ดั่งรักบันดาล 19

หร่วนซือซือจ้องมองอย่างไม่พูดไม่จา ตู้เยี่ยพูดเตือน “ประธานอวี้ยังบอกอีกว่าต่อไปต้องรักษาให้ไว้ดี อย่าทำหายอีก ”

หร่วนซือซือหยิบแหวนขึ้นมาสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธออีกครั้ง และเธอรู้สึกหนักอึ้งเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของเธอกับอวี้อี่มั่วเป็นเพียงความสัมพันธ์ที่เรียบง่าย แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะซับซ้อนมากขึ้น

พวกเขาออกจากโรงแรมนานาชาติเจียงโจว แล้วกลับไปที่คฤหาสน์ เมื่อหร่วนซือซือเดินเข้ามาก็ได้กลิ่นอาหาร เธอประหลาดใจ และเห็นเงาของคนคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องครัว

เมื่อหญิงวัยสี่สิบกว่าปีคนนี้เห็นหร่วนซือซือ สายตาของเธอก็เป็นประกาย และรีบถามว่า “คุณคือคุณหร่วนใช่ไหม？”

หร่วนซือซืองุนงง “คุณคือ？”

“ฉันเป็นแม่นมของคุณชายที่ย้ายมาจากบ้านเก่า เพื่อมาดูแลชีวิตประจำวันของคุณ”

ตู้เยี่ยเดินมาข้างหน้าและอธิบายกับหร่วนซือซือว่า “ป้าหรงเป็นคนของบ้านเก่าตระกูลอวี้ ประธานอวี้ให้ย้ายมาเพื่อดูแลคุณเป็นพิเศษ”

“ดูแลฉัน？”

หร่วนซือซือกำลังจะปฏิเสธ แต่ใครจะรู้ว่าป้าหรงจะยื่นมือออกมาดึงเธอไปที่ห้องอาหารอย่างกระตือรือร้น “ฉันจะดูแลคุณกับคุณชาย ฉันดูแลคุณชายมาตั้งแต่เด็ก ความชอบและรสนิยมทั้งหมดของเขาฉันรู้ดีที่สุด！ในเมื่อคุณชายแต่งงานกับคุณแล้ว งั้นฉันก็จะเรียกคุณว่าคุณนาย ฉันทำอาหารเย็นไว้ ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณหรือเปล่า……”

หร่วนซือซือถูกพาไปที่ห้องอาหาร บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารมื้อเย็นมากมาย ดังนั้นข้อสงสัยทั้งหมดจึงถึงเก็บกลับไป หลังจากที่เธอลองชิมไปสองสามคำ คำพูดปฏิเสธทั้งหมดก็ถูกโยนทิ้งไป

“ป้าหรง ติ่มซำนี่อร่อยมากเลย！”

หร่วนซือซือชื่นชมฝีมือในการทำอาหารของป้าหรงอยู่ไม่ขาด และไม่ได้สังเกตว่ามีคนเดินเข้ามา

ป้าหรงได้ยินคำชมของหร่วนซือซืออยู่ห้องครัวก็ยิ้มไปไม่หุบ “ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆหน่อย！อีกเดี๋ยวสาลีเชื่อมก็จะเสร็จแล้ว！”

หร่วนซือซือกำลังจะตอบกลับ แต่ก็เหลือบไปเห็นเงาข้างๆ เมื่อเธอหันไปมองก็พบว่าอวี้อี่มั่วยืนอยู่ไม่ไกล เธอตกใจจนตะเกียบในมือหล่น

“คุณ…คุณกลับมาทำไม？”

อวี้อี่มั่วจ้องมองไปที่สีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ แววตาของเขาดูประหลาดใจ

วินาที่ที่แล้วตอนที่เธอเห็นเขา เธอตกใจจนตะเกียบหล่น เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ？

“กลับมาบ้านตัวเอง ไม่สมควรหรอ？”

อวี้อี่มั่วเลิกคิ้วขึ้น และก้าวขายาวๆไปนั่งนั่งลงตรงข้าม

“อ้อ”

