บทที่ 18 นี่หรือเศษสวะ
ในขณะนี้ หรุงปินกำลังเดินออกมาจากตึกบริษัทรุงคาง มีรถเบนท์ลีย์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตู โดยมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยชุดดำเคร่งขรึมสิบกว่าคนยืนอยู่ข้างๆ
ถ้าใครได้เห็น ก็ต้องตกใจแน่นอน!
หรุงปินประธานบริษัทรุงคาง ออกไปข้างนอกแล้ว!
มีคนมากมายที่ต้องการพบกับประธานหรุงแห่งบริษัทรุงคาง แต่พวกเขาก็ถูกปฏิเสธตอนนี้ เขาออกมาด้วยตัวเองจริงๆ
“พ่อ?”
หรุงฉางเวยตกตะลึง เมื่อได้ยินเสียงในโทรศัพท์ นั่นคือพ่อของเขาจริงๆ
นี่คืออะไรกันแน่?
“ฉางเวยเหรอ เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอจึงมีโทรศัพท์มือถือของคุณหลี่” อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ หรุงปินก็ตกใจ และเสียงของเขาก็สูงขึ้น
“ไอ้ละอ่อนนี้เย็ดแม่งยั่วผม ผมจะเอามันให้ตาย!” หรุงฉางเวยเลิกคิ้ว มองไปที่หลี่โม่ที่ใบหน้าเรียบเฉยอย่างเหี้ยมโหด ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
มันคงเป็นเรื่องบังเอิญ พ่อของฉันจะรู้จักผู้ชายขี้แพ้แบบนี้ได้ยังไง
อีกทั้งยังนับถือเขามาก!
เป็นไปไม่ได้!
“กำเริบเสิบสาน! ใครกล้าให้เธอหยาบคายกับคุณหลี่ เอามือถือให้คุณหลี่เดี๋ยวนี้!” หรุงปินตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว เขาตกกะใจมาก หรือว่าสุนัขไปยั่วคุณหลี่เข้าแล้ว
หรุงปินเข้าใจนิสัยของลูกชายของเขาดี ไม่มีความรู้ทักษะใดๆ สำมะเลเทเมาไปเรื่อย สร้างความเดือดร้อนให้ตนมาครั้งแล้วครั้งเล่า!
หากครั้งนี้ไปยุแหย่คุณหลี่เข้าแล้ว ตระกูลหรุงต้องชิบหายแน่ๆ!
“พ่อ …” หรุงฉางเวยรู้สึกงงงวย แต่ก็ยื่นโทรศัพท์มือถือให้หลี่โม่อย่างเชื่อฟัง และพูดอย่างเฉยชา “ละอ่อนคนนี้ใช้ได้นี่ พ่อของผมโทรมาหาซะด้วย แต่นั่นก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้”
หลี่โม่ไม่พูดต่อ ค่อยๆวางกู้หยุนหลันไว้ข้างๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พูดด้วยแววตาเฉื่อยเนือย “หรุงปินเหรอ? ผมไม่มีเวลาคุยเรื่องไร้สาระกับคุณ ลูกชายของคุณไม่ยอมปล่อยผมไป ผมให้โอกาสคุณเพียงครั้งเดียว!”
น้ำเสียงเย็นชา แฝงไปด้วยความน่ากลัว
หรุงปินไม่ใช่คนโง่ เขาจึงเข้าใจโดยอัตโนมัติ รีบกล่าวอย่างถ่อมตัวทันที “ครับครับ คุณหลี่ ต้องเกิดการเข้าใจผิดกันแน่ๆ รบกวนคุณส่งโทรศัพท์ให้สุนัขตัวนั้น ผมจะพูดกับเขาเองครับ”
หลี่โม่พยักหน้า และโยนโทรศัพท์ให้หรุงฉางเวย
หรุงฉางเวยโกรธมากในขณะนี้ เขาตบโต๊ะและตะโกนว่า “แม่งเหี้ยมึงขู่กูเหรอ กล้าพูดว่ามีโอกาสเพียงครั้งเดียว กูคิดว่ามึงจะไม่เหลือชีวิตรอดแล้วหล่ะ โหหยวนหย่ง ลงมือให้ผมดูเดี๋ยวนี้!”
