ดั่งรักบันดาล 272

อีกด้านหนึ่งเย่เจ๋ออวี่ก็นั่งอยู่ในห้อง จู่ๆก็รู้สึกหนาวที่หลังของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่เครื่องปรับอากาศและบ่นพึมพำ “อุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศต่ำเกินไป?”

“ใช่หรอ?” ด้านอวี้กู้เป่ยหัวเราะและพูดติดตลก “เป็นไปได้ไหมว่า ช่วงนี้คุณได้ดื่มด่ำกับร่างกายมากเกินไปและร่างกายกำลังอ่อนแอ?”

“เชี่ยเอ้ย!” เย่เจ๋ออวี่ด่าด้วยรอยยิ้มยกมือขึ้นแล้วดื่มไวน์ในแก้ว “แต่พอไปบอกมันอารมณ์เสียจริงๆ ช่วงนี้พี่ๆและเพื่อน ๆ พวกนั้นนัดกันยังไง วันนี้ฉันจำได้ ฉันเปลี่ยนกฎเพื่อช่วยตัวเองไม่ใช่เพราะตระกูลเย่ที่อยู่ในวิกฤต”

อวี้กู้เป่ยยิ้มที่มุมริมฝีปากและจิบเครื่องดื่มของเขา

เย่เจ๋ออวี่ปล่อย “เฮ้ย” จากนั้นก็วางแก้วในมือลงบนโต๊ะและดื่มอย่างไม่มีอารมณ์

“พ่อของฉันวิ่งไปหาอวี้อี่มั่วด้วยเสียงต่ำ เมื่อวานนี้ แต่ในที่สุดก็ถูกไล่ให้กลับมา อวี้อี่มั่วฉันจะฆ่าเขา!”

หลังจากฟังเขาบ่นด้วยความโกรธเป็นเวลานาน อวี้กู้เป่ยยังคงม้วนริมฝีปากของเขาและไม่พูดอะไรมากหลังจากที่เขาเกือบจะโกรธ เขาก็พูดเบาๆ “เพื่อความยุติธรรมอวี้อี่มั่วเลือกที่จะเงียบ การที่ให้ลุงขอโทษต่อหน้าสาธารณชนเป็นวิธีที่ดีจริง ๆ แต่เขาไม่ได้พูดออกไปอย่างสมบูรณ์ตระกูลเย่ต้องการที่จะผ่านพ้นวิกฤตนี้แต่ต้องขอโทษต่อสาธารณชนเท่านั้น แต่นักข่าวต้องทำการประชาสัมพันธ์ต่อไปเพื่อระงับความรุนแรง”

ทันใดนั้นเย่เจ๋ออวี่ก็รู้สึกตัวและมองไปที่ อี้กู้เป่ยด้วยสายตาที่คิดในใจ “แล้วฉันจะทำอย่างไรดี?”

อวี้กู้เป่ยหัวเราะเบาๆ “เปิดการค้นหาที่ได้รับความนิยมมากขึ้นเพื่อกระตุ้นความกระตือรือร้นของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นของตระกูลเย่ การเปิดเผยเรื่องซุบซิบบันเทิงเหมาะสมที่สุด”

ดวงตาของเย่เจ๋ออวี่สว่างขึ้นเมื่อเขาได้ยิน เขาก็ตบหัวของเขา “ใช่! ทำไมฉันไม่คาดไม่ถึง!”

แต่ในไม่ช้าใบหน้าของเขาก็เหี่ยวเฉาอีกครั้ง “แต่ฉันจะหาข่าวซุบซิบบันเทิงได้ที่ไหน!

เมื่ออวี้กู้เป่ยได้ยินคำนั้นพร้อมกับรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา เขาพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “เจ๋ออวี่ฉันช่วยคุณได้”

เย่เจ๋ออวี่ได้ยินคำพูดนั้นและมีความปิติยินดีในดวงตาของเขา “คุณจะแฉข่าวอะไร?”

อวี้กู้เป่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างใจเย็นเปิดอัลบั้มแสดงให้เขาดู

“สิ่งนี้ถ่ายโดยเพื่อนสื่อมวลชนที่ฉันรู้จัก มันน่าจะกระตุ้นความกระตือรือร้นได้มากกับตำแหน่งของคนดัง หญิงคนนี้ใช่ไหมนอกจากนี้ตัวเอกชายคนนี้ไม่ใช่คนที่ คุณเกลียดที่สุดใช่ไหม?”

