จอมนักรบท้าโลก 61 หมู

บทที่61 หมู

ซูฉินคิดไปคิดมา ช่วงนี้ประเมินชื่อกำลังทำคะแนนกับเธออยู่ ถึงจะยังไม่มีเงินไม่มีงานทำ แต่เผชิญเรื่องต่างทุกเรื่องได้แก้ไขและผ่านไปด้วยดี ซูฉินรู้สึกมั่นใจในตัวของเจียงชื่อมากขึ้น

“งั้นก็ได้เจียงชื่อ เรื่องนี้แม่ให้รู้จัดการนะ”“พ่อครัวที่ลูกหามาต้องเชื่อถือได้นะ ไม่ใช่มาทำให้แม่ขายหน้านะ”

เจียงชื่อพยักหน้า“แม่ แม่สบายใจได้เลยนะครับ แม่จะไม่ได้ขายหน้าแน่นอน”

ซูฉินลุกขึ้นและพูดว่า“งั้นฉันกลับไปพักผ่อนก่อนนะ พวกคุณก็รีบๆ พักผ่อนกันนะ วันสองวันนี้ถ้าพวกคุณมีเวลาก็เตรียมของขวัญเอาไว้ด้วยมะรืนเป็นวันเกิดของยายนับจำนวนของขวัญให้ครบด้วยนะ”

“รู้แล้วครับ แม่”

เจียงชื่อกับติงเมิ่งเหยนได้กลับไปที่บ้าน

ติงเมิ่งเหยนกดเจียงชื่อลงไปที่ที่นอน และจ้องหน้าเขา

เจียงชื่อที่โดนจ้องขนลุกไปหมดและถามว่า“เธอ……จะทำอะไร?”

“ฉันกำลังดู นายเป็นมนุษย์ต่างดาวที่อยู่ในร่างของเจียงชื่อมั้ย และปลอมตัวมาเป็นเจียงชื่อเพื่อเข้าใกล้ฉัน”

เจียงชื่อสำลัก“ทำไมถึงพูดแบบนี้”

“เพราะช่วงนี้นายโชคดีมาก คิดดูแล้ว จากบทที่เริ่มทำการลงทุน และเจ้าบ้านของตระกูลฉางมาขอโทษ จนถึงใช้หนึ่งพันสองร้อนบ้านในการซื้อคืนบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง และใช้หนี้ทั้งหมดของตัวเอง ทุกเรื่องนายทำได้ดีมาก คิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าคนที่ไม่มีเงินไม่มีความสามารถอย่างนายจะทำได้ไง”

ไม่มีเงินและไม่มีความสามารถหรือ?

เฮ้อ เฮ้อ เป็นการประเมินค่าที่เหมาะสมจริงๆ นะ

เจียงชื่อเมินหน้า“นี้คือการประเมินค่าผู้ชายของเธอหรือ?”

ติงเมิ่งเหยนคิดว่าเจียงขื่อโกรธจริงๆ เบ้ปากและใช่มือเขย่าไปที่แขนของเขา“ฉันพูดเล่นๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น นายไม่โกรธฉันนะ”

“ฉัน……ไม่โกรธแล้ว!”

บทที่ติงเมิ่งเหยนเผลอเจียงชื่อใช้มือสอดเข้าไปที่ใต้รักแร้ของเธอ และอุ้มเธอขึ้นมาแล้วโยงไปบนเตียง และตัวเองก็ทับไปบนตัวของติงเมิ่งเหยน

ทั้งสองคนเล่นกันไปเล่นกันมา และท่าผู้ชายอยู่บนผู้หญิงอยู่ล่างทำให้พวกเขาเขิน

“เออ……..”

