ดั่งรักบันดาล 402

กลับกลายเป็นหร่วนซือซือ!

ความหึงหวงและความโกรธอย่างรุนแรงพุ่งเข้าสู่หัวใจของเย่หว่านเอ๋อทันที เธอกัดฟันและจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆซ่งเย้อันอย่างไม่นิ่ง!

เธอตื่นนอนตอน 5 โมงเช้า อาบน้ำธูปเพื่อเป็นการแสดงที่ตื่นตาที่สุดในที่เกิดเหตุ แต่เธอไม่คาดคิดว่าหร่วนซือซือจะมา! นอกจากนี้ยังทำให้เธอรู้สึกถึงภัยคุกคามที่รุนแรง

ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอจับมือของอวี้อี่มั่วและบีบมันให้แน่น ชายคนนั้นสังเกตเห็นความผิดปกติและมองไปที่เธอเล็กน้อย เขาเห็นเธอจ้องมองและเขาก็เงยหน้าขึ้นมอง

ลงบันได หร่วนซือซือและซ่งเย้อัน เดินขึ้นไปด้วยกัน ผู้หญิงคนนี้แต่งกายด้วยชุดกี่เพ้าโครเชต์สีฟ้าอ่อนสไตล์วินเทจ ทุกย่างก้าวของเธอกรีดที่ด้านข้างของขาของเธอ สามารถเผยให้เห็นขาที่เรียวสีขาว ซึ่งทำให้มองมารู้สึกคัน

ดวงตาของอวี้อี่มั่วจมลงในทันที ดวงตาของเขาก็ส่งผ่านเธอไปตั้งแต่ต้นจนจบและทันใดนั้นแรงกระตุ้นที่ไม่อาจดับได้ก็ปรากฏขึ้นในร่างกายของเขา

สรุปว่าเธอมาที่นี่

ฉันอยากไปตามทางของตัวเองจริงๆไม่รู้จะทำยังไง!

อวี้อี่มั่วโกรธเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก ในที่สุดสายตาของเขาก็หยุดลงที่มือทั้งสองข้างที่ถือไว้โดยหร่วนซือซือและซ่งเย้อันใบหน้าของเขามืดมนและน่ากลัวไปชั่วขณะ

“ประธานอวี้?”

มีร่องรอยของความอับอายบนใบหน้าของชายที่กำลังคุยกับอวี้อี่มั่ว ในตอนนี้และหลังจากตะโกนหลายครั้ง อวี้อี่มั่วก็มีปฏิกิริยาเล็กน้อย

อวี้อี่มั่วมองเขาอย่างใจเย็นและพูดอย่างเฉยเมยว่า "เข้าไปก่อนเถอะ"

ชายคนนั้นพยักหน้าอย่างเชื่องช้าและเดินเข้าไปในห้องโถงพร้อมกับเพื่อนหญิงของเขา

นี่คือ หร่วนซือซือและซ่งเย้อัน ได้เดินขึ้นไปแล้วพวกเขาเงยหน้าขึ้นและเห็นอวี้อี่มั่ว และเย่หว่านเอ๋อยืนอยู่ที่นั่น

ชั่วครั้งชั่วคราวที่ดวงตาของเขาได้พบกันและบรรยากาศก็ดูบอบบางลงเล็กน้อย

ซ่งเย้อันพูดก่อนและกล่าวอย่างสุภาพว่า "คุณอวี้ ขอแสดงความยินดีกับหญิงชราในวันเกิดครบรอบ 70 ปีของเธอ"

อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้นมองหร่วนซือซือและตอบเบา ๆ ว่า "ขอบคุณ โปรดเข้ามาเถอะ"

หร่วนซือซือยืนอยู่ข้าง ๆ และไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ ขณะที่ซ่งเย้อันกำลังจะเข้าไป เย่หว่านเอ๋อ ที่อยู่ข้างๆเขาก็พูดขึ้นว่า "คุณหร่วน ชุดกี่เพ้าของคุณสวยมากเลย ไม่รู้ว่าคุณตัดมาจากที่ไหนเหรอ? "

หร่วนซือซือหยุดชั่วคราวหลังจากได้ยินคำนั้น หันกลับมามองเธอและกระซิบเบา ๆ ว่า "ร้านเจนนิเฟอร์ ถ้าคุณสนใจคุณสามารถไปเยี่ยมชมได้ในวันอื่นเหมือนครั้งที่แล้ว"

