ดั่งรักบันดาล 137

หร่วนซือซือทั้งสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกัน เธออดไม่ได้เลยถามออกไปว่า " อันอัน เธอแน่ใจนะว่าไม่ได้ล้อฉันเล่น? "

อันอันกระพริบตาอย่างมีเลศนัยให้เธอ " ชุดนี้ดีมากเลยนะ มันสามารถโชว์หุ่นสวยๆของเธอให้ผู้คนได้เห็น มันดีงามมาก! "

หร่วนซือซือยื่นมือออกไปตบที่ไหล่อันอันที่ตอนนี้ดูไม่ปกติ " อย่ามาล้อเล่นนะ งานที่ฉันจะเข้าร่วมในครั้งนี้คืองานเลี้ยงวันเกิดของนายท่านแห่งตระกูลไป๋นะ เธอแน่ใจนะว่าชุดนี้มันจะไม่เป็นการทำร้ายฉันจนเกินไป? "

ซ่งอวิ้นอันได้ยินแบบนั้น เธอก็ขำมาก " เธอรู้ไหมว่าว่านายท่านแห่งตระกูลไปเขาเป็นคนที่หัวโบราณมาก ถ้าเขาเห็นเธอแต่งตัวแบบนี้ไปงานนะ เขาต้องอกแตกตายแน่ๆ! "

" แล้วเธอยังจะหาชุดแบบนี้ให้ฉันใส่อยู่อีก! จงใจทำร้ายกันชัดๆ! "

ซ่งอวิ้นอันโยนชุดเดรสชุดนั้นทิ้งไปข้างๆแล้วเธอก็หยิบชุดหางยาวสีน้ำเงินออกจากตู้ เธอหัวเราะแล้วพูดว่า " แค่ล้อเล่นเฉยๆ เธอคิดว่าชุดนี้เป็นไงบ้าง? "

" ชุดนี้โชว์หลังมากไปรึเปล่า? "

" แล้วชุดนี้ล่ะ เป็นไง? "

" ฉันดูจะไม่ค่อยเหมาะกับสไตล์แบบนี้สักเท่าไหร่นะ "

……

ทั้งสองคนหยิบนั่นหยิบนี่มาลอง เลือกนานกว่าครึ่งค่อนวัน แต่ก็ยังเลือกชุดที่ถูกใจไม่ได้

ในขณะนั้นเอง จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น และประตูก็ถูกเปิดเข้ามา ซ่งเย้อันถือจานผลไม้เดินเข้ามา " ซือซือ อันอัน พักก่อนก็ได้ มากินผลไม้เร็ว "

ซ่งอวิ้นอันตอบรับอย่างรวดเร็ว เธอดึงมือหร่วนซือซือมานั่งลงบนโซฟา แล้วใช้ซ้อมจิ้มแอปเปิ้ลและป้อนเข้าปากหร่วนซือซือ

ซ่งเย้อันเหลือบไปมองเตียงที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้า เขาหัวเราะและถามขึ้นว่า " เลือกชุดไปงานได้กันรึยัง? "

ซ่งอวิ้นอันทำปากจู๋ และกินกล้วยไปชิ้นหนึ่ง " ยังเลย ชุดออกงานของน้องส่วนใหญ่มันวาบหวิวไปหน่อย ซือซือเลยไม่ชอบ "

ซ่งเย้อันมองหน้าหร่วน และพูดขึ้นว่า " ให้ฉันช่วยเลือกดีกว่าไหม? "

เมื่อหันไปสบตากับดวงตาที่อ่อนโยนของเขา หร่วนซือซือก็รู้สึกเชื่อใจเขาอย่างไม่มีเหตุผล เธอพยักหน้า " ได้สิ "

ซ่งเย้อันเดินรอบตู้เสื้อผ้าและดูซ้ำไปซ้ำมา และสายตาเขาก็ไปสะดุดกับชุดเดรสสีเหลืองอ่อนคล้ายกับสีแชมเปญ หยิบมันออกมาดูและยิ้มอย่างพึงพอใจ

เขาหยิบชุดนั้นออกมาแล้วหันไปหาหร่วนซือซือ และถามขึ้นว่า " ซือซือ เธอคิดว่าชุดนี้เป็นไงบ้าง? "

หร่วนซือซือมองไปที่ชุดเดรสรัดเอวที่มีเนื้อผ้าเนียนนุ่มสีเหลืองแชมเปญและเนื้อผ้ามีความมันวาว ดูสวยหรูมาก มีส่วนที่เผยให้เห็นหน้าอกนิดหน่อย และมีโชว์หลังเล็กน้อย ซึ่งก็ไม่ได้มากอะไรและที่สำคัญก็เป็นไปตามกับความต้องการของเธอ

