ดั่งรักบันดาล 296

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วและพูดทีละคำว่า “พ่อ เรื่องงานหมั้น ฉันมีแผนการจัดเตรียมไว้ด้วยตนเองแล้ว”

อวี้ชิงซานกล่าวด้วยความมั่นใจ “นั้นมันก่อนที่ฉันจะกลับมา มันขึ้นอยู่กับคุณว่าจะจัดการอย่างไร? แต่ตอนนี้ฉันอยู่ที่เจียงโจวแล้ว สิ่งเหล่านี้จะถูกจัดโดยป้าและฉันเอง”

ใบหน้าของ อวี้อี่มั่วจมลง ริมฝีปากของเขาแน่นขึ้นอย่างช้าๆและเขาก็ยังคงเงียบ

เขายังคงเข้าใจนิสัยใจคอของพ่อเขาทำตามอำเภอใจมาโดยตลอดและจะไม่มีวันเปลี่ยนสิ่งที่เขาเป็นได้ เพราะนิสัยใจคอของเขาที่ทำให้แม่ของเขาไม่ได้เห็นเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะเสียชีวิต

เมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่านมา อวี้อี่มั่วมีอาการปวดหัว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เปิดเสียงของเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้”

เขาได้ตกลงที่จะหมั้นกับเย่หว่านเอ๋อเรียบร้อยแล้วเขาจะหมั้นกันเมื่อไหร่?

อวี้อี่มั่วเป็นคนเด็ดเดี่ยว อวี้ชิงซาน ก็มีความเด็ดเดี่ยวพอ ๆ กัน เขาตะคอกอย่างเย็นชาจ้องมองไปที่ อวี้อี่มั่ว และพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณคิดว่าฉันไม่รู้อะไรจริงๆหรือ? ได้ตรวจสอบทุกอย่างอย่างชัดเจนรวมถึงค่าผ่าตัดที่คุณจ่ายให้พ่อของเธอที่โรงพยาบาลทุกเดือน!”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่นเงยหน้าขึ้นมองเขาริมฝีปากของเขาขยับโดยไม่ส่งเสียง

ดูเหมือนว่าเขาจะตรวจสอบอีกครั้งแล้ว เขาก็รู้จริงๆว่าเขาจ่ายเงินสำหรับการผ่าตัดให้กับตระกูลหร่วน

“ถ้าคุณไม่เห็นด้วยกับข้อตกลงของฉันค่าดำเนินการของตระกูลหร่วนจะต้องถูกตัดออก!”

หัวใจของอวี้อี่มั่วแน่นขึ้นและเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองอวี้ชิงซานหัวใจของเขาก็ซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย

ฉันกลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้ แต่เขารู้ดีว่าครอบครัวของ หร่วนมีความหมายอย่างไร? หากตัดค่าผ่าตัดออกตอนนี้ศาสตราจารย์หร่วน กำลังเตรียมพร้อมสำหรับการผ่าตัดครั้งสุดท้ายต้องยืดเวลาออกไปอีก และร่างกายของเขาก็ยังไม่ฟื้นตัว ถ้าเกิดอุบัติเหตุอีกคราวนี้ เกรงว่าสถานการณ์จะเลวร้ายลงไปอีก

เมื่อเห็นอวี้อี่มั่วเงียบอยู่ อวี้ชิงซานจึงพูดต่อ “อี่มั่ว คุณรู้นิสัยใจคอของฉันดี ฉันไม่สามารถปล่อยให้เส้นทางในอนาคตของลูกชายของฉันได้รับผลกระทบจากคนอื่น”

ในประโยคนี้มีความหมายที่ค่อนข้างคลุมเครือและ อวี้อี่มั่วก็ไม่สามารถเข้าใจอะไรได้ชัดเจนในใจของเขา

ถ้าเขายืนกรานที่จะไม่เห็นด้วย ฉันก็กลัวว่าอวี้ชิงซานจะทำสิ่งอื่นที่จะเป็นอันตรายต่อตระกูลหร่วน

คนที่สามารถสร้างอวี้กรุ๊ปได้ ด้วยมือข้างเดียวจะเป็นคนที่ไม่มีข้อมือได้อย่างไร?