มีบางอย่างในคำพูดของเธอ เย่หว่านเอ๋อไม่ได้ยินได้อย่างไร ในทันใดนั้นใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเล็กน้อยและรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ไม่เต็มใจมากขึ้น

เมื่อเห็นการแสดงออกของเย่หว่านเอ๋อ หัวใจของ หร่วนซือซืออยู่ในใจของเธอลึก ๆ เมื่อเธอไปหาเจนนิเฟอร์ เพื่อดูตัวอย่างชุดเธอก็ขอให้เธอทำชุดกี่เพ้าสองชุด สำหรับกี่เพ้าสองชุดนี้เธอสัญญากับเจนนิเฟอร์ว่าจะถ่ายซีรีส์ให้

ราคาไม่เเพง

แต่การได้เห็นการแสดงออกของเย่หว่านเอ๋อ ทำให้เธอรู้สึกคุ้มค่า

"ถ้าคุณเย่สนใจ คุณสามารถถามได้ในวันอื่น ๆ "

ในขณะที่เธอพูดเธอยิ้มให้เธอและพยักหน้ายื่นมือไปจับแขนของซ่งเย้อันแล้วเดินเข้าไปในห้องโถง

ใบหน้าของเย่หว่านเอ๋อเปลี่ยนเป็นสีฟ้า แต่เพราะผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอ เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องต่อต้านการโจมตี

เมื่อเดินเข้าไปในห้องโถงการปรากฏตัวของหร่วนซือซือ ดูเหมือนจะเป็นจุดสนใจของทุกคน

กี่เพ้าสไตล์จีนแสดงรูปร่างของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบและการจัดวางของห้องโถงทั้งหมดมีความเอนเอียงไปทางสไตล์จีน เธอโดดเด่นท่ามกลางกลุ่มคนที่สวมชุดเดรส

หร่วนซือซือรู้สึกได้ถึงสายตาของทุกคนอย่างเป็นธรรมชาติ เธอกวาดไปทั่วห้องโถงอย่างสงบนิ่งอยู่ด้านข้างโดยมีคนส่วนใหญ่อยู่ตรงกลาง ริมฝีปากของเธอโค้งงอและหันไปมองซ่งเย้อันที่อยู่ข้างๆเขา "เย้อัน ไปก่อนเถอะ ไปดูคุณย่าไหม?”

ซ่งเย้อันยิ้มให้เธอเมื่อได้ยินคำนั้นดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการลูบคลำ“ โอเค ฟังคุณ”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงพาหร่วนซือซือและเดินไปทางด้านตรงกลาง

หญิงชรารายล้อมไปด้วยทุกคนและข้างๆพวกเขาคือคนที่มาส่งพร อวี้ชิงซานและเหอซูผิงยืนยิ้มและมีฉากสงบอยู่ทุกที่

"ดี ขอบคุณคำอวยพรของคุณ!"

หญิงชรารายล้อมไปด้วยผู้คนพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอและพยักหน้าซ้ำ ๆ

เมื่อเห็นหญิงชราอยู่ที่นั่นหัวใจของหร่วนซือซือก็แน่นขึ้นและความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ก็พุ่งเข้ามาในหัวใจของเธอ

เมื่อเทียบกับห้าปีที่แล้ว หญิงชราดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนไปมากนัก แต่ร่างกายโดยรวมเริ่มแก่ขึ้น

หร่วนซือซือเดินไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงชราเมื่อห้าปีก่อน

ในขณะนี้หญิงชราเงยหน้าขึ้นและมองไปด้านข้างของเธอ เมื่อเขามองไปที่เธอสีหน้าของเธอก็ดูนิ่งลงเล็กน้อย

แสงประกายแวบเข้ามาในดวงตาของเธอและเธอก็มองไปที่หร่วนซือซือด้วยความสงสัย "ซือซือเหรอ นั่นคุณ?"

แม้ว่าจะเป็นน้ำเสียงที่น่าสงสัย แต่ก็มีความตื่นเต้นเล็กน้อยในน้ำเสียงที่ไม่สามารถปกปิดได้

ทุกคนที่อยู่ใกล้ ๆ มองไปที่เธอ

จมูกของหร่วนซือซือแดงขึ้น เธอก้าวไปข้างหน้าและร้องว่า "คุณย่า!"