ในขณะที่หรุงฉางเวยคำราม โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโซฟาก็ได้ยินเสียงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “ หรุงฉางเวย! กำเริบเสิบสานไปแล้ว! ตอนนี้ฉันควบคุมอะไรแกไม่ได้แล้วใช่ไหม!”
บิดา … โมโหแล้ว
หรุงฉางเวยบิดมุมตา ทั้งร่างของเขาตกใจสั่นราวกับตะแกรงร่อน หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและพูดว่า “พ่อ มีอะไรครับ…”
หรุงฉางเวยไม่เคยเห็นพ่อของเขาโกรธขนาดนี้มาก่อน เขาตื่นตระหนกเล็กน้อย ความเย็นระลอกๆออกมาจากกระดูกของเขา
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ รู้ไหมว่าแกแหย่ใครอยู่ ตอนนี้ รีบขอโทษคุณหลี่เดี๋ยวนี้! หากไม่ได้รับการให้อภัยจากคุณหลี่ ฉันจะตีแกให้ตาย!” หรุงปินที่อยู่อีกด้านของโทรศัพท์ขัดจังหวะคำพูดของหรุงฉางเวยด้วยความโกรธ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!
น้ำเสียงเยือกเย็น พร้อมกับน้ำเสียงสั่งการ หรุงฉางเวยไม่สามารถหักล้างได้!
บิดาโกรธจริง!
“พ่อ … เขาเป็นแค่ไอ้ละอ่อนทึ่มๆคนหนึ่ง แถมยังตีหัวผมแตก พ่อจะให้ผมขอโทษขยะแบบนี้เหรอ” หรุงฉางเวยรู้สึกไม่พอใจ เกิดอะไรขึ้นกับพ่อกันแน่?
ฮึ
เสียงไม่พอใจ หรุงปินตรงเข้าไปในรถเบนท์ลีย์ และตะโกนว่า “แกยังกล้าหยาบคาย! ถ้าคุณหลี่เป็นขยะอย่างที่แกกล่าวหา งั้นตระกูลหรุงของเรา ก็ไม่แม้แต่เป็นขยะ! ตอนนี้ แกรีบคุกเข่าขอร้องให้คุณหลี่ยกโทษให้ ไม่งั้น ฉันไม่มีลูกชายอย่างแก!”
หรุงฉางเวยช็อกไปอย่างสิ้นเชิง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ ดวงตาที่สั่นเทาเหลือบมองไปที่หลี่โม่ที่ยืนสงบนิ่งอยู่ตรงหน้า
พ่อต้องการแบบนี้จริงเหรอ!
เป็นไปได้ยังไง?
ไอ้ละอ่อนคนนี้ คือใครกันแน่?
ยั่วยุให้พ่อพูดแบบนี้ได้!
หรุงฉางเวยเงยหน้าขึ้น เหงื่อเย็นที่ไหลบนหน้าผาก ทำให้บาดแผลบนศีรษะระคายเคืองทำให้เขามีสติขึ้นมาทันที
เขาตื่นตระหนก รีบเดินไปหาหลี่โม่ โค้งคำนับและกล่าวขอโทษ “ผมขอโทษครับคุณหลี่ ผมผิดไปแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย สำหรับความประมาทเมื่อสักครู่ ผมต้องขอขมาด้วย”
เมื่อกี้หรุงฉางเวยที่ทั้งจะตีจะฆ่า ตอนนี้กลับขอโทษหลี่ม่ออย่างนอบน้อม ทำให้ทุกคนตกตะลึงตาค้างพูดอะไรไม่ออก!
เขาเป็นถึงคุณชายของบริษัทรุงคางแห่งเมืองฮ่าน มีสถานะพิเศษ อยู่ในตระกูลที่ร่ำรวย เขาจะขอโทษหลี่โม่ธรรมดาๆคนนี้ได้อย่างไร?
โหหยวนหย่งงงงวยและป๋ายเสวี่ยนเอ๋อก็ตะลึง!
