ดั่งรักบันดาล 267

หร่วนซือซือสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่เขาจะตอบสนอง ซ่งเย้อันได้เดินมาหาเธอแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยจ้องไปที่บาดแผลบนหน้าผากของเธอ

“เป็นอะไรไป ทำไมคุณถึงได้รับบาดเจ็บ?”

หร่วนซือซือรีบหันหน้าหนีปกปิดความผิดปกติของเขาและพูดเบาๆว่า “ไม่เป็นไร ฉันได้แผลนี้โดยบังเอิญ”

ซ่งเย้อันไม่เชื่อดังนั้นเธอจึงยื่นมือออกไปและพาตัวเธอออกไปข้างนอกโรงพยาบาล

หร่วนซือซือตกใจเล็กน้อย “เย้อัน คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

ซ่งเย้อันพูดอย่างเย็นชา “อยากเจอคุณลุงกับคุณป้าไหม?”

หร่วนซือซือหน้าตื่นขึ้นมาทันที

เธอหายใจเข้าลึกๆและหยุดชั่วคราวเงยหน้าขึ้นมองซ่งเย้อันและถามเบาๆ “คุณมาที่นี่ทำไม?”

ซ่งเย้อันมองลงไปที่เธอ เสียงของเธอเบาลงเล็กน้อยและพูดเบาๆว่า “ฉันเพิ่งไปพบคุณลุงกับคุณป้าของคุณ พวกเขาสบายดีไม่ต้องกังวล วันนี้คุณไม่ควรไปที่นั่นและ ดูแลอาการบาดเจ็บก่อน คุณลุงกับคุณป้าฉันจะมาบ่อยๆแล้วจะเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น”

หัวใจของหร่วนซือซืออบอุ่นขึ้นและเธอก็พยักหน้าโดยไม่รู้ตัว เธอเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยความจริงใจว่า “ขอบคุณ เย้อัน”

ใบหน้าของชายคนนั้นเบลอไปตามแสงแดด แต่เขาไม่สามารถหยุดรอยยิ้มอ่อนโยนและมุมริมฝีปากได้เขายกมือขึ้นแล้วลูบหัวเธอเบาๆ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก เป็นเพื่อนกัน?”

หร่วนซือซือยิ้มให้เขาและพูดเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่ขอบคุณ แต่เชิญคุณมาทานอาหารเย็น”

มุมริมฝีปากของผู้ชายยกขึ้นและรอยยิ้มของเขาก็บริสุทธิ์ แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีสีหน้าของเขาก็จางหายไปเล็กน้อย “ถ้าคุณปฏิบัติกับฉันในฐานะเพื่อนจริงๆ คุณไม่ควรซ่อนมันจากฉัน”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้หร่วนซือซือก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและขยับริมฝีปากไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

ซ่งเย้อันเม้มริมฝีปากของเขาและเปล่งเสียง “ลืมไปเถอะ ไปดีกว่า ไม่ได้บอกว่าอยากชวนฉันไปดินเนอร์เหรอ?”

หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นพบกับรอยยิ้มตามปกติแล้วตามด้วยรอยยิ้ม “ไป”

ทั้งสองอยู่เคียงข้างกันในขณะที่ตู้เยี่ยยืนอยู่ที่นั่นอีกด้านหนึ่งของประตู

ตามความเป็นจริงเรื่องนี้ควรได้รับการรายงานไปยังคุณอวี้อี่มั่วตามความเป็นจริง

ภายในห้องทำงานของประธานอวี้

“ซ่งเย้อัน?”

อวี้อี่มั่วนั่งอยู่ที่โต๊ะคิ้วขมวดแน่นและความไม่พอใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“ใช่ พวกเขาไปทานอาหารเย็นด้วยกัน แล้วซ่งเย้อันก็ส่งเลขาหร่วนกลับไปที่อพาร์ทเมนท์”

มือของอวี้อี่มั่วที่วางอยู่บนโต๊ะกำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว อารมณ์ที่อธิบายไม่ได้ติดอยู่ในใจของเขา

คาดไม่ถึงว่าหร่วนซือซือยังมีร่างกายที่แข็งแรง เมื่อไปโรงพยาบาล เธอยังสามารถพบกับผู้ชายที่ตามหาเธอได้

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของอวี้อี่มั่วไม่สู้ดี ตู้เยี่ยจึงรายงานต่อไป “นอกจากนี้ เลขาหร่วนยังขอลางานตลอดทั้งบ่าย”

