ดั่งรักบันดาล 412

ความรู้สึกกลัวอย่างมากในหัวใจของฉันทำให้ร่างกายของหร่วนซือซือสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เธอรู้ว่าในเวลานี้ผลการตรวจความเป็นพ่อยังไม่ออกมาและอีกไม่นานความจริงจะกระจ่าง และก่อนหน้านั้นเธอต้องหาทางหยุดเขา

มันเป็นเรื่องบังเอิญเหมือนกันที่ในขณะนี้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็หันหน้ามามองตรงนี้ทันที สายตาของทั้งสองสบกันในขณะนั้นต่างคนก็ตกใจ

หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้นในขณะนี้เธอไม่สามารถถอยได้ยืนตัวแข็งอยู่กับที่

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วและหยุดชั่วคราวเป็นเวลาสองวินาทีแล้วเดินออกไปเดินตรงไปหาเธอ

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและทุกเซลล์ในร่างกายของเขาก็เข้าสู่สภาวะตึงเครียด

เสียงของอวี้อี่มั่วทุ้มและเย็นชา“ ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”

หร่วนซือซือกัดฟันของเธอโดยรู้ว่าตราบใดที่เธอถอยลงในเวลานี้เธอจะเผยให้เห็นเท้าของเธอ เธอรวบรวมความกล้าและถามกลับว่า “ฉันควรถามคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วอย่างเงียบๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาและไม่ตอบคำถาม

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและบังคับความตึงเครียดในใจ “ฉันได้ยินมาว่าคุณไปหาซาซา คุณตั้งใจใช่มั้ย?”

ก่อนที่เขาจะได้รับคำตอบ หหร่วนซือซือก็หันหน้าไปมองป้ายของแผนประเมินราคาตรงนั้นและพูดต่อว่า “ฉันอยากไป แต่แล้วพยาบาลก็บอกว่าคุณมาที่แผนกประเมินราคา ฉันรู้สึกสงสัย เมื่อฉันมาที่นี่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าประธานอวี้จะทำสิ่งที่น่ารังเกียจเช่นนี้”

อวี้อี่มั่วหัวเราะเยาะและถูกเธอทุบตีโดยไม่ตื่นตระหนกเขาพูดทีละคำว่า “ฉันแค่อยากรู้ความจริง ถ้าคุณไม่บอกฉันๆสามารถตรวจสอบได้ด้วยตัวเอง”

เมื่อเห็นอวี้อี่มั่วสงบนิ่งและไม่ตื่นตระหนกความรำคาญก็เพิ่มขึ้นในใจของหร่วนซือซือทันที เธอกัดฟันและจ้องไปที่คนตรงหน้าด้วยความโกรธ “อวี้อี่มั่ว คุณมันหน้าด้าน!”

“ฉันเป็นคนหน้าด้านหรอ?” อวี้อี่มั่วโน้มตัวเล็กน้อยและขยับเข้าไปใกล้เธอ “ถ้าความจริงกระจ่างและคุณโกหกฉัน ในที่สุดคนที่น่าอับอายยังคงเป็นฉันอยู่หรือเปล่า?”

หร่วนซือซือพูดไม่ออก “คุณ…”

ตอนนี้อวี้อี่มั่วเกือบจะรู้ความจริงแล้ว สิ่งที่เขารอคือรายงานที่เชื่อถือได้ที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเซินเซินและซาซาเป็นเลือดเนื้อของเขา

นี่คือสิ่งที่ทำให้หร่วนซือซืออิจฉา!

ราวกับว่ามองเห็นจิตใจของผู้หญิงคนนั้นอย่างสมบูรณ์ อวี้อี่มั่วก็หรี่ตาลงอย่างเงียบๆ เสียงของเขาก็จางลงอย่างสุดขีด“หร่วนซือซือ คุณจะกลัวอะไร?”

ในประโยคเดียวหัวใจของหร่วนซือซือเหมือนถูกอะไรกดทับ

เธอหายใจเข้าลึกๆ กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัวและฝืนยิ้มออกมา “ฉันไม่กลัว ฉันกลัวว่าตอนนั้นคุณจะอายเกินไป!”