เย่เจ๋ออวี่มีความสุขเมื่อมองไปที่ทั้งสองคนที่กอดกันอยู่ในภาพ ความหนาวเย็นที่มืดมนฉายผ่านดวงตาของเขา

เขามองไปที่อวี้กู้เป่ยอย่างรวดเร็ว “อวี้กู้เป่ย คุณขายภาพนี้ให้ฉันได้!”

อวี้กู้เป่ยส่ายหัวและพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ “ชายทั้งสองพูดถึงเรื่องเงินและเรื่องทำร้ายความรู้สึก แต่เดิมทีฉันคิดว่าฉันไม่สามารถช่วยคุณได้ นี่คือความพยายามในการช่วยตระกูลเย่ของฉัน”

เย่เจ๋ออวี่ดูมีความสุขและรีบเอื้อมมือไปตบไหล่อวี้กู้เป่ยเบาๆ “คุณเป็นน้องชายที่ดี ส่งรูปมาให้ฉันแล้วฉันจะหาทาง…!”

เขาแค่บอกว่าเขาจะฆ่าอวี้อี่มั่วแต่เขาไม่คาดคิดว่าโอกาสจะมาถึง!

อวี้กู้เป่ยยิ้มและไม่พูดอะไรมากและส่งรูปถ่ายให้เย่เจ๋ออวี่

หลังจากที่เย่เจ๋ออวี่จากไปอย่างมีความสุข ซ่าวจั๋วก็เปิดประตูและเดินเข้าไป

อวี้กู้เป่ยพูดอย่างเย็นชา“ ส่งคนมาติดตามเขาละสิ”

“ใช่”

“สถานการณ์ในไท่ซิงเป็นอย่างไรบ้าง?”

ซ่าวจั๋วรายงานตามความเป็นจริงว่า “คนของเราถูกจัดให้เข้าไป แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะประสบความสำเร็จหรือไม่?”

อวี้กู้เป่ยระชับกำปั้นของเขาเล็กน้อยและน้ำเสียงของเขาก็เย็นชา “ ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตามเราต้องไม่ยอมให้อวี้อี่มั่วและไท่ซิงร่วมมือกันอย่างราบรื่น!”

เขาไม่กล้าที่จะคิดว่าโครงการ700ล้านจะสร้างประโยชน์ให้กับอวี้กรุ๊ปได้มากแค่ไหน เมื่ออวี้อี่มั่วแข็งแกร่งขึ้นเส้นทางของเขาก็จะยากขึ้นเท่านั้น

จะไม่มีโอกาสให้เขาเติบโตได้อย่างไร?

หร่วยซือซือไม่คาดคิดว่าจะได้พบเย่หว่านเอ๋ออีกในเร็วๆนี้ ฉันเพิ่งเจอเธอที่ร้านกาแฟเมื่อวันก่อน เธอไม่คาดคิดว่าเธอจะคุยกับผู้ช่วยหลิวเรื่องงานในเช้าวันรุ่งขึ้น เย่หว่านเอ๋อเดินจากลิฟต์พร้อมกล่องอาหาร

เมื่อเธอมองย้อนกลับไปเธอก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจเมื่อเห็นคนที่กำลังเดินมา

เมื่อเย่หว่านเอ๋อเห็นเธอ การแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เธอเดินมาถามอย่างสงสัยว่า “ซือซือ คุณมาทำอะไรที่นี่?”

หร่วยซือซือหายใจเข้าลึกๆและกัดฟันตอบว่า “ฉันถูกย้ายไปที่ห้องทำงานของประธานอวี้เป็นระยะเวลาหนึ่ง เลขาอัน ลาไปแต่งงานและฉันจะไปแทนเธอชั่วคราว”

เย่หว่านเอ๋อได้ยินคำพูดนั้นและมีแววเย็นชาในดวงตาของเธอและมันก็หายวับไป “พี่มั่ว อยู่ในห้องทำงานหรือเปล่า? ฉันจะไปทานอาหารกลางวันกับเขา

“ประธานอวี้อยู่ที่นี่ โปรดมากับฉัน”

หร่วนซือซือพูด เธอเดินไปข้างหน้าเดินไปที่ประตูห้องทำงาน เคาะประตูและผลักประตูให้เย่หว่านเอ๋อเข้าไปหลังจากได้ยินคำตอบ

เย่หว่านเอ๋อยิ้มและพูดเบาๆว่า “ขอบคุณ”

ขณะที่เธอพูดเธอก้าวเข้ามาและเห็นอวี้อี่มั่ว เธอพูดด้วยความดีใจ “พี่มั่วเห็นอะไรที่ฉันพามาไหม?”

