ดั่งรักบันดาล 122

หร่วนซือซือมองไปยังต้นตอของเสียง ตอนที่มองไปที่แสงสะท้อนโลหะของมีดคัดเตอร์ในมือเขา ทันใดนั้นร่างกายก็แข็งทื่อทันที

มีดนั่นไปอยู่กับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่！

ประธานเฉินที่อยู่ข้างๆมองเห็น ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “คิดไม่ถึงว่านิสัยเลขาของรองประธานสวี่จะรุนแรงนะเนี่ย！”

มีคนหัวเราะแล้วพูดขึ้นมา “เป็นสาวรุนแรงที่จงรักภักดีจริงๆ！”

ทันใดนั้น ทุกคนก็หัวเราะลั่น

ความโกรธลอยขึ้นมาจุกแน่นที่หน้าอก หร่วนซือซือรู้สึกได้ว่าตัวเองใกล้จะระเบิดออกมาแล้ว เวลานี้เธอตัวคนเดียวไม่มีใครช่วย และก็ไม่มีวิธีไหนที่จะช่วยได้

“น้องสาว เธอกังวลเกินไปนะ ฉันช่วยเธอลดความกังวลเอง！”

จู่ๆผู้หญิงกระโปรงแดงก็เดินเข้ามา โยกแก้วเหล้าในมือไปมา ความเหลวในแก้วถูกสาดเข้ามาบนหน้าอกของหร่วนซือซือ

ต้นคอและหน้าอกเย็นวาบขึ้นทันที หร่วนซือซือขนลุกทั้งตัว เธอไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้อะไรกลับมา บรรดาผู้ชายในห้องอาหารก็เริ่มหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

เธอก้มหน้าลง มองไวน์ที่ทำให้เสื้อผ้าส่วนหน้าอกของเธอเปียกเป็นวงกว้าง เนื้อผ้าสีขาวที่เหมือนว่าจะบางนั้น ใกล้โปร่งจนเห็นร่างกายเธอเข้าไปทุกที

“พวกคุณอย่ารังแกกันเกินไปแบบนี้สิ！” หร่วนซือซือรีบยกมือขึ้นมาบังหน้าอก โกรธจนร่างกายสั่นไปทั้งตัว

สิ่งที่เธอได้รับจากที่นี่ มันน่ากลัวมากกว่าสิ่งที่เธอจินตนาการไว้เสียอีก！

สายตาลวนลามของประธานเฉิง วนเวียนอยู่ที่หน้าอกของเธอไปมา “เสี่ยวหร่วน มาดื่มเหล้ากับพวกเราสักแก้วสองแก้วสิ ทำตัวว่าง่ายหน่อย ไม่มีใครแตะต้องคุณหรอก ทำไมคุณต้องทำตัวเองให้ลำบากด้วยล่ะ?”

“ใช่แล้ว！มาดื่มสักแก้วสองแก้วเถอะ！”

หร่วนซือซือรีบถอยไปด้านหลัง มองประธานเฉิงที่บีบเข้ามาใกล้ตนเอง สีหน้าของเธอกลัวจนหน้าซีดหมดแล้ว

สายตาหันไปมองมุมกำแพงที่ถูกพวกเขาต้อนมา จู่ๆหร่วนซือซือก็เห็นว่าภายในห้องอาหารมีห้องน้ำเล็กๆอยู่ แม้แต่คิดเธอก็ไม่ได้คิด รีบพุ่งเข้าไปที่นั่น

แล้วรีบล็อคประตูอย่างรวดเร็ว เธอต้านที่ประตูไว้ ใจเต้นโครมคราม

“ปังๆ！”

“ดูทำเธอกลัวสิ แล้วไหนจะแอบอีก！”

“……”

เสียงเอะอะโวยวายด้านนอกดังอยู่เป็นระลอก เสียงหัวเราะของชายหญิงก็ดังตามมา ตอนนั้นหร่วนซือซือรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะระเบิดอารมณ์เต็มที

“ไม่ต้องไปสนใจเธอ！เราดื่มของเรา เดี๋ยวค่อยเรียกผู้จัดการเอากุญแจเข้ามาเปิดประตูก็จบแล้ว！”

ได้ยินเสียงจากด้านนอกที่ดังเข้ามา ทั้งตัวของหร่วนซือซือก็ขนลุกไปหมด เธอรีบหยิบมือถือออกมา แล้วกดโทรออก

เวลานี้แค่ต้องให้อวี้อี่มั่วให้มาช่วยเธอ！

เขาเคยบอกไว้ ถ้าเธอมีปัญหาสามารถโทรหาเขาได้ทุกเมื่อ！

สายโทรติด แต่ว่าดังอยู่หลายครั้งก็ไม่มีคนรับ

ใจของหร่วนซือซือหล่นไปที่ตาตุ่ม พูดในใจว่า“รีบรับสิ รีบรับสิ” สายดังจนสิ้นสุดปลายสาย ก็ยังไม่มีคนรับ！

