ

ทันทีที่ประตูปิดลงเย่หว่านเอ๋อก็ทรุดตัวลงกับพื้นฝ่ามือของเธอกระชับใบหน้าของเธอซีดและน่ากลัว

หลังจากนั้นไม่นานความโกรธเกรี้ยวก็แผดเผาในดวงตาของเธอ

เธอไม่คาดคิดว่าอวี้อี่มั่วจะพบเรื่องของฮั่วชวนอย่างเงียบ ๆ เธอสั่งให้ฮั่วชวนระมัดระวังเป็นพิเศษ แต่คาดไม่ถึงว่าเธอยังถูกถ่ายภาพโดยยานสำรวจ!

สิ่งที่ทำให้เธอไม่คาดคิดก็คือ อวี้อี่มั่วใช้การแต่งงานของพวกเขาขู่ให้เธอบอกความจริง! นี่แสดงให้เห็นว่าเขาใส่ใจกับหร่วนซือซือมากแค่ไหน!

เธอหายใจไม่ออกเธอกำหมัดแน่นคว้าแจกันที่อยู่ข้างๆแล้วทุบลงกับพื้น "ปัง!"

"ป๊อป!" ด้วยเสียงที่คมชัดแจกันก็ถูกฉีกออกและเครื่องเคลือบก็แตกออกเป็นชิ้น ๆ นับไม่ถ้วนกระเด็นไปทั่วทุกที่

เธอกัดฟันไม่รู้สึกว่าหายใจเพียงพอยื่นมือออกไปคว้าแจกันอีกด้านหนึ่งและกำลังจะล้มลงสายตาของเธอเหลือบไปเห็นกองเศษขยะบนพื้นและทันใดนั้นเธอก็มีแสงวูบวาบ แรงบันดาลใจและคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง

เธอขยับตัวสักพักมองลงไปที่คมตัดของชิ้นเซรามิกที่แตกหักบนพื้นและเธอก็มีแผนในใจอย่างกะทันหัน

ออกมาจากห้องนอนใหญ่ อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้นและเห็นอวี้ชิงซานและเหอซูผิงยืนอยู่ที่ประตูพร้อมที่จะออกไป

เขาก้าวไปข้างหน้าและมองไปที่อวี้ชิงซานอย่างไม่แยแส "พ่อ จะไปแล้วหรอ?"

อวี้ชิงซานขมวดคิ้วและตะคอกอย่างเย็นชา “ถ้าฉันอยู่คุณต้องไม่ทำให้ฉันโกรธ!”

เมื่อเห็นเช่นนี้ เหอซูผิงก็รีบยื่นมือออกไปเพื่อลูบหลังเธออย่างเนียน ๆ ไปยังอวี้ชิงซาน “ได้แล้ว ได้แล้ว เทื่อกี้คุณพูดว่าดีขึ้นแล้วไม่ใช่หรอ งั้นก็ไปเถอะ อย่าไปรบกวนคู่หนุ่มสาวเลย!”

อวี้ชิงซานตะคอกอย่างเย็นชามองไปที่อวี้อี่มั่ว และกล่าววอย่างเย็นชาว่า “ทำดีกับหว่านเอ๋อมากๆ เป็นคุณเองที่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น แต่ตอนนี้คุณขาดความรับผิดชอบ ยังต้องพูดอะไรอีก อย่าละอายใจที่จะทำให้ตระกูลอวี้ยังอยู่ด้วย!”

หลังจากนั้นเขาก็ถอยมือเดินไปที่รถข้างๆแล้วเข้าไปในรถ

ข้างๆเขา เหอซูผิงมองไปที่อวี้อี่มั่ว และยิ้ม "พ่อของคุณ เหมือนเต้าหู้มีด ไม่ต้องกังวลกับสิ่งที่คุณพูดในวันนี้ เพียงแค่เป็นทำดีกับเย่หว่านเอ๋อก็พอ"

เมื่อฟังคำพูดที่สุภาพของเหอซูผิง อวี้อี่มั่วพยักหน้าเล็กน้อยใบหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลงและพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า "ฉันเข้าใจ แล้วคุณป้า"

เมื่อได้ยินชื่อนี้รอยยิ้มของเหอซูผิงก็แข็งขึ้นโดยไม่พูดอะไรเธอหันกลับมาและเข้าไปในรถ

อวี้อี่มั่วยืนอยู่ที่ประตูและดูพวกเขาขับรถออกไปในขณะนี้มีเสียง "ป๊อป!" จากห้องนอนบนชั้นสอง

เขาขมวดคิ้วเดินไปที่รถและขึ้นรถโดยตรง "ไป ไปหาซูอวี้เฉิง"

ขณะที่พูดเขาเงยหน้าขึ้นมองรถที่อยู่ข้างหน้าไม่ไกลและพูดว่า "ไปอีกทางหนึ่ง"

เมื่ออวี้อี่มั่วดื่มไวน์แดงเพียงครึ่งขวดตามลำพังเมื่อเขามาถึงห้องเก็บไวน์ ซูอวี้เฉิงก็ปรากฏตัวขึ้น

ซูอวี้เฉิงเดินข้ามมาหาเขาและนั่งลง "มีอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้มาที่บ้านของฉันทุกๆสามวันห้าวัน"

"คุยเรื่องธุรกิจ"

อวี้อี่มั่ววางแก้วไวน์ลงในมือใบหน้าของเขาจริงจังขึ้น “หลัวจิ่วเยี่ย ไม่ปรากฏตัวหรือ?”

ในขณะที่เสียงลดลงการแสดงออกของซูอวี้เฉิงก็จริงจังขึ้นทันที

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ตรงขึ้นและถามด้วยเสียงทุ้ม "คุณรู้ได้อย่างไร?"

ด้วยสถานะปัจจุบันของอวี้อี่มั่ว เขาจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?