ดั่งรักบันดาล 198

เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นเงียบและไม่ตอบสนอง หร่วนซือซือจึงหายใจเข้าลึก ๆ และดึงความกล้าที่จะถามต่อไป “ฉันเดาถูกใช่มั้ย?”

เห็นได้ชัดว่าเธอจงใจที่จะกระตุ้นให้เขาออกไปด้วยคำพูดแบบนั้น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอจึงอยากรู้คำตอบของเขาในใจ

อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เย็นชาของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย และถามว่า “หร่วนซือซือ คุณคิดว่าสายตาของฉัน แย่มากเลยเหรอ?”

คำพูดทำให้หัวใจของหร่วนซือซือเย็นลงทันที

อวี้อี่มั่วทิ้งคำพูดเหล่านี้ เอื้อมมือไปจับไหล่ของผู้หญิงคนนั้น และครึ่งหนึ่งผลักเธอเข้าไปในวอร์ด

หร่วนซือซือถูกผลักไปที่ด้านข้างของเตียงในโรงพยาบาลก่อนที่เขาจะหันกลับมา เขาได้ยินเสียงเย็น ๆ ของชายคนนั้นดังมาจากด้านหลัง “ฉันสัญญากับอาจารย์แล้ว ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่คนเดียว”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจของหร่วนซือซือก็แน่นขึ้น ความเศร้าโศกที่ไม่ชัดเจนก็เข้ามาในหัวใจของเขา

ด้วยวิธีนี้ เขาเป็นห่วงพ่อของเธอ เพราะหน้าตาของเธอเท่านั้น ดูเหมือนว่าตั้งแต่ต้นจนจบ ด้วยความตั้งใจของเขาเอง เขาไม่สนใจเธอด้วยซ้ำ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หร่วนซือซือก็รู้สึกหดหู่ใจ เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอ หันกลับมาและมองไปที่อวี้อี่มั่ว ด้วยใบหน้าที่จริงจังและพูดทุกคำว่า “จากนี้ไป คุณไม่ต้องสนใจฉัน ถ้าพ่อขอร้อง ฉันจะอธิบายให้เขาฟังเอง”

อวี้อี่มั่วได้ยินคำนั้นพบกับการจ้องมองที่ดื้อรั้นของเธอ หัวใจของเขาแน่นขึ้นริมฝีปากของเขากดเป็นเส้นและเขาไม่ได้พูดเป็นเวลานาน

บรรยากาศในห้องเริ่มอึดอัดขึ้นอีกครั้ง อวี้อี่มั่วมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กที่เย็นชาและไม่คุ้นเคยตรงหน้าเขา หัวใจของเขาก็จมลงทันที

ไม่กี่วินาทีต่อมา เขายกมือขึ้นและนั่งลงบนขอบเตียงโดยกดไหล่ของเธอไว้ “พักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะโทรศัพท์ หาคนที่พาคุณกลับทีหลัง”

หลังจากพูดเสร็จเขาก็หันหลังก้าวเดินไปที่หน้าต่าง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาตู้เยี่ย

ดูเวลาแล้วกิจกรรมที่นั่นน่าจะเกือบจบแล้ว

โทรศัพท์เพิ่งโทรออก ยังไม่มีใครรับสายจู่ๆ หร่วนซือซือที่นั่งอยู่บนขอบเตียงก็ลุกขึ้นและกระซิบว่า “ฉันจะไปห้องน้ำ”

หลังจากพูดเสร็จเธอก็ก้าวออกจากห้อง

ในขณะที่ประตูปิด หร่วนซือซือก็ถอนหายใจเป็นความลับและเดินไปที่ห้องน้ำข้างๆเขาด้วยความสูญเสีย

คำตอบของชายคนนั้นเหมือนมีมนต์สะกดอยู่ในใจของเธอกลับไปกลับมาไม่สามารถแยกจากกันไปได้

แน่นอนว่าเธอประเมินสถานะในใจของอวี้อี่มั่วมากเกินไป

เธอเม้มริมฝีปากอย่างเยาะเย้ย เดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาดูและเห็นข้อความจากลี่หยวน

“ซือซือ ซูหลิงอยู่ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรง”

“ฉันเห็นการถ่ายทอดสด คุณโอเคไหม?”

