ดั่งรักบันดาล 228

หร่วนซือซือวิ่งไปที่วอร์ดของตู้เยี่ยเพื่อดูและเห็นว่าไม่มีอะไรร้ายแรงเกี่ยวกับเขา จากนั้นเขาก็ออกจากวอร์ด เมื่อเขาลังเลว่าจะกลับไปด้วยตัวเองหรือไม่ ซูอวี้เฉิงก็เปิดประตูและเดินออกไป

เขายิ้มให้เธอและเขย่ากุญแจรถในมือ “ไปกันเถอะฉันจะพาคุณกลับ”

หร่วนซือซือพยักหน้าให้เขาอย่างสุภาพ “ถ้าอย่างนั้น ฉันต้องรบกวนคุณด้วย”

หลังจากออกจากโรงพยาบาลและขึ้นรถ หร่วนซือซือก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นเธอกับ ซูอวี้เฉิงก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกัน

แต่ซูอวี้เฉิงเป็นคนที่ทนต่อความเหงาไม่ได้ หลังจากรอมานานโดยไม่ได้เห็นหร่วนซือซือพูดเขาก็อดไม่ได้

เขาคิดริเริ่มที่จะมองหาหัวข้อต่างๆหร่วนซือซือ ตกอยู่ในสภาพที่ขาดความสนใจ เขาตอบกลับอย่างไม่เป็นทางการโดยไม่ต้องการที่จะพูดต่อ

เมื่อเธอนึกถึง อวี้อี่มั่วที่ยังคงนอนอยู่ในโรงพยาบาล เธอก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนทนา

ซูอวี้เฉิงเห็นว่าเธอไม่สนใจและเพียงแค่ปิดปากของเธอและหยุดพูด

ในไม่ช้า เมื่อรถจอดที่ประตูหมู่บ้านของหร่วนซือซือ พูดเบา ๆ ว่า “ส่งฉันตรงนี้แหละ แค่นี่ก็รบกวนจะแย่แล้ว”

“มันไม่ได้ลำบาก” ซูอวี้เฉิงโค้งริมฝีปากของเธอมองไปที่เธอ ทันใดนั้นก็พูดว่า “ถ้าคุณกังวลเกี่ยวกับคุณอวี้จริงๆ คุณสามารถไปโรงพยาบาลเพื่อพบเขาในวันอื่นได้”

ในขณะที่เขาพูดเขาขยับเข้าไปใกล้เธอกระพริบตาและพูดว่า “จะบอกความลับแก่คุณอย่างหนึ่ง คุณอวี้ชอบดื่มซุปเต้าหู้ปลาครอเซียนตอนที่เขาป่วย”

หร่วนซือซือสะดุ้งสองวินาทีต่อมา เขาหัวเราะเบา ๆ และยิ้ม ก้าวออกจากรถและปิดประตู

เมื่อก้าวเข้ามาในหมู่บ้าน หร่วนซือซืออยู่ในความงุนงงและคำพูดของซูอวี้เฉิงที่พูดตอนนี้ ก็แวบเข้ามาในความคิดของเขาหลายครั้ง

เนื่องจาก อวี้อี่มั่วชอบดื่มซุปเต้าหู้ปลาครอเซียน เธอควรเรียนรู้วิธีการตุ๋นหรือไม่?

ความคิดนี้เพิ่งฉายในใจของเธอ ในวินาทีถัดมาเธอก็ปัดเป่าความคิดนั้นออกไปทันที

อวี้อี่มั่วชอบอะไรและเกี่ยวข้องกับเธออย่างไร?

นอกจากนี้อุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากเธอ เธอทำงานได้ไม่ดี ทำไมต้องกังวลมากขนาดนี้?

เธอสงบคำสองสามคำในใจอย่างลับๆ จากนั้นเธอก็นึกขึ้นได้และเดินไปที่อาคารอพาร์ทเมนท์อย่างรวดเร็ว

แต่เมื่อเธอเดินผ่านซุปเปอร์มาร์เก็ตในชุมชน ฝีเท้าของเธอก็ช้าลงมากโดยไม่รู้ตัว

ดูเหมือนว่าจะมีคนร้ายสองคน ในใจพวกเขาต่อสู้กันอย่างลับๆตลอดเวลา หร่วนซือซือกัดฟันและเดินอย่างรวดเร็วเข้าไปในทางเดินของอาคารอพาร์ทเมนท์โดยก้มหน้าลง

