ดั่งรักบันดาล 410

ซาซานั่งอยู่บนเตียงเป็นคนแรกที่เห็นคนที่ประตู ทันใดนั้นใบหน้าเล็กๆอ้วนๆของเธอก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที เธอทิ้งลูกบาศก์รูบิคในมือแล้วโบกมือให้ชายที่ประตู “ลุงสุดหล่อ!”

ซ่งอวิ้นอันที่นั่งดูวิดีโออยู่ด้านข้างได้ยินเสียงจึงรีบมองไปเมื่อเธอเห็นคนที่ยืนอยู่ที่ประตูคืออวี้อี่มั่วใบหน้าของเธอมืดมนไปชั่วขณะ

เธอวางโทรศัพท์ลง และก้าวไปข้างหน้าซาซาและเซินเซินปกป้องพวกเขาไว้ข้างหลังเธอ และจ้องมองไปที่ชายคนนั้นที่ประตู

เมื่อเห็นสิ่งนี้ อวี้อี่มั่วก็ตัวเกร็งขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มแล้วก้าวไปข้างหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ฉันได้ยินมาว่าซาซาออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันจะมาหาเธอ”

ซ่งอวิ้นอันพูดเสียงแข็ง “ซาซาเก่งมากกินได้ดื่มได้ และยังมีชีวิตอยู่ และสบายดี ตอนนี้คุณได้เห็นแล้ว ก็ออกไปกันเถอะ”

ซาซาโผล่หัวออกมาจากด้านหลังของเธอมองไปที่อวี้อี่มั่วอย่างน่าสงสาร แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไร

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ ฉันจะออกไปหลังจากดูเสร็จ”

อวี้อี่มั่วพูดทีละคำ และก้าวเท้าของเขาเดินตรงไปที่อีกด้านของเตียง

ซาซาตะโกนอย่างขี้อาย “ลุงสุดหล่อ”

หัวใจของอวี้อี่มั่วแน่นขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่าง เกิดความแดงขึ้นในใจ เขาอดไม่ได้ที่จะจับเด็กหญิงตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนของเขา แต่เพราะการปกป้องของซ่งอวิ้นอัน เขาจึงไม่สามารถเข้าถึงได้

เขาเลิกคิ้วขมวดเล็กน้อย และหันไปมองตู้เยี่ยที่ยืนอยู่ที่ประตู ถือตุ๊กตาหมีและกล่องของขวัญ และมองเขา

ตู้เยี่ยได้รับข้อมูลและก้าวไปข้างหน้าทันทีและเดินตรงไปยังซ่งอวิ้นอัน

ซ่งอวิ้นอันไม่ได้คาดหวังว่าตู้เยี่ยจะปรากฏตัวด้วยเช่นกัน เธอถึงกับผงะ ความรู้สึกตึงเครียดจากก้นบึ้งของหัวใจจู่ๆก็พุ่งเข้ามาที่แขนขาของเธอ ร่างกายของเธอเกร็งขึ้นเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

ซ่งอวิ้นอันกัดฟันแสร้งทำเป็นสงบ “คุณ ทำอะไรอยู่?”

ตู้เยี่ยโค้งงอริมฝีปากของเธอยิ้มสดใสยื่นตุ๊กตาให้ ซาซาวางตะกร้าจากนั้นหันไปมองเธอและกระซิบว่า “ฉันมาที่นี่ เพื่อตามหาคุณ”

ซ่งอวิ้นอันตกใจตาของเธอกำลังจะหลุดออกมา “มาหาฉันเหรอ?”

“ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ”

ตู้เยี่ยพยักหน้า และพูดโดยธรรมชาติจับมือของเธอและดึงเธอออก

ซ่งอวิ้นอันสะดุ้ง และผละออกจากมือโดยไม่รู้ตัว และรีบถอยหลัง “คุณไม่สบายหรอ?!”