เธอพยักหน้าเบาๆ " ชุดนี้ดีมากเลย "

ซ่งอวิ้นอันที่กินผลไม้อยู่ข้างๆได้ยินแบบนั้น เธอก็ขมวดคิ้วและดึงแขนหร่วนซือซือให้หันมา เธอพูดแบบน้อยใจนิดใจนิดหน่อยว่า " ซือซือ เธอตั้งใจใช่ไหม? ทำไมชุดที่ฉันเลือกเธอถึงไม่ชอบ? พี่ชายฉันแค่หยิบขึ้นมาชุดเดียวเธอกลับบอกว่าชอบ? "

หร่วนซือซือทั้งดีใจและอยากหัวเราะ เธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี ซ่งเย้อันก็เดินเข้ามาแล้วใช้มือจับไปที่ศีรษะของเธอ " เธอก็ไม่ดูเลยว่าชุดที่เธอเลือกเนี่ยเป็นยังไง? ยังจะมาโทษซือซือง่าชอบอีก พี่ว่านะเธอเนี่ยจะพาซือซือให้เสียคนมากกว่า! "

ซ่งอวิ้นอันกุมขมับด้วยความโกรธ รู้สึกจุกที่อกและเธอก็ขมวดคิ้ว ใช้น้ำเสียงที่ไม่พอใจพูดกับพี่ชายว่า " พี่ชายว่าให้น้องแบบนี้มีทีไหนกัน? "

หร่วนซือวือที่ยืนดูทั้งคู่เถียงกันอยู่ข้างๆก็อดยิ้มไม่ได้

ซ่งเย้อันมองมาทางเธอ และยิ้มให้เธอ " ฉันไปก่อนนะ เธอลองชุดดูหน่อยสิว่าเป็นยังไงบ้าง? "

หร่วนซือซือพยักหน้าตอบรับ " ได้ค่ะ "

ทันทีที่ซ่งเย้อันเดินออกไป ซ่งอวิ้นอันก็เดินเข้าไปคว้าแขนหร่วนซือซือและขยับตาให้เธอ " พวกเธอสองคนตอนนี้เหมือนเป็นคู่รักที่กำลังพลอดรักกันเลยนะ! "

หร่วนซือซือทั้งมีความสุขและโมโห เธอยื่นเข้ามือเข้าไปใต้รักแร้ของซ่งอวิ้นอัน แล้วแกล้งทำเป็นโกรธ " พูดเรื่องไร้สาระอีกแล้วนะ! "

ซ่งอวิ้นอันหัวเราะคิกคักเพราะจั๊กจี้ เธอรีบเอาตัวองหลบและพูดว่า " ก็ได้! ไม่พูดแล้วก็ได้!"

หร่วนซือซือหัวเราะและเหลือบไปมองเธอ จากนั้นก็เดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ ทันทีที่เธอเดินออกมา ซ่งอวิ้นอันที่เงยหน้าขึ้นมามองเธอก็ร้องว้าวออกมาทันที " ซือซือ พอชุดนี้มันอยู่บนตัวเธอมันสวยมากเลย ฉันถึงกับไม่กล้าพูดเลยว่าชุดนี้เป็นชุดของฉัน! สวยมาก! "

เมื่อได้ยินคำชมจากซ่งอวิ้นอัน หร่วนซือซือก็หน้าแดงก่ำและพูดขึ้นเบาๆว่า " เธอพูดเวอร์ไปรึเปล่า? "

" ฉันไม่ได้เวอร์ไปจริงๆนะ ถ้าไม่เชื่อก็เรียกพี่ชายฉันมาดูก็ได้! "

ในขณะที่ซ่งอวิ้นอันพูด เธอเดินไปเรียกซ่งเย้อันที่หน้าห้องอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน ซ่งเย้อันก็เดินเข้ามา วินาทีที่เห็นหร่วนซือซือ สายตาของเขาเหมือนโดนสะกดเอาไว้

หร่วนซือซือยืนอยู่ที่หน้าต่าง แสงอาทิตย์จากนอกหน้าต่างสองมาที่เธอ ชุดเดรสสีเหลืองแชมเปญทำให้ผิวเธอยิ่งดูขาวเนียนดุจหิมะมากขึ้นไปอีก การออกแบบของชุดที่โค้งเว้าตรงที่เอวมันก็ดูดีและสง่างามทำให้หุ่นที่สวยงามของเธออย่างชัดเจน มันช่างน่าทึ่งจริงๆ

เมื่อเห็นซ่งเย้อันเงียบไปนาน ซ่งอวิ้นเอาเลยตบไหล่เขาไปหนึ่งที " เป็นอะไรไปพี่ชาย? อึ้งไปเลยหรอ? "

