ดั่งรักบันดาล 328

นั่นเองสิ่งที่กลัว

เมื่อหร่วนซือซือยังคงลังเลที่จะเข้าไปร่างสูงก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู

อวี้อี่มั่วยืนอยู่ที่ประตูด้วยสีหน้าเย็นชาเขาเหลือบมองเธอและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เข้ามา”

หร่วนซือซือสูดลมหายใจเย็นๆและสร้างความกล้าให้กับตัวเองจากนั้นก็เดินเข้าไป

ทันทีที่เดินเข้าไปในประตูอวี้อี่มั่วเดินไปที่โต๊ะทำงานก็ทิ้งประโยคอีกประโยคว่า “ปิดประตู”

หัวใจของหร่วนซือซือสั่นสะท้านแม้ว่าผู้คนหลายพันคนจะไม่เต็มใจ แต่พวกเขาก็ยังปิดประตูห้องทำงาน

หลังจากประตูปิดลงบรรยากาศแปลกๆในตอนแรกก็ยิ่งถูกระงับมากขึ้น หร่วนซือซือรวบรวมความกล้าและถามว่า “คุณอวี้ มีอะไรอยากสั่งไหม?”

อวี้อี่มั่วเดินไปที่โต๊ะทำงานหันกลับมามองเธอ “ฉันได้ยินมาว่าคุณลาพักร้อนสองวัน?”

หร่วนซือซือหยุดชั่วคราวและตอบตามความเป็นจริง “ใช่ พ่อของฉันมีการผ่าตัด”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ อวี้อี่มั่วก็ตะคอกอย่างเย็นชา

คงไม่เป็นไรถ้าเธอไปกับพ่อของเธอ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาวิ่งเข้าไปหาเธอและซ่งเย้อันด้วยกันนี่เป็นส่วนที่ทำให้เขาเสียใจมากที่สุด!

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วเล็กน้อยเม้มริมฝีปากเป็นเส้นแล้วถามว่า “คุณมีเหตุผลอะไรที่จะทำให้งานที่บริษัทมอบให้คุณเกิดความล่าช้า?”

เมื่อพูดถึงงาน หร่วนซือซือรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เธอมีงานเพียงงานเดียวนั่นคือการให้เจียงฮ้วนเฉินมารับรองการ แต่เนื่องจากถูกเจียงฮ้วนเฉินหลอกครั้งสุดท้ายเธอก็ยังไม่ได้ตามหาเขาและไม่มีความคืบหน้าในการรับรอง

หร่วนซือซือรู้สึกผิดเล็กน้อยในใจเธอหายใจเข้าลึกๆกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “ฉันจะทำงานที่บริษัทมอบให้โดยเร็วที่สุด”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วมองไปที่ใบหน้าของหร่วนซือซือลังเลอยู่ครู่หนึ่งและไม่พูดอะไร

หร่วนซือซือรออยู่นานแต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาใดๆเขาจึงพูดว่า “คุณอวี้ มีอะไรอีกหรือไม่?”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่นและคำพูดก็พุ่งเข้ามาในลำคอของเขาเขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณอยู่กับซ่งเย้อันเหรอ?”

ในช่วงเวลาที่พูดคำนั้นอวี้อี่มั่วตระหนักว่ามันไม่เหมาะสม แต่คำพูดนั้นรุนแรงและยากที่จะทำให้เธอลืมคำพูดนั้น

สีหน้าของหร่วนซือซือเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินคำนั้นเหลือบมองไปที่อวี้อี่มั่ว ดวงตาของเขามืดลงเล็กน้อยและน้ำเสียงของเขาก็เย็นชา “คุณอวี้ นี่เป็นเรื่องส่วนตัว ดังนั้นฉันไม่สามารถตอบได้”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

เขาแค่ถามแบบไม่เป็นทางการ แต่เธอบอกว่ามันเป็นคำถามส่วนตัวและทั้งสองคนก็สนิทสนมกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะปฏิบัติกับเขาเหมือนคนแปลกหน้าในตอนนี้ไม่ใช่เย็นชา

ความกระตือรือร้นของอวี้อี่มั่วมีชัยในขณะนี้ เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเดินไปหาหร่วนซือซือจ้องตาเธอและพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันแค่อยากรู้”

