ดั่งรักบันดาล 302

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ และยิ้มให้ซ่งอวิ้นอัน “ แน่นอน ถึงเวลาที่ต้องพลิกเรื่องก่อนหน้านี้ ตอนนี้ อวี้อี่มั่วและเย่หว่านเอ๋อ กำลังจะหมั้นกัน แน่นอนว่าฉันต้องอวยพรให้พวกเขา!”

เธอพูดเช่นนั้น แต่จมูกของเธอก็ยังรู้สึกถึงอาการหอบได้เล็กน้อย

ซ่งอวิ้นอันรู้อยู่ในใจว่า เธอไม่ต้องการที่จะถามต่อหลังจากถอนหายใจ เธอยกมือขึ้นตบหลังมือและเปลี่ยนเรื่อง “หลังจากที่ฉันถามเกี่ยวกับข้อมูลติดต่อตัวแทนของเจียงฮ้วนเฉิน ฉันจะส่งให้คุณโดยตรง ไม่ต้องกังวลพูดตามตรง ฉันคิดว่าสไตล์และนิสัยใจคอของเขาค่อนข้างเหมาะกับredeur”

หร่วนซือซือพยักหน้าและเดินตามเธอไปเพื่อเปลี่ยนเรื่องโดยไม่ได้กล่าวถึงเรื่องนี้ในตอนนี้

หลังจากทานหม้อไฟ ซ่งอวิ้นอันอยากจะพาหร่วนซือซือไปช้อปปิ้งอีกครั้ง หลังจากเดินช้อปปิ้งมาแล้วก็ยังไม่ดึกนัก ทั้งสองก็แยกย้ายกันกลับบ้านคนละหลัง

เช้าวันรุ่งขึ้น หร่วนซือซือได้รับข้อความจาก ซ่งอวิ้นอัน และรวมข้อมูลการติดต่อตัวแทนของเจียงฮ้วนเฉินไว้ด้วย

ในทันใดนั้น หร่วนซือซือก็แทบจะกระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นและส่งอิโมจิหลายตัวให้ซ่งอวิ้นอันเพื่อแสดงความขอบคุณ

ในไม่ช้าซ่งอวิ้นอันก็ตอบกลับข่าวอย่างมีชัย อีกภาพหนึ่งก็ถูกโยนทิ้งไป “นี่คือแผนการเดินทางของ เจียงฮ้วนเฉินในสัปดาห์ที่แล้ว ระบบจะปรับบางส่วน แต่ส่วนใหญ่ถูกต้อง ดูนะบางทีมันอาจจะ ช่วยได้”

หร่วนซือซือตอบสนองต่อข่าวอย่างรวดเร็วและเริ่มอ่านแผนการเดินทางของเจียงฮ้วนเฉินที่ส่งมา

เมื่อเร็ว ๆ นี้ เจียงฮ้วนเฉินมีภาพยนตร์ที่จะถ่ายทำและเขามีเวลามากในทีมงานและการเตรียมการส่วนใหญ่อยู่ที่ทีมงาน

หร่วนซือซือมองไปรอบ ๆ เก็บข้าวของของเธอและไปทำงานที่บริษัท หลังจากทำงานเสร็จ โดยใช้ประโยชน์จากช่วงพักของบริษัท ในตอนเที่ยงเธอหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาและโทรหาตัวแทนของเจียงฮ้วนเฉิน

หลังจากรับสายที่นั่น หร่วนซือซือก็บอกความตั้งใจของเขาทันทีว่า “ฉันเป็นเลขานุการของอวี้กรุ๊ป และฉันมีบางอย่างที่ต้องการคุยกับคุณ …”

ทันทีที่รายงาน เธอก็ยังพูดไม่จบ มีเสียงของผู้หญิงที่เย็นชาอยู่ตรงนั้นว่า "ขออภัย ตอนนี้คนดังมีตารางงานเต็มมาก อาจไม่สามารถไปรับได้ชั่วคราว”

“คุณ ขอเวลาฉันสักสองนาทีได้ไหม? เราอยากจะขอให้คุณเจียงเป็นตัวแทนของแบรนด์แฟชั่นของอวี้…”

ก่อนที่ หร่วนซือซือจะพูดจบ ก็มีเสียงดังขึ้นที่นั่นและจากนั้นเสียงของเจ้าหน้าที่ก็ดังขึ้น “ขออภัย ช่วงนี้เราไม่ว่าง ไว้ว้นหน้าเรามีโอกาสที่จะร่วมมือกัน”

