ดั่งรักบันดาล 41

หร่วนซือซือได้ยิน ร่างกายก็แข็งทื่อ เธอเงยหน้ามองไป ห่างออกไปสองเมตรเธอมองเห็น ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่

เป็นอวี้อี่มั่วจริงๆ!

เธอกำลังฝันไปเหรอ!

หร่วนซือซือขยี้ตา ยังไม่ตอบสนองกลับมา ก็มองเห็นอวี้อี่มั่วก้าวเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ เอื้อมมือดึงเธอมาอยู่ด้านหลังของตัวเอง

ผู้จัดการสีหน้าตะลึงงัน“อวี้…ประธานอวี้ ท่านมาได้ยังไง?”

อวี้อี่มั่วย้อนกลับเสียงเย็นชา“ฉันไม่มา หรือว่าจะปล่อยให้นายรังแกคนของฉันแบบนี้?”

ผู้จัดการได้ยิน กวาดสายตาไปมองที่หร่วนซือซืออย่างประหลาดใจ หลังจากนั้นก็ถอยหลังไปสองก้าว ยิ้มเข้าสู้และเปิดปากพูด“ประธานอวี้เข้าใจผิดแล้ว ผมแค่ซักถามตามปกติเท่านั้นเอง ไม่เหมือนกับที่ท่านพูดอย่างนั้น”

อวี้อี่มั่วเลิกคิ้วขึ้น“ใช่เหรอ?”

ผู้จัดการหายใจติดขัด“แน่…แน่นอน ผมไม่รู้ว่าคุณผู้หญิงคนนี้มาหาท่าน ขออภัยด้วย ผมจะแสดงการขอโทษกับเธอ”

พูดพลาง มองไปที่หร่วนซือซือ โค้งคำนับไปที่เธอ“คุณผู้หญิง เรื่องเมื่อกี้เป็นผมที่ผิดเอง”

หร่วนซือซือยืนอยู่ด้านข้าง เห็นเขาโค้งคำนับ ก็รีบพูด“ไม่เป็นไร ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด…”

“ใช่ใช่ใช่ เป็นเรื่องเข้าใจผิด”

พูดพลาง เขารีบสั่งลูกน้องที่อยู่ข้างๆทันที “ไปเตรียมห้องรับรองพิเศษ ให้ประธานอวี้กับคุณผู้หญิงท่านนี้พักผ่อน ทานผลไม้ปลอบขวัญ”

“ไม่จำเป็นแล้ว พวกเราเตรียมตัวจะกลับแล้ว”

อวี้อี่มั่วพูดพลาง หมุนตัวกลับเดินตรงออกไปด้านนอก

หร่วนซือซือได้เห็น ก็รีบตามเขาไป

เรื่องที่เธอเข้ามาพบหม่าเฮ่อเฟิง กลัวว่าอวี้อี่มั่วจะรู้แล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะกำชับตู้เยี่ยแล้ว ถึงอย่างไรเขาก็เป็นลูกน้องของอวี้อี่มั่ว จะไม่พูดกับเขาได้ยังไงล่ะ?”

ผู้ชายฝีเท้ายาวมาก เร็วมากก็นำเธอสลัดทิ้งไว้ด้านหลัง หร่วนซือซือวิ่งไล่ตามไป เอื้อมมือไปดึงมุมเสื้อของอวี้อี่มั่วไว้“อวี้อี่มั่ว”

“คุณกำลังโกรธใช่ไหม?”

อวี้อี่มั่วหยุดฝีเท้าลง สายตามืดครึ้มจ้องมองเธอ“เธอคิดว่ายังไงล่ะ?”

ทำไมเขาคิดไม่ถึงว่า เธอจะกล้าไปที่คลับเฮ้าส์คนเดียว ก็เพื่อจะไปเจอกับหม่าเฮ่อเฟิง และยิ่งคิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดของพนักงานปะปนเข้าไปในห้องรับรองพิเศษ!

ที่ผ่านมา เขาคิดว่าเธอขี้อายและเรียบร้อย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เรื่องบางเรื่อง เธอมีความกล้าหาญมากกว่าที่เขาคิด!“

แต่ความกล้าหาญพวกนี้ ก็เสี่ยงอันตรายเหมือนกัน ถ้าหากวันนี้เขาไม่มา เธอจะเผชิญหน้ากับผู้จัดการและจัดการกับเรื่องนี้ให้จบลงยังไง?

