“คู๊นแม่ขา น้องพายขอไปวิ่งเล่นนะคะ”
“วิ่งแค่ลานหน้าบ้านก็พอนะลูก แม่เป็นห่วง”
“ค่ะ ได้ค่ะ”
สาวน้อยนำลูