จอมนักรบท้าโลก 90 โปรดช่วยฉันด้วย

บทที่90 โปรดช่วยฉันด้วย

เธอจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย และเดินไปที่ประตูห้องด้วยความผิดหวังเล็กน้อย ความรู้สึกของการที่อารมณ์กำลังมาแต่กลับถูกขัดจังหวะอย่างกะทันหันนั้นมันแย่มาก

ทันใดนั้นติงเมิ่งเหยนก็เดินกลับไปที่เจียงชื่อ แล้วก้มลงจูบแก้มของเจียงชื่ออย่างหนัก ด้วยริมฝีปากที่อ่อนนุ่มสีชมพูของเธอ

“นี่คือค่าชดเชยเล็กน้อยสำหรับคุณ”

หลังจากพูดเสร็จเธอก็วิ่งออกจากห้องพร้อมกับแก้มที่แดงระเรื่อ

เจียงชื่อตกตะลึง และเขายังไม่หายอึ้งจากการจูบที่อ่อนโยนเลย

เขานอนลงหลับตาและนึกถึงความดีงามในตอนนั้น นึกถึงใบหน้าที่เขินอายของติงเมิ่งเหยน นึกถึงริมฝีปากสีชมพูที่อ่อนโยน

เจียงชื่อใช้เวลาทั้งคืนเพียงลำพัง

ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เจียงชื่อตื่นแต่เช้ารับประทานอาหารเช้า และรีบไปที่บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง

ในเวลาประมาณสิบโมงเช้า หัวล้านหลงพาชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งไปที่บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง ตามคำสั่งของเจียงชื่อ และยืนอยู่ที่ประตูอย่างมีระเบียบ ไม่กล้าขยับไปไหนเลย

เจียงชื่อเรียกหัวล้านหลงเข้ามาในห้องทำงานเพียงลำพัง

ไม่พูดมากสักคำ

เขาวางบัตรธนาคารไว้ตรงหน้าหัวล้านหลงและพูดอย่างตรงไปตรงมา “หัวล้านหลง จำสัญญาที่ฉันให้กับนายในตอนนั้นได้ไหม?”

หัวล้านหลงพยักหน้า “จำได้”

“เอาล่ะ ตอนนี้เป็นเวลาที่ฉันจะทำตามสัญญา” เจียงชื่อแตะบัตรธนาคารที่ปลายนิ้วของเขาและพูดว่า “ฉันสัญญากับนายว่า ฉันจะนำค่าตอบแทน15ล้าน มาให้ทีมของนายทุกเดือน การ์ดใบนี้นายเก็บไว้ ในนี้มีเงินฝาก15ล้าน  ซึ่งเป็นค่าตอบแทนของพวกนายสำหรับการติดตามฉันในเดือนนี้ จากนี้ไปในวันนี้ของทุกเดือน ฉันจะให้คนโอนเงิน15ล้านเข้าการ์ดนี้”

หัวล้านหลงรู้สึกดีใจมาก “ขอบคุณครับเฮียเจียง!”

“นอกจากนี้ ฉันจะหางานสุจริตให้พวกนายทำ จากนี้ไปพวกนายเป็นพนักงานของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง และบริษัทจะให้สวัสดิการกับพวกนายเหมือนพนักงานคนอื่นๆ รวมประกันสังคม5อย่างและกองทุนที่อยู่อาศัยหนึ่งกองทุน จะช่วยพวกนายจ่ายครบแน่”

“โอ้ย เฮียเจียงแบบนี่มันรบกวนคุณเกินไปแล้ว”

เจียงชื่อโบกมือ “มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ พวกนายจะได้มีตำแหน่งที่เหมาะสม ถ้ามีใครไม่ต้องการทำในอนาคต ก็สามารถเปลี่ยนเป็นพนักงานประจำของบริษัทได้เสมอ พวกนายได้ช่วยฉันจัดการกับปัญหาที่น่าอับอายเหล่านั้น ฉันควรทำเช่นนี้เพื่อตอบแทนพวกนาย ”

หัวล้านหลงยิ้ม และถือการ์ดไว้ในมือแน่น

เขาไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อน

แต่หลังจากมีความสุขได้ไม่นาน ร่องรอยของความเศร้าก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

เจียงชื่อตระหนักถึงจุดนี้และถามว่า “ทำไม ไม่ดีใจหรือ?”

“เปล่า เปล่าครับ”

“ยังมีอะไรต้องปิดบังฉันด้วยเหรอ?”

“เฮียเจียง ไม่มีอะไรจริงๆ”

แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่หัวล้านหลงกำลังกังวลในใจอย่างมาก และใบหน้าของเขาก็ไม่มีความสุขเช่นกัน

กับคนอื่นอาจปิดบังไปได้ แต่สำหรับเจียงชื่อแล้วมันใช้ไม่ได้ผล

เจียงชื่อพูดเสียงราบเรียบว่า “อย่ามาปิดบังฉัน นายคิดว่าเงินไม่เพียงพอหรือสวัสดิการไม่ดีพอ? หรือไม่ก็นายมีปัญหาอะไร ก็พูดออกมาอย่าเก็บมันไว้ในใจ ไม่อย่างนั้นจะทำให้ปัญหาแย่ลง ”

หัวล้านหลงยิ้มอย่างเชื่องช้า “เงินเยอะมากแล้ว และสวัสดิการก็ดีมาก ผมไม่ได้เป็นห่วงเรื่องนั้น แต่เพราะสิ่งที่คุณเพิ่งพูดเมื่อสักครู่ ผมเลยเป็นกังวลแทนลูกน้องผมครับ”

“อ๋อ? มีเรื่องอะไรเหรอ?”

หัวล้านหลงถอนหายใจ “เฮียเจียงคุณก็เคยบอกว่า พวกเราเป็นคนจัดการกับปัญหาที่น่าอับอาย ดังนั้นพวกเราจะถูกเลือกปฏิบัติโดยบางคนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”

เจียงชื่อพยักหน้า “แน่นอน ในเมื่อตัดสินใจที่จะทำอาชีพนี้ ก็ควรเตรียมพร้อมกับสิ่งนี้”

“เรื่องนั้นผมทราบดี จะเลือกปฏิบัติกับผมก็ไม่เป็นไร ผมเป็นคนหน้าด้านอยู่แล้ว ปัญหาคือ ลูกของลูกน้องผม ก็ถูกเลือกปฏิบัติเช่นกัน ตอนนี้เขาจะไปเรียนหนังสือก็ไม่ได้ คุณคิดว่าควรทำอย่างไรดี?”