ตอนที่ 697 เจ้าชายหลงทาง
ร่างสูงสง่ายืนนิ่งอยู่หน้าประตูรถ เขาหันไปพยักหน้าเรียบๆ ให้กับหญิงสาวพราวเสน่ห์
ทว่านัยน์ตาสีดำขลับลึกล้ำนั้นกลับไม่ได้หยุดที่เธอเลยแม้แต่ครึ่งวินาที เขาเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองไปยังทิศทางของสตูดิโอ บนใบหน้าเคร่งครึมและหล่อเหลาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ยามที่เขาหยุดยืนอยู่ตรงนั้นแค่เพียงเวลาสั้นๆ ก็ราวกับเป็นภูผาสูงเด่นลูกหนึ่งที่ตั้งตระหง่านไม่เคลื่อนไหว
สูงเด่นกว่าใคร ทั้งยังเปี่ยมไปด้วยความสุขุมลุ่มลึก
หลานซีปิดประตูลง ดวงตาคู่สวยที่แต่งเติมมาอย่างตั้งอกตั้งใจปกปิดความเทิดทูนและหลงใหลเอาไว้ไม่อยู่
ใครบอกกันว่าบนโลกใบนี้ไม่มีผู้ชายที่สมบูรณ์พร้อม
ก็อยู่ตรงหน้านี่ไม่ใช่หรือไง
อวี๋ซงจัดการล็อคประตูรถ เขายืนอยู่อีกด้านหนึ่งอย่างเงียบเชียบ เมื่อเห็นความรู้สึกที่ส่งผ่านมาจากสายตาคู่นั้น เขาก็แอบรู้สึกเสียดายแทนเธอขึ้นมาในใจ
ทว่าเขาเองก็ยังสงสัยมาจนถึงตอนนี้ ว่าทำไมจู่ๆ คุณผู้ชายถึงได้เลือกที่จะมาสังเกตการณ์กับเธอ
แม้ว่าความเป็นห่วงคู่ค้าเองก็เป็นเหตุผลได้อยู่เช่นกัน แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะต้องลงทุนมาด้วยตัวเองขนาดนี้มั้ง?
แม้ว่าในใจเขาจะมีคำถาม ทว่าเขาก็ซ่อนเก็บมันเอาไว้ให้ลึกสุดใจ ก่อนจะก้าวเท้าตามบุคคลทั้งสองไปอย่างเงียบเชียบ
ขายาวๆ ของป๋อจิ่งชวนดูสง่างามและมั่นคงยามเมื่อก้าวเดิน ทว่าเนื่องจากขายาวๆ ของเขา จึงทำให้ในทุกๆ ฝีก้าวนั้นเป็นก้าวที่ใหญ่ หลานซีพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะก้าวเดินไปพร้อมๆ กับป๋อจิ่งชวน แม้ว่าเธอแทบจะวิ่งเหยาะๆ บนรองเท้าส้นสูงที่สวมอยู่แล้ว แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังถูกป๋อจิ่งชวนทิ้งห่างได้อยู่ดี
เธอแอบหงุดหงิดใจอยู่บ้าง โชคยังดีที่ขณะที่เธอกำลังก้าวผ่านบันไดซึ่งจะพาเธอไปสู่สตูดิโอชั้นบน เธอก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น นาทีที่เธอกำลังจะไล่ตามเขาทัน กลับได้เห็นว่าร่างสูงของป๋อจิ่งชวนหยุดนิ่งอยู่ตรงหัวบันได พลางทอดสายตามองนิ่งไปยังสถานที่ใดสักที่หนึ่ง
หลานซีคิดไปว่าเขากำลังรอเธออยู่ เธอจึงรีบตามเขาไปอย่างดีใจ
-
ยามที่ร่างของเฉินฝานซิงปรากฏตัวขึ้นในสตูดิโอ น้ำในปากที่เซียวหมิงเจี๋ยเพิ่งจิบเข้าไปก็ไหลออกมาตามมุมปากอย่างเงียบๆ
เมื่อทุกคนได้เห็นร่างอันขาวสะอาดนั้น ไม่เพียงแค่คางของพวกเขาเท่านั้นที่แทบจะตกลงมา แม้แต่ลูกกระตาเองก็แทบจะกระเด็นหลุดออกจากเบ้าเช่นกัน
เห็นเพียงแค่ชายหนุ่มที่กำลังก้าวเดินมาทางพวกเขา ทางเดินที่พาไปยังห้องแต่งหน้า คือสถานที่เดียวในสตูดิโอนี้ที่มีแสงสว่างจากภายนอกสาดส่องเข้ามา
ราวกับว่าเขาก้าวอยู่บนแสงย่ำอยู่บนปุยเมฆ ท่าทางดุจดั่งเทพจุติไม่เสพอาหารแดนมนุษย์[1] หล่อเหลาราวกับไม่ได้อาศัยอยู่บนโลกมนุษย์
สูทสีขาววินเทจสวยหรู งานฝีมือที่ตัดเย็บอย่างประณีต เข้ารูปพอดีตัวแนบชิดกับสรีระร่างกายเป็นอย่างดี ตัดเย็บได้พอดีตัวราวกับมันถูกสร้างมาเพื่อเขา