ภายในสองก้าวของการเดินเข้าไป เธอรู้สึกเหมือนว่า อวี้อี่มั่วที่เลือดออกในรถ หัวใจของเธอบีบรัดโดยไม่รู้ตัว เธอหันไปรอบ ๆ โดยไม่สมัครใจและไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อปลาครอเซียน และเต้าหู้

เธอไม่ได้กินเอง ดังนั้นเธอจึงปรุงซุปด้วยตัวเอง!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เธอก็รู้สึกถึงความสมดุลในใจ

กลับไปที่อพาร์ทเมนท์เล็ก ๆ หร่วนซือซือเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ผ้ากันเปื้อนและเริ่มทำอาหาร เธอเดินไปที่อ่างล้างจานและมองไปที่ปลาที่ไม่ได้ลดขนาดทันใดนั้นเธอก็ปวดหัว

เธอซื้อมันตอนที่จิตใจของเธอร้อนรน เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะมีการติดตามเพื่อจัดการกับปัญหาตอนนี้เมื่อมองไปที่ปลาตัวนี้ เธอหมดหนทางและสงสัยว่าจะต้องทำอย่างไรกับมัน

หลังจากหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เพื่อสแกนวิดีโอสอนเป็นเวลานาน เธอก็สวมถุงมือหยิบมีดขึ้นมาและเริ่มจัดการหลังจากเรียนรู้เทคนิควิดีโอแล้ว

เนื้อปลาเหนียวและลื่น หร่วนซือซือใช้เวลานานในการทำความสะอาดปลา

ทำตามขั้นตอนในวิดีโอ เพื่อเตรียมส่วนผสมทั้งหมด ก่อนที่เธอจะเริ่มจุดไฟ ทันใดนั้นออดก็ดังขึ้นที่ประตู

หร่วนซือซือขยับตัวสักพักถอดถุงมือแล้ววิ่งไปที่ประตู ทันทีที่เปิดประตูเขาเห็นซ่งอวิ้นอันยืนถือกระเป๋าหลายใบอยู่ข้างนอก

“ซือซือ ฉันรู้ว่าคุณอยู่ที่บ้าน ดูสิฉันเอาของอะไรมา!

ซ่งอวิ้นอันถือไก่ทอดบาร์บีคิวในมืออย่างตื่นเต้น “รีบ ๆ กินในขณะที่มันร้อน … ”

หร่วนซือซือปิดประตู เมื่อนึกถึงครึ่งหนึ่งของสิ่งต่างๆในครัวของเธอ จู่ๆก็รู้สึกอยากร้องไห้

เธอหันกลับมาหยิบกระเป๋าในมือแล้วถามว่า “อันอัน ทำไมคุณมาที่นี่กะทันหัน?”

“ก็คิดถึงเธอ ทำไมละไม่ต้อนรับฉันหรอ” ซ่งอวิ้นอันเม้มปากของเธอด้วยสีหน้า “ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น ก็เธิเป็นพี่สะใภ้ของฉัน และเป็นแฟนของพี่ฉันไม่ใช่เหรอ?”

หร่วนซือซือทำให้หัวใจของเธออบอุ่นและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น”

ความรู้สึกระหว่างเธอและครอบครัวของซ่งอวิ้นอันจะได้รับผลกระทบอย่างไรจากเหตุการณ์เล็กน้อยนี้?

“ถูกตัอง!”

ซ่งอวิ้นอันพูดและเดินไปที่ห้องครัว “ฉันจะไปเอาเครื่องดื่ม”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หร่วนซือซือก็ยกหัวใจของเขาทันทีและรีบตามไป

เมื่อ ซ่งอวิ้นอันเห็นฉากในครัว ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจหันหน้าไปทางเธอด้วยความประหลาดใจและถามเธอว่า “เธอจะซุปปลาหรอ?”

หร่วนซือซือจับหัวของเธอแล้วพยักหน้า

ซ่งอวิ้นอันตระหนักดีว่า “ทำให้ใคร?”

แน่นอนว่ามันไม่ดีที่เพื่อนจะรู้มากเกินไป พวกเขาไม่สามารถซ่อนอะไรได้เลย

ซ่งอวิ้นอันรู้ดีเช่นกันว่าหร่วนซือซือไม่ใช่สาวรักสุขภาพที่ทำซุปให้ตัวเองในวันธรรมดา เธอกังวลว่าเขาต้องทำให้คนอื่น!