เธอเป็นคนที่ปกป้องเขาเมื่อมีอะไรเกิดขึ้นและเขาก็เป็นคนที่ปฏิบัติกับเธอเหมือนหลานสาวของเธอเอง เป็นเวลาห้าปีแล้วที่เราได้พบกันอีกครั้ง

ดวงตาของหญิงชราเป็นประกายด้วยความประหลาดใจ "ซือซือ! เธอจริงๆด้วย มาที่นี่ให้ย่าดูหน่อย!"

หร่วนซือซือ ก้าวไปข้างหน้าทันทีและจับมือย่าของเธอ

หญิงชรามองมาที่เธอ อารมณ์ของเธอซับซ้อนและเกิดปัญหาขึ้น "เรา … ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว คุณไปอยู่ที่ไหนมา ฉันอยากเจอคุณมาตลอด … "

หร่วนซือซือรู้สึกผิดเล็กน้อย "ฉันขอโทษ คุณย่า ฉันไปต่างประเทศ เพราะมันกะทันหันเกินไปและฉันไม่มีเวลาทักทายคุณ … "

"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร อย่าได้ นี่ก็ได้เจอกันแล้ว! ไม่ได้เจอกันมาสองสามปีแล้ว ซือซือโตขึ้นมาก แทบจะจำไม่ได้แล้ว!

"… "

หญิงชราพาเธอไปพูดคุย ดูเหมือนจะปฏิบัติต่อคนข้างๆเธออย่างสมบูรณ์ในฐานะคนที่โปร่งใส

หร่วนซือซือยิ้มเมื่อฟังเธอ เธอจึงเปลี่ยนหัวข้อเป็นวันเกิดตามกำหนด "คุณย่า ขอแสดงความยินดีในวันเกิดครบรอบ 70 ปีของคุณ นี่เป็นของขวัญที่ฉันเตรียมไว้ให้คุณ ดูสิว่าคุณชอบหรือไม่?"

เมื่อพูดอย่างนั้นเธอจึงหยิบกล่องของขวัญที่ละเอียดอ่อนจากซ่งเย้อันและส่งให้หญิงชรา

หญิงชรายิ้มพยักหน้าซ้ำ ๆ หยิบกล่องและเปิดฝาโดยตรง

ในกล่องมีชุดกี่เพ้าทำมือคุณภาพสูงพร้อมดอกเดซี่สีฟ้าและพื้นผิวที่ละเอียดอ่อนไม่มีอะไรจะพูด

ดวงตาของหญิงชราเป็นประกายเจิดจ้าเธอยื่นมือออกมาแล้วลูบชุดกี่เพ้าช้าๆ

หร่วนซือซือเห็นว่า เธอชอบมันมาก

เมื่อห้าปีก่อนเธอกับย่าของเธอคุยกันโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะรู้ว่าเธอชอบกี่เพ้าไม่คาดคิดว่าหลังจากห้าปีเธอจะมีโอกาสให้หญิงชราสวมชุดกี่เพ้า

โชคชะตาเป็นเรื่องบังเอิญ

"ฉันชอบมันมาก!"

หญิงชราพยักหน้าซ้ำ ๆ น้ำตาไหลออกมา เธอยื่นมือออกไปบีบมือของ หร่วนซือซือและกระซิบว่า "ซือซือ คุณรู้จักฉันอย่างดี"

หร่วนซือซือทำให้หัวใจของเธออบอุ่นและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "คุณย่า คุณชอบก็ดีแล้ว"

เธอเดินตามหญิงชราและพูดอีกสองสามคำก่อนที่เธอจะถอยออกจากฝูงชน

ในเวลานี้มีผู้คนมากมายรอแสดงความยินดีกับคุณย่าในวันเกิดของเธอ เธอรู้สึกอายมากที่ยืนอยู่ตรงนั้นและไม่จากไป

เธอถอยออกมาจากฝูงชน กำลังหันไปหาร่างของซ่งเย้อัน แต่เธอกลับสบเข้ากับดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งโดยตรง

ชายบนรถเข็นเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆยิ้มอ่อน ๆ อย่างน่าขันไม่ถึงสุภาพและแปลกแยก

อวี้กู้เป่ยนั่งรถวีลแชร์เข้ามาใกล้เธอและพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ว่า "ซือซือ ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ"