ดั่งรักบันดาล 201

เย่หว่านเอ๋อที่ตื่นตระหนกเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้คาดหวังว่าจะให้สิ่งต่างๆเป็นเช่นนี้ เธอเข้าไปจับตัวทันที “พี่มั่ว คุณโกรธหรือเปล่า?”

พี่ชายตัวแสบของเธอไม่สามารถทำอะไรได้

“เย่หว่านเอ๋อ ฉันไม่โกรธ”

อวี้อี่มั่วหยุดนิ่งและรอยยิ้มอ่อนโยนของเธอปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปาก เธอยกมือขึ้นลูบหัวเธอแล้วกระซิบว่า “ฉันมีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการจริงๆ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เย่หว่านเอ๋อรู้สึกโล่งใจ เธอเงยหน้าขึ้นและถามเบาๆ “จริงเหรอ?”

อวี้อี่มั่วยิ้มเบาๆ “จริงๆ คุณกลับไปก่อนนะ แล้วฉันจะกลับมาหาคุณเมื่อฉันทำเสร็จแล้ว”

เย่หว่านเอ๋อจับมือของเขาโดยเต็มใจ และพูดว่า “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น อย่าเหนื่อยเกินไปรู้ไหม”

ทั้งสองพูดอีกสองสามคำก่อนที่พวกเขาจะแยกจากกัน

หลังจากออกมาจากคฤหาสน์ อวี้อี่มั่วถอนหายใจ ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาปฏิบัติต่อเย่หว่านเอ๋อด้วยความรู้สึกที่ต้องรับมือกับตระกูลเย่

เขายกมือขึ้นและกดคิ้ว ขึ้นรถและบอกให้คนขับรถหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาตู้เยี่ย

“คุณอวี้ หร่วนซือซืออยู่กับซ่งอวิ้นอันเพื่อนที่ดีของเธอ ฉันเห็นว่าพวกเขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันจึงเลิกติดตามพวกเขา”

อวี้อี่มั่วหยุดฟังรายงานในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์และพูดเบา “กลับไปที่บริษัทเถอะ”

หลังจากพูดจบเขาก็วางสาย

แม้ว่าตู้เยี่ยจะวางสายโทรศัพท์ แต่เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างจะพูดกับเขา

เมื่อกลับไปที่อวี้กรุ๊ปซึ่งเป็นสำนักงานของประธาน อวี้อี่มั่วเพิ่งมาถึงบริษัท หลังจากนั้นตู้เยี่ยก็เพิ่งจะเข้ามาไม่นาน

“ประธานอวี้”

อวี้อี่มั่วถามโดยไม่รู้ตัว “เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้เขาเองก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ตั้งแต่เมื่อใดที่เขาห่วงใยหร่วนซือซือมากขนาดนี้?

ตู้เยี่ยรายงานตามความเป็นจริงว่า “ดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี ฉันได้ยินเธอคุยกับซ่งอวิ้นอัน เธอกังวลว่าพ่อของเธอจะรู้ว่าอาการบาดเจ็บของเธอและดูเหมือนว่าเธอจะเก็บเงินสำหรับการผ่าตัดของพ่อ”

ทันทีที่เขาพูดสิ่งนี้ดวงตาของอวี้อี่มั่วก็พลันจมลง

ไม่น่าแปลกใจที่ดูเหมือนเธอจะต้องการเงินในช่วงเวลานี้ ทำงานล่วงเวลาทุกวันและทำงานส่วนตัว

เขาเห็นว่าเธอขาดแคลนเงิน แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าทำไมเจาถึงขาดแคลนเงินขนาดนี้

ด้วยเหตุผลบางอย่างอวี้อี่มั่วรู้สึกละอายใจเล็กน้อยเขาไม่รู้ว่าเป็นของหร่วนซือซือ

หลังจากหยุดชั่วขณะ อวี้อี่มั่วได้พูดอย่างเย็นชาว่า “ให้ผู้คนระงับการเผยแพร่วิดีโอออนไลน์และการถ่ายทอดสดเหล่านั้น”

“แต่การเผยแพร่วิดีโอเหล่านี้สามารถพิสูจน์ได้ว่าผลิตภัณฑ์ของปั๋วรุ่ยไม่มีปัญหาและไม่เป็นอันตรายต่อเรา”

อวี้อี่มั่วพูดโดยไม่ลังเลว่า “ฉันจะให้คนตรวจสอบผลิตภัณฑ์ แต่คุณจะลบวิดีโอก่อน”

ปัจจุบันมีการอัปโหลดวิดีโอบนอินเทอร์เน็ตใครๆก็รู้ว่าผลิตภัณฑ์ของปั๋วรุ่ย ในตอนนี้การเก็บคลิปไม่จำเป็นต้องเก็บวิดีโอไว้บนอินเทอร์เน็ต

เมื่อเห็นท่าทีที่เด็ดเดี่ยวของอวี้อี่มั่ว ตู้เยี่ยจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตอบสนองความต้องการนี้

หลังจากหยุดพักชั่วคราวอวี้อี่มั่วก็ถามต่อว่า “หร่วนซือซือ กลับบ้านหรือยัง?”