หร่วนซือซือส่งเสียงตอบ เธอก้มหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก เมื่อเห็นคนตรงหน้าเธอก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงแรมนานาชาติเจียงโจว และแก้มของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในจังหวะที่ป้าหรงเดินถือซุปออกมาจากห้องครัว และเห็นว่าทั้งสองคนอยู่ที่โต๊ะอาหารก็ยิ้มทันที คุณชายกลับมาแล้ว！”

เมื่อสังเกตเห็นว่าหร่วนซือซือเงียบอย่างกะทันหัน เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณนาย ทำไมคุณไม่ทานล่ะ？”

“คุณนาย” การเรียกแบบนี้ยิ่งทำให้แก้มของหร่วนซือซือร้อนผ่าว เธอเหลือบมองไปที่เขาด้วยสายตาลุกลี้ลุกลนและส่ายหัว “ฉันอิ่มแล้ว อิ่มแล้ว”

ในขณะที่พูดเธอก็รีบลุกขึ้นและเดินออกไป

เธอเดินขึ้นบันไดไปได้ครึ่งทาง จู่ๆก็มีเสียงใสๆของผู้ชายดังมาจากข้างหลัง “วิ่งทำไม？”

อวี้อี่มั่วเดินตามเธอมา เขายกมือขึ้นมาท้าวผนัง และขวางทางเดินของเธอ

หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้เธอมาก หัวใจของเธอก็เต้นแรงยิ่งขึ้น แต่ใครจะรู้ว่าอวี้อี่มั่วจะก้มลงมา แล้วเม้มริมฝีปาก “ฉันยังสามารถกินเธอได้นะ？”

“ฉัน……”

หร่วนซือซือพูดไม่ออก แม้แต่ครึ่งคำก็พูดออกมาไม่ได้

เมื่อเห็นว่าเธอมีสีหน้าท่าทางยอมแพ้ อวี้อี่มั่วก็ยกมือขึ้นด้วยความพึงพอใจ และจับมือเธอเดินไปที่ห้องนอน

หร่วนซือซือกระวนกระวายใจ “คุณ…จะทำอะไร！”

หรือว่าเขาคิดจะ……

อวี้อี่มั่วดึงเธอเข้าไปในห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ แล้วก็เดินมาถึงที่ขอบเตียง “นั่ง”

หร่วนซือซือรู้สึกประหม่าและวางมือไว้ที่หน้าอกของเธอโดยไม่รู้ตัว “ทำ？ทำอะไร？”

เมื่อเห็นท่าทางประหม่าของเธอ อวี้อี่มั่วทั้งโกรธทั้งยิ้ม “ฉันบอกให้เธอนั่งลง”

ในขณะที่พูดเขาก็เปิดตู้และหยิบกล่องยาออกมา เขาหยิบผ้าพันแผลและยาออกมาอย่างคล่องแคล่ว

หร่วนซือซือตกตะลึง และเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีแผลที่คอ

“ต้องเปลี่ยนผ้าพันแผล ไม่ให้ตำแหน่งนี้เป็นรอยแผลเป็นจะดีที่สุด”

ขณะที่อวี้อี่มั่วพูดก็แกะผ้าพันแผลที่คอของเธอออกอย่างนุ่มนวล จากนั้นใช้สำลีชุบยาและทาเบาๆ

หร่วนซือซือแสบที่คอนิดหน่อย เธอสูดหายใจเข้า และเงยหน้ามองท่าทางที่ตั้งใจของเขา

ดูเหมือนอวี้อี่มั่วในวันนี้จะแตกต่างจากเมื่อก่อน ถึงแม้ว่าการแสดงออกของเขายังคงเย็นชา แต่ก็ดูเหมือนว่าจะอ่อนโยนกว่าเมื่อก่อน

อวี้อี่มั่วเปลี่ยนผ้าพันแผลอย่างระมัดระวังและตั้งใจ เขาจัดเก็บสิ่งของเข้าที่

“ช่วงสองสามวันนี้คุณก็พักผ่อนอยู่ที่บ้าน ไม่ต้องรีบไปทำงาน”

“งั้น……”หร่วนซือซือลังเล เธอนึกถึงสิ่งที่หวังเหล่ยทำกับเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่ว “เรื่องเลื่อนตำแหน่งของฉัน……”

“ฉันเป็นคนจัดการเอง”

