ดั่งรักบันดาล 353

หร่วนซือซือรู้สึกเหมือนเธอมีความฝันอันยาวนานในความฝัน เธออยู่ในทะเลที่ไร้ขอบเขตและมองไม่เห็นแสงแห่งความหวัง

ทันใดนั้นพายุก็พัดและลมแรงพัดเข้าท่วมทะเลและพัดพาเข้าหาเธอทำให้เธอจมน้ำตายในทันที

“อ๊ะ ไม่!”

หร่วนซือซือกรีดร้องอย่างกะทันหันลืมตาขึ้นและสิ่งที่อยู่ในสายตาเป็นสีขาวเธออ้าปากค้างราวกับปลาเพื่อเอาชีวิตรอดหน้าผากและหลังของเธอเปียกไปด้วยเหงื่อ

“หร่วนซือซือ!”

เสียงผู้ชายที่คุ้นเคยพร้อมกับความวิตกกังวลดังขึ้นและซงเย้อันก็ปรากฏตัวขึ้นในมุมมองที่มองเห็น “ซือซือ คุณตื่นหรือยัง?”

ดวงตาของชายคนนั้นเปล่งประกายด้วยความประหลาดใจและตื่นเต้น

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆมองไปที่คนตรงหน้าเขาสติของเขาค่อยๆชัดเจนขึ้น

“…นี่ฉันอยู่ที่ไหน?”

ซ่งเย้อันรีบพูดว่า “ที่โรงพยาบาล คุณถูกลักพาตัว คุณกลัวเกินไปและคุณก็เป็นหวัดคุณมีไข้สูงตลอดทั้งคืนและไข้ก็ลดลงในเช้าวันนี้”

หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบๆจากนั้นก็ค่อยๆกลับมาที่ความรู้สึกของเธอ

ห้องสีขาวสะอาดที่ไม่มีสีพิเศษคือห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล แต่เมื่อวานนี้เธอได้รับการช่วยเหลืออย่างไร?

หร่วนซือซือเปิดปากเพื่อถามแต่คอของเธอเจ็บ เธอขมวดคิ้วและซ่งเย้อันก็ยื่นน้ำอุ่นหนึ่งแก้ว “ดื่มน้ำก่อน”

หร่วนซือซือพยักหน้าและดื่มน้ำหนึ่งแก้ว ในการหายใจเพียงครั้งเดียวเธอรู้สึกว่าความแห้งกร้านในลำคอบรรเทาลงเล็กน้อย

“มีอะไรเหรอ?”

ซ่งเย้อันขมวดคิ้วแน่น“ คุณถูกลักพาตัวไป ฉันได้รับข้อความจากผู้ลักพาตัวเมื่อวานนี้ฉันจึงไปที่ชายหาดเพื่อตามหาคุณ ตอนนั้นคุณนอนอยู่บนชายหาดเป็นน้ำแข็งและทำให้ฉันกลัว”

“ลักพาตัว?”

“ฉันขอเงินหนึ่งล้าน ฉันโอนไปยังบัญชีของพวกเขาจากนั้นพวกเขาก็ส่งตำแหน่งของคุณมาให้ฉันแล้วฉันก็รีบไปทันที”

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและคิดย้อนไปทั่วใบหน้าของคนขับเมื่อวานนี้

ถ้าเธอถูกลักพาตัวจริงๆคนขับรถจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอท้องและให้เธอโทรหาอวี้อี่มั่วเพื่อขอความช่วยเหลือ?

ผู้ลักพาตัวดูไม่เหมือนคนเพียงแค่ขอเงินและรายละเอียดทั้งหมดไม่ถูกต้อง

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆกัดริมฝีปากของเธอมองไปที่ซ่งเย้อันและถามอย่างเคร่งขรึม “เมื่อวานนี้คุณพบใครที่ชายหาดอีกไหม?”