“ดีมาก” อวี้อี่มั่วเหลือบมองนาฬิกา “ยังมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงรอผลด้วยกัน”

หร่วนซือซือไม่มีอะไรจะพูด

เธอรู้ว่าในเวลานี้เธอไม่สามารถถอยได้แล้ว

เธอไม่สามารถจากไปหรือหยุดได้ และตอนนี้เธอทำได้เพียงรอให้การนับถอยหลังครึ่งชั่วโมงสุดท้ายผ่านไปหนึ่งนาทีและหนึ่งวินาที

เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้เย็นมือประสานกันพยายามไม่ให้ตัวเองสั่น

ในตอนนี้มันเหมือนแดนประหารที่รู้ตัวว่าอยู่บนถนนขี้เซาเหมือนในครั้งที่แล้ว

ห้านาทีต่อมาหร่วนซือซือหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและตรึงความหวังอันริบหรี่สุดท้ายไว้ที่ซ่งเย้อัน

ในเวลานี้เธอไม่มีอะไรจะขอและเธอไม่มีทางอื่นให้ลอง เธอต้องพยายาม ดีกว่านั่งรออยู่ตรงนี้

เธอแก้ไขข้อความด้วยคำที่กระชับและเร่งด่วนที่สุดและส่งให้ซ่งเย้อัน หลังจากส่งหลายครั้งเธอก็โทรหาซ่งเย้อันด้วยท่าทางที่ไม่มีพิรุตมากที่สุด

ไม่มีใครรับสายและไม่มีใครตอบกลับข้อความ

เธอรู้ว่าซ่งเย้อันงานยุ่งมากและตอนนี้เขายังอยู่นอกเมือง แม้ว่าเขาจะเห็นข้อความ แต่ก็คงจะสายเกินไปที่จะรีบไปมา

แต่เธอไม่อยากยอมทิ้งโอกาสแม้แต่น้อย

ยี่สิบนาที…

สิบห้านาที…

ห้านาที…

หร่วนซือซือถือโทรศัพท์ที่ไม่มีใครรับสายและยิ่งเขาเข้าใกล้จุดเชื่อมต่อสุดท้ายมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายมากขึ้นเท่านั้น

ในตอนท้ายช่วงเวลาที่ชื่อของอวี้อี่มั่วปรากฏขึ้นบนหน้าจออิเล็กทรอนิกส์ที่ทางเข้าของแผนกตรวจ ความหวังทั้งหมดของเธอก็สลายไปทันที

อวี้อี่มั่วลุกขึ้นยืนเดินไปที่หน้าต่างที่ออกรายงานและรับรายงานการตรวจสอบจากมัน

จากมุมมองของหร่วนซือซือเธอสามารถมองเห็นเพียงด้านหลังที่กว้างและแข็งกร้าวของชายคนนั้น เธอหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามสงบสติอารมณ์ แต่เธอก็เหงื่อตก

อวี้อี่มั่วดูเหมือนจะถูกเจาะด้วยการฝังเข็ม ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นจ้องมองรายงานสองนาที ต่อมาในที่สุดเขาก็ขยับตัวและหันกลับมา ดวงตาที่คมและเย็นชาของเขาดูเหมือนถูกห่อด้วยใบมีดและเขาก็หันไปอย่างรวดเร็ว

หร่วนซือซือเย็นชาและสมองของเธอว่างเปล่า สองวินาทีต่อมาเธอหลับตาและไม่ต้องการมองเขา

ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ทุกอย่าง

เธอพยายามอย่างหนักที่จะปกปิดความลับที่เธอปกปิดมาตลอดห้าปี แต่ในที่สุดเขาก็ค้นพบมัน

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นตามด้วยเสียงของผู้ชายที่เดินออกไปจากรองเท้าหนัง หร่วนซือซือลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วและเห็นใบหน้าที่เย็นชาของอวี้อี่มั่ว ริมฝีปากของเขากดแน่นและเดินจากไปโดยไม่มีร่องรอยของความคิดถึง

หร่วนซือซือตกใจและมองไปรอบๆด้วยความงุนงง เขายังคิดไม่ออกและทันใดนั้นก็พบว่ามีลูกบอลกระดาษยับยู่ยี่อยู่ที่พื้นซึ่งตอนนี้อวี้อี่มั่วยืนอยู่ที่นั่น

เธอกัดฟันมึนไปทั้งตัวกลั้นลมหายใจเฮือกสุดท้ายก้าวไปข้างหน้าแล้วหยิบลูกบอลกระดาษที่พื้น

มันคือรายงานการตรวจสอบของอวี้อี่มั่ว!