ซ่งเย้อันดึงสติกลับมาได้ เขาก็ยิ้มออกมาทันที สายตาที่เป็นประกายของเขามองไปที่หร่วนซือซือ แล้วเขาก็พูดขึ้นว่า " สวยมาก "

เมื่อได้ยินคำชมของซ่งเย้อัน หร่วนซือซือก็ยิ้มอย่างเขินอาย

ยิ้มและเงียบไม่ยอมพูดอะไร

ทันใดนั้นซ่งเย้อันก็เหมือนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้ เลยถามขึ้นว่า " แต่เหมือนยังขาดเครื่องประดับบางอย่างอยู่นะ "

เย่อวิ้นอันมองไปและเหลือบไปเห็นคอของหร่วนซือซือ เธอก็รู้สึกว่ามันโล่งไปหน่อย เธอพยักหน้าเห็นด้วย " จริงด้วย ที่คอเธอมันโล่งไปจริงๆ ซือซือ สร้อยคอที่พี่ชายฉันให้เธอครั้งที่แล้ว เธอเอามาด้วยไหม? ฉันคิดว่ามันเหมาะกับชุดนี้มากเลยนะ "

เมื่อพูดถึงสร้อยคอ หร่วนซือซือก็คิดขึ้นได้ว่า ก่อนจะออกบ้านเธอได้หยิบกล่องบนโต๊ะและเอาใส่กระเป๋าแล้ว เธอเอาติดตัวมาด้วยจริงๆ

เธอค้นดูในกระเป๋าเธอ และหยิบกล่องใบหนึ่งออกมา และยิ้มให้พวกเขา " คิดไม่ถึงเลยว่าฉันจะเอาติดมาด้วยจริงๆ "

ซ่งอวิ้นอันรีบพูดขึ้นว่า " รีบใส่ให้ฉันดูหน่อย! "

หร่วนซือซือเปิดกล่องสร้อยในมือ มองดูสร้อยคอที่ระยิบระยับ จู่ๆหัวสมองก็นึกถึงคำพูดพวกนั้นของอวี้อี่มั่ว ทันใดนั้นเธอก็นิ่งไปและรู้สึกลังเลเล็กน้อย

ซ่งเย้อันที่อยู่ข้างๆเหมือนว่าเขาจะรู้สึกได้ถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของเธอ เลยถามขึ้นว่า " ซือซือ เป็นอะไรไป? "

หร่วนซือซือดึงสติกลับมาได้ และรีบส่ายหน้า " ไม่ได้เป็นไร "

ตอนนี้เธอกับอวี้อี่มั่วไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ทำไมต้องเชื่อฟังเขาทุกเรื่องด้วย

พอคิดแบบนี้ เธอก็รู้สึกโล่งใจ เธอหยิบสร้อยขึ้นมาและปลดตะขอสร้อยออก กำลังเตรียมจะใส่

เธอใช้มือทั้งสองข้างของเธอในการใส่อยู่นานมาก แต่ก็ใส่ไม่ได้สักที

พอซ่งเย้อันเห็นเข้า เขาลังเลเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็เดินเข้าไปหาเธอ " ให้ฉันช่วยไหม? "

หร่วนซือซือก็ลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้า " ได้ค่ะ "

รับสร้อยคอจากมือเธอมา ซ่งอวิ้นอันเดินอ้อมไปข้างหลังเธอ มองดูคอที่ขาวเนียนของหญิงสาวหัวใจของเขาก็เต้นเร็วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

เขาใส่สร้อยให้เธออย่างอ่อนโยน เขาถอยออกไปด้านข้างเล็กน้อยและพูดว่า " เสร็จแล้ว"

หร่วนซือซือพยักหน้าขอบคุณเขา พอเธอหันหน้ามา ก็เห็นซ่งอวิ้นอันหำลังถือโทรศัพท์และหันมาทางพวกเขาสองคน ดูท่าทางแล้วเหมือนเธอกำลังถ่ายรูป

เธอตกใจและรีบถามขึ้นว่า " อันอัน เธอทำอะไรเนี่ย? "

ซ่งอวิ้นอันรีบเก็บโทรศัพท์ และยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์ " เดี๋ยวฉันจะส่งรูปนี้ให้คุณปู่ดู ท่านต้องดีใจและมีความสุขมากแน่แน่! "

หร่วนซือซือทั้งโมโหและตลกในเวลาเดียวกัน ซ่งเย้อันก็อยู่ข้างๆ เธอเลยไม่สามารถพูดอะไรได้

ซ่งอวิ้นอันหัวเราะแล้ววิ่งไปหาซ่งเย้อัน และส่งรูปที่เธอแอบถ่ายให้เขาดู

ในรูป หญิงก็สวยชายก็หล่อ ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นคู่ที่ช่างเหมาะสมกันสุดสุด