หร่วนซือซือรู้สึกโกรธในใจของเธอและเธอลืมความแตกต่างระหว่างตัวตนของคนทั้งสองไปชั่วขณะเธอหายใจเข้าลึกๆและกัดฟัน “ไม่มีความคิดเห็น”

ต้องบอกว่าทิ้งคำพูดเหล่านี้ไว้เธอก็หันหลังกลับและเดินออกจากห้องทำงาน

อวี้อี่มั่วไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะหันกลับมาและจากไป สีหน้าของเขาดูน่าเกลียดและหัวใจของเขาก็ยิ่งหายใจไม่ออก เขากำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัวขณะที่เขามองดูหร่วนซือซือ

อีกด้านหนึ่งหร่วนซือซือเดินผ่านทางเดินอย่างรวดเร็วและเดินเข้าไปในลิฟต์ เธอโกรธไม่แพ้กันเธอกัดฟันและความโกรธของเธอก็เผาไหม้ในอกของเธอ

อวี้อี่มั่วมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนหน้านี้เธอถูกควบคุมโดยข้อตกลงตอนนี้เธอยังถามคำถามส่วนตัวของเธอในสำนักงาน สิ่งนี้ทำให้เธอยอมรับได้อย่างไร?

เขาโกรธมากอย่างอธิบายไม่ได้ มันเป็นเพราะเรื่องอื่นที่ทำให้เธอโกรธหรือเปล่า?

ในขณะนี้โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น “กริ๊ง กริ๊ง” ซึ่งเป็นการแจ้งเตือนเมื่อได้รับข้อความใหม่เธอหยิบมันออกมาดูและส่งมาจากอวี้อี่มั่ว

“ให้เวลาคุณหนึ่งสัปดาห์ในการเจรจาการรับรองมิฉะนั้นคุณจะต้องรับความเสี่ยงเอง”

ทันทีที่อ่านหร่วนซือซือรู้สึกโกรธเล็กน้อยเธอบีบโทรศัพท์แน่นและรู้สึกรำคาญ แต่ความจริงก็คือตราบใดที่เรื่องการรับรองยังไม่ได้รับการแก้ไข อวี้อี่มั่วก็ไม่สามารถอธิบายให้เธอฟังได้ ดังนั้นผมของปัญหาจึงอยู่ที่ตัวเจียงฮ้วนเฉิน

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ความโกรธของหร่วนซือซือก็ลดน้อยลง เธอหายใจเข้าลึกๆหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและส่งข้อความถึงเจียงฮ้วนเฉิน หลังจากผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงก็ไม่มีใครตอบและในที่สุดเธอก็โทรหาเขา

โทรศัพท์โทรออกดังขึ้นสองครั้งและจู่ๆก็วางสายไป

หร่วนซือซือสะดุ้งเล็กน้อยหายใจเข้าลึกๆ เธอโทรออกอีกครั้งอย่างอดทน คราวนี้เธอยังคงวางสายได้ไม่นานเธอก็ได้รับข้อความใหม่

“ไม่มีที่สิ้นสุด?”

เพียงแค่มองไปที่ข้อความหร่วนซือซือก็แทบจะนึกถึงการแสดงออกที่ไม่อดทนบนใบหน้าของเจียงฮ้วนเฉิน เธอหายใจเข้าลึก ๆและกดปุ่มโทรออกอีกครั้ง

หลังจากดังสองครั้งในที่สุดก็มีคนตอบ อีกด้านหนึ่งและเจียงฮ้วนเฉินก็ตอบกลับมามาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างร้อนรน “คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

“คุณเจียงฉันยังคงรอคำรับรองของredeur”

เสียงแดกดันของชายคนนั้นดังขึ้น “ทำไมคุณไม่มาเมื่อคุณถูกเรียกครั้งที่แล้ว ให้ฉันใช้นกพิราบหรือไม่ หร่วนซือซือคุณเป็นคนดีจริงๆ!”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงโกรธของเจียงฮ้วนเฉินหัวใจของหร่วนซือซือก็บีบแน่นและอ้าปากอยากจะอธิบาย แต่อีกเสียงหนึ่งดังมาจากโทรศัพท์ “ถ้าคุณต้องการพบฉัน ให้มาหาฉัน”