เธอเหลือบมองข้างบนและมองตรงไปที่บทสรุปสุดท้ายด้วยความประทับใจสีแดงขนาดใหญ่ “ยืนยันว่าไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด”

ในขณะนั้นหัวของเธอก็ส่งเสียงพึมพำ

เป็นไปได้อย่างไร?

ถ้าอวี้อี่มั่วเอาผมของซาซา เขาจะไม่เกี่ยวข้องกับเลือดได้อย่างไร? เป็นไปได้ไหมที่ซ่งเย้อันส่งคนไปในโรงพยาบาลและจ่ายเงินให้หมอ?

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและรีบพับรายงานการตรวจสอบออกไปมองไปรอบๆ และเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เธอไม่ยอมทิ้งหินก้อนใหญ่ในใจ แแต่เธอก็รู้สึกกังวลมากขึ้นเรื่อๆ

ตอนนี้เมื่ออวี้อี่มั่วเห็นรายงานการตรวจสอบนี้เขาจะเชื่อหรือไม่?

การหลบหนีหลังจากภัยพิบัติไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขความ เธอรู้สึกถึงอันตรายและความกลัวอีกอย่างหนึ่งที่ไม่รู้จักเข้ามาในใจเธอ ทำให้เธอไม่สบายใจมากขึ้น

เมื่อเธอออกจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วและกลับไปที่สวนซีเฉียวก็สายไปเสียแล้ว

คุณนายหลิวและศาสตราจารย์หร่วนต่างก็ฉลองกันเพราะซาซาออกจากโรงพยาบาล ห้องนั่งเล่นมีชีวิตชีวา แต่หร่วนซือซือกลับไม่มีอารมณ์และเดินตรงกลับไปที่ห้องนอน

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาเพียงเพื่อที่จะดูว่าโทรศัพท์มือถือถูกซ่งเย้อันโทรเข้ามาหรือไม่และเธอก็โทรกลับทันที

ในไม่ช้ามันก็เชื่อมต่อกันและเสียงกังวลของซ่งเย้อันก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่ง “ ซือซือ! มีอะไรเหรอ?”

หร่วนซือซือตกตะลึงเมื่อนึกถึงรายงานการตรวจสอบที่ถูกปรับแต่งและหัวใจของเธอก็ยิ่งงงงวย “ไม่ใช่เหรอ?”

“อะไร?”

หลังจากสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง หร่วนซือซือก็ตระหนักว่าซ่งเย้อันไม่ได้ส่งใครไปโรงพยาบาล

มันคือใคร?

มีใครซ่อนตัวอยู่ในความมืดและช่วยเธออย่างเงียบๆไหม?

ในขณะเดียวกันโรงพยาบาลกลาง

หญิงสาวรูปร่างสันทัดในชุดพยาบาลเดินผ่านสวนเล็กๆของโรงพยาบาลผ่านประตูหลังเข้าไปและเข้าไปในรถสีดำ

ทันทีที่เธอขึ้นรถเขาแทบรอไม่ไหวที่จะคว้าหมวกพยาบาลบนศีรษะและสยายผมสีดำ เธอหยิบยางรัดผมและกำลังจะมัดเป็นหางม้าสูง

ทันใดนั้นเองก็มีมือมาจับข้อมือของเธอโดยตรง “อย่าขยับ ฉันชอบเธอแบบนี้”

ลู่เสี่ยวม่านผงะมองไปที่อวี้กู้เป่ยข้างๆเขาหยุดชั่วคราวและดึงมือกลับ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ รอยยิ้มของอวี้กู้เป่ยก็ลึกขึ้นและเขาถามอย่างไม่เร่งรีบ “ทุกอย่างเรียบร้อยหรือไม่?”