หร่วนซือซือสูดหายใจเข้าลึกๆ “ทำไม？”

การเลื่อนตำแหน่งในบริษัทมีกฎเกณฑ์ที่ชัดเจน แต่อวี้อี่มั่วทำลายกฎเกณฑ์แล้วเลื่อนตำแหน่งให้เธอ ไม่ต้องพูดถึงหวังเหล่ยเลย เกรงว่าพนักงานเก่าคนอื่นๆในบริษัทก็คงจะไม่พอใจเธอ

ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นความคิดในใจอย่างแจ่มแจ้งชัดเจน อวี้อี่มั่วหยุดการเคลื่อนไหวของมือ เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่จริงใจ “หร่วนซือซือ”

“เธอลืมไปแล้วหรอ เธอเป็นภรรยาของฉัน เธอสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้”

เมื่อหร่วนซือซือได้ยินคำพูดที่จริงใจของเขา หัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น

เธอยังไม่ทันได้พูด อวี้อี่มั่วก็หันกลับมาและวางกล่องยากลับไปที่เดิม “พักผ่อนให้ดีๆ ต้องการอะไรก็ไปหาป้าหรง”

เขาเดินออกไปแล้ว หร่วนซือซือก็ยังไม่ได้สติกลับมา

ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนพูดแบบนี้กับเธอมาก่อน แม้แต่ฉินเสียนหลี่ที่เป็นรักครั้งแรก หลังจากที่เขาทรยศเธอก็ทำให้เธอไม่มีดีอะไรสักอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นอวี้อี่มั่วก็บอกว่าเธอสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้ …

ในขณะที่เธอกำลังหัวเราะแหะๆ จู่ๆโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น หร่วนซือซือได้สติกลับมา เธอมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์และรีบรับสาย “ฮัลโหล？แม่？มีอะไรหรอ？”

“ซือซือ ลูกลืมไปหรือเปล่าว่าวันมะรืนนี้เป็นวันเกิดพ่อ！พอมีสามีก็ลืมพ่อกับแม่แล้วใช่ไหม？”

“อุ๊ย หนูลืมแล้วจริงๆ！” หร่วนซือซือตบหัวตังเอง “แม่ ยังดีที่แม่เตือนหนู！”

“ดูสิ แม่ว่าแล้ว！แม่คิดเตรียมการสำหรับวันมะรืนนี้แล้ว ถึงตอนนั้นลูกก็พวเสี่ยวอวี้มา ให้เขาบอกพ่อกับแม่ของเขามาด้วย ครอบครัวของพวกเราจะได้ทานอาหารร่วมกัน”

“อะไรนะ？แม่！” หร่วนซือซือตกใจจนนั่งไม่ติด “ให้บอกพ่อกับแม่ของเขาด้วย？”

เธอเพิ่งมาอยู่ที่คฤหาสน์ได้ไม่กี่วัน อย่าว่าแต่เจอพ่อแม่ของอวี้อี่มั่วเลย เขายังไม่เคยพูดถึงเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้คุณนายหลิวบอกให้เธอรวมกลุ่มทานอาหาร นี่จะไม่ใช่เรื่องที่ทำให้กลืนไม่เข้าคายไม่ออกหรอ！

คุณนายหลิวพูดตามเหตุตามผล “มีอะไรหรอ？พวกเธอทั้งสองก็จดทะเบียนสมรสกันแล้ว พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็ควรจะมาพบปะกัน！”

หร่วนซือซือสูญเสียความมั่นใจไปชั่วขณะ “แม่…เลื่อนการพบปะพ่อแม่ออกไปได้ไหม หนูยังไม่ได้บอกเขาเลย”

“เลื่อนอะไร？แม่คิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ดี เป็นวันเกิดพ่อพอดี พวกเราสองครอบครัวได้พบปะพูดคุยกัน！ซือซือ เรื่องนี้พ่อตอบตกลงแล้ว ลูกอย่าคิดจะมาหลอกแม่นะ！”

หลังจากที่คุณนายหลิวพูดจบก็วางสาย

หร่วนซือซือจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่มืดลงด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม

ถ้าเธอบอกอวี้อี่มั่วแล้ว เขาจะเห็นด้วยไหม？