ดั่งรักบันดาล 213

เช้าวันรุ่งขึ้น หร่วนซือซือตื่นแต่เช้า ใส่กระโปรงเสื้อเชิ้ตสีเหลืองตัวบาง รองเท้าสีขาวสบาย ๆ เก็บกระเป๋าแล้วออกไป

เธอจงใจออกจากบ้านเร็วกว่าครึ่งชั่วโมง เพื่อเดินอ้อมไปซื้อขนมสไตล์ปักกิ่งที่คุณย่าชอบกิน จากนั้นนั่งรถไฟใต้ดินตรงไปยังสวนนิเวศวิทยา

ไม่นานหลังจากมาถึงประตูอุทยานนิเวศน์ รถสีดำก็ขับมาจอดที่หน้าหร่วนซือซือ

ประตูรถเปิดออก คุณย่าโผล่หัวออกมาอย่างตื่นเต้นและโบกมือให้หร่วนซือซือ “ซือซือ!”

หร่วนซือซือตอบด้วยรอยยิ้มหวานรีบทักทายเธอช่วยเธอออกจากรถ

“ช่วงเวลานี้ทำให้ฉันรู้สึกแย่ เมื่อฉันเห็นเธอฉันรู้สึกดีขึ้นมาก!”

คุณย่าลงจากรถ จับมือของหร่วนซือซือแล้วพูดไม่หยุด อีกด้านหนึ่งของประตูรถก็เปิดออกชายร่างสูงที่สวมบอดี้การ์ดเดินเข้ามากราบและกล่าวกับหญิงชราด้วยความเคารพว่า “คุณย่า คุณ ต้องนั่งรถเข็นไหม?”

ใบหน้าของคุณย่าจมลงเมื่อเธอได้ยินและเธอก็โบกมือให้เขา “ในที่สุดฉันก็ออกไปเดินเล่นได้ ฉันมีซือซือแล้ว ก็ไม่ต้องการแล้ว”

บอดี้การ์ดขมวดคิ้วและพูดอย่างเขินอาย “คุณอวี้ สั่งให้ฉันคุ้มครองความปลอดภัยของคุณโดยเฉพาะ”

คุณย่าโบกมืออย่างดื้อ ๆ “ไม่เป็นไร มีซือซืออยู่กับฉันทั้งคน ไม่ต้องทำตามเขาให้มันยาก เดี๋ยวฉันจะอารมณ์ไม่ดี”

บอดี้การ์ดไม่สามารถขยับเพื่อเกลี้ยกล่อมเขาได้เขาจึงต้องตอบสนองและหยุดตาม

หลังจากเดินออกไปไม่กี่ก้าว คุณย่าก็อดไม่ได้ที่จะตะคอกอย่างเย็นชา “นี่คือบอดี้การ์ดที่ฉันพบอย่างเงียบ ๆ เขาสูงเหมือนก้อนหินและมันน่าเบื่อมาก นี่คงไม่ได้ผลหรอกที่จะชนะ มันน่าเบื่อ”

เมื่อเห็นคุณย่าของเธอบ่นเหมือนเด็ก ๆ หร่วนซือซือก็อดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปากของเธอหัวเราะเบา ๆ และโน้มน้าวใจ “พวกเขาทำก็เพื่อประโยชน์ของคุณเช่นกัน วันนี้ฉันจะอยู่กับคุณและมีความสุขมาก ๆ”

หลังจากได้ยินคำพูด คุณย่าก็จับมือของหร่วนซือซือไว้แน่นแล้วตบหลังมือของเธอเบา ๆ และหัวเราะเบา ๆ ว่า “คุณยังห่วงใยและเข้าใจฉันอยู่!”

เมื่อเดินเข้าไปในสวนนิเวศวิทยา สิ่งที่คุณเห็นคือสนามหญ้าสีเขียวขนาดใหญ่ที่มีประติมากรรมและศาลาขนาดเล็กที่แตกต่างกัน

อากาศวันนี้ดีมากท้องฟ้าปลอดโปร่งเด็ก ๆ หลายคนกำลังเล่นว่าวบนสนามหญ้ามองจากระยะไกลเป็นที่น่าพอใจมาก

หร่วนซือซือและคุณย่าเดินคุยกันและบรรยากาศก็กลมกลืน

คุณย่ามองดูเด็ก ๆ เล่นเกมที่นั่น คิ้วของเธอเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว เธอชี้ให้หร่วนซือซือมองไปที่นั่น “ดูสิมีกลุ่มเด็ก ๆ หลายคน ฉันชอบมาก!”