อวี้อี่มั่วทิ้งประโยคที่เย็นชาไว้ว่า “ตามเธอไป”

เขาได้รับบาดเจ็บเนื่องจากการทำงานดังนั้นเขาจึงควรพักผ่อนตลอดบ่าย แต่เขารู้สึกเบื่อที่คิดว่าเธอจะออกไปทานข้าวเย็นกับผู้ชายคนอื่น

เขาพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ “รายงานกำหนดการเดินทางสำหรับช่วงบ่ายและเย็น”

“โอเค เราจะรับแขกต่างชาติตอนบ่ายและตอนเย็นจะมีงานเลี้ยง”

เมื่อฟังรายงานของตู้เยี่ย อวี้อี่มั่วก็เหม่อลอยและย้อนกลับไปในความคิดของเขาคือการเห็นหร่วนซือซือที่ศรีษะเต็มไปด้วยเลือด ในที่สุดเขาก็ยกมือขึ้นอย่างหงุดหงิดและคลายเน็คไท “โอเค ออกไปเถอะ”

ตู้เยี่ยออกจากห้อง หลังจากประตูปิดทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบ

เขาเอนหลังตั้งสติพร้อมหลับตาและปล่อยความคิดของเขา

ดูเหมือนว่าเมื่อไม่นานมานี้เขามีความกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งต่างๆเกี่ยวกับหร่วนซือซือ

เขาขมวดคิ้วซึ่งไม่ใช่สัญญาณที่ดี

เวลาสามทุ่ม เมื่อถึงเวลาเลิกงานอวี้อี่มั่วก็ออกมาจากห้องทำงาน ลมหนาวพัดมาและไม่อยากกลับไปที่คฤหาสน์เลย

ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ ฉันอึดอัด

หลังจากหยุดชั่วขณะ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาซูอวี้เฉิง “อยู่ไหน?”

สภาพแวดล้อมอีกด้านหนึ่งมีเสียงดังพร้อมกับเสียงหัวเราะของชายและหญิงโดยไม่ต้องบอก เขาก็เดาได้แล้วว่าต้องอยู่ที่ไหน

“การแต่งงานหยกทอง คุณอยากมาไหม? มีคนที่ฉันรู้จักและบรรยากาศก็เฮฮามาก!”

อวี้อี่มั่วเพียงแค่หงุดหงิดพยายามไม่คิดมาก

หลังจากวางสายแล้วเขาก็ขึ้นรถและบอกตู้เยี่ยว่า “ไปหาซูอวี้เฉิง”

ตู้เยี่ยสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูด เพราะรู้ว่าประธานของเขาเกลียดสถานที่แบบนี้มากที่สุด ครั้งก่อนที่ฉันไปที่นั่น ก่อนหน้านี้ไม่ใช่เพราะฉันอยากไป แต่ครั้งนี้เขาเป็นคนริเริ่มที่จะไป

ตู้เยี่ยไม่กล้าถามอะไรมากสตาร์ทรถแล้วเหยียบคันเร่งเพื่อไปยังย่านสถานบันเทิงยามค่ำคืนที่สวยที่สุดในเมืองเจียงโจว

รถจอดที่ประตูรั้วไม่นานพนักงานที่จอดรถก็มา เปิดประตูหยิบกุญแจรถและมีบริกรมานำทางไปในทันที

อวี้อี่มั่วและตู้เยี่ยเดินตามพนักงานไปที่ประตูทีละคน ใครจะรู้ว่าพวกเขายังไม่เข้ามา ทันใดนั้นก็มีเสียงจากด้านหลังพวกเขา

“ซูอวี้เฉิงพักเถอะ”

เสียงผู้ชายที่ชัดเจนเและน้ำเสียงที่หนักแน่น

อวี้อี่มั่วหยุดชะงักเล็กน้อยและเมื่อเขามองย้อนกลับไปเขาก็เห็นชายในชุดสูทสีเทายืนอยู่ไม่ไกลจากเขา

หลังจากผ่านไปครึ่งวินาทีดวงตาของเขาก็จมลงไปสองสามนาที

มันกลายเป็นเขา

อวี้อี่มั่วหันกลับมาและจ้องไปที่ซ่งเย้อันอย่างไม่เกรงกลัวด้วยความแข็งแกร่งทั่วร่างของเขา “มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”

เขาไม่ได้ร่วมมือกับอันเย่เทคโนโลยีของซ่งเย้อันและพวกเขาอาจถูกมองว่าเป็นคู่แข่งกันได้ ตอนนี้ ซ่งเย้อันได้เริ่มที่จะมาหาเขาซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด

ซ่งเย้อันก้าวไปข้างหน้าด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรและจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชาด้วยความสงสัย

ซ่งเย้อันพูดทีละคำ “คุณอวี้ ฉันมีเรื่องส่วนตัวอยากคุยกับคุณ”

เรื่องส่วนตัว?