ตู้เยี่ยพยักหน้า “มันควรจะเป็นแบบนั้น”

เมื่อได้ยินดังนั้นอวี้อี่มั่วก็ลุกขึ้นและเดินออกไปหาเธอ

เกี่ยวกับค่าดำเนินการ เธอสามารถหาเขาได้ แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่มีความสุข แต่ศาสตราจารย์หร่วนก็เป็นอาจารย์ของเขาและเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ยืนเคียงข้าง เมื่อพวกเขาต้องการความช่วยเหลือ

เมื่อไหร่หร่วนซือซือจะเข้าใจความจริงนี้?

ด้วยความไม่พอใจ ในใจอวี้อี่มั่วและตู้เยี่ยจึงรีบตรงไปที่อพาร์ทเมนท์ของหร่วนซือซือ

รถหยุดที่ชั้นล่างของอพาร์ทเม้นท์ มองไปที่ ตู้เยี่ยอย่างเงียบๆและพูดว่า “ฉันจะขึ้นไปและจะรีบกลับมา”

หลังจากพูดจบเขาก็ผลักประตูรถและก้าวเข้าไปในอาคารอพาร์ทเมนท์

ตู้เยี่ยนั่งอยู่ในรถมองไปที่แผ่นหลังของอวี้อี่มั่วและความสงสัยปรากฏขึ้นในใจของเขา

เขารู้สึกอย่างไรที่ศาสตราจาร์ยหร่วนของเขาไม่สามารถลุกขึ้นมาได้สักที?

เมื่อเขาไปถึงประตูอพาร์ทเมนท์ของหร่วนซือซือ อวี้อี่มั่วยกมือขึ้นแล้วกดออด

หลังจากนั้นไม่นานมีเสียงจากด้านในประตูและประตูก็เปิดออก

เมื่อเห็นคนที่อยู่ในประตู อวี้อี่มั่วก็ตกตะลึงก่อนที่เขาจะตอบสนองประตูก็ปิดลงพร้อมกับเสียงที่รุนแรง

เธอเป็นอย่างไรบ้าง?

หลังจากหยุดไปครึ่งวินาที เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกทันทีโทรออกหาตู้เยี่ยและสั่งด้วยเสียงทุ้มว่า “ขึ้นมา”

ในเวลาเดียวกันเสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนกของซ่งอวิ้นอันก็ดังมาจากอพาร์ทเมนท์ เธอวิ่งเข้าไปในห้องนอนด้วยความตื่นตระหนกและตะโกนว่า “ซือซือ เกิดเรื่องแล้ว”

หร่วนซือซือที่เพิ่งสวมชุดนอนที่เย็นสบายก่อนที่เขาจะตอบสนอง ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออก ซ่งอวิ้นอันก็กระโดดเข้ามาราวกับไฟฟ้าช็อต

เมื่อเห็นซ่งอวิ้นอันที่แสดงปฏิกิริยาเช่นนี้หร่วนซือซือก็งง“ มีอะไรเหรอ?”

“เสียงออดดังขึ้นตอนนี้ ฉันคิดว่ามันเป็นหม้อไฟที่ซื้อกลับบ้าน! ใครจะไปรู้ว่าเมื่อเปิดประตูเข้ามาดู เธอเดาสิว่าคือใคร? คือกากมนุษย์คนนั้น”

คำว่า “กากมนุษย์” เป็นชื่อพิเศษที่อวิ้นอันเรียกอวี้อี่มั่ว หร่วนซือซือตอบสนองและถามว่า “อวี้อี่มั่ว?”

“ใช่เขา! เธอคิดว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร?” ซ่งอวิ้นอันรู้สึกสับสนอยู่พักหนึ่ง คาดเดาอย่างดุเดือด “เขาหาบ้านเธอเจอแล้ว เป็นไปได้ไหมว่าเขสกำลังวางแผนต่อต้านเธอ…”

สายตาของเธอกวาดไปทั่วหน้าอกของ หร่วนซือซือและพูดอย่างประหม่า “เราสองคนสามารถเอาชนะเขาได้ไหม? ต้องการเรียกตำรวจหรือไม่?”

หร่วนซือซือหัวเราะอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ตบหน้าเธอแล้วพูดว่า “ก็เหมือนกับที่เธอพูด เขาอาจมีอะไรที่โทรหาฉัน”

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าอวี้อี่มั่วไปกับเย่หว่านเอ๋อได้อย่างไรทำไมเขาถึงหันกลับมามองหาเธอ แต่เขาอยู่ที่นี่เธอไม่สามารถหลบซ่อนตัวจากเขาได้

หร่วนซือซือยิ้มและลูบหัวซ่งอวิ้นอันและพูดเบาๆว่า “ฉันจะออกไปดู”

ซ่งอวิ้นอันคว้าตัวเธอ “อย่า! ทำไมฉันถึงกังวล เปลือกตาขวาของฉันกระตุกหลายครั้ง”

ทันใดนั้นออดก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ทั้งสองมองหน้ากันและเดินไปที่ประตู ซ่งอวิ้นอันพูดอย่างเคร่งขรึม “อย่าเพิ่งเปิดประตูก่อน”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงยืนเขย่งเท้าและมองออกไปผ่านช่องดวงตาแมว

ข้างนอกประตูมีน้องชายตัวเล็กๆ สวมชุดพกพาพร้อมโทรศัพท์มือถือที่ถือกล่องTakeaway นอกเหนือจากนั้นไม่มีใครเห็น

ซ่งอวิ้นอันถอนหายใจด้วยความโล่งอกและหันไปมองหร่วนซือซือ “ดูเหมือนว่าจะหายไปแล้ว”

หร่วนซือซือพูดเบาๆ “เปิดประตู”

ซ่งอวิ้นอันพยักหน้าและเปิดประตู

“ของที่ซื้อกลับบ้านของคุณ”

น้องชายตัวเล็กๆยื่นกล่องซื้อกลับบ้านขนาดใหญ่ ซึ่งเต็มไปด้วยอาหารชาบูหม้อไฟที่ซ่งอวิ้นอันสั่งทางโทรศัพท์เมื่อกี้

ในขณะที่ซ่งอวิ้นอันยื่นมือออกไปเพื่อรับของ ทันใดนั้นมือก็ยื่นออกมาข้างๆเธอจับข้อมือของเธอแล้วดึงเธอออก

“อะไร!”

ซ่งอวิ้นอันตะโกนและตกลงไปในอ้อมแขนของชายคนหนึ่งก่อนที่เขาจะรู้สึกตัว

ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นใบหน้าของตู้เยี่ยอยู่ใกล้ๆมือและเธอก็ตะลึงไปชั่วขณะ

มาจากไหน?

ในเวลาเดียวกันอวี้อี่มั่วก็เหยียดขาและเดินเข้าไปในอพาร์ทเมนท์โดยไม่มีคำพูดใดๆ

ก่อนที่หร่วนซือซือจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นประตูห้องก็ปิดดังปัง!

เมื่อมองไปที่ชายร่างสูงตรงหน้าเขาหร่วนซือซือก็ถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว “คุณ นี่คือบ้านพักส่วนตัวฉัน!”

อวี้อี่มั่วได้ยินคำนั้นยักคิ้วแล้วถามว่า “จริงเหรอ?”

ถ้าหร่วนซือซือรู้ว่า นี่คือบ้านภายใต้ชื่อของเขาและเขาเป็นเจ้าของบ้านที่แท้จริงของเธอ ฉันกลัวที่จะให้ความกล้ากับเธอ เธอไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ใช่มั้ย?

“คุณ ฉันจะโทรหาตำรวจ

หร่วนซือซือพูดพลางหันไปรอบๆ ด้วยความตื่นตระหนกและเดินไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะ ทันใดนั้นข้อมือของเธอก็ถูกจับด้วยมือที่ใหญ่และเธอก็ถูกชายคนนั้นเดินวนไปรอบๆอย่างง่ายดาย

จากนั้นด้วยหูที่ร้อนผ่าวเสียงของชายคนหนึ่งก็ดังมาว่า “กล้านะ”

ความกล้าของหร่วนซือซือเขายังคงเข้าใจอย่างดีที่สุดเขากล้าที่จะหลบอยู่ใต้จมูกของเขา เขากล้าเรียกตำรวจได้อย่างไร?