เจียงชื่อหน้าแดง ถึงจะเป็นเทพสงครามชูร่า เมื่ออยู่ต่อหน้าคนรักแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรกับคนไร้ความสามารถ

เขาลงจากเตียงและนอนอยู่บนพรม หัวใจเต้นแรกมาก

ติงเมิ่งเหยนหน้าแดงแล้ว และใช้ผ้าห่มปิดตัวเอง

ผ่านไปสักพัก เธอได้คิดแล้วพูดออกมาว่า“วันนี้ นายนอนบนเตียงได้”

หัวใจของเจียงชื่อเต้นเร็วกว่าเดิม ตื่นเต้นจนกลืนน้ำลายไม่หยุด เหมือนหัวใจของตัวเองได้สั่งให้เขาขึ้นเตียงไป และปิดไฟ กอดติงเมิ่งเหยนจากด้านหลังอย่างแน่น

ถึงทั้งสองคนจะเป็นสามีภรรยากัน และทั้งสองคนได้อยู่กินกันมาแล้วเดือนกว่าๆ เองแถมยังไม่ได้นอนเตียงเดียวกัน

ครั้งนี้ที่กอดกันแล้วนอน ทำให้ทั้งสองคนตื่นเต้นมาก

ในหัวของติงเมิ่งเหยนคิดความเป็นไปได้หลายอย่าง เธอยังเตรียมใจที่จะเสียสละแล้วถ้าคืนนี้เจียงชื่อต้องการ เธอตัดสินใจ….อืม….แกล้งขัดขืนนิดหน่อยก็พอแล้ว

เธอกำลังรอท่าทีต่อไปของเจียงชื่อ รอเขาจับและลูบมาที่บริเวณที่นุ่มที่สุดของเธอ

แต่……

ในความมืด มีเสียงหายใจที่ถี่ของเจียงชื่อลอยมา

เจียงชื่อหลับไปแล้ว

“หมู”

“เจียงชื่อนายเป็นหมูตัวหนึ่งเลยจริงๆ!”

ติงเมิ่งเหยนด่าในใจ ไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้เลย กอดผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองอยู่บนเตียงแล้วยังนอนหลับได้อีก?

ทั้งโลกคงมีเจียงชื่อคนเดียวมั้งที่แปลกที่สุดแล้ว

……

เช้าวันต่อมา เจียงชื่อถูกเสียงโทรศัพท์ที่ดังปลุกจนตื่น

เขาค่อยๆ ลงจากเตียง พยายามที่จะไม่รบกวนติงเมิ่งเหยน และเอาโทรศัพท์และออกจากห้องไป

“ฮัลโหล ลุงเฉิง มีเรื่องอะไรตั้งแต่เช้าเลยหรอ?”

“คุณชายใหญ่ คุณมาที่บริษัทหน่อย ผมมีผลการวิจัยใหม่ล่าสุดจะให้คุณดู!”

เจียงชื่อยิ้ม คนแก่คนนี้ถึงอายุจะมากแล้ว แต่สมาธิยังดีอยู่ โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง จนทำให้เวลากินข้าวกับเวลาพักแทบจะไม่มีเลย

เขาวางสายไป เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ และรีบไปที่บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง

เมื่อถึงที่บริษัทเฉิงไห่ได้ดึงเจียงชื่อเข้าไปที่ห้องทดลองทันที ชี้ไปที่สินค้าที่เหมือนรถเข็น“คุณชายใหญ่ คุณดูนี่สิ”

เจียงชื่อมองดูสักพักและถามว่า“นี่คือ……รถเข็นหรือ?”

“ไม่ใช่ นี่เป็นสิ่งประดิษฐ์ของเทคโนโลยียุคใหม่ เครื่องทุ่นแรง”

“เครื่องทุ่นแรง？คืออะไร?”

เฉิงไห่ได้อธิบายว่า“คุณชายสองบทที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ทุ่มเทได้การวิจัยและผลิตเครื่องทุ่นแรงเป็นเครื่องมือที่จะทำให้คนผู้สูงอายุในการเดิน และช่วยปรับปรุงคุณภาพการใช้ชีวิตของคนผู้สูงอายุ”

“พูดง่ายๆ ก็คือ เครื่องนี้จะทำการจำลองและวิเคราะห์การใช้ชีวิตประจำวันของคนผู้สูงอายุและวิเคราะห์สิ่งที่คนผู้สูงอายุต้องการที่สุดออกมา เช่นคุณพูดแค่คำเดียว มันจะเติมให้เป็นประโยคออกมา; คุณทำท่าทาง และเครื่องนี้จะช่วยคุณทำต่อไปได้เลย”

เจียงชื่อนับถือ“งั้นแค่ขยับปาก กระดิกนิ้ว ของกินและน้ำก็อยู่หน้าตัวเองแล้วสิ อยากพูดอะไรเครื่องนี้จะพูดให้เลยหรือ?”