เสียงของผู้หญิงนั้นอ่อนหวานด้วยความเขินอายมันเป็นน้ำเสียงของแฟนหนุ่มของเธอเมื่อเธอทำตัวเหมือนเด็ก

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ ปิดประตูห้องแล้วเดินไปหาผู้ช่วยหลิว

ผู้ช่วยหลิวมองเธอด้วยความตื่นเต้นและถามด้วยเสียงต่ำ “เลขาหร่วน คุณรู้จักแฟนของคุณอวี้อี่มั่ว?”

หร่วนซือซือมืดมนอย่างอธิบายไม่ถูกและตอบกลับเบาๆ “ฉันเคยเจอ สองสามครั้งแล้ว”

ผู้ช่วยหลิวกลายร่างเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “พระเจ้า! ฉันอิจฉาคุณฉันต้องบอกว่าคุณอวี้กับแฟนของเธอเข้ากันได้ดีจริงๆ ฉันได้ยินมาว่าทั้งคู่กำลังจะหมั้นกัน”

หร่วนซือซือยืนฟังคำพูดของเธอรู้สึกไม่ชัดเจนในใจราวกับว่าถูกกดทับด้วยอะไรบางอย่าง

แต่เธอควรจะมีความสุขเรื่องอวี้อี่มั่ว และเย่หว่านเอ๋อหรือไม่?

ทันใดนั้นประตูห้องทำงานก็เปิดออกและอวี้อี่มั่วยืนอยู่ที่ประตูมองมาที่เธอด้วยคิ้วที่เย็นชา “เลขาหร่วน แช่อู่หลงพีชสีขาวหนึ่งหม้อแล้วนำมาให้ฉันที่ห้อง”

หร่วนซือซือกลับมามีสติและรีบตอบว่า “โอเค”

ประตูห้องทำงานปิดลงอีกครั้ง

ในห้องทำงาน เย่หว่านเอ๋อนั่งอยู่หน้าโซฟาเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ทำผิดนั่งอยู่โดยก้มหน้าลงและไม่กล้าขยับ

อวี้อี่มั่วเหลือบมองเธอนั่งลงข้างๆเขาใบหน้าของเขามืดมิดและเขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่พลิกดูเอกสารในแท็บเล็ต

หลังจากหยุดไปชั่วขณะในที่สุดเย่หว่านเอ๋อก็อดไม่ได้เธอยื่นมือออกไปอย่างระมัดระวังและเกี่ยวข้อมือของอวี้อี่มั่วเบา ๆ “ พี่มั่ว อย่าโกรธฉัน ครั้งที่แล้ว ฉันผิดเอง”

อวี้อี่มั่วไม่ยอม

เมื่อเย่หว่านเอ๋อเห็นสิ่งนี้จมูกของเธอก็แดงเธอบีบน้ำตาออกสองสามครั้ง “พี่มั่ว ฉันห่วงใยคุณมากเกินไปนั่นคือเหตุผลที่คุณรู้สึกว่าคุณไม่สนใจถ้าคุณไม่เห็นด้วยกับฉันฉันรู้สึกไม่สบายใจ

หญิงสาวก้มศีรษะลงยักไหล่และสำนึกตลอดเวลาดูน่าสงสารจริงๆ

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่นหันกลับมามองเธอหัวใจของเขาอ่อนลงเล็กน้อยหยิบทิชชู่แล้วยื่นให้ “อย่าคิดมาก”

เมื่อเห็นเช่นนี้เย่หว่านเอ๋อก็รีบเอื้อมมือไปโอบแขนของเขาและเอนตัวลงบนไหล่ของเขาอย่างน่าสมเพช “พี่มั่ว ถ้าเราหมั้นกันได้เร็วกว่านี้คงจะดีมาก ฉันจะไม่คิดถึงเรื่องนี้แน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ใบหน้าของอวี้อี่มั่วก็จมลงริมฝีปากของเขากดเป็นเส้นและเขาก็ไม่ได้พูดอะไร

เย่หว่านเอ๋อมองไปที่อวี้อี่มั่วอย่างไม่แน่ใจจากนั้นก็เปลี่ยนเรื่อง “พี่มั่ว คุณไม่โกรธอีกแล้วเหรอ?”

“ใช่” อวี้อี่มั่วตอบอย่างเงียบ ๆ

เย่หว่านเอ๋อโค้งริมฝีปากของเธอทันที เมื่อเธอได้ยินคำพูดยกคางขึ้น ก้าวไปข้างหน้าและจูบแก้มของเขาเบาๆ

อวี้อี่มั่วตกตะลึงเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจและเห็นหร่วนซือซือยืนถือถาดน้ำชาอยู่ที่ประตู

เห็นได้ชัดว่า เธอก็น่าจะเห็นเช่นกัน