มือทั้งสองของหร่วนซือซือสั่นไปหมด แล้วกดโทรออกใหม่อีกครั้ง สุดท้ายก็ยังคงไม่มีคนรับสาย

เธอโทรติดต่อกันสามรอบ ความหวังที่เคยมีในใจของหร่วนซือซือนั้นกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย！

เธอนึกว่าเขาจะพึ่งได้！เธอนึกว่าเขาจะเป็นคนแรกที่รับสายเธอ！แต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่อย่างนี้เลย

หร่วนซือซือที่ถูกสกัดไว้ในห้องน้ำเล็กๆแคบๆนี้ ถูกความกลัวเข้าครอบงำ เธอได้ยินเสียงหัวเราะจากด้านนอกเป็นระยะๆ ขนลุกไปทั้งตัว เพราะเธอรู้ดี เมื่อไหร่ที่ผู้จัดการถือกุญแจเข้ามา เธอก็จะไม่มีที่ให้แอบอีกแล้ว

หร่วนซือซืออดไม่ได้ที่จะสั่น มองสามสายที่โทรไปไม่รับบนหน้าจอมือถือ ในใจโหวงสักพัก แล้วสายตาก็เลื่อนลงมามองเบอร์ของซ่งอวิ้นอัน เธอไม่มีเวลาให้คิดนานขนาดนั้น เลยกดโทรไป

เวลานี้ไม่มีใครที่สามารถช่วยเธอได้แล้วจริงๆ

สายโทรศัพท์ดังสองเสียง ปลายสายก็มีคนรับ วินาทีที่ได้ยินเสียงของซ่งอวิ้นอันดังมา หร่วนซือซือเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

“ซือซือ เธออยู่ไหนน่ะ?”

เสียงของหร่วนซือซือสั่นเล็กน้อย “อันอัน…ช่วยฉันด้วย……”

ปลายสายเว้นช่วงไปสักพัก ทันใดนั้นก็รีบตอบกลับมา “ซือซือ เธออยู่ที่ไหน！เกิดอะไรขึ้น！”

หร่วนซือซือกดเสียงให้เบาลง กลัวว่าคนด้านนอกจะได้ยิน “ฉันถูกรองประธานบริษัทลากมางานเลี้ยง พวกเขา……พวกเขาให้ฉันดื่มเป็นเพื่อน ฉันไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้แอบอยู่ในห้องน้ำไม่กล้าออกไปเลย……”

ไม่รอให้เธอพูดให้จบ อันอันก็ฟังแล้วก็พอจะคาดเดาได้ เธออดไม่ได้ที่จะด่าออกมาชุดใหญ่ “ให้ตายเถอะ！พวกสารเลว！ซือซือไม่ต้องกลัว เธออยู่ทีไ่หน? ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้！”

“Liuguang Clubhouse ห้องอาหาร606”

หร่วนซือซือพึ่งบอกที่อยู่ไป จู่ๆก็คิดอะไรออก แล้วรีบพูด “อันอัน เธอไม่ต้องมาด้วยตัวเองนะ พวกเขามีคนเยอะมาก……”

เวลานี้ถ้าเกิดอันอันพุ่งเข้ามาเพื่อช่วยเธอล่ะก็ แค่เขาคนเดียว ผู้หญิงคนเดียวกลัวว่าไม่เพียงแต่ช่วยเธอไม่ได้ แถมยังเสียเปรียบอีกด้วย

ซ่งอวิ้นอันได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วรีบพูด “ฉันเข้าใจแล้ว วางใจเถอะ！”

พูดจบ เธอก็รีบวางสายโทรศัพท์

เวลานี้ พี่ชายของเธอซ่งเย้อันมีธุระข้างนอก ไม่ได้อยู่ที่เจียงโจว เธอก็พึ่งจะกลับประเทศมา เพื่อนก่อนหน้านี้ก็ยังไม่ทันได้นัดออกไปเจอ ดูแล้วครั้งนี้ เธอคงต้องให้เขาช่วยแล้ว！

ซ่งอวิ้นอันลูบไปที่กระเป๋าเสื้อ แล้วเจอนามบัตรหนึ่งใบ เธอก็เลยโทรไป

“ฮัลโหล ตู้เยี่ย เงื่อนไขข้อแรก ยุทธจักรเร่งด่วน！รีบไปที่Liuguang Clubhouse！”

……

หร่วนซือซืออยู่ในห้องน้ำที่ทั้งเล็กทั้งแคบ ร่างกายเธอรู้สึกหนาวเป็นระยะๆ ไวน์ที่เคยเลอะตรงหน้าอกเธอเกือบจะแห้งหมดแล้ว