ซ่งอวิ้นอันกระพริบตา ซุบซิบแล้วยื่นมือไปวนที่คอของเธอ แล้วถามด้วยรอยยิ้ม “ใครกันที่ทำให้ซือซือของฉัน ยอมล้างมือและทำซุปให้เขา”

หร่วนซือซือกัดริมฝีปากของเธอและไม่สามารถพูดได้

เธอเพิ่งปฏิเสธพี่ชายของอันอันเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา วันนี้เธอจะบอกว่าทำซุปให้อวี้อี่มั่วต่อหน้าเขา นี่มันจะเหมาะสมจริงๆเหรอ?

เมื่อเห็น หร่วนซือซือ ไม่ได้พูด ซ่งอวิ้นอันมองไปที่ส่วนผสมและเดาว่า “มันคือซุปเต้าหู้ปลาครอเซียน ซุปนี้มีฤทธิ์วิเศษในการกระตุ้นน้ำนม ญาติของคุณคนหนึ่งถูกคุมขังหรือไม่?”

เมื่อได้ยินคำว่า “ยากระตุ้นน้ำนมแม่” หร่วนซือซือกำลังจะกระอักเลือดออกมาและเธอก็รีบพูดว่า “ไม่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ …”

เธอพูดไม่จบ เธอพูดแค่นั้นเธอก็รู้แล้วว่าเธอกำลังตกอยู่ในกับดัก!

ซ่งอวิ้นอันกระพริบตาสีดำสว่างของเธอ พูดว่า “เร็ว ๆ นี้ใครเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์?”

หร่วนซือซือรู้อยู่ในใจว่าเธอไม่สามารถซ่อนจากสิ่งนี้ได้

ทันใดนั้นก็มีแวบหนึ่งในใจของเธอ เธอนึกถึงบางอย่างและกระซิบอย่างลังเลเล็กน้อยว่า “วันนี้ อวี้อี่มั่วประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตู้เยี่ยก็อยู่ในรถด้วยตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในโรงพยาบาล”

เมื่อได้ยิน ตู้เยี่ย การแสดงออกของซ่งอวิ้นอันก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน สองวินาทีต่อมาเธอสูดลมหายใจเย็น ๆ และถามเบา ๆ “เธอบอกว่า … ตู้เยี่ยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์?”

แน่นอนว่าเมื่อพูดถึง ตู้เยี่ย การโฟกัสของซ่งอวิ้นอันก็เปลี่ยนไปที่เขาทันที

หร่วนซือซือ พยักหน้า “อืม เธออยากเยี่ยมเขาไหม?”

หลังจากลังเลอยู่ครึ่งวินาที ซ่งอวิ้นอันก็พูดขึ้นโดยไม่รู้ตัวว่า “ฉันไม่ต้องการ”

หลังจากพูดเสร็จเธอก็หันกลับมาและเดินตรงออกจากห้องครัว

หร่วนซือซือตามมาดูเธอ ดูเศร้าเล็กน้อย แล้วรีบยื่นมือไปจับแขนเธอแล้วพูดว่า “อันอัน ถ้าเธอชอบเขาจริงๆก็อย่ารีรอ แม้ว่าเธอจะไม่ชอบเขาก็ตาม แต่ความเป็นเพื่อนครั้งนี้ คุณควรไปดูเขาด้วย”

ซ่งอวิ้นอันลังเลเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เธอหันไปเล็กน้อยและมองไปที่หร่วนซือซือ “ซือซือ ฉันไม่รู้ว่าฉันมีความรู้สึกแบบไหนกับเขา …”

หร่วนซือซือพูดเบา ๆ ว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ทำตามหัวใจของเธอ ถ้าเธอต้องการไปก็ไปดู”

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง ซ่งอวิ้นอันหายใจเข้าลึก ๆ เดินเข้าไปในครัวแล้วหยิบเบียร์เย็น ๆ ออกมาจากตู้เย็น

เงยหน้าขึ้นเพื่อดื่ม เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่หร่วนซือซือ และพูดทีละคำว่า “ซือซือ ฉันยังอยากเจอเขาอยู่”

มีเสียงแผ่วเบาในใจราวกับว่าเธอกำลังบอกว่า ถ้าเธอไม่ไปวันนี้ เธอจะต้องเสียใจในอนาคตแน่นอน