ดั่งรักบันดาล 260

เย่หว่านเอ๋อขมวดคิ้วด้วยความเศร้าโศกเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอและพูดอย่างลังเล “ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อกับพี่ชายกินข้าวหรือยัง?”

อวี้อี่มั่วได้ยินเสียงอย่างเงียบๆ จ้องมองไปที่มันและเดาบางอย่างในใจได้ทันที

เมื่อวานนี้กิจการของตระกูลเย่เต็มไปด้วยความวุ่นวายและเขารู้ดีว่าเย่หว่านเอ๋อเข้ามาในเวลานี้ต้องการอะไร

เขาเอนหลังถามด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “คุณลุง เกิดอะไรขึ้น?”

เย่หว่านเอ๋อแสร้งทำเป็นเศร้า “พ่อของฉันน่าเป็นห่วงมาก ทีมประชาสัมพันธ์ในบริษัทดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย หุ้นลดลงมากในเช้าวันนี้และแม่ของฉันก็เอาแต่ร้องไห้ที่บ้าน

เมื่อได้ยินเช่นนี้อวี้อี่มั่วจึงพูดเบาๆว่า “หว่านเอ๋อ อย่าคิดมากสิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ”

“อย่างไรก็ตามฉันก็เป็นสมาชิกของตระกูลเย่เช่นกัน ดังนั้นฉันจะไม่กังวลได้อย่างไร?” เย่หว่านเอ๋อมีน้ำตาในดวงตาทั้งสองข้างและทันใดนั้นก็ยื่นมือออกไปเพื่อจับมือเขา “พี่มั่ว คุณสามารถช่วย ครอบครัวฉันได้ ไปหาคุณลุงเถอะ”

สีหน้าของอวี้อี่มั่วเริ่มมืดมนเมื่อเขาได้ยินคำพูดนั้น สองวินาทีต่อมา เขาเอามือออกจากเย่หว่านเอ๋อและถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “คุณลุงให้มาใช่ไหม?”

เย่หว่านเอ๋อตื่นตระหนกและปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว “ไม่ ฉันมาเอง พี่มั่ว”

อวี้อี่มั่วกล่าวอย่างนิ่งเฉย “หว่านเอ๋อ เรื่องอื่นๆอาจช่วยได้ แต่ฉันช่วยตระกูลเย่ในเรื่องนี้ไม่ได้”

ตระกูลเย่ใช้ประโยชน์จากกฎหมายแรงงานเพื่อกลั่นแกล้งและบีบคนงานที่อยู่ด้านล่างนี่ เป็นเรื่องที่ผิด แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะต่อสู้และทุบตีแรงงานข้ามชาติ หลายคนถูกส่งไปที่โรงพยาบาลสิ่งนี้ผิดยิ่งกว่า ใครก็ตามที่ออกมาพูดแทนตระกูลเย่ตอนนี้ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามความยุติธรรม

ทุกคนไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ไม่มีใครที่จะลุกขึ้นยืนที่แผงขายของนี้และผลักดันตัวเองไปสู่จุดสูงสุด

อวี้กรุ๊ปก็เช่นกัน

“พี่มั่ว” เย่หว่านเอ๋อน้ำตาคลอ ดูน่าสงสาร เธอพูดเบาๆดึงมุมเสื้อผ้าของอวี้อี่มั่ว “พี่มั่วคนเดียวที่สามารถช่วยตระกูลเย่ตอนนี้ ไม่อย่างนั้นฉันไม่รู้จะทำยังไงให้ดีขึ้น”

“เย่หว่านเอ๋อ” อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วใบหน้าของเขาก็จริงจัง “ครั้งนี้คุณคิดว่าตระกูลเย่ทำถูกต้องหรือไม่?”

เย่หว่านเอ๋อพูดไม่ออก

ดวงตาของอวี้อี่มั่วขยับและมีความเย็นชาเล็กน้อยระหว่างคิ้วของเขา “ถ้าคุณทำผิดพลาด คุณจะถูกลงโทษ นี่เป็นสิ่งที่ต้องยอมรับ ฉันสามารถช่วยในเรื่องอื่นๆได้ แต่ฉันจะไม่ช่วยคนที่ทำผิดที่ปกปิด “อาชญากรรมของตัวเอง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เย่หว่านเอ๋อก็หลั่งน้ำตาออกมาและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “พี่มั่ว ฉันบริสุทธิ์สำหรับคุณหรือเปล่า?”