“ใช่แล้วครับ แต่เครื่อง เครื่องทุ่นแรงทำได้แค่เพียงช่วยผู้สูงอายุทำสิ่งที่ง่ายในชีวิตประจำวันเท่านั้น สิ่งที่ยากก็จะไม่สามารถทำได้”

แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วนะ

ล้างหน้า แปรงฟัน กินข้าว ถ้าสามารถช่วยผู้สูงอายุที่เดินไม่ได้ทำสิ่งเหล่านี้แล้ว ทำให้ชีวิตของผู้สูงอายุดำเนินต่อไปได้อย่างปกติ จะเป็นการพัฒนาที่ก้าวกระโดดเลยนะ

ทันใดนั้น เจียงชื่อได้นึกขึ้นมา

เขาถามว่า“ถ้าผู้สูงอายุคนนั้นโรคความจำเสื่อมเครื่องจะทำงานได้ปกติมั้ย?”

“แน่นอน” เฉิงไห่ตอบว่า“ สำหรับผู้สูงอายุที่ โรคความจำเสื่อม เครื่องทุ่นแรงมี ฟังก์ชั่นการทำงานอีกฟังก์ชั่นหนึ่ง และจะทำงานตามการตั้งค่า เพื่อแน่ใจว่าผู้สูงอายุที่เป็น โรคความจำเสื่อมจะพูดได้ มากที่สุด และทำอะไรได้มากที่สุด”

“ดีมาก” เจียงชื่อชี้ไปที่เครื่องเครื่องทุ่นแรง“ ช่วยเตรียมให้ฉันหนึ่งเครื่อง และหลังสองวันส่งไปให้ฉัน”

“ไม่มีปัญหา”

“ใช่ ผมยังใช้ไม่เป็นเลย…..”

เฉิงไห่ชี้ไปที่ปุ่มสี่เหลี่ยม“เพียงแค่ผู้สูงอายุนั่งลงไป และใช้ลายนิ้วมือในการปลดล็อคหน้าจอก็ใช้งานได้แล้ว อย่างอื่นเครื่องทุ่นแรงจะทำงานและวิเคราะห์เองและเครื่องที่จะส่งให้คุณ ผมจะตั้งค่าเป็นลายนิ้วมือของคุณเลย หลังจากที่คุณได้รับ ก็สามารถเปลี่ยนหรือเพิ่มลายนิ้วมือใครเข้าไปก็ได้”

“โอเค สมบูรณ์แบบมาก”

เมื่อเจรจาการค้าเสร็จแล้ว เจียงชื่อออกมาจากบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง

เมื่อออกมาถึงหน้าประตู ติงเมิ่งเหยนก็ได้โทรมา

“ ฮัลโหล เมิ่งเหยน……”

ยังไม่รอให้เขาพูดอะไร เสียงในสายก็ได้ด่าออกมา“เจียงชื่อ นายเป็นคนอยู่อีกมั้ย? เมื่อคืนนายนอนหลับเหมือนหมูเลย วันนี้นายก็หายหัวไปตั้งแต่เช้า นอนกับฉันแล้วก็หายไปแบบนี้หรือ? นายไปตายเหอะ!”

เพียะ ว่างสายไปแล้ว

ผู้หญิงก็อารมณ์ร้อนแบบนี้ ถึงจะเรียบร้อย หรืออ่อนโยนแค่ไหนก็ตาม ถ้าเจอกับเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจก็จะด่าคนอื่น

แต่เจียงชื่อไม่เข้าใจว่าทำไมติงเมิ่งเหยนถึงต้องโกรธ? ตัวเขาผิดตรงไหน?

ตัวเขาก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ใช่หรือ?

หารู้ไม่ว่า บางครั้งไม่ทำสิ่งบางอย่าง ที่จริงแล้วเป็นความผิดนะ