เธอจับด้ามจับประตูไว้ ฟังการเคลื่อนไหวด้านนอกอย่างเคร่งเครียด

หลังจากที่เธอโทรหาซ่งอวิ้นอันก็ผ่านไปเกือบจะยี่สิบนาทีแล้ว คนที่ดื่มเหล้าด้านนอกดื่มแล้วดื่มอีก การเคลื่อนไหวนั้นบ้างก็ดังบ้างก็เงียบ

จู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าหน้าประตูดังขึ้นมา ตามมาด้วยเสียง“ปังๆ”！

“เปิดประตู！ฉันจะเข้าห้องน้ำ！”

ร่างกายหร่วนซือซือสั่นขึ้นมา ฟังแล้วเป็นเสียงของประธานเฉิง

เสียงหัวเราะชอบใจดังอยู่ด้านนอก มีคนพูดขึ้นมา “ประธานเฉิง คุณดูสิคุณทำให้สาวน้อยเขากลัวเนี่ย ตอนนี้แม้แต่ห้องน้ำก็เข้าไม่ได้แล้ว ทำอะไรไว้ก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาแท้ๆ！”

“จริงด้วย！ฮ่าๆๆ ต้องการให้ผู้จัดการเอากุญแจมาให้หรือเปล่า！”

ประธานเฉิงที่ถูกยั่วยุด้วยคำพูดเหมือนกับว่าร้อนใจเล็กน้อย พูดเสียงขรึม “รีบไปเรียกผู้จัดการมา！ฉันทนไม่ไหวแล้ว！”

หร่วนซือซือที่อยู่อีกฝั่งจับด้ามจับประตูไว้แน่น ใจเต้นโครมคราม กลัวว่าอีกไม่กี่นาทีผู้จัดการก็จะมาแล้ว

“ปังๆๆ！”

“รีบเปิดประตู！” มีเสียงหงุดหงิดของประธานเฉิงดังมาจากด้านนอก “ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็ต้องเปิด！เธอหนีไม่พ้นหรอก！”

หร่วนซือซือกัดฟัน จิตใจว้าวุ่นไปหมด แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากตอบอะไรกลับไป

ประธานเฉิงที่อยู่ด้านนอกรออยู่พักใหญ่ รีบร้อนจนยกเท้าขึ้นมาถีบประตู ด่ามั่วซั่วไปหมด

ผ่านไปไม่นาน จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “ผู้จัดการมาแล้ว！”

ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าและเสียงกุญแจพวงใหญ่ตีกัน

หร่วนซือซือสูดหายใจเข้าลึกๆ มือที่จับอยู่ที่ด้ามจับประตูค่อยๆจับให้แน่นขึ้น

“มาแล้วครับ ขอโทษด้วยนะครับ ผมจะเปิดประตูแล้วนะ！” ผู้จัดการพูด แล้วหยิบกุญแจขึ้นมาเปิดประตู

หร่วนซือซือกัดฟัน จับด้ามจับประตูไว้และจะไม่ปล่อยง่ายๆแน่

ประธานเฉิงที่อยู่ด้านนอกดึงประตูออก พอเห็นว่าดึงไม่ออก ก็อดไม่ได้ที่จะสบถคำหยาบด่าออกมา “โธ่เว้ย ให้ดื่มดีๆไม่ชอบ จะก่อเรื่องให้ได้！”

พูดจบ เขาก็ออกแรง ดึงตรงที่จับประตูอย่างสุดกำลัง

สุดท้ายหร่วนซือซือก็เอาชนะแรงของผู้ชายไม่ได้ ประตูก็ถูกดึงออก

เห็นว่าที่ประตูมีประธานเฉิงยืนอยู่ อีกทั้งผู้จัดการด้วย ทั้งตัวหร่วนซือซือก็รู้สึกหนาวขึ้นมา

เธอถอยหลังไป ร่างกายสั่นไปหมด “ปล่อยฉันเถอะ！ไม่งั้น…ฉันจะแจ้งความนะ！”

“แจ้งความ? เธอแจ้งสิ！”

ประธานเฉิงเข้าใกล้เธออย่างเหิมใจ แล้วกระชากแขนของเธอออกมา

ผู้หญิงสองคนนั้นที่มาดื่มเป็นเพื่อนพวกเขาไม่รู้ว่ามายืนข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้างซ้ายคนหนึ่งข้างขวาคนหนึ่งล้อมเธอไว้ แล้วยื่นมือผลักหร่วนซือซือออกไป แถมตอบกลับ “เธอไปสิ！ไปแจ้งความสิ！”

หร่วนซือซือกัดฟัน เธอไม่ทันได้ยืนให้มั่นคง ก็ถูกคนผลักซ้ำอีก

เธอล้มลงไปบนโซฟา ในเวลานี้ประตูก็มีเสียง“ปัง”ขึ้นมา

เสียงแหลมตะโกนด้วยความโมโหดังขึ้นมา “หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ！”

Favorite