ในเวลาเดียวกับที่เขาพูดจบโทรศัพท์ก็วางสายโดยตรง

หร่วนซือซือเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่วางสายในมือพลางขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

เห็นได้ชัดว่า ตัวแทครายนี้ไม่ต้องการร่วมมือกับพวกเขา ตอนนี้ตลาดหุ้นของอวี้กรุ๊ป ไม่ได้มองโลกในแง่ดีนัก ข่าวลือทุกประเภทก็แพร่กระจาย พวกเขายังไม่กล้าที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับอวี้ เหมือนพระเจ้าแห่งภัยพิบัติ

ด้วยวิธีนี้เห็นได้ชัดว่าเธอยากกว่ามากที่จะได้รับการรับรองจากเจียงฮ้วนเฉิน

หร่วนซือซือกำลังเดินไปรอบ ๆ บริเวณส่วนที่เหลือจู่ๆก็รู้สึกไม่มั่นใจ เมื่อวานเธอสาบานว่าจะเห็นด้วยต่อหน้าอวี้อี่มั่ว ถ้าเธอทำไม่ได้เธอจะต้องอับอาย

ในขณะนี้มีเสียงดังขึ้นข้างหลังเขา “หร่วนซือซือ?”

หร่วนซือซือหันไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ตัวตามชื่อเสียงและเห็นเมิ่งจื่อหันยืนอยู่ไม่ไกลถือกาแฟในมือ มองไปที่เธออย่างลังเล

เนื่องจากเธอถูกย้ายไปที่สำนักงานของประธาน เธอก็ไม่ได้พบกับเมิ่งจื่อหันมาสักพักแล้ว ฉันพบเขาในส่วนที่เหลือของห้องทำงานของประธในวันนี้ แต่มันเป็นเรื่องบังเอิญ

ด้วยความสุภาพ หร่วนซือซือพยักหน้าให้เธอ “ผู้ช่วยเมิ่ง”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เมิ่งจื่อหันก็ยิ้มด้วยสายตาประชดเล็กน้อย เขาเดินขึ้นมาและพูดว่า “ฉันไม่ได้เจอคุณมาสองสามวันแล้ว คุณเปลี่ยนไปมาก ฉันไม่เคยเห็นคุณใส่ชุดผู้หญิงแบบนี้ในบริษัทมาก่อน เมื่อมาทำงานที่สำนักงานของประธาน สไตล์การแต่งตัวก็เริ่มเปลี่ยนแปลงด้วย?”

ขณะที่เธอพูดดวงตาของเธอมองขึ้นและลงที่เธอ

เธอเข้าใจความหมายของคำพูดของเมิ่งจื่อหัน อย่างเป็นธรรมชาติ เธอไม่ใจร้อน สายตาจ้องและชำเลืองมองชุดที่สวมอยู่จากนั้น ดึงริมฝีปากของเธอแล้วตอบว่า “มันเป็นทางการมากกว่าที่เธอเคยสวมมาก่อน ฉันเพิ่งสั่งมันและไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหากผู้ช่วยเมิ่งต้องการใช้เส้นทางที่เปิดกว้าง เขาสามารถมาทำงานในชุดรัดรูปและกางเกงขาสั้นได้ ไม่มีใครจะพูดอะไร”

เมื่อละทิ้งประโยคนี้เธอยิ้มที่ริมฝีปากของเมิ่งจื่อหันและเธอกำลังจะเดินจากไป

ผิวของเมิ่งจื่อหันทรุดโทรม เมื่อเขาหันหน้าไปเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเพื่อนร่วมงาน เขาก็รู้สึกเขินอายและรีบวิ่งขึ้นทันที “หร่วนซือซือ คุณกำลังพูดถึงใคร!”

หร่วนซือซือได้ยินเสียงข้างหลังเธอและไม่หยุดเธอก้าวยาว ๆ และเดินไปข้างหน้า แต่ใครจะรู้ว่าเธอรู้สึกเย็นชา ในทันใดนั้นเธอก็ขนลุกขึ้นมา

ทันทีที่เธอหันหน้าไป เธอก็เห็นเมิ่งจื่อหันถือกาแฟครึ่งถ้วยอยู่ในมือจ้องมองเธอด้วยความโกรธ

หร่วนซือซือแตะหลังของเขาด้วยหลังมือ และรู้สึกว่าใบหน้าของเขาจมลงเล็กน้อย

ชุดที่เธอสวมใส่นั้นมีสีอ่อนและมันจะทิ้งร่องรอยไว้อย่างชัดเจน เมื่อเธอสาดกาแฟใส่มันคงจะดีถ้าเมิ่งจื่อหันทำโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอจงใจทำอย่างเห็นได้ชัด