หลังจากประสบกับการต่อสู้ในใจของเขา ดวงตาของอวี้อี่มั่วก็ลึกขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดเขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันจะฟังการเตรียมการของคุณ”

อวี้ชิงซาน กำลังบังคับเขา แต่เขาไม่มีทางถอย

เมื่อได้ยินเช่นนั้นคิ้วที่ขมวดแน่นของอวี้ชิงซานก็คลายลงเล็กน้อย เขายกคางขึ้นเล็กน้อยและน้ำเสียงของเขาก็ช้าลง “เนื่องจากคุณและหว่านเอ๋อ กำลังจะหมั้นกันไม่ช้าก็เร็ว จะเป็นการดีกว่าที่จะทำสิ่งต่างๆให้เสร็จเร็วขึ้น สำหรับคุณทั้งสองทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ดี พวกเขายังสามารถใช้โอกาสสร้างแรงผลักดันให้กับตระกูลอวี้ได้”

อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้นและเห็นแสงอันแหลมคมที่กระพริบผ่านดวงตาของอวี้ชิงซาน ในขณะนี้เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าเหตุใดเขาจึงยืนยันที่จะจัดเตรียมเวลา สำหรับการหมั้นของเขาครั้งนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับมัน

เขาต้องการใช้เหตุการณ์นี้เพื่อสร้างแรงผลักดันให้กับอวี้ เปลี่ยนความคิดเห็นของสาธารณชนก่อนหน้านี้โดยเร็วที่สุด พิสูจน์ความแข็งแกร่งของเขาต่อชุมชนธุรกิจผ่านสมาคมนี้และได้รับพันธมิตรใหม่ ๆ

นี่ไม่ใช่ขั้นตอนที่ดีที่สุดและพยายามน้อยที่สุดในการช่วยเหลือตัวเองของอวี้อย่างไม่ต้องสงสัย

การคำนวณทีละขั้นตอนช่างชาญฉลาดจริงๆ

ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงปัจจุบัน อวี้ชิงซานไม่เคยเปลี่ยนแปลง เขาเป็นคนที่สามารถเสียสละภรรยาและลูก ๆ เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองมาโดยตลอด

ด้วยหัวใจที่เย็นชาดวงตาของอวี้อี่มั่วหลบตาและเขาก็เงียบ

อวี้ชิงซานที่อยู่ด้านข้างรู้สึกโล่งใจมากคิ้วขมวดของเขาก็คลายลง จากนั้นเขาก็กระแอมและเปลี่ยนหัวข้อตามนั้น "เนื่องจากคุณไม่ต้องการรักษาอาการบาดเจ็บที่บ้าน คุณสามารถไปโรงพยาบาลได้แล้ว บริษัท ……ฉันจะปล่อยให้กู้เป่ยขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุดในขณะนี้และรับตำแหน่งรองประธานก่อน คุณคิดอย่างไร?”

แม้ว่าจะเป็นการพูดคุยกัน แต่ก็สามารถพูดได้ว่า นี่คือการตัดสินใจของอวี้ชิงซาน แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วย แต่ก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาขยับริมฝีปากและพูดว่า “พ่อ ฉันคิดว่าไม่เป็นไร ฉันจะไม่ขัดข้อง”

อวี้ชิงซานพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า “ดีแล้ว รอจนกว่าคุณจะออกจากโรงพยาบาลแล้วค่อยกลับไปที่บริษัท ดูแลอาการบาดเจ็บก่อน”

หลังจากเหตุการณ์ถูกประกาศจบ เขาก็พูดอีกสองสามคำก่อนจะจากไป

อวี้ชิงซานเพิ่งเดินออกไปพร้อมกับใครบางคนที่อยู่ตรงหน้าเขา ซูอวี้เฉิงก็เข้ามาหลังจากนั้นไม่นาน เมื่อมองไปที่สีหน้าเย็นชาของอวี้อี่มั่ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “มีเรื่องอะไรเหรอ?”

อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้นอารมณ์ที่กำลังปะทุอยู่ในดวงตาของเขา แต่ดูเหมือนว่าในทันใดนั้นอารมณ์ทั้งหมดก็จางหายไป เขาก็กลับมาสงบอีกครั้ง “คุณท่านใช้ให้อวี้กู้เป่ยไปที่บริษัทในตำแหน่งรองประธาน”

“อะไร” ซูอวี้เฉิงถามด้วยความประหลาดใจ “มันไม่ชัดเจนที่จะข้ามหัวของคุณ การใช้ประโยชน์จากการบาดเจ็บของคุณในครั้งนี้ คุณพบเหตุผลที่ดีที่จะอยู่ในตำแหน่ง”

อวี้อี่มั่วตะคอกอย่างเย็นชาและพูดเบา ๆ ว่า “ขอให้ฉันหมั้นกับหว่านเอ๋อโดยเร็วที่สุด ต้องการใช้สิ่งนี้เพื่อสร้างแรงผลักดันให้กับตระกูลอวี้”

"ชายชราคนนี้มีวิธีการที่ฉลาดพอ!" ซูอวี้เฉิงยักไหล่และถามด้วยความสนใจ “แล้วคุณตกลง?”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่นและพูดอย่างเย็นชาว่า “เขาใช้ตระกูลหร่วนมาบีบบังคับฉัน ฉันไม่มีทางเลือก”

ทันทีที่เขาพูดสิ่งนี้ใบหน้าของซูอวี้เฉิงก็ดูเคร่งเครียดเล็กน้อย คลื่นเสียงก็กระพริบอย่างรวดเร็วภายใต้ดวงตาของเขา

อวี้อี่มั่วมีจุดอ่อนแบบนี้ มันทำให้เป็นสัญญาณอันตราย!