สำหรับอวี้กรุ๊ปมันเป็นเรื่องง่ายที่จะถ่ายภาพประชาสัมพันธ์และระงับความคิดเห็นของสาธารณชน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าอวี้อี่มั่วจะไม่เต็มใจที่จะทำสิ่งนี้เพื่อเธอ!

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่น ดวงตาของเธอลึก “หว่านเอ๋อ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับความรู้สึกในใจฉันเข้าใจไหม”

เย่หว่านเอ๋อรู้สึกสำลักและเบื่อเมื่อเธอได้ยินคำพูดเดิมที่เธอคิดว่าไม่ว่าเธอจะถามอะไรอวี้อี่มั่วจะตอบสนองเธอโดยไม่มีเงื่อนไข แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

นอกจากนี้เธอยังรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าอวี้อี่มั่วปฏิบัติกับเธอแตกต่างจากเมื่อก่อน ตอนที่เธอป่วยและเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลก่อนหน้านี้เขาดูแลเธอมากกว่าที่เคยทำในตอนนี้

เธอเจ็บปวดและหายใจไม่ออก “พี่มั่ว ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันไม่สำคัญในใจคุณแล้ว”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงและใบหน้าของเขาก็หนักอึ้งเล็กน้อย “หว่านเอ๋อ คุณยังไม่เข้าใจที่ฉันหมายถึง?”

ขณะที่เขาพูดเขายื่นมือออกไปเพื่อดึงมือของเย่หว่านเอ๋อ แต่ใครจะรู้ว่าเย่หว่านเอ๋อสะบัดมือออกไปและยืนขึ้นด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย “พี่มั่ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันเข้าใจทุกอย่าง”

ด้วยดวงตาสีแดง เธอทิ้งคำพูดเหล่านี้คว้ากระเป๋าถือที่อยู่ข้างๆเธอและวิ่งออกจากบริษัทด้วยความเสียใจ

ประตูห้องกระแทกอย่างรุนแรงและอวี้อี่มั่วขมวดคิ้วกดขมับด้วยความปวดหัว

ทันทีที่หร่วนซือซือกลับมาที่บริษัท เธอได้รับคำสั่งจากคุณหลานให้ไปที่ห้องทำงานของประธานอวี้ เพื่อหาผู้ช่วยในการดึงเอกสาร เธอกำลังเดินไปเมื่อจู่ๆก็เห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้าไม่ไกล

เย่หว่านเอ๋อสวมกระโปรงสีเหลือง ผมยาวเป็นลอนและลักษณะที่ละเอียดอ่อนสะดุดตาจริงๆ

เธอมองดูเขาเดินขึ้นลิฟต์อย่างรีบร้อนดวงตาของเธอแดงระเรื่อและผิวพรรณของเธอก็ไม่สวย

หร่วนซือซือตกใจ ทำไมเย่หว่านเอ๋อถึงร้องไห้ออกไป?

อาจเป็นการทะเลาะกับอวี้อี่มั่วหรือไม่?

หร่วนซือซืออดไม่ได้ที่จะเดา สองวินาทีต่อมาเธอตอบโต้และสาปแช่งตัวเองอย่างลับๆเพื่อทำให้ตัวเองเงียบขรึม

ทำไมคิดมากเรื่องระหว่างอวี้อี่มั่วและเย่หว่านเอ๋อ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอเลย

หลังจากคิดเช่นนี้แล้ว เธอก็รู้สึกผ่อนคลายในใจขึ้นมาก เมื่อเธอเดินไปที่ห้องทำงานของประธานอวี้ เธอทักทายผู้ช่วยที่ได้รับการแต่งตั้งและรออยู่ด้านนอกเพื่อเรียกเอกสาร

ทันใดนั้นประตูห้องประชุมที่อยู่ไม่ไกลก็ถูกผลักให้เปิดออกจากนั้นร่างที่สูงใหญ่ก็ก้าวออกมา

หร่วนซือซือมองขึ้นไปโดยไม่รู้ตัวราวกับว่ามีปฏิกิริยาบางอย่างและบังเอิญได้พบกับดวงตาสีแทนคู่นั้น

มันคืออวี้อี่มั่ว!