เสริมให้รูปร่างของชายหนุ่มยิ่งดูสูงโปร่งและงดงาม
ทรงผมสบายๆ และภูมิฐาน เพราะต้องถ่ายแบบนิตยสาร ใบหน้าสมบูรณ์แบบจึงถูกแต่งเติมให้ดูมีมิติมากขึ้น เพิ่มความงดงามและลึกล้ำให้ยิ่งเด่นชัด
ทว่าเขากลับไร้ซึ่งอารมณ์ ไร้ความรู้สึก ความเงียบขรึมและเย็นชายิ่งทำให้เขาเหมือนเทพจุติที่ไร้อารมณ์ไร้ความต้องการ ภายใต้บุคลิกที่ดูเย็นชานั้น ยังแฝงไปด้วยความงามสง่าและสูงส่ง
นัยน์ตาสีดำตัดขาวชัดเจนที่ประดับไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและน่าเกรงขามคู่นั้นส่องสกาวราวกับบรรจุสิ่งของไว้ได้มากมาย แต่ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดที่อยู่ในสายตาของเขาเลย
เยือกเย็นสูงส่งดั่งเช่นเจ้าชายตัวจริงจากในเทพนิยาย
ทำให้ไม่ว่าใครต่อใครต่างก็ต้องการที่จะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ และได้รับรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นอ่อนโยนอย่างที่คนรักมอบให้กันจากเขา
เขาก้าวเข้ามาช้าๆ ทุกสายตาหลั่งไหล่ไปยังเขาราวกับสายน้ำ รอบกายพราวระยับไปด้วยรัศมีที่ชวนให้หลงใหล
“แม่เจ้า นี่ใครกัน หล่อจนต้องร้องขอชีวิต!”
“ฉัน…ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน นึกไม่ถึงเลยว่าสตูดิโอเราจะมีคนที่ดูดีแบบนี้อยู่ด้วย”
“ไม่มีทางอะ! ยังไงเขาก็ต้องมาผิดสตูแน่ๆ!”
“ว้ายยย เจ้าชายหลงทาง! หรือพรหมลิขิตของฉันจะอยู่ที่นี่ตอนนี้กันนะ?”
ตอนที่ 698 จับมือไว้
“ว้ายยย เจ้าชายหลงทาง! หรือพรหมลิขิตของฉันจะอยู่ที่นี่ตอนนี้กันนะ?”
แม้ว่าใบหน้านั้นจะยังคงเป็นใบหน้าของเฉินฝานซิง ทว่าเสื้อผ้าผู้หญิงถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าผู้ชาย ผมยาวแปรเปลี่ยนเป็นผมสั้น รูปลักษณ์แตกต่างกันราวกับเป็นคนละคนไปโดยสิ้นเชิง
ตีให้ตายพวกเขาก็คาดไม่ถึงว่าหนุ่มหล่อจนฟ้าดินพิโรธตรงหน้า คือเฉินฝานซิงที่มีร่างกายเป็นหญิง
เซียวหมิงเจี๋ยค่อยๆ ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ เป็นช่างภาพมาหลายปีขนาดนี้ มองแวบเดียวเขาก็ดูออกแล้วว่าคนตรงหน้าคือเฉินฝานซิง
ร่างกายเป็นหญิง
แม้ว่าเขาจะเตรียมใจไว้ดีแล้วแท้ๆ ทว่านาทีนั้นที่เฉินฝานซิงก้าวออกมา หัวใจของเขาก็ยังคงเต้นโครมครามอย่างหนักหน่วง
เพอร์เฟคต์ เพอร์เฟคต์เกินไปแล้ว
ดวงตากวาดมองไปยังเฉินฝานซิง พลางยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตรงมุมปาก จากนั้นจึงเดินไปหยุดลงตรงหน้าของเธอ
เฉินฝานซิงมองเซียวหมิงเจี๋ยด้วยสายตาเรียบเฉย
เมื่อเขาเขยิบเข้าไปใกล้เธอทีละน้อย เซียวหมิงเจี๋ยถึงได้รู้ว่า ไม่ใช่เพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอกที่โดดเด่นเท่านั้น รัศมีอันเยือกเย็นและทะนงตนเช่นนั้นบนตัวของเธอเองก็มีความแข็งแกร่งอันมหาศาลซ่อนไว้ภายในเช่นกัน
ยิ่งเข้าใกล้เธออีกนิด อำนาจที่ข่มใจผู้คนได้ก็ยิ่งชัดเจนขึ้น
ประธานสาวแห่งซิงเฉินกั๋วจี้ ความเด็ดเดี่ยวที่สั่งสมมาตลอดหลายปีย่อมไม่ใช่สิ่งที่ใครจะมาดูถูกกันได้ง่ายๆ