“ฉันกลับมาที่งานแล้ว แล้วคุณอยู่ไหนล่ะ?”

“…”

เมื่อมองไปที่ข้อความหลายข้อความที่ส่งมาในช่วงเวลาที่ต่างกัน หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ และยกมือขึ้นเพื่อส่งข้อความกลับไปว่า “ฉันสบายดี ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันจะกลับไปติดตามงานกับคุณ”

เธอและหลี่หยวนเป็นผู้วางแผนหลักของงานนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาจะต้องรับผิดชอบในที่สุด ในเวลานี้เราต้องให้ความสำคัญกับการแบ่งงานกัน

จากนั้นไม่นานก็มีข้อความกลับมาว่า “โอเค ฝากไว้ที่ฉันเลย”

หร่วนซือซือถอนหายใจด้วยความโล่งอก ล้างมือและออกมาจากห้องน้ำ ก่อนที่เขาจะเดินไปสองก้าว เขาเห็นหลายคนเดินเข้ามาจากทางเดินที่อยู่ไม่ไกล

เมื่อเห็นผู้หญิงตรงหน้า หร่วนซือซือก็ตกใจ คือผู้หญิงผมยาวสวมชุดสูทสีเบจที่มีกลิ่นหอมเล็กน้อย ใช่เย่หว่านเอ๋อเหรอ?

หลังจากหยุดชั่วขณะ หัวใจของหร่วนซือซือก็บีบรัดตัวหันไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ตัวและรีบกลับไปที่ห้องน้ำ

หัวใจของเธอกำลัง “เต้นรัว” อยู่บนหน้าอกของเธอ ราวกับว่าเธอเกือบจะหลุดออกจากสิ่งที่ทำไปแล้ว

ไม่จำเป็นต้องพูดเธอยังสามารถจินตนาการได้ว่าจู่ๆ เย่หว่านเอ๋อก็ปรากฏตัวในโรงพยาบาลในเวลานี้ เธอต้องมาที่อวี้อี่มั่ว ถ้าเธอกลับไปที่วอร์ดตอนนี้ และเห็นพวกเขา มันจะน่าอายขนาดไหน!

ยิ่งไปกว่านั้น เธอและอวี้อี่มั่วไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกัน หากเย่หว่านเอ๋อเข้าใจผิด ฉันกลัวว่าพวกเขาจะยุ่งเหยิงมากกว่านี้

หลังจากซ่อนตัวอยู่ในประตูห้องน้ำเป็นเวลานาน หร่วนซือซือก็ไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ที่ทางเดิน จากนั้นค่อยๆโผล่หัวออกมาและมองไปยังทิศทางของวอร์ด

ชายสองคนยืนอยู่ที่ประตู คล้ายๆกับบอดี้การ์ดของเย่หว่านเอ๋อ ยืนอยู่ที่ประตู ดูจริงจัง

หร่วนซือซือแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรู้สึกขอบคุณที่เธอออกจากวอร์ดไปแล้วไม่เช่นนั้น เย่หว่านเอ๋อจะวิ่งเข้าไปในนั้นจริงๆ เหมือนกับว่าเธอก็จะกระโดดลงไปในแม่น้ำฮวงและไม่สามารถทำความสะอาดได้

อีกด้านหนึ่งในวอร์ด

อวี้อี่มั่วเพิ่งวางสายและได้ยินเสียงประตูเปิดอทันทีที่เขาหันกลับไป เขาก็เห็นเย่หว่านเอ๋อซึ่งดูลุกลี้ลุกลนเดินเข้ามาจากประตู

เขาปิดคิ้วเล็กน้อยและถามว่า “เย่หว่านเอ๋อ คุณมาทอะไรที่นี่?”