ฉันจำฉากตอนที่เธอได้พบกับเมิ่งจื่อหันและเฉิงลู่ในล็อบบี้ของบริษัทครั้งสุดท้ายได้ ในตอนนั้น เฉิงลู่ ก็เอาน้ำผลไม้ในมือมาสาดเธอ ตอนนี้เปลี่ยนเป็น เมิ่งจื่อหันที่จะกลับมาอีกครั้ง

ในทันใดนั้น หร่วนซือซือรู้สึกโกรธเล็กน้อย ดวงตาของเธอหนักและเย็นชา เธอจ้องมองไปที่เมิ่งจื่อหันโดยไม่เคลื่อนไหว

เมิ่งจื่อหันรู้สึกผิดเล็กน้อยแสร้งทำเป็นสงบ “เธอมองฉันแบบนี้หมายความว่าไง!”

หร่วนซือซือกัดฟันของเธอ ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกไปคว้าถ้วยกระดาษกาแฟไว้ในมือแล้วเทกาแฟอีกครึ่งที่เหลือลงบนเขาโดยตรง

เมิ่งจื่อหันตกใจ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะต่อสู้กลับ เธอกรีดร้องถอยหลังไปสองก้าวและมองไปที่หร่วนซือซือด้วยความตื่นตระหนก “คุณ คุณไม่สบายหรอ?!

หร่วนซือซือกัดฟันบีบถ้วยกระดาษในมือแล้วโยนมันลงกับพื้น “ก็ทำกลับเหมือนที่เธอทำไง”

ครั้งที่แล้วกับเฉิงลู่ไม่ได้ต่อสู้กลับ เพราะเธอไม่ต้องการที่จะฉีกหน้าพวกเขา และสร้างปัญหา แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่ต่อสู้กลับทุกครั้งและปล่อยให้คนอื่นมารังแก!

เมิ่งจื่อหันหน้าแดงด้วยความโกรธยกมือขึ้นและชี้ไปที่เธอด้วยความสั่นเทา “ หร่วนซือซือ อย่าไปไกล! ฉันจะพาคุณไปที่แผนกธุรการเพื่อเผยแพร่และประชาสัมพันธ์ในภายหลังและดูว่าคุณมีสีหน้าอย่างไร กลับมา!”

“ไม่รู้หรอว่าใครทำมากเกินไป คุณทำก่อนและดูเหมือนว่าฉันก็ไม่ยั่วยุคุณ?” หร่วนซือซือก้าวไปข้างหน้าเข้าหาเธอทีละก้าวและพูดอย่างชัดเจนว่า “ถึงแม้ว่าฝ่ายบริหารจะส่งเสริมคุณ แม้ว่าคุณจะฟ้องประธาน ฉันก็ไม่กลัว!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ใบหน้าของเมิ่งจื่อหันก็ซีดลงเล็กน้อย เธอขยับริมฝีปากมองไปข้างหลังหร่วนซือซือและไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

หร่วนซือซือไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ เธอมองลงไปที่กาแฟที่หกอยู่บนพื้น พูดอย่างเย็นชา “ก่อนจะไป ช่วยทำความสะอาดที่นี่ก่อน”

เธอละทิ้งคำพูดเหล่านี้ทำให้ เมิ่งจื่อหันดูเย็นชาและหันกลับมา

แต่ทันทีที่เธอหันกลับมา เมื่อเธอเห็นอวี้อี่มั่วยืนอยู่ไม่ไกลด้านหลังร่างกายของเธอก็แข็งทื่อ “คุณอวี้…”

อวี้อี่มั่วและตู้เยี่ย ไม่รู้ว่าพวกเขาออกมาเมื่อไหร่พวกเขายืนอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน พวกเขาเห็นกี่คน …

ความเย่อหยิ่งส่วนใหญ่ที่เกิดจากความโกรธหายไป หร่วนซือซือกำหมัดแน่นและลดสายตาลง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ อวี้อี่มั่ว ก็โค้งตัวที่มุมริมฝีปากของเขาแล้วบอก ตู้เยี่ยว่า “คุณอยู่ที่นี่ ดูเธอทำความสะอาดด้วย”

จากนั้นเขาก็หันกลับมาและมองไปที่หร่วนซือซือ “หร่วนซือซือ ตามฉันมา”