ก่อนที่เธอจะตอบกลับสายตรงนั้นก็วางสายไป

หร่วนซือซือมองไปที่หน้าจอที่สว่างไสวด้วยความสับสนเล็กน้อยหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีโทรศัพท์ก็สั่นและข้อความของเจียงฮ้วนเฉินก็ส่งเข้ามา

เป็นที่อยู่ในเขตชานเมืองทางตอนใต้ของเมืองเจียงโจวห่างจากอวี้กรุ๊ป

หร่วนซือซือลังเลอยู่ครู่หนึ่งและรีบกลับไปที่สำนักงานเพื่อเก็บข้าวของออกจาก บริษัท และรีบไปยังที่อยู่ที่เจียงฮ้วนเฉินมอบให้เธอ

ตอนนี้ด้วยเจียงฮ้วนเฉินที่ยากลำบากอยู่ข้างหนึ่งและอวี้อี่มั่วในอีกด้านหนึ่ง เธอไม่สามารถทำให้ทั้งสองฝ่ายขุ่นเคืองได้เธอทำได้เพียงกลืนความขมขื่นอย่างเงียบๆและพยายามแก้ไขเรื่องการรับรองโดยเร็ว

ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงในการเดินทางจากบริษัทในใจกลางเมืองไปยังที่ที่เจียงฮ้วนเฉินส่งให้เธอ หร่วนซือซือลงจากรถแท็กซี่และมองออกไปข้างนอกและพบว่ามันคือสโมสรแข่งรถ

โลโก้สุดเท่ถูกตีลงบนผนังคอนกรีตสีเทาที่ไม่เรียบและให้ความรู้สึกเป็นอย่างมากเมื่อมองไปที่สถานที่และแรงผลักดันขนาดใหญ่ หร่วนซือซือยังรู้สึกได้ว่านี่ไม่ใช่สถานที่ที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถมาได้

เธอดึงความกล้าและก้าวไปข้างหน้าไปที่ประตู แต่เธอก็หยุดอยู่ที่แผนกต้อนรับที่ประตูตามที่คาดไว้

“กรุณาแสดงบัตรสมาชิกของคุณ”

หร่วนซือซือตกใจลังเลอยู่ครู่หนึ่งและรวบรวมความกล้าที่จะพูดว่า “เจียงฮ้วนเฉิน ขอให้ฉันมา ฉันเป็นผู้ช่วยของเขา”

เมื่อรายงานชื่อของเจียงฮ้วนเฉิน สีหน้าของพนักงานต้อนรับก็เปลี่ยนไปทันทีและเขาพูดอย่างรวดเร็วว่า “กรุณารอสักครู่ฉันจะโทรไปยืนยัน”

เมื่อพูดอย่างนั้นเขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกดหมายเลขแล้วหันกลับมาถามด้วยเสียงต่ำไม่นานเขาก็วางสายและหันกลับมามองเธอ “เชิญเข้ามา”

หร่วนซือซือถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเร่งฝีเท้าขณะที่พนักงานต้อนรับเดินเข้ามาเขาก็เลี้ยวซ้ายและขวาไปยังสถานที่ขึ้นรถรับส่งและตรงไปยังสถานที่ที่นำไปสู่ถนนฮวนซาน

จากระยะไกลคุณจะเห็นพื้นที่พักผ่อนที่สโมสรเตรียมไว้ทั้งสองด้านและทางเดินที่คดเคี้ยวยื่นออกไปข้างหน้าโดยมีรถจอดอยู่ตรงนั้น

เธอเดินไปตลอดทางและมีชายหญิงที่ดูดีอยู่ทุกที่ ทุกคนแต่งตัวตามแฟชั่นทันสมัยและสวมหมวกกันน็อกดูเหมือนว่าพวกเขากำลังจะเข้าร่วมการแข่งขัน

หร่วนซือซือเดินเข้าไปในนั้นและรู้สึกเพียงว่าเขาอยู่นอกสถานที่และผิดปกติอย่างสิ้นเชิง