จอมใจจอมทัพ 35 ไม่เอาเข้า

“ มันแค่เผลอไถลเข้าไปเพราะน้ำกำหนัดของเจ้ามันฉ่ำแฉะเหลือเกิน แต่ข้าสัญญาว่าจะไม่กดแท่งหยกของข้าเข้าไปภายใน แม้ว่าจะอยากทำมันเพียงไรก็ตาม ” เขาว่าพลางก้มลงประสานสายตาอันเยิ้มฉ่ำมายังนางที่จ้องมองเขาไม่วางเช่นกัน ไม่มีคำพูดใด ๆ ต่อกัน มีเพียงความเร่าร้อนทางเรือนกายที่ต่างก็มอบให้กันจากภายนอกและกระแสบางอย่างที่แสดงออกทางสายตาก็เท่านั้น

รัก ใช่หรือไม่นะ…

ทั้งคู่ถามตัวเองก่อนที่จะผวาเข้าหา ประกบปากมอบจุมพิตอันเร่าร้อนให้กันและกัน เบื้องล่างลำรักยาวใหญ่ขยับสีบี้เบียดกลางกลีบสาวจนกระทั่งทั้งคู่ทะยานเข้าสู่ปลายทางแห่งกามาพร้อมกัน โดยมีธารน้ำเป็นประจักษ์พยาน

นางผวากอด เช่นเดียวกับที่เขาโอบอุ้มนางไว้แนบแน่น ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วอณูเนื้อ

“ ข้าอยากหยุดวันเวลาไว้ตรงนี้ ” นางว่าขณะอิงแอบแผงอกกว้างที่อุ้มนางขึ้นมาบนเนินหญ้าเหนือธารน้ำอีกครั้ง

“ ทำไมล่ะ ” เขาถามเสียงทุ้มนุ่มอยู่ริมใบหูขาวแล้วงับติ่งหูนุ่มนั้นเบา ๆ นางขนลุกเกรียว

“ ข้าไม่อยากกลับไปพบความจริงอันโหดร้ายเลย ไม่อยากโดนใครทำร้ายอีกแล้ว ”

“ ข้าเคยปล่อยให้ใครทำร้ายเจ้างั้นหรือ ซูเม่ย ” เขาถามเสียงหนักแน่น นางส่ายหน้าแล้วเบียดกายเข้าหาอ้อมอกแกร่งนั้น

“ มันเป็นกิ่งไม้แห้งต่างหาก ”

“ แล้วเหตุใดท่านไม่บอกข้าตั้งแต่ตอนนั้น ”

“ อยากรู้อะไรมากกว่านั้นไหม ” เขาว่าพลางยกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“ อะไร ”

“ กิ่งไม้นั้นน่ะ ข้าเป็นคนโยนลงไปเองแหละ ”

สิ้นคำ ฝ่ามือน้อย ๆ ก็ทั้งหยิกทั้งฟาดลงบนแผงอกและท่อนแขนของเขาไม่ยั้ง

“ ข้าอุตส่าห์รู้สึกผิดที่คิดกับท่านในทางที่ไม่ดีตั้งแต่คราวแรก มายามนี้ข้าขอถอนคำพูด ท่านมันคนเจ้าเล่ห์ เจ้าเล่ห์ร้ายกาจที่สุด ! ” เขาได้แต่หัวเราะแล้วปล่อยให้นางระบายอารมณ์ให้พอก่อนที่จะรวบข้อมือของนางเอาไว้

“ พอได้หรือยัง ใจคอเจ้าจะตีพี่ให้ช้ำในตายเลยหรือไร หืม เม่ยเอ๋อร์คนดีของพี่ ” เขาออดอ้อน นางสะบัดหน้าหนี

“ ไม่ ข้าไม่ใช่ของใครทั้งนั้น ”