ซ่งเย้อันส่ายหัวและตอบตรงๆว่า “ไม่”

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ด้วยเหตุผลบางอย่างหร่วนซือซือก็รู้สึกผิดหวัง

เดิมทีเธอคิดว่าอวี้อี่มั่วจะมาช่วยเธอ แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าสุดท้ายแล้วซ่งเย้อันจะเป็นคนเอาเงินไปแลกชีวิตของเธอจากคนที่ลักพาตัวเธอ

เธอรู้สึกเจ็บและเงยหน้าขึ้นมองซ่งเย้อันความรู้สึกอบอุ่นปรากฏขึ้นในใจ “ขอบคุณ”

ดวงตาของซ่งเย้อันมืดมนและสดใส เขามองไปที่เธอและพูดทีละคำว่า “นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำ ซือซือฉันเต็มใจดูแลคุณ”

ในขณะที่เขาพูดเขายื่นมือออกมาและจับมือเธอเบาๆ

เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิที่หลังมือ ร่างของหร่วนซือซือก็กระชับขึ้นและค่อยๆดึงมือออกอย่างไม่สบายใจ ดูเขาดึงมุมริมฝีปากและเปลี่ยนเรื่อง “พ่อแม่ของฉันรู้เรื่องนี้หรือไม่”

ใบหน้าของซงเย้อันยังคงอ่อนโยนและยิ้มให้เธอ “พวกเขาไม่รู้ไม่ต้องกังวล”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หร่วนซือซือก็รู้สึกโล่งใจ

ถ้าศาสตราจารย์หร่วนรู้ว่าเธอถูกลักพาตัวมันจะส่งผลต่อการฟื้นตัวทางกายภาพของเขาอย่างแน่นอน ดังนั้นแทนที่จะกังวลพวกเขาควรซ่อนมันจากพวกเขาชั่วคราว

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ “คนที่ลักพาตัวฉันมาถูกจับได้หรือไม่?”

ซ่งเย้อันส่ายหัวและพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “ยังไม่ได้ เรื่องนี้ควรแจ้งตำรวจหรือกระบวนการทางกฎหมายขึ้นอยู่กับความคิดเห็นของคุณ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หัวใจของหร่วนซือซือก็บีบรัด หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ยิ้มออกมาอย่างไม่เต็มใจ “อันอัน ฉันต้องการกลับไปที่เจียงโจว”

ที่นี่มันอันตรายเกินไป

อุบัติเหตุทางรถยนต์และการลักพาตัว แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเย่หว่านเอ๋อแต่ก็ทำให้ผู้คนคิดถึงเรื่องนี้แล้ว

มีกี่คนที่รู้ความลับของเธอและต้องการทำร้ายเธอ เธอไม่กล้าคิดหรือคาดเดา

เธอยื่นมือออกมาลูบท้องน้อยเบาๆ เสียงของเธอก็เบาลงโดยไม่รู้ตัว “ฉันแค่อยากให้ฉันและลูกปลอดภัยก็พอแล้ว ฉันไม่หวังอย่างอื่นแล้ว”

ซ่งเย้อันลังเลอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็พยักหน้าเห็นด้วย “คุณพูดถูก”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงพูดว่า “ฉันจะไปจองตั๋วในบ่ายวันนี้ให้ คุณได้พักก่อนเถอะ”

หร่วนซือซือพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่เขามองดูซ่งเย้อันเดินออกจากวอร์ดอย่างรวดเร็ว

เธอถือว่าเป็นภัยพิบัติเช่นกันและเธอต้องพบ

สิ่งเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยคืออวี้อี่มั่ว

ดูเหมือนว่าเธอจะไร้ค่าในหัวใจของเขาจริงๆ เมื่อเธอตรึงความหวังทั้งหมดของชีวิตไว้ที่เขา เขาก็ไม่ได้ช่วยเธอเลยในท้ายที่สุด

เมื่อเธอคิดถึงสิ่งนี้หัวใจของเธอก็เย็นลงโดยไม่รู้ตัวและความปรารถนาของเธอที่จะออกจากเจียงโจวก็แข็งแกร่งขึ้น

เธอไม่มีภาพจำเกี่ยวกับเมืองนี้

ในเวลาเดียวกันที่คฤหาสน์ชิงยุ้น

อวี้อี่มั่วนอนอยู่บนเตียงด้วยริมฝีปากซีดและยังอยู่ในอาการโคม่า

ซูอวี้เฉิงที่อยู่ข้างๆเขาขมวดคิ้วแน่นมองไปที่อวี้อี่มั่วและรู้สึกงงงวยมากขึ้น

เมื่อคืนวานอวี้อี่มั่วไปที่ชายหาดโดยไม่คาดคิด เมื่อเสร็จธุระและเขาก็จอดรถเขาพบว่าเขากำลังจะตายอยู่ที่ชายหาด

นี่เป็นครั้งแรกที่รู้จักอวี้อี่มั่วมานานและเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอวี้อี่มั่วที่อ่อนแอเช่นนี้ หลังจากพาตัวเขากลับมาจากชายหาดเขามีไข้สูงตลอดทั้งคืนและเขาก็ยังไม่ตื่น จนถึงตอนนี้

อวี้อี่มั่วมีไว้เพื่ออะไรบนโลกนี้แทนที่จะยอมทิ้งงานและไปที่ชายหาด?