อวี้อี่มั่วเม้มริมฝีปากของเขาอย่างเงียบๆ คิ้วและดวงตาของเขาถูกย้อมไปด้วยความเย็นชา “มีอะไรเป็นส่วนตัว?”

ซ่งเย้อันไม่กลัวและขยับริมฝีปาก“ มันเกี่ยวกับหร่วนซือซือ”

อวี้อี่มั่วไม่พูด รอให้เขาพูดต่อ

“ฉันรู้ว่าคุณอวี้และซือซือมีอดีตและลืมอดีตไปแล้วฉันแค่อยากเตือนคุณอวี้ว่า ซือซือเป็นคนที่รักอิสระ ในฐานะเพื่อนของเธอ ฉันไม่อยากเห็นเธอมาเกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะทำถูกหรือผิด ฉันไม่อยากเห็นเธอเจ็บปวดเพราะมัน”

อวี้อี่มั่วถามอย่างเย็นชา “คุณหมายความว่ายังไง?”

ซ่งเย้อันพูดอย่างไม่เร่งรีบ “คุณอวี้ฉลาดมาก น่าจะเข้าใจอยู่แล้ว”

อวี้อี่มั่วมองไปที่ชายตรงหน้าเขาไม่ได้พูดหรือแม้แต่เคลื่อนไหว อย่างไรก็ตามความหนาวเย็นก็พุ่งออกมาจากร่างกายของเขาชั่วขณะซึ่งทำให้ผู้คนตัวสั่น

เขาไม่รู้ว่าซ่งเย้อันหมายถึงอะไร? เขาแค่เตือนให้เขาแก้ไขตัวตนของเขาและอย่าเข้าไปเกี่ยวข้องกับหร่วนซือซือมากนัก คำเตือนเช่นนี้ก็เหมือนกับการพูดจากมุมมองของแฟนหร่วนซือซือ

นี่คือการยั่วยุ เป็นการยั่วยุที่ดี

อวี้อี่มั่วก้าวไปข้างหน้า เข้าหาเขาและกระตุกริมฝีปาก “ฉันสงสัยว่า ซ่งเย้อันจะเตือนฉันได้อย่างไร?”

ซ่งเย้อันขมวดคิ้วและเงียบ

อวี้อี่มั่วขยับริมฝีปากและน้ำเสียงที่เย็นดังขึ้น “เป็นเพื่อนกับหร่วนซือซือหรือเปล่า อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ของฉันกับหร่วนซือซือดูเหมือนจะใกล้ชิดกว่าคำว่าของเพื่อนมาก”

สีหน้าของซ่งเย้อันเปลี่ยนไป เขาขมวดคิ้ว “คุณสนิทกันมากขึ้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันไม่เห็นคุณปกป้องเธอตอนที่เธอบาดเจ็บ!”

วันนี้หลังจากที่เขาส่งหร่วนซือซือกลับไป เขาก็ส่งคนไปตรวจสอบสาเหตุของการบาดเจ็บของเธอทันที หลังจากพบสาเหตุ ไฟในใจของเขาก็ไม่สามารถกลั้นได้ เขาจึงตรวจสอบที่อยู่ของอวี้อี่มั่วและพบที่อยู่ของเขา

ซ่งเย้อันโกรธมากขึ้นเรื่อยๆและหมดเหตุผลด้วยความโกรธ พูดตรงๆว่า “เธอเป็นแค่อดีตภรรยาที่คุณทิ้งไป ไม่มีทางเปรียบเทียบกับสามีในอนาคตของได้ใช่ไหมคุณอวี้อี่มั่ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ดวงตาที่เย็นชาของอวี้อี่มั่วก็ปรากฏขึ้น ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือออกไปและคว้าขอบเสื้อของซ่งเย้อันไว้ด้วยความโกรธ “คุณกำลังพูดถึงอะไร?!