ดั่งรักบันดาล 397

หร่วนซือซือออกจากสวนซาฟารี ระหว่างทางไปโรงพยาบาล ระหว่างที่นั่งในรถผู้โดยสาร นิ่งเงียบไม่พูดอะไร

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้ที่ผ่านเข้ามาในจิตใจของเธอราวกับภาพยนตร์

ด้วยเหตุผลบางอย่างจู่ๆเธอก็นึกถึงสิ่งที่เย่หว่านเอ๋อพูดกับเธอ ในวันนั้นเมื่อเย่หว่านเอ๋อมาหาเธอตอนนั้นเย่หว่านเอ๋อกำลังเตือนเธออย่างลับๆ ตอนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้นกับซาซา ผู้ต้องสงสัยยังคงเป็นผู้ชายที่ดูเหมือนฮั่นชวน ซึ่งทำให้เธอคิดถึงเรื่องนี้

“หร่วนซือซือ”

เสียงที่นุ่มนวล และอ่อนโยนของชายคนนั้นดังมาจากด้านข้าง และหร่วนซือซือก็กลับมามีสติอย่างช้าๆ เธอหายใจเข้าลึกๆ และหันศีรษะไปมองซ่งเย้อันที่อยู่ข้างๆ

ร่องรอยของความทนไม่ได้ปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของซ่งเย้อัน ริมฝีปากของเธอขยับ และเขากระซิบเพื่อเกลี้ยกล่อมขณะขับรถ “ไม่ต้องกังวลจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับซาซา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หร่วนซือซือก็ไม่มีความผันผวนบนใบหน้าของเธอ เธอไม่สามารถเข้าใจได้ชัดเจนมากขึ้นว่าคำพูดดังกล่าวไม่มีอะไรมากไปกว่าคำพูดปลอบโยน และจะไม่มีผลอะไรมาก

เมื่อเธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรจู่ๆบลูทูธ ในรถก็ดังขึ้นและซ่งอวิ้นอันก็โทรมา

ซ่งเย้อันไม่รีรอรีบกดรับทันที “สวัสดี ซาซาเป็นยังไงบ้าง?”

เสียงกังวลของซ่งอวิ้นอันดังขึ้น “ซาซา ตื่นแล้ว แต่ เธอยังไม่สบายดี”

หร่วนซือซือซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างก็เปลี่ยนสีหน้า เมื่อได้ยินดังนั้นเขารีบลุกขึ้นและถามว่า “เธอ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”

ซ่งอวิ้นอันอยู่ที่นั่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพูดเบาๆว่า “ฉันยังบอกคุณไม่ได้ กลับมาดูให้เร็วที่สุด”

เมื่อได้ยินคำพูดของซ่งอวิ้นอันหัวใจของหร่วนซือซือก็บีบแน่นขึ้นมาก มือของเธอกำแน่นราวกับมดบนหม้อไฟกระวนกระวาย และทำอะไรไม่ถูก

ซ่งเย้อันเหยียบคันเร่ง และเร่งความเร็วในไม่ช้ารถก็มาถึงทางเข้าโรงพยาบาลก่อนที่มันจะหยุด หร่วนซือซือได้ผลักประตูรถลงแล้ววิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลทันที

เธอวิ่งไปที่ประตูวอร์ดอย่างหมดลมหายใจ และทันทีที่เธอเปิดประตู เธอก็เห็นซงอวิ้นอันที่ยืนอยู่ที่ประตูด้วยสีหน้าที่กังวล

“ซือซือ ในที่สุดคุณก็มาถึงที่นี่แล้ว!”

เมื่อเห็นหร่วนซือซือเข้ามา ซ่งอวิ้นอันดูเหมือนจะเห็นผู้ช่วยชีวิต

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” หร่วนซือซือเลิกคิ้วเงยหน้าขึ้นมองไปที่เตียงในโรงพยาบาล และพบว่าผ้านวมบนเตียงของโรงพยาบาลยื่นออกมา และเธอก็นอนอยู่บนขอบเตียง

ซ่งอวิ้นอันขยับริมฝีปากของเธอ หลังจากลังเลแล้วเธอก็ยื่นมือออกไปและดึงหร่วนซือซือออกจากวอร์ด ปิดประตูมองไปที่ซ่งเย้อันที่กำลังตามมา และมองไปที่เธออีกครั้ง จากนั้นเธอก็พูดว่า “ทันทีที่ซาซา ตื่นขึ้นมา เขามุดอยู่แต่ในผ้าห่ม บอกฉันว่ากลัว มันไม่มีประโยชน์ที่จะชักชวนฉัน”