สำหรับคนอย่างพวกเขา สิ่งที่ต้องห้ามที่สุดก็คือพวกเขามีจุดอ่อน เขาเคยคิดว่าเย่หว่านเอ๋อ เป็นคนที่ทำร้ายจิตใจอวี้อี่มั่ว แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างนั้น

ชีวิตของอวี้อี่มั่วยุ่งเหยิงเล็กน้อย เนื่องจากการบุกรุกของหร่วนซือซือ

ซูอวี้เฉิงขมวดคิ้ว เขาไม่ได้พูดอะไร เขารู้ดีว่าเขาต้องคุยกับอีกฝ่ายเกี่ยวกับเรื่องนี้

หลังเที่ยงซูอวี้เฉิงไปซื้อข้าวอวี้อี่มั่ว ระหว่างทางเขาพูดถึงอาหารที่เตรียมไว้และส่งสัญญาณไปยังอวี้อี่มั่วว่า “ฉันจะส่งไปให้หร่วนซือซือด้วย”

อวี้อี่มั่วได้ยินคำว่า “เรียกเขามาสิ”

เขาบอกให้เธอกินวันละสามมื้อเป็นพิเศษ แต่ครึ่งวันแล้วที่รอเขาก็ยังไม่มา

"พยาบาลบอกว่าอย่าปล่อยให้เธอวิ่งไปมา ฉันจะส่งไปให้เธอ" ซูอวี้เฉิงพูดพร้อมกับยิ้มให้เขาอย่างคลุมเครือ “ถ้าคุณคิดถึงเธอ ฉันจะบอกให้เขามาหาเธอได้”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วเล็กน้อยมองเขาอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไร

ซูอวี้เฉิงยิ้มและไม่พูดอะไร แล้วเดินออกจากวอร์ด

เมื่อเขาเดินไปที่ประตูของหอผู้ป่วยที่อยู่ใกล้ ๆ สีหน้าของซูอวี้เฉิงก็ดูเคร่งเครียด ยกมือขึ้นเคาะประตูและผลักประตูเข้าไป

หร่วนซือซือกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง เรื่องนี้เป็นนิยายที่เธอถามหาพี่สาวพยาบาลวันนี้ เธอเบื่อมาก เธอเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา “คุณซู”

ซูอวี้เฉิงยิ้มเดินไปวางกระเป๋าไว้ตรงหน้าเขา “ฉันเอาอาหารกลางวันมาให้คุณ”

หร่วนซือซือยิ้มให้เขาอย่างสุภาพ “ขอบคุณ”

หลังจากที่เธอพูดจบ เมื่อเห็นว่าซูอวี้เฉิงไม่ได้ตั้งใจจะจากไป เธอจึงหยุดและถามว่า “คุณซู มีอะไรเกิดขึ้นอีกไหม?”

ซู่อวี้เฉิงก้าวออกไปข้าง ๆ พิงขอบหน้าต่างอย่างเกียจคร้าน “ฉันอยากบอกอะไรคุณบางอย่าง?”

เมื่อได้ยินดังนั้น หร่วนซือซือก็โค้งริมฝีปากของเธอและถามว่า “มีอะไร ช่วยบอกฉันด้วย”

“มันเป็นอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับคุณอวี้” ซูอวี้เฉิงหยุดเชิงสัญลักษณ์ “คุณรู้ไหมว่า เขากำลังจะหมั้นกับเย่หว่านเอ๋อ?”

หร่วนซือซือส่งเสียงกร้าวและมีคลื่นความแปรปรวนในดวงตาของเธอ ในไม่ช้าเธอก็เงยหน้าขึ้นมองซูอวี้เฉิงตามปกติ “ฉันรู้แล้ว”

เธอรู้เรื่องนี้จากเย่หว่านเอ๋อ เมื่อนานมาแล้ว

ซู่อวี้เฉิงก็ไม่แปลกใจเช่นกัน พยักหน้าและพูดอย่างใจเย็น "น่าจะเร็ว ๆ นี้ กำหนดเวลาให้ใกล้ที่สุดแล้ว"

หน้าอกของหร่วนซือซือดูน่าเบื่อเล็กน้อย เธอหายใจเข้าลึก ๆ และมองไปที่ซูอวี้เฉิง “แล้วไงละ?”

เขาพูดกับเธอแบบนี้ ต้องการที่จะให้หมายความว่าอะไร?