โดยไม่รอให้ซูอวี้เฉิงคิด อวี้อี่มั่วก็ไอสองครั้ง

ซูอวี้เฉิงได้ยินเสียงจึงเงยหน้าขึ้นทันทีและมองไปที่เตียงเมื่อเขาเห็นอวี้อี่มั่วลืมตาขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและเขาก็พูดทันทีว่า “ตื่นแล้วเหรอ?”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่นไออีกสองสามครั้งแล้วค่อยๆส่งเสียง “หร่วนซือซืออยู่ที่ไหน?”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ซูอวี้เฉิงก็ตกใจและขมวดคิ้วทันที “อวี้อี่มั่วคุณฟั่นเฟือนหรือ?”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วใบหน้าของเขาเย็นชาและลึกล้ำเขาค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยแขนทั้งสองข้างเงยหน้าขึ้นมองซู่อวี้เฉิงและถามอีกครั้ง “เธออยู่ที่ไหน?”

ซูอวี้เฉิงขมวดคิ้วเสียงของเขาและไม่พอใจเล็กน้อย “ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน?”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของซูอวี้เฉิงเช่นนี้ อวี้อี่มั่วก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เขาพยายามจำสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะหมดสติเมื่อวานนี้ เขาจำได้ว่าเขาและหร่วนซือซือกำลังนอนอยู่บนชายหาดกับหร่วนซือซือแต่ทำไมซู่อวี้เฉิงถึงนำเพียงเขากลับมา?

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วดึงเข็มฉีดยาออกจากหลังมือแล้วลุกขึ้นนั่ง “คุณหาฉันเจอที่ไหน”

ซูอวี้เฉิงขมวดคิ้วและตอบว่า “คุณอวี้ คุณไม่ได้ไปที่ชายหาดเพื่อตามหาหร่วนซือซือ เมื่อวานนี้คุณรู้ว่างานเมื่อคืนนี้สำคัญแค่ไหน”

ก่อนที่ซูอวี้เฉิงจะพูดจบ อวี้อี่มั่วก็พลิกตัวและลุกจากเตียงด้วยใบหน้าที่เย็นชาแล้วเดินตรงออกไป

ผลักประตูให้เปิดออกเมื่อเขาลงไปชั้นล่างเขาเห็นหลัวยู่นั่งอยู่หน้าจอมอนิเตอร์และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เมื่อคืนนี้ภารกิจเป็นยังไงบ้าง?”

หลัวยู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งเงยหน้าขึ้นมองซูอวี้เฉิงที่กำลังตามเขามาสีหน้าของเขาลังเลที่จะพูด

ซูอวี้เฉิงสบตาและพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว “คุณไม่ได้อยู่ที่นี่เมื่อวานนี้ เราเพิ่งส่งคนไปรอบๆท่าเรือและพบว่าสิ่งที่น่ารังเกียจทั้งหมดได้ถูกเปลี่ยนไปแล้วและฝีของหลั่วจั๋วเย่ก็ไม่ปรากฏ!”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วสีหน้าของเขามืดมนถึงขีดสุด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและมือที่ห้อยอยู่ข้างๆเขาก็กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

เรื่องราวของการลักพาตัวของหร่วนซือซือเมื่อวานนี้แปลกเกินไปและมันเกิดขึ้นเมื่อเขากำลังปฏิบัติภารกิจมันเป็นฝีมือของหลัวจิ๋วเย่ทุกครั่ง

เขาหายใจเข้าลึกๆพลันนึกถึงบางสิ่งบางอย่างมองไปที่ซู่อวี้เฉิงและพูดอย่างเย็นชา “ให้ฉันยืมโทรศัพท์หน่อย”

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องหาตัวหร่วนซือซือก่อน เพื่อความปลอดภัยของเธอ