“คนเราเมื่ออายุมากขึ้น แค่อยากเห็นสิ่งที่สดใสและเด็ก ๆ ถ้าคุณและอวี้อี่มั่วจะสามารถ …”

ขณะที่คุณย่ากำลังพูดอยู่ เธอไม่รู้ตัวว่ามีส่วนเกี่ยวข้องระหว่างหร่วนซือซือกับอวี้อี่มั่ว แต่เธอพูดไม่จบ รู้สึกว่าไม่เหมาะสม เธอจึงหยุดเสียงของเธอทันที

หร่วนซือซืออยู่เคียงข้าง เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้รอยยิ้มของเธอก็แข็งกระด้าง เธอรู้สึกเปรี้ยวในใจด้วยเหตุผลบางอย่าง

เมื่อพูดถึงเด็ก ๆ เธอและอวี้อี่มั่วเคยมีช่วงชีวิตสั้น ๆ …

เมื่อเห็นการแสดงออกของ หร่วนซือซือด้วยความเศร้าใจ คุณย่าของเธอก็รีบพูดว่า “ถ้าคุณไม่พูดอะไรไม่ต้องบอกฉัน ฉันเป็นคนผิดที่พูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้…”

หร่วนซือซือยิ้มเบา ๆ และพูดเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไร คุณย่า”

หลังจากได้ยินคำพูด คุณย่าก็ลูบมือของเธอ เดินไปข้างหน้าช้าๆพร้อมกับกระซิบว่า “ที่จริงฉันชอบคุณมาก อยากให้คืนดีกับอวี้อี่มั่ว แต่ย่าเคารพในการเลือกของคุณ แม้ว่าคุณจะไม่ทำก็ตามถ้าอวี้อี่มั่วฟื้นคืนชีพ ฉันจะยังคงเป็นย่าของคุณ”

ด้วยคำพูดไม่กี่คำ จากหญิงชรา จมูกของหร่วนซือซือก็ขยับเล็กน้อย

โดยไม่คาดคิดคุณย่ามักมองว่าเธอเป็นญาติ

เธอหายใจเข้าลึก ๆ ดึงรอยยิ้มออกมา โค้งงอริมฝีปากของเธอ “คุณย่า ฉันจะอยู่กับคุณตลอดไป อวี้อี่มั่วจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง เขามีคนที่เขาต้องการปกป้อง ฉันจะเคารพการเลือกของเขา”

ทันทีที่เธอพูดจบสีหน้าของคุณย่าก็เปลี่ยนไป เธอหยุดชั่วขณะราวกับพยายามหาความหมายของคำพูดของเธอ แล้วถามด้วยความเข้าใจย้อนหลังว่า “คุณหมายถึง … คนที่อวี้อี่มั่วชอบหรือเปล่า?”

หร่วนซือซือได้ยินคำถามของคุณย่าของเธอ และทันใดนั้นคุณย่าอาจจะไม่รู้เกี่ยวกับเย่หว่านเอ๋อ แต่เธอเผลอพูดไปเมื่อกี้!

“ฉัน……”

คุณยายยังคงถามต่อไปว่า “จริงเหรอ? คุณรู้จักใช่ไหม?”

หลังจากถูกถามหลายครั้ง หร่วนซือซือก็ลังเลไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เมื่อต้องเผชิญกับดวงตาของคุณย่า เธอพยักหน้าและพูดเบา ๆ ว่า “ใช่ เขามีคนที่เขาชอบ …”

เย่หว่านเอ๋อเป็นผู้หญิงคนแรกที่อวี้อี่มั่วพาเข้ามาในบริษัทอย่างเปิดเผย เขาก็เต็มใจที่จะจ่ายราคาแต่งงาน เพื่อหาแหล่งไตของเธอ จากสิ่งเหล่านี้เราจะเห็นได้ว่า เย่หว่านเอ๋อมีความสำคัญกับเขาแค่ไหน

แม้ว่าเธอจะยังรู้ว่า อวี้อี่มั่วมีดาราหญิงที่ชื่อซูหลิงอยู่ข้างๆเขา แต่ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเย่หว่านเอ๋อเป็นคนที่เขาห่วงใยมากที่สุด

คุณย่าดึงหร่วนซือซือและถามอย่างตื่นเต้น “หร่วนซือซือ บอกฉันสิว่าใครคือคนโปรดของอี่มั่ว”

ในตอนนี้แม้ว่า หร่วนซือซืออยากจะโกหก แต่เธอก็ไม่สามารถแต่งหน้าได้ หันหน้าไปทางสายตาของคุณย่า เธอหายใจเข้าลึก ๆ และพูดทุกคำว่า “เขาคือ เย่หว่านเอ๋อ…”

เมื่อเธอได้ยินคำสามคำ “เย่หว่านเอ๋อ” คุณย่าก็ตกใจและตกตะลึง หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีการแสดงออกในดวงตาของเขาก็ซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย

“มันกลายเป็นเธอ”

หร่วนซือซือตระหนักถึงสิ่งนี้เมื่อคุณย่าของเธอพูดแบบนี้

ดูเหมือนว่าคุณย่าจะรู้จักเย่หว่านเอ๋อ

ความอยากรู้อยากเห็นเดิม ๆ เกี่ยวกับเย่หว่านเอ๋อ ก็ลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย

คุณย่าพาหร่วนซือซือเดินไปข้างหน้าช้าๆ ดูเหมือนจะลังเลอะไรบางอย่าง เธอไม่ได้พูดนานในตอนท้าย เธอถอนหายใจและพูดว่า “ไม่น่าแปลกใจเลย”

ขณะที่เธอพูดเธอหันศีรษะเล็กน้อย เพื่อมองไปที่หร่วนซือซือที่อยู่ด้านข้างและพูดเบา ๆ ว่า “คุณไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างอี่มั่วกับเย่หว่านเอ๋อใช่มั้ย?”

หร่วนซือซือหยุดครึ่งวินาทีและส่ายหัว

“ก่อนหน้านี้ตระกูลเย่และตระกูลอวี้ของเรามีความสัมพันธ์ที่ดี เด็กทั้งสองก็ใกล้ชิดกันมากขึ้นด้วยต่อมา แม่ผู้ให้กำเนิดของอี่มั่วจากไป พ่อของเขาก็พาเหอชูผิงและอวี้กู้เป่ยเข้ามา อี่มั่วมักมีความแค้นเคือง เย่หว่านเอ๋อใช้เวลาที่เจ็บปวดกับเขาในตอนนั้น…”

ส่วนที่เหลือ แม้ว่าคุณย่าจะไม่ได้พูดอะไรก็ตาม หร่วนซือซือก็เดาได้

ไม่น่าแปลกใจที่ เย่หว่านเอ๋อให้ความสำคัญกับอวี้อี่มั่วมาก ปรากฎว่าพวกเขาไม่ได้เป็นเพียงคู่รักในวัยเด็กเท่านั้น แต่ยังมีประสบการณ์หลายอย่างด้วยกัน …

หัวใจของหร่วนซือซือจมลง รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หัวเราะกับตัวเองและพูดเบา ๆ ว่า “หวานใจในวัยเด็ก ผู้หญิงที่มีความสามารถและเข้ากันได้ดีจริงๆ”

คุณย่าได้ยินเสียงและพูดอย่างไม่ลังเลว่า “ฉันไม่ชอบเธอ”

หร่วนซือซือหันหน้าไปมองเขา ด้วยความประหลาดใจและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ทำไม?”

เย่หว่านเอ๋อดูสดใสและน่ารื่นรมย์ เธอเป็นคนที่ถูกใจผู้อาวุโสมาก

คุณย่าส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงเชิงบวก “ผู้หญิงคนนั้นจิตใจไม่เรียบง่าย ตระกูลเย่ทุกคนไม่ดีคนที่มีจิตใจลึกเกินไปก็ไม่สมควรเข้าสังคม”

หร่วนซือซือตกตะลึงและไม่ได้พูดเป็นเวลานาน

คุณย่าที่อยู่ข้างๆตบหลังมือของเธอ แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า “อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย ซือซือ ไปดูทะเลสาบกันดีกว่า…”

หร่วนซือซือกลับมามีสติอีกครั้ง เห็นทะเลสาบอยู่ไม่ไกล ยิ้มเล็กน้อยและช่วยพยุงคุณย่าเดินไปที่นั่น

หลังจากเดินไปรอบ ๆ ทะเลสาบเป็นเวลาครึ่งวงกลม คุณย่าของเธอเหงื่อออกเล็กน้อย หร่วนซือซือก็พาเธอไปที่ม้านั่งใต้ร่มไม้และช่วยให้เธอนั่งลง

“คุณย่านี่เป็นขนมอบที่ฉันซื้อมา ทั้งหมดเป็นน้ำตาลต่ำ กินได้ ฉันจะไปซื้อน้ำสองขวดก่อน รอที่นี่สักพักได้ไหม?

คุณย่าพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เช็ดเหงื่อและยิ้มให้เธอ “โอเค คุณไปเถอะ ฉันจะรอที่นี่”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หร่วนซือซือก็ยิ้มอย่างสบายใจและเดินไปยังสถานที่ขายน้ำ

เธอไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่ามีคนสองคนจ้องมองอยู่อย่างนิ่ง ๆ อยู่ด้านหลังหินที่อยู่ไม่ไกล