ยิ่งไปกว่านั้น ฟังจากสายที่โทรมาเมื่อกี้ เป็นหรุงปินประธานบริษัทรุงคางโทรมาด้วยตัวเอง!
น้ำเสียงที่แสดงความเคารพต่อหลี่โม่นั้น เกินคำบรรยาย!
โอ้พระเจ้า!
หลี่โม่ผู้นี้ เป็นใครกันแน่?
สามารถทำให้หรุงปินผู้ประกอบการที่มีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว พูดราวกับน้องชายตัวเล็ก
โหหยวนหย่งในตอนนี้ โลกภายในของเขาพังทลายลง คุณชายหรุงที่เขาพึ่งพา ตอนนี้ได้ขอโทษชายหนุ่มด้วยความเกรงขามเช่นนี้
ทำไมเขาจะไม่กลัว ทำไมจะไม่ลนลานล่ะ?
โหหยวนหย่งสั่นระริก เหงื่อไหลเต็มหลังของเขา!
ชิบหายละ!
เขาเข้าใจแล้ว ตนยุแหย่บุคคลที่ดำรงอยู่อย่างไม่อาจจินตนาการได้!
ฉู่จงเทียนและฉินลั่วลั่ว ได้รับอิสรภาพแล้วในตอนนี้ ยืนด้วยความเคารพอยู่สองข้างของหลี่โม่ จ้องมองโหหยวนหย่งด้วยสายตาเย็นชา พูดว่า “โหหยวนหย่ง ฉันบอกแล้ว คุณหลี่ไม่ใช่คนที่เธอจะล่วงเกินได้!”
ผลั๊วะ!
โหหยวนหย่งคุกเข่าตรงหน้าหลี่โม่ โดยไม่ลังเลใดๆ!
นี่คือหนึ่งในพี่ใหญ่สังคมอิทธิพลมืดแห่งเมืองฮ่านเชียวนะ!
เป็นเจ้าจักรวรรดิของเขตเขตหนึ่งอีกด้วย!
ในตอนนี้ กลับคุกเข่าต่อหน้าหลี่โม่ กระแทกศีรษะบนพื้นและพูดว่า “คุณหลี่ เป็นเพราะผมมีตาแต่หามีแววไม่ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ขอได้โปรดเข้าใจ อดทนและสนับสนุน!”
หลี่โม่มองอย่างเย็นชา พูดกับฉินลั่วลั่ว “ส่งภรรยาของผมไปโรงพยาบาลก่อน”
“รับทราบค่ะ ” ฉินลั่วลั่วตอบ หันหลังพาเขาออกไป
ในขณะเดียวกัน ฉู่จงเทียนก็กดโทรศัพท์ของตัวเอง หลังจากนั้นไม่นาน อันธพาลในชุดสูทสีดำ 40-50 คนก็รีบเข้ามาในคลับป่ายลี่เหริน ล้อมรอบคลับทั้งหมดเอาไว้!
มองจากด้านนอก รถเบนซ์สีดำหลายสิบคัน จอดอยู่ที่ทางเข้าของคลับป่ายลี่เหริน ทุกทางเข้าออก มีอันธพาลชุดสูทดำหน้าบึ้งยืนอยู่
ในห้อง ลูกน้องของโหหยวนหย่ง ขณะนี้ทั้งหมดเอามือกุมศีรษะและนั่งยองๆลงกับพื้น
หลี่โม่มองไปที่โหหยวนหย่งและป๋ายเสวี่ยนเอ๋อที่ตัวสั่นระริกที่คุกเข่าต่อหน้าเขาอย่างเย็นชา และพูดกับฉู่จงเทียนอย่างเรียบเฉย “ผมไม่อยากเจอพวกเขาสองคนในเมืองฮ่านอีก”
ฉู่จงเทียนพยักหน้าอย่างหนักและพูดว่า “เข้าใจแล้วครับ”
เขาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของวงการนี้ แน่นอนว่าเขาเข้าใจโดยอัตโนมัติว่าควรทำอย่างไร
สักครู่ ลูกน้องสองสามคนก็ลากโหหยวนหย่งและป๋ายเสวี่ยนเอ๋อที่ตกใจจนหน้าซีดเผือกออกไป!