เป็นธรรมชาติที่เขาจะโกรธ โกรธความกล้าหาญของเธอ โกรธความดื้อรั้นและไร้ความคิดของเธอ

หร่วนซือซือมองเห็นการแสดงออกของเขา ตอนนี้มือไม้อ่อนไปหมด เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ“ขอโทษ ฉันรู้ว่าวิธีของฉันวันนี้เสี่ยงอันตราย ต่อไปสถานการณ์แบบนี้ ฉันจะบอกคุณก่อนล่วงหน้า…”

ผู้หญิงสีหน้าละอายใจ แก้มแดง ปลายจมูกมีเม็ดเหงื่อเล็กๆผุดออกมา ท่าทางน่าสงสาร

อวี้อี่มั่วมองเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ เลิกคิ้วขึ้น ก็โกรธไม่ลง

หลังจากหยุดไปชั่วขณะ เขาก็เปิดปากพูดอย่างนุ่มนวล“ผมมา เพราะมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณหนึ่งเรื่อง”

หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้น ดวงตาปกคลุมด้วยหมอก“เรื่องอะไร？”

“ผมมีธุระต้องออกนอกประเทศ บินพรุ่งนี้ตอนเช้า”

หร่วนซือซือได้ฟัง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ภายในใจรู้สึกหดหู่“คุณจะไปกี่วัน?”

อวี้อี่มั่วพูดเย็นชา“สี่ห้าวัน”

ชะงักไปเล็กน้อย เธอเงยหน้าไปมองเขา พูดนุ่มนวล“งั้นคุณ…ดูแลตัวเองดีดี”

“ได้ คุณมีเรื่องอะไรก็บอกกับตู้เยี่ย คืนนี้ผมยังมีเรื่องที่ต้องทำ คุณเรียกรถกลับไปเอง”

อวี้อี่มั่วพูดพลาง หมุนตัวกลับเดินตรงไปขึ้นรถ

มองดูแผ่นหลังของผู้ชายค่อยๆก้าวเดินไป หร่วนซือซือก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมากะทันหัน

คิดไม่ถึงว่า เธอจะตัดใจให้เขาไปไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะห่างกันชั่วคราวเพียงสี่ห้าวันเท่านั้นเอง

สายตามองเห็นผู้ชายเดินไปถึงที่รถ กำลังจะดึงประตูรถเปิด ทันใดนั้นหร่วนซือซือก็วิ่งไล่ตามไป

“อวี้อี่มั่ว!”

อวี้อี่มั่วหยุดการกระทำลง หันหน้ากลับไปมองเธอ“มีเรื่องอะไร？”

หร่วนซือซือวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาคู่สีดำส่องประกายจ้องมองเขา เหมือนกับกวางน้อย หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็เปิดปากพูด“งั้น…ฉันรอคุณอยู่ที่บ้าน”

เสียงของเธอถึงแม้ว่าจะเบา แต่ว่าชัดเจน

เปลือกตาของอวี้อี่มั่วสั่นเล็กน้อย ความรู้สึกแปลกๆปรากฏขึ้นภายในใจ

“อืม”

เพียงแค่ หนึ่งวินาที จากนั้น เขาก็หันหน้ากลับ ดึงประตูเปิดและขึ้นรถ

หร่วนซือซือยืนอยู่ที่เดิม มองรถค่อยๆขับออกไป ความรู้สึกซับซ้อนมากขึ้น

เมื่อก่อนเธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกตัดใจไม่ได้ ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ไม่ได้มีความจอมปลอม

มองดูรถขับออกไปไกล จนกระทั่งไม่เห็น เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ ยื่นมือออกไปโบกรถแท็กซี่

ไม่ไกลจากตรงนั้น ประตูใหญ่ของคลับเฮ้าส์เจียหยุน มีผู้หญิงคนหนึ่งหลบซ่อนอยู่ด้านหลังเสา นำฉากที่อยู่ด้านนั้นทั้งหมดเก็บไว้ในสายตาแล้ว

“เฉิงลู่! เธอดื่มเยอะแล้วสิ!มากอดเสาไว้ทำไม!”

ผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามา ตบลงบนบ่าเฉิงลู่เบาๆ

เฉิงลู่ร่างกายสั่นเทา ตกใจมาก พูดอย่างเย็นชา“ฉันไม่ได้ดื่มเยอะ เธอนั้นแหละดื่มเยอะแล้ว！”

พูดพลาง เธอก็ขี้เกียจจะสนใจผู้หญิงที่อยู่ด้านข้าง ก้มหน้าขยับโทรศัพท์ไปมา มองดูรูปภาพที่เธอแอบถ่ายเมื่อกี้

เดิมทีเธอกับเพื่อนออกมาดื่มเหล้าด้วยกัน กำลังคิดจะกลับ เธอออกมาสูดอากาศด้านนอกก่อน คิดไม่ถึงว่าเธอจะมาเห็นฉากนั้น!

เธอมองเห็นหร่วนซือซือกับอวี้อี่มั่วยืนคุยกันที่ประตูหน้าคลับเฮ้าส์ ทั้งสองคนยังพูดคุยกันนานมาก !

ดูเหมือน ก่อนหน้านี้ที่เธอเดาก็คือถูก!หร่วนซือซือคนนี้กำลังก่อกวนประธานอวี้!

เฉิงลู่ไม่พอใจมาก ยิ่งดูภาพพวกนั้นก็ยิ่งโกรธ!

เธอเป็นลูกน้องของประธานอวี้มานานมากแล้ว ถึงแม้ว่าจะชอบเขามานานแล้ว ก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้มาก แต่คิดไม่ถึงว่าหร่วนซือซือจะใจกล้าขนาดนี้!

ไม่ได้ เธอต้องคิดหาวิธีแล้ว ทำให้หร่วนซือซือ หลังจากวันนี้ ไม่กล้าจะมาก่อเรื่องวุ่นวายให้ประธานอวี้อีก!

…..

หร่วนซือซือกลับมาถึงคฤหาสน์ ยังคงไม่มีความสุขขึ้นมา

ป้าหรงได้เห็น ในใจก็เดาออกว่าเพราะอะไร ส่งนมอุ่นให้กับเธอหนึ่งแก้ว พูดโน้มน้าวใจอย่างนุ่มนวล“คุณนาย ไม่ต้องกังวล คุณชายจำเป็นต้องออกไปดูงานนอกสถานที่ จะกลับมาภายในเร็วๆนี้”

หร่วนซือซือได้ยิน ก็พยักหน้า ยิ้มให้เธอ“ฉันรู้แล้วค่ะ ป้าหรง”

หลังจากป้าหรงออกจากห้องไป หร่วนซือซือมองดูนามบัตรของหม่าเฮ่อเฟิงที่ให้เธออยู่บนโต๊ะ ความรู้สึกก็ดีขึ้นเล็กน้อย

ไม่ว่ายังไงก็ตาม วันนี้ถือว่าเธอนำปัญหาของการทำงานแก้ไขแล้ว พรุ่งนี้ไปทำงาน เธอก็ไม่ต้องกลัวคุณหลานจะซักถามเธอถึงความคืบหน้าในการทำงานแล้ว

ตอนเช้าตรู่ของวันที่สอง หร่วนซือซือรีบไปถึงบริษัท เข้าร่วมประชุมประจำสัปดาห์ตามปกติ เธอเพิ่งจะมาถึงห้องประชุม ก็รู้สึกตัวว่าทุกคนในห้องประชุมกำลังจ้องมองเธอ ในสายตาที่มีความซับซ้อนมากมาย

เธอหายใจเข้าลึกๆ ตื่นเต้นเล็กน้อย ก็เป็นตอนนี้ ที่คุณหลานผลักประตูเข้ามา เริ่มการประชุม

เรื่องที่ประชุม ก็ยังเป็นเรื่องธรรมดา หร่วนซือซือไม่ได้คิดอะไร ความรู้สึกตัวที่รับรู้ได้กับความตื่นเต้นค่อยๆหายไปเยอะแล้ว

เร็วมาก การประชุมก็สิ้นสุดลง คนในห้องประชุมเดินต่อแถวยาวเหยียดออกไป หร่วนซือซือเดินตามเพื่อนร่วมงานออกไป เพิ่งจะออกมาถึงหน้าประตู ก็ถูกคุณหลานเรียกให้หยุด

“หร่วนซือซือ เธออยู่ก่อน”

หร่วนซือซือชะงักไปเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ตอบรับ“ค่ะ”

รอให้ทุกคนออกจากห้องประชุมไปหมดแล้ว คุณหลานก็ลุกขึ้นยืน นำประตูห้องประชุมปิดลง หลังจากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ สายตาเย็นชาจ้องมองเธอ“รูปภาพพวกนั้น เกิดอะไรขึ้น?”

หร่วนซือซือรู้สึกสับสน“รูปภาพ?รูปภาพอะไรคะ?”