ดั่งรักบันดาล 32

หร่วนซือซือเดินมาถึงหน้าโต๊ะทำงาน หลังจากนั้นก็โทรกลับไปหาฝ่ายตรงข้ามทันที

" ฮัลโหล? สวัสดีค่ะ? "

" คุณหร่วนซือซือฝ่ายบริหารของอวี้กรุ๊ปใช่ไหมคะ? ครั้งที่เเล้วเราเคยเจอกันเเล้ว สำหรับราคาที่คุณเสนอให้เมื่อครั้งที่เเล้ว ทางเรากลับมาคิดดูเเล้วก็พอจะมีความเป็นไปได้ที่จะร่วมงานกันค่ะ เอาแบบนี้ เรานัดเวลาเเล้วมาเจอกันหน่อยไหมคะ? "

พอหร่วนซือซือได้ฟัง เธอก็รู้สึกดีใจทันที เเละตอบรับโดยที่ไม่ต้องคิดก่อน " ได้ค่ะ งั้นวันนี้เลยนะคะ! "

พอนัดเวลากับประธานเหอของฝ่ายตรงข้ามเสร็จ หร่วนซือซือก็เริ่มจัดทำแผนผลิตภัณฑ์ล่วงหน้าทันที กล่องของขวัญวันหยุดนี้มุ่งเป้าไปที่พนักงานของบริษัททั้งหมด เธอเเค่วางแผนให้ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้และรับฟังความคิดเห็นของโรงงานเท่านั้น

ไม่นานก็มาถึงตอนบ่าย พอหร่วนซือซือเตรียมทุกอย่างเสร็จ เธอก็ออกจากบริษัทเเละมุ่งหน้าไปที่บริษัทของประธานเหอทันที

เธอรออยู่ในห้องรับรองสักครู่ ไม่นาน ประธานเหอก็ผลักประตูเข้ามา หร่วนซือซือจึงรีบลุกขึ้นยืนเเละจับมือกับเขาทันที " สวัสดีค่ะประธานเหอ ฉันหร่วนซือซือค่ะ "

" ผมทราบครับ " ประธานเหอะยิ้มเเละจับมือกับหร่วนซือซือ สายตาของเขาทำการสังเกตเธออย่างรวดเร็ว

หร่วนซือซือดึงมือกลับเเละส่งแผนที่ตั้งไว้ล่วงหน้าให้เขา " ครั้งที่เเล้วเราแอบบอกราคากับคุณเเล้ว ครั้งนี้ฉันอยากจะคุยกับคุณเกี่ยวกับสินค้าในกล่องของขวัญ ถ้าบริษัทของคุณยอมรับได้ก็เกือบจะแน่นอนแล้วค่ะ "

" ไม่รีบไม่รีบ " ประธานเหอยิ้ม หลังจากนั้นเขาก็เอนตัวพิงโซฟา " ผู้ช่วยหร่วน คุณคงทำงานด้านนี้ครั้งเเรกใช่ไหม? "

หร่วนซือซือรู้สึกแปลกใจ " คุณ…ทำไมคุณถึงรู้ล่ะคะ? "

ประธานเหอพูดออกมายาวเหยียด " กล่องของขวัญวันหยุดแบบนี้ หากพิจารณาแล้วว่ามีความต้องการก็ควรกำหนดไว้นานแล้ว เพราะโรงงานของเราก็ต้องใช้เวลาในการผลิตสินค้าด้วยเหมือนกัน อีกอย่าง ในช่วงวันหยุดก็ไม่ใช่มีเพียงรายการของพวกคุณอย่างเดียว คุณมาแน่ใจตอนนี้ เกรงว่าจะต้องอยู่ลำดับหลังเเล้วล่ะ! "

" อะไรนะคะ? " หร่วนซือซือรู้สึกตกใจ เธอเพิ่งรับงานนี้ เเถมยังไม่มีประสบการณ์อะไรด้วย เธอแทบจะไม่คำนึงถึงเวลากับปัญหาด้านระยะเวลาการก่อสร้างเลย!

" งั้น…ตอนนี้จะทำยังไงล่ะคะ! "

อยู่ๆหร่วนซือซือก็มีความคิดที่ว่า ถ้าเธอทำงานนี้ไม่สำเร็จเเละพอถึงเวลาทำให้ของขวัญไม่ถึงมือพนักงาน ถึงตอนนั้นเธอก็จะถูกด่าประนามจากอวี้กรุ๊ป!

" ไม่ต้องรีบร้อน! " ประธานเหอกลับสงบนิ่งมาก สายตาของเขามองไปที่ร่างกายของหร่วนซือซือไปมา " วันนี้ที่ผมเรียกคุณมา ก็ต้องมีวิธีที่จะช่วยคุณแก้ไขปัญหาเรื่องนี้อยู่เเล้ว "

" วิธีอะไรคะ? "

หร่วนซือซือไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ ตอนนี้เธอจึงรู้สึกลุกลี้ลุกลนนิดหน่อย

" เพียงเเค่ผมพูดคำเดียวก็จะสามารถเเซงคิวให้คุณได้ เเละไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรเลย! "

ประธานเหอหัวเราะเเละพูดต่อ " เเต่ผู้ช่วยหร่วนก็ต้องทำอะไรบางอย่างด้วยเหมือนกันนะครับ "

หร่วนซือซือได้ยินดังนั้น เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยเเละรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้ " อะไรหรอคะ? "

อยู่ๆประธานเหอก็ลุกขึ้นเเละพูดขึ้นยิ้มๆ " เพียงเเค่ผู้ช่วยหร่วนให้เกียรติไปทานอาหารค่ำกับผม เรื่องนี้ก็จะพูดได้ง่ายขึ้น "

พอได้ยินผู้ชายตรงหน้าพูดแบบนี้ มุมปากของหร่วนซือซือก็กระตุกอย่างไม่รู้ตัว

ประธานเหอคนนี้ถ้ามองด้วยตาเปล่าก็คงจะสี่สิบกว่าปีเเล้ว ศีรษะของเขาก็บางลงเรื่อยๆ ตั้งเเต่เธอเข้ามาเขาก็สังเกตเธอไม่หยุด เจอกันครั้งที่เเล้วเธอไม่ได้สังเกต เเต่ครั้งนี้เธอกลับสัมผัสได้ถึงความไม่สุภาพของเขาเเล้วจริงๆ ปากบอกทานข้าวด้วยกัน เเต่ใครจะรู้ว่าถ้าเธอไปแล้วเขาจะทำอะไรกับเธอบ้าง!

หร่วนซือซือกัดฟัน เธอจ้องประธานเหอ หลังจากนั้นก็โชว์แหวนเเต่งงานบนมือให้เขาดูเเละพูดทีละคำ " ขอโทษด้วยค่ะประธานเหอ ฉันเเต่งงานเเล้ว! "

พูดเสร็จ เธอก็รีบเก็บเอกสารบนโต๊ะเเละเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ประธานเหอจึงรีบลุกขึ้น " ผู้ช่วนหร่วน อย่าไปสิครับ! ผมไม่ถือสา ผมก็แต่งงานเเล้วเหมือนกัน! ครั้งที่เเล้วพอผมเห็นคุณ ผมก็ชอบคุณเลยนะครับ…… "

พอได้ฟังที่เขาพูด หร่วนซือซือก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เธอกอดเอกสารเเละรีบออกไปจากที่นี่ทันที

เดินอยู่บนถนน ท้องฟ้าก็มืดเเล้ว อยู่ๆหร่วนซือซือก็รู้สึกหดหู่มาก

วันนี้เป็นวันที่แย่มากจริงๆ ทำงานไม่เป็นไปด้วยดี เเถมยังทะเลาะกับอวี้อี่มั่วอีกต่างหาก……

เธอกัดริมฝีปาก หลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเเละโทรหาป้าหรง " ฮัลโหล ป้าหรงคะ วันนี้ไม่ต้องทำอาหารให้หนูนะ หนูไม่กลับนะคะ คืนนี้จะไปนอนที่บ้าน "

หลังจากที่พูดสั่งเสร็จ เธอก็ขวางรถแท็กซี่เเละบอกที่อยู่ที่บ้านกับคนขับ ไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็มาถึงชุมชนที่เธอคุ้นเคย

เพิ่งเดินเข้ามาหน้าชุมชน หร่วนซือซือก็เห็นพวกผู้หญิงหลายคนกำลังยืนอยู่ข้างสวนดอกไม้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป มีคุณนายหลิวยืนอยู่ตรงกลาง

" ฉันจะบอกให้พวกเธอฟัง พวกเธอยังไม่เคยเห็นลูกเขยของฉัน สูงประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบ ทั้งหล่อเเละเก่ง แถมยังดีกับลูกสาวของฉันมากอีกด้วย…… "

" พี่หลิว จริงหรอคะ? ครั้งหน้าก็พาเขามาให้พวกเราเห็นหน่อยสิ! "

" ใช่ๆ วันๆได้ยินเธออวยอย่างนู้นอย่างนี้ เเต่ไม่เคยเห็นตัวจริงสักที…… "

" …… "

พอได้ยินดังนั้น หร่วนซือซือก็รู้สึกหนักใจ อยู่ๆเธอก็คัดจมูกขึ้นมา

ถ้าให้คุณนายหลิวกับศาสตราจารย์หร่วนรู้ว่าเธอกับอวี้อี่มั่วเป็นเพียงคนสองคนที่มีตำแหน่งสามีภรรยาเปล่าๆ พวกเขาคงจะเสียใจอย่างเเน่นอน

คุณนายหลิวกำลังจะพูด แต่อยู่ๆสายตาของเธอก็หันมาทางนี้พอดี หลังจากนั้นเธอก็หันมามองคนทางนี้ เเละชะงักไปทันที " ซือซือ ทำไม… "

หร่วนซือซือรีบกลั้นน้ำตากลับเข้าไปทันที หลังจากนั้นเธอก็เดินเข้าไปเเละยิ้มให้คุณนายหลิว " แม่ "

คุณนายหลิวมองไปด้านข้าง " ลูกมาได้ยังไง เเล้วเสี่ยวอวี้ล่ะ? "

" หนูคิดถึงเเม่เลยกลับมาดูเเม่น่ะ "

" เจ้าเด็กคนนี้! " คุณนายหลิวเห็นขอบตาหร่วนซือซือแดง เธอก็พอจะเดาอะไรได้บ้างเเล้ว เธอไม่ได้พูดอะไร เเละรีบดึงหร่วนซือซือกลับบ้านทันที

พอเดินมาถึงทางเดิน บริเวณรอบๆไม่มีคน คุณนายหลิวก็อดไม่ได้ที่จะพูดถามขึ้น " เกิดอะไรขึ้น? ลูกทะเลาะกับเสี่ยวอวี้หรอ? "

" เปล่าค่ะ " หร่วนซือซือส่ายหน้า " หนูคิดถึงพ่อกับเเม่จริงๆ "

เห็นเธอไม่ยอมพูดอะไรไปมากกว่านี้ คุณนายหลิวจึงไม่ถามต่อ ทำเพียงพูดบ่น " เเต่งงานเเล้วมันไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเเล้วนะ ลูกก็ไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้เเล้ว! "

กลับมาถึงบ้าน เธอก็กินข้าวกับคุณนายหลิวเเละศาสตราจารย์หร่วน กินเสร็จ เธอก็กลับมาที่ห้องของตัวเอง อาจเป็นเพราะออกไปข้างนอกทั้งวันทำให้รู้สึกเหนื่อย พอเพิ่งลงนอน ผ่านไปไม่นานเธอก็หลับไปทันที

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในตอนที่เธอกำลังสะลึมสะลือก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นตัวของตัวเอง เหมือนมีคนกำลังจ้องอยู่ เธอจึงลืมตาขึ้นช้าๆ ทันใดนั้นก็เห็นเงาคนอยู่ตรงหน้า

เธอทำให้สายตาชัดขึ้น เเละไม่คิดว่าจะเป็นอวี้อี่มั่ว! เขากำลังนั่งอยู่ข้างเตียงเธอ!

หร่วนซือซือตกใจ เธอรีบขยี้ตาเเละพูดอย่างประหลาดใจ " คุณ…คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ฉันกำลังฝันอยู่หรอเนี่ย? "

พูดเสร็จ เธอก็จะยกมือหยิกแขนตัวเองอย่างลังเล เเต่ยังไม่ได้หยิก ใครจะไปรู้ว่าอวี้อี่มั่วจะเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้ก่อน

อวี้อี่มั่วทำหน้านิ่งๆ เเต่เขากลับพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง " ผมมารับคุณกลับบ้าน "

พอรู้สึกถึงอุณหภูมิบนฝ่ามือของเขา หร่วนซือซือถึงจะตอบสนองกลับมา ที่แท้เธอก็ไม่ได้ฝันไป!

เธอรีบดึงมือออกจากมือของเขาอย่างลุกลี้ลุกลน " ฉัน…ฉันไม่ไป! "

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วเล็กน้อยเเละถามกลับทันที " หร่วนซือซือ คุณคือภรรยาของผม ไม่กลับบ้านกับผมเเล้วคุณจะกลับกับใคร? "