การแสดงออกบนใบหน้าของหร่วนซือซือนั้นแข็งกระด้างและจิตใจของเขาก็ร้อนรุ่มและภาพที่ร้อนแรงหลายภาพก็ฉายเข้ามาในความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว

เธอกังวลที่จะหลีกเลี่ยงเขาแต่เธอไม่คาดคิดว่าจะกลับมาที่บริษัทเพื่อหาผู้ช่วยเพื่อรับไฟล์และได้พบเขา!

หร่วนซือซือรู้สึกได้ถึงเลือดทั่วร่างกายของเธอที่เดือดพล่านเมื่อเธอคิดว่าเธออยู่บนเตียงในอพาร์ทเมนท์เล็กๆของเธอครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นอวี้อี่มั่วเธอก็อยากจะหายตัวไปทันที

อวี้อี่มั่วดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจที่จะจากไปเขายืนนิ่งและจ้องไปที่เธออย่างตรงไปตรงมา

หร่วนซือซือกัดฟันของเขาและไม่รออีกต่อไปหันกลับมาและเดินไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นหลบอตาของเขา อวี้อี่มั่วโม่ก็ขมวดคิ้วแน่นและเรียกด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หร่วนซือซือ”

หร่วนซือซือดูเหมือนจะไม่ได้ยินเร่งฝีเท้าของเธอไถลออกไปอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เธอเห็นเขาเธอจะนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นและเธอก็รู้สึกละอายใจในตัวเองเธอจะกล้าเผชิญหน้ากับเขาได้อย่างไร?

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นหนีออกไปจากสายตาของเขาเหมือนสัตว์ตัวเล็ก อวี้อี่มั่วก็ลุกเป็นไฟอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นผู้ช่วยข้างๆเขาก็เดินมาพร้อมกับเอกสารในมือและเขาไม่ได้มองไปที่ผู้คน

อวี้อี่มั่วมองไปที่เธอและถามว่า “มีอะไรเหรอ?”

ผู้ช่วยถามด้วยความประหลาดใจ “หญิงสาวจากแผนกธุรการเพิ่งมารับเอกสาร เหตุใดเธอจึงหายไปเมื่อออกมา”

อวี้อี่มั่วมองไปที่แฟ้มในมือของเธอและพูดอย่างเย็นชาว่า “ส่งให้ฉัน”

ผู้ช่วยไม่รู้ จึงยื่นเอกสารให้

อวี้อี่มั่วเหลือบมองลงมาและพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าเธอมารับเอกสารอีกครั้ง ให้เธอมาหาฉันโดยตรง”

ผู้ช่วยไม่เข้าใจสถานการณ์และในที่สุดก็ตอบ

อวี้อี่มั่วหยิบแฟ้มเอกสารและเดินไปที่ห้องทำงานด้วยความไม่เป็นมิตรระหว่างคิ้วของเขาเขาเดินไปที่โต๊ะและโยนแฟ้มลงบนโต๊ะโ

เขาไม่เชื่อว่าหร่วนซือซือสามารถหนีจากจากเขาได้ตลอด!

กลับไปที่แผนกบริหาร หร่วนซือซือไม่ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้และตอนนี้ทุกคนยังคงจมอยู่กับความตึงเครียดและประตูห้องถูกเคาะ “ซือซือ คุณหลานกำลังตามหาคุณ”

เมื่อได้ยินคำว่า “คุณหลาน” หัวใจของหร่วนซือซือก็ส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง

เธอเพิ่งมาถึงบริษัทในวันนี้ งานแรกที่คุณหลานมอบหมายคือไปหาประธานอวี้เพื่อขอเอกสาร จากนั้นกลับมาประชุมเล็กๆ กับเธอเพื่อทำความคุ้นเคยกับงานในสัปดาห์นี้เพื่อมอบหมายงานต่อไป

เธอไปที่ห้องทำงานของประธานอวี้ แต่เธอไม่ได้รับเอกสารกลับมา!