ป๋อจิ่งชวนหรี่ตามอง ‘ชายหนุ่ม’ รูปงามที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ในที่สุดสีหน้าเรียบนิ่งก็เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย
สิ่งที่คาดเดาเอาไว้เข้าปกคลุมภายในหัวใจ ความเย็นเยียบค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเป็นหมอกหนาตรงหว่างคิ้วของเขา
อวี๋ซงรับรู้ถึงกลิ่นอายบนร่างกายของป๋อจิ่งชวนที่เปลี่ยนไปได้อย่างง่ายดาย ทว่าเขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เขาก้าวไปข้างหน้าอีกสองก้าวพลางทอดมองไปยังเบื้องหน้า แค่แวบเดียวสายตาก็พลันสะดุดเข้ากับร่างของ ‘ชายหนุ่ม’ ที่ดึงดูดสายตามากที่สุด
ด้วยเสื้อสูทสีขาวตลอดทั้งตัว ผิวพรรณขาวสะอาด เครื่องหน้างดงามสมบูรณ์แบบ และบุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์ จึงกลายเป็นเป้าสายตาไปได้ภายในชั่วพริบตาเดียว
นาทีที่สายตาสัมผัสเข้ากับร่างนั้น อวี๋ซงก็รับรู้ได้ถึงแสงศักดิ์สิทธิ์ที่สาดส่องออกมาจากร่างกายของชายคนนั้น
เขาก็คิดว่าบนโลกใบนี้คงจะไม่มีใครที่เพอร์เฟคต์เหมือนคุณผู้ชายแล้วเสียอีก แต่สุดท้ายเมื่อได้เห็นชายหนุ่มรูปงามในชุดสูทสีขาวทั้งตัวซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลคนนั้น เขาก็พลันตระหนักได้ว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมียอดคน และบนโลกใบนี้ยังมีคนที่เทียบเคียงกับคุณผู้ชายของเขาได้อยู่จริงๆ
เพียงแต่ว่า ทำไมคนๆ นี้ถึงได้ดูคลับคล้ายคลับคลานัก
เขาแน่ใจว่าเขาไม่เคยเห็นคนที่ดูดีขนาดนี้มาก่อน?
หากเคยเจอมาก่อนมีหรือที่เขาจะไม่รู้จัก?
“เป็นอะไรไปคะ ป๋อ…”
หลานซีแอบสงสัยต่อการที่ป๋อจิ่งชวนหยุดนิ่งลง และรังสีที่ดูไม่ค่อยดีนักที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขา เธอจึงมองไปตามสายตาของเขา ยามที่สายตาของเธอสัมผัสเข้ากับร่างที่มีสีขาวตลอดทั้งตัวร่างนั้น เสียงของเธอก็ชะงักกึกลงทันที
พระเจ้า ผู้ชายรูปหล่อ!
ในตอนนั้นเอง จี้อี้ที่สวมชุดราตรียาวสีดำก็ค่อยๆ เดินออกมาจากข้างหลังของเฉินฝานซิง
จนกระทั่งเดินมาหยุดลงตรงหน้าของเธอ ยามเมื่อมองไปยังใบหน้าของเฉินฝานซิง ริ้วสีแดงก็พลันผุดขึ้นบนใบหน้าเล็กๆ ของเธอ และเมื่อมองไปยังสายตาคู่นั้น ก็ทำเอาเธอก็แอบรู้สึกสับสนและเขินอายอยู่เล็กน้อย
จี้อี้มองเธอนิ่งๆ อยู่หลายนาที เนิ่นนานกว่าที่จะถอนสายตากลับมาอย่างยากลำบาก ก่อนจะยื่นมือออกไปทักทายกับเฉินฝานซิงอย่างมีมารยาท
“สวัสดีค่ะ ร่วมงานกันครั้งแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
เฉินฝานซิงมองมือที่สวมถุงมือสีดำยื่นมาให้เธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะยกคิ้วขึ้นตามหลัง
การกระทำนั้นเพียงเล็กน้อย แต่กลับแฝงไปด้วยความร้ายกาจอยู่หลายส่วน
หัวใจจี้อี้กระตุกวูบ รีบมุดหน้าหนี ไม่กล้ามองไปยังใบหน้าชวนค้นหาของชายหนุ่ม
เฉินฝานซิงรู้สึกขำกับปฏิกิริยาเช่นนั้นของจี้อี้อยู่ไม่น้อย ทว่าก็ยังคงยื่นมือไปจับมือเธอเอาไว้
[1] ไม่เสพอาหารแดนมนุษย์ ไร้ซึ่งกิเลสอย่างเช่นมนุษย์ทั่วไป
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