หลังจากได้ยินคำพูดตู้เยี่ยสักพักก็เอนตัวไปข้างหูของเธอและพูดอะไรบางอย่างกับเธอเบาๆ

ทันใดนั้นใบหน้าของซ่งอวิ้นอันก็ซีดลง ริมฝีปากบอบบางของเธอเปิดออกเล็กน้อยและเธอไม่สามารถพูดได้

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็กลับมามีสติและหันศีรษะมองไปที่อวี้อี่มั่วที่อยู่ข้างๆเธอ จากนั้นเธอก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉันให้เวลาคุณแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้น”

หลังจากนั้น เธอก็มองไปที่เซินเซินและซาซาข้างๆเธอ แล้วกระซิบว่า “คุณป้าออกไปข้างนอก คุณต้องเชื่อฟังอย่าวิ่งไปรอบๆ คุณสามารถอยู่ที่นี่ได้เท่านั้นเข้าใจไหม?”

เมื่อฟังเด็กน้อยทั้งสองเห็นด้วยพร้อมเพรียงกันซ่งอวิ้นอันรู้สึกโล่งใจ และลูบแก้มของเด็กน้อยทั้งสองจากนั้นเขาก็เหลือบไปที่ตู้เยี่ย และเดินออกไป

ทั้งสองคนออกจากกัน และประตูถูกปิดเหลือเพียงเซินเซินซาซาและอวี้อี่มั่วในห้อง

ทันทีที่ซ่งอวิ้นอันจากไป ซาซาก็ปล่อยตัวเองไปทันทีและอ้าแขนให้อวี้อี่มั่ว “ลุงสุดหล่อ กอดหน่อย!”

หัวใจของอวี้อี่มั่วละลายในทันที และความเย็นชาและความบาดหมางในที่ทำงานก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย และสายตาที่มองไปที่ซาซาก็เต็มไปด้วยความปรนเปรอ

เขาอ้าแขนรับเด็กหญิงตัวเล็กๆขึ้นมาทันที แล้วเอาแขนมาไว้ในอ้อมแขน

เซินเซินที่อยู่ด้านข้างเห็นสิ่งนี้และฮัมเพลงเบาๆว่า “แม่จะต้องโกรธแน่ๆ เมื่อเห็นแบบนี้”

ขณะที่เขาพูดเขาเดินออกไปด้วยความโกรธเล่นลูกรูบิคด้วยตัวเอง

ไม่ใช่ว่าเขาเกลียดอวี้อี่มั่ว แต่ทัศนคติของหร่วนซือซือและ ซ่งอวิ้นอันที่มีต่อเขานั้นธรรมดาเสียจนเขารู้สึกว่าเขาไม่ควรเข้าใกล้คุณลุงสุดหล่อคนนี้มากเกินไป

แต่ทุกครั้งที่เขาเห็นว่าอวี้อี่มั่วใจดีกับซาซา ใจของเขาจะรู้สึกแดง

เขาเดินไปด้านข้างเพื่อเล่นกับลูกรูบิค และไม่ต้องการมีส่วนร่วมในการสนทนาระหว่างอวี้อี่มั่วและซาซา

ซาซาอยากรู้ทุกอย่าง และถามอย่างกะทันหัน “ลุงสุดหล่อ วันเกิดของคุณเมื่อไหร่”

อวี้อี่มั่วชะงักเมื่อได้ยินคำพูดนั้น จากนั้นก็ขยับริมฝีปากแล้วตอบว่า “วันเกิดของฉันยังอีกนาน”

เขาไม่มีวันเกิดมาหลายปีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเล็กเตือนเขา เขาจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีวันเกิด

“ลุงสุดหล่อ ฉันจะบอกความลับคุณหนึ่งอย่าง ฉันมีวันเกิดสองวันนะ!”

ซาซาพูดและชี้สองนิ้วไปที่เขา

อวี้อี่มั่วคิดว่าเธอกำลังพูดถึงปฏิทินจันทรคติ แต่เธอไม่ได้จริงจังกับมัน แต่ซาซาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “วันหนึ่งคือวันที่ 13 ตุลาคมและอีกวันคือวันที่ 20 เมษายน”

อวี้อี่มั่วผงะเมื่อได้ยินคำนั้น และมีบางอย่างแวบเข้ามาในใจของเขาอย่างรวดเร็ว

ครั้งหนึ่ง เขาแสดงความสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเซินเซินและซาซา และส่งคนไปตรวจสอบข้อมูลที่พวกเขาส่งมอบให้กับบริษัท เด็กน้อยทั้งสองเกิดเมื่อวันที่ 13 ตุลาคมเมื่อสี่ปีที่แล้ว และเขายังคงประทับใจ