หัวใจของหร่วนซือซือเจ็บปวดเมื่อเขาได้ยินคำพูด ความเศร้าโศกและความเสียใจก็ปะทุขึ้นในใจของเขา

ดูเหมือนว่าหลังจากถูกงูกัดในครั้งนี้ ซาซาได้ทิ้งเงาทางจิตใจไปแล้ว

จมูกของเธอแดงและน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

เมื่อเห็นเช่นนี้ ซ่งเย้อันจึงรีบชักชวนเขา “ซือซือ ไม่ต้องกังวล ปกติแล้วซาซาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดกับคุณ คุณควรไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนแล้วเราจะพิจารณาในอนาคต”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด หร่วนซือซือพยักหน้าและหายใจเข้าลึกๆ “ฉันจะไปดูว่าเธอเป็นอย่างไร?”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออก ทำให้อารมณ์สงบจากนั้นจึงก้าวเข้าไปในวอร์ด และหยุดอยู่หน้าเตียง

เซินเซินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าของเขาแสดงความเหนื่อยล้าอยู่แล้ว เขายื่นมือเล็กๆ ออกไปจับมุมเสื้อผ้าของหร่วนซือซือแล้วพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวว่า “แม่กลับมาแล้วเหรอ?”

หร่วนซือซือพยักหน้า ลูบหัวอย่างทุกข์ใจจากนั้นนั่งลงข้างเตียงแล้วค่อยๆดึงผ้านวมออก

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ และถามอย่างอดทนพอ “ซาซา คุณตื่นแล้วหรอ?”

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ เด็กตัวเล็กๆใต้ผ้านวมขยับเล็กน้อย แต่ไม่ตอบสนองเลย

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆยกมือขึ้นตบผ้าห่มเบาๆแล้วพูดเบาๆว่า “แม่กลับมาแล้ว แน่ใจนะว่าไม่ออกมาด มีแม่อยู่ ไม่ต้องกลัวนะ”

หลังจากเล้าโลมไปมาอยู่นาน ร่างเล็กที่อยู่ใต้ผ้านวมก็มีปฏิกิริยาตอบสนองเล็กน้อยค่อยๆยกผ้าห่มขึ้นเผยให้เห็นดวงตากลมโตคู่หนึ่ง

ดวงตาคู่นั้นไร้เดียงสาขี้อาย และมีน้ำซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกรักใคร่เมื่อมองไปที่พวกเขา เธอถามอย่างระมัดระวังว่า “แม่ มีงูอยู่ข้างนอกไหม?”

เมื่อเห็นลูกน้อยของเธอตกใจกลัวเช่นนี้ หร่วนซือซือรู้สึกเป็นทุกข์และรู้สึกผิดในใจจึงรีบเอื้อมมือไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเธอ และพูดเกลี้ยกล่อมว่า “ไม่มี แม่อยู่ที่นี่ ไม่ต้องกลัว”

ซาซาขดตัวเป็นลูกบอลขนาดเล็กและถูกจับไว้ในอ้อมแขนของเธอโดย หร่วนซือซือเธอยังคงไม่กล้าขยับสายตาของเธอมองไปข้างนอกอย่างระแวดระวัง

หลังจากคุยกับซาซาในวอร์ดสักพัก และในที่สุดก็พาเธอเข้านอน หร่วนซือซือก็ถอนหายใจเป็นความลับ และหลังจากส่ง เซินเซินให้ซ่งอวิ้นอันเขาก็ไปพบแพทย์กับซ่งเย้อัน

ในสำนักงานแพทย์

หมอมองดูเคร่งขรึมและหยุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหร่วนซือซือและซ่งเย้อันที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน “สภาพปัจจุบันของซาซาสามารถเรียกได้ว่าเป็นโรคทางจิตแห่งความเครียด และเธอจะอ่อนไหวต่อสิ่งภายนอกมาก หากเธอถูกกระตุ้นอีกครั้ง เมื่อมันมาถึงฉันกลัวว่ามันจะร้ายแรงมาก”

เมื่อ หร่วนซือซือได้ยินเช่นนั้น หัวใจก็ส่งเสียงขึ้นคอ “หมอ ถ้าอย่างนั้นฉันจะรักษายังไงดี?!”