การปล่อยให้พวกเขาร้องหาความเมตตา ก็ไม่มีประโยชน์
ต่อมา
หลี่โม่จ้องไปที่หรุงฉางเวยที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา และพูดว่า “ตอนนี้ ถึงตาเธอแล้ว”
ขาของหรุงฉางเวยแกว่งไปมา แต่เขาก็ถูกโอ๋มาตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้เขากลายเป็นคนดุร้าย ยิ้มอย่างเย็นชา “คุณหลี่ ยังไงพ่อของผมก็คือหรุงปิน คุณก็รู้จักกับพ่อผม เหลือทางหนีทีไล่ไว้หน่อย เอางี้ไหม ผมขอโทษภรรยาของคุณ ต่อไปในเมืองฮ่าน ผมจะหมุนรอบตัวคุณ ดีไหม”
หรุงฉางเวยก็กลัวเช่นกัน
ยังไม่เห็นโหหยวนหย่งถูกลากลงมาอีกเหรอ!
“เหลือทางหนีทีไล่ไว้หน่อย?”
หลี่โม่หัวเราะอย่างเย็นชา “ ครั้งหนึ่งฉันเคยสาบานว่า บนโลกใบนี้ ใครก็รังแกเธอไม่ได้ แม้ว่าจะเป็นราชาแห่งสวรรค์ ฉันจะทำให้เขาต้องชดใช้!”
เมื่อหรุงฉางเวยได้ยินเช่นนี้ มุมตาของเขาก็หนาวเหน็บ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากลายเป็นเย็นชาอย่างรวดเร็ว เขาถามด้วยเสียงทุ้ม “ แล้วคุณจะเอายังไง ทำให้ผมตายหรือพิการล่ะ?”
หลี่โม่ยกมือขึ้น กระดิกนิ้วของเขา
ฉู่จงเทียนโค้งคำนับไปที่ด้านข้างของหลี่โม่ทันที หลังจากนั้นก็กล่าวว่า “ไปเตรียมเงินห้าล้าน”
ฉู่จงเทียนไม่รีรอ หันหลังเดินออกจากห้องทันที เขาถอนเงินห้าล้านด้วยตัวเอง ใส่ในกระเป๋าหนังสีดำสองใบ โยนมันไปตรงหน้านิ้วเท้าของหรุงฉางเวย
ห้าล้านถ้วนถ้วน!
เหงื่อไหลเต็มฝ่ามือของหรุงฉางเวย มุมปากกระตุก “คุณหลี่ คุณกำลังจะทำอะไร?”
หรือเขาต้องการชดเชยความสูญเสียทางจิตใจ จบเรื่องกันตรงนี้?
ดูเหมือนว่า เขาก็ไม่กล้าทำอะไรกับตน
เมื่อหรุงฉางเวยคิดเช่นนี้ เตรียมจะนั่งลง แต่ก็ต้องตกใจกับประโยคต่อไปของหลี่โม่!
“เงินนี้ ซื้อน้องชายของคุณ!” หลี่โม่กล่าวอย่างเรียบเฉย
ทันทีที่เขาพูดจบ คนฉู่จงเทียน ก็ก้าวไปจับหรุงฉางเวยกดลงกับพื้น ถอดกางเกงชั้นนอกออก เหลือแค่กางเกงชั้นในไว้ ไม่ว่าเขาดิ้นรนยังไง ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย!
ทันใดนั้น หรุงฉางเวยก็หน้าซีดเผือด จ้องมองไปที่หลี่โม่ด้วยความหวาดกลัว พูดว่า “ คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ผมคือหรุงฉางเวย พ่อของผมคือหรุงปิน ส่วนปู่ของผมคือหรุงชางเหอ!”
เขาตะโกน แต่ใบหน้าของหลี่โม่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
ฉู่จงเทียนเข้าใจ เขาคว้าไม้เบสบอลจากด้านข้าง ฟาดลงไปที่ตรงนั้นของหรุงฉางเวยอย่างจัง!
“อา!”
เสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยอง ดังก้องไปทั่วห้องในพริบตา!