เดิมทีฉันได้ตกลงกับเย่หว่านเอ๋อที่จะไปกินข้าวที่บ้านของเขาในวันนี้ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น เมื่อผ่านไปครึ่งทางเขาขอให้ตู้เยี่ยกลับรถ และรีบไปที่งานปั๋วรุ่ย

“พี่มั่ว ฉันได้ยินมาว่าเกิดอุบัติเหตุทางฝั่งของปั๋วรุ่ย ฉันเป็นห่วงแล้ว เมื่อฉันได้ยินว่าคุณอยู่ในโรงพยาบาลฉันก็รีบไปทันที”

น้ำเสียงของเย่หว่านเอ๋อ ดูกังวลเล็กน้อย แต่สายตาของเธอก็เหลือบมองไปรอบ ๆ วอร์ดอย่างรวดเร็วและเธอก็แอบโล่งใจเมื่อไม่เห็นใครอื่น

เธอเห็นวิดีโอถ่ายทอดสดทางเว็บ แต่เดิมเธอเห็นว่า หร่วนซือซือได้รับบาดเจ็บเธอยังคงมีความสุขเล็กน้อย แต่ก่อนสองนาที ตู้เยี่ยโทรมาและบอกเธอว่า อวี้อี่มั่วกำลังรีบและอาจจะมาสาย

เธอเชื่อมโยงคนทั้งสองเข้าด้วยกันอย่างเป็นธรรมชาติ และไม่สามารถนั่งนิ่งได้ ขับรถไปที่สถานที่จัดงานปั๋วรุ่ยทันทีและตามไปที่โรงพยาบาล

เย่หว่านเอ๋อก้าวไปข้างหน้า ยื่นมือออกไปเพื่อจับแขนของเขา และถามเบา ๆ ว่า “พี่มั่ว มันเกิดอะไรขึ้น?”

ดวงตาของอวี้อี่มั่วมืดลง แต่ใบหน้าของเขากลับเย็นชาเหมือนเดิม เขาหยุดพักครึ่งวินาทีและพูดเบา ๆ ว่า “ไม่มีอะไรร้ายแรงอ มีคนบาดเจ็บ ฉันมาโรงพยาบาลเพื่อดู”

เย่หว่านเอ๋อมองข้ามวอร์ดอย่างรวดเร็ว ไม่ยอมปล่อยมุมที่น่าสงสัยใด ๆ หลังจากแน่ใจว่าไม่พบเจอสิ่งใด เธอจึงยืนพิงอวี้อี่มั่วและถามด้วยความอยากรู้ว่า “ใครได้รับบาดเจ็บ ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงหรือไม่?”

“ไม่มีอะไร” น้ำเสียงของอวี้อี่มั่วเรียบเฉย เขาพูดยกมือซ้ายขึ้นเล็กน้อย เหลือบมองนาฬิกาแล้วกระซิบ “หว่านเอ๋อ ไปกันเถอะ ไปกันเดี๋ยวนี้ ต้องรีบไปทานอาหารกลางวัน”

ในขณะที่เขาพูด เขายื่นมือออกมาสวมกอดเย่หว่านเอ๋อเบา ๆ แล้วเดินออกไป

เย่หว่านเอ๋อดีใจมากและรีบตอบว่า “โอเค ฉันจะบอกพ่อของฉัน ให้เขารอเราก่อน”

ขณะที่พวกเขาพูดทั้งสองก็เดินออกจากวอร์ดไปพร้อมกัน

อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้นและกวาดสายตาของเขาเป็นเวลาหนึ่ง แต่เขาไม่เห็นร่างที่คุ้นเคย จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

ครั้งนี้หร่วนซือซือหนีไปอีกแล้วหรือ?

เธอน่าจะเกลียดเขามาก ถึงได้พยายามที่จะหลบหน้าเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้?

เมื่อเธอตกอยู่ในภวังค์จู่ๆเสียงหวาน ๆ ของเย่หว่านเอ๋อก็ดังมาจากหูของเธอ “พี่มั่ว เป็นอะไรหรอ? มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

เธอพูดคำสองสามคำอย่างตื่นเต้นในตอนนี้ แต่เขาไม่ตอบกลับ

อวี้อี่มั่วตั้งสติได้ พูดเบา ๆ ว่า “ยังมีงานบางอย่างที่ยังไม่ได้จัดการ ไม่เป็นไร ไปกันก่อนเถอะ”

เย่หว่านเอ๋อพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและเดินไปที่ลิฟต์พร้อมกับกอดเขา

ไม่ไกลนัก หร่วนซือซือย่อตัวลงที่ประตูห้องน้ำ มองไปที่คนทั้งสองที่กอดกันอย่างสนิทสนมจากไป ทันใดนั้นความเศร้าโศกก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

ทำไมเธอถึงรู้สึกอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก เมื่อเห็นอวี้อี่มั่วอยู่กับผู้หญิงคนอื่น?