“ประการแรกการที่บาดเจ็บจะหายขาดแล้วจุดสนใจหลักคือจิตวิทยาที่ดีที่สุด คือให้ครอบครัวอยู่ด้วยกันและพยายามเอาชนะความกลัวด้วยความระมัดระวังนี่เป็นหนทางเดียวที่จะไปได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หร่วนซือซือก็เงียบและไม่พูด

ทันใดนั้น หลังมือของเธอก็อุ่นขึ้นและมือใหญ่ของชายคนนั้นก็ยื่นออกมา และปิดหลังมือของเธอ

เธอหันหน้าไปสบตากับซงเย้อัน

เขากล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล เราจะสามารถติดตามซาซาผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ไปได้อย่างแน่นอน”

หร่วนซือซือพยักหน้า และมองไปที่เขารู้สึกมีพลังมากขึ้นในหัวใจของเธอ

เธอยังเชื่อมั่นว่าซาซาจะดีขึ้นอย่างช้าๆ

แต่ในอีกสามวันข้างหน้าสถานการณ์ไม่ดี

ซาซาไม่เพียงแต่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อโลกภายนอก แต่แม้แต่การกินอาหารของเธอก็ลดลงเช่นกัน ในไม่ช้าแก้มที่อ้วนของเด็กหญิงตัวเล็กก็เล็กลง และคางที่บางของเธอดูมีความสุข

แม้ว่าเขาจะเห็นเงาของต้นไม้ที่หน้าต่างในตอนกลางคืนโดยบังเอิญเขาก็จะกรีดร้องด้วยความตกใจ และซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่มและตัวสั่น

หร่วนซือซือเห็นมันในสายตาของเธอ และรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเธอ แต่เธอไม่มีมาตรการที่ดีในการปรับปรุง

เช้าของวันที่สาม หร่วนซือซือวิ่งไปที่ห้องทำงานของแพทย์อีกครั้งและถามอย่างเป็นห่วงว่า “คุณหมอ ไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆหรือ?”

“มีวิธีหนึ่ง คือให้เพื่อนที่สนิทที่สุดกับเขามาเล่นกับเขา ทำให้มีความสุขมากขึ้น และจะทำให้ลืมเรื่องอื่นๆได้ง่ายขึ้น”

เมื่อหร่วนซือซือได้ยินดังนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เพื่อนสนิทของซาซาทั้งหมดอยู่ในสหรัฐอเมริกา ดังนั้นจึงไม่เป็นความจริงที่จะพบพวกเขา

ในช่วงสองวันที่ผ่านมาเธอพยายามให้เซินเซินคุยกับซาซา แต่อาการของซาซาก็ยังไม่ดีเท่าไหร่ ศาสตราจารย์หร่วนและคุณนายหลิวก็มาดูหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีผลใดๆ

ออกจากห้องทำงานของแพทย์ หร่วนซือซือเดินกลับไปที่หอผู้ป่วย จับซาซาเข้ามาในอ้อมแขนของเขา แล้วถามเบาๆว่า “ซาซา เธออยากไปไหนไหม? แม่จะพาออกไปเที่ยวเล่น”

ซาซาส่ายหัวใบหน้าของเธอไว้ในอ้อมแขนและไม่ยอมขยับ

หร่วนซือซือรู้สึกเป็นทุกข์ และยังคงอดทนถามต่อไปว่า “มีใครที่คุณ อยากเจอไหม?”

ถ้าซาซาอยากเจอเพื่อนที่อเมริกาไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

มันไม่ดีจริงๆ คุณยังสามารถโทรวิดีโอได้

หัวที่มีขนยาวเล็กๆ ที่ฝังอยู่ในอ้อมแขนของเธอก็ขยับทันที ในไม่ช้าซาซาก็เงยหน้าขึ้นมองเธอลังเลและถามว่า “แม่ ฉันอยากเจอลุงคนหล่อได้ไหม?”

หร่วนซือซือขมวดคิ้วแน่น เมื่อเธอได้ยินคำนั้นและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไปชั่วขณะ

เธอไม่คาดคิดมาก่อน ว่าคนที่ซาซาอยากเจอที่สุดในเวลานี้จะเป็นเขา!