สีหน้าของหรุงฉางเวยกลายเป็นสีตับหมูในทันที เขาโค้งตัว จับเป้ากางเกง บนใบหน้าเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีเขียว เขาไม่สามารถพูดได้ ทำได้เพียงแค่คราง
พิการแล้ว!
ชาตินี้ เขาไม่สามารถมีอะไรกับผู้หญิงได้อีกต่อไป
นี่คือบทลงโทษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเขา
ในเวลาเดียวกัน รถเบนท์ลีย์ที่ขับมาด้วยความเร็วคันหนึ่ง ตามหลังมาด้วย Audi A6L อีกหลายคัน ก็มาจอดที่ประตูของคลับป๋ายลี่เหริน
หรุงปินนำคนมา ลงจากรถอย่างทุลักทุเล ที่ตามมาด้านหลังคือผู้นำของเมืองฮ่าน!
สำหรับผู้ประกอบการรายใหญ่อย่างหรุงปิน ภาคส่วนที่เกี่ยวข้องของเมืองฮ่าน ได้ทำการติดตามไว้เสมอ!
นี่คือบุคคลหลักในการดึงดูดการลงทุน ถานเค่อหมิงต้องดูแลอย่างดีที่สุด เขารีบพาเลขามา วิ่งมาหาหรุงปินที่อยู่ด้านหน้า พูดว่า “ประธานหรุง ค่อยๆเดินครับ”
ถานเค่อหมิงแปลกใจมาก สำหรับผู้ประกอบการรายใหญ่อย่างหรุงปิน เกิดเรื่องอะไรขึ้น ที่สามารถทำให้เขาตื่นตระหนกได้เช่นนี้
ตอนนี้หรุงปินเป็นกังวลมาก เจ้าสุนัขทำผิดพลาดไม่ได้อีกแล้วนะ!
ที่ทางเข้าคลับป๋ายลี่เหริน ทหารกองหน้าในชุดสูทสีดำสิบกว่าคน ยืนอย่างสงบ หยุดหรุงปินและถานเค่อหมิงเอาไว้ พูดอย่างเย็นชา “ขออภัย ที่นี่ปิด”
หรุงปินขมวดคิ้ว ขณะที่เขากำลังจะพูด ถานเค่อหมิงที่อยู่ข้างๆเขาก็ลุกขึ้นยืน พูดด้วยความโมโห “ผิดธรรมดาละ! ใครกล้าปิดสถานที่ในพื้นที่ของฉัน!”
เมื่อคนเหล่านั้นเห็น ก็ต่างก็ตัวสั่นด้วยความตกใจ“คุณถาน … ประธานถาน”
โอ้พระเจ้า!
ถานเค่อหมิงมาที่นี่ได้ยังไง?
เขาเป็นคนที่ใหญ่ที่สุดในเมืองฮ่านเชียวนะ!
คนข้างๆเขาเป็นใครกันแน่ ถานเค่อหมิงถึงได้ติดตามด้วยตัวเอง!
ในไม่ช้า คนเหล่านี้ก็แยกย้ายกัน โค้งคำนับเชิญถานเค่อหมิงและหรุงปินเข้ามาด้วยความเคารพ
หรุงปินและพวกรีบเดินเข้าไปในห้องทันที ทันใดนั้นก็เห็นหรุงฉางเวยนอนคร่ำครวญอยู่ที่พื้น
แต่ว่า หรุงปินไม่แม้แต่จะมองไปตรงๆ เขาเดินตรงไปที่หลี่โม่ โค้งตัวคำนับและกล่าวด้วยความเคารพ “คุณหลี่ ขออภัยด้วยครับ คุณไม่มีอุปสรรคอะไรก็ดีแล้ว"
ถานเค่อหมิงที่ตามมาติดๆ เมื่อเห็นฉากนี้ถึงกับอึ้ง!
สะเทือนใจสุด ๆ !
หรุง … หรุงปินก้มหัวขอโทษชายหนุ่มคนหนึ่งจริงๆ!
ยิ่งไปกว่านั้น ชายหนุ่มคนนี้ เขายังรู้สึกคับคล้ายคับคลาอีกด้วย
นี่ไม่ใช่ลูกเขยขยะของตระกูลกู้เหรอ …
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