หากคำนวณในวัยนี้ หร่วนซือซือมีพวกเขาหลังจากออกจากเจียงโจวได้ครึ่งปีเท่านั้น และให้กำเนิดพวกเขาในเดือนตุลาคมด้วยวิธีนี้พวกเขามีอายุมากกว่าสี่ปี

แต่ทำไมซาซาถึงบอกว่ามีวันเกิดสองวัน?

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วหายใจเข้าลึกๆ ยื่นมือออกไปลูบหัวเล็กๆ ของซาซา และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ทำไมมีวันเกิดสองวัน ทุกคนมีเพียงวันเดียว”

ซาซาส่ายหัวอย่างแน่วแน่ “มีเซินเซินกับฉันสองคน แม่ของฉันบอกเป็นพิเศษว่าอย่าให้เราบอกคนอื่น!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ความสงสัยของอวี้อี่มั่วก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ วันที่ 13 ตุลาคมและ 20 เมษายนสองวันที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ความหมายคืออะไร?

ทันใดนั้น มีบางอย่างแวบเข้ามาในความคิดของเขา เขามองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆตรงหน้าเขา และอารมณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้ก็พุ่งเข้ามาในหัวใจของเขา

เป็นไปได้ไหมว่าวันเกิดที่แท้จริงของเซินเซินและซาซาคือวันที่ 20 เมษายน ในกรณีนี้อีกหกเดือนข้างหน้า เมื่อหร่วนซือซือออกจากเจียงโจวเธอก็ท้องแล้ว!

ครู่หนึ่ง อวี้อี่มั่วรู้สึกเพียงว่าเลือดทั้งหมดในร่างกายของเขาไหลออกมา และเลือดของเขาก็เดือด

ความสงสัยที่เคยแขวนอยู่ในใจตอนนี้ถูกกวาดล้างอีกครั้งทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะต้องการเปิดเผยความจริงทั้งหมด

เนื่องจากหร่วนซือซือไม่ยอมบอกเขาทำไมไม่ตรวจสอบด้วยตัวเอง?

อวี้อี่มั่วลดสายตาลง ดวงตาสีดำสนิทของเขาวางอยู่บนผมสีดำที่อ่อนนุ่มของซาซาซึ่งไม่ได้ถูกมานาน

ที่ทางออกหนีไฟข้างวอร์ด ซ่งอวิ้นอันมองไปที่ตู้เยี่ยตรงหน้าเขา “คุณต้องการทำอะไร ใช้สิ่งนี้เพื่อคุกคามฉัน?”

ในวอร์ดตอนนี้ตู้เยี่ยบอกเธอจริงๆว่าถ้าเธอไม่ยอมออกมา เขาวางแผนที่จะบอกอวี้อี่มั่วในสิ่งที่เธอพูด เมื่อเธอได้ยินหร่วนซือซือครั้งสุดท้าย เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยไปกับเขา

“ไม่นับการคุกคามอันอันฉันแค่ต้องบอกอะไรบางอย่างกับคุณ”

ตู้เยี่ยดูจริงจังมองไปที่ซ่งอวิ้นอันลำคอของเขาแน่นขึ้น และเขาพูดว่า “ฉันต้องการเริ่มต้นใหม่กับคุณอีกครั้ง”

คำพูดเหล่านี้ราวกับก้อนหินก้อนใหญ่ที่ตกลงมาจากท้องฟ้ารบกวนจิตใจที่สงบของซ่งอวิ้นอันทันที

เธอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว มองชายตรงหน้าอย่างหวาดกลัว และพูดด้วยความไม่เชื่อว่า “คุณกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไรกัน!”

ทำไมเธอถึงเลิกกับเขาในตอนนั้นในใจเขายังไม่ชัดเจน? ตะคอกเธอแล้วหนึ่งครั้ง หรือจะต้องให้ตะคอกเป็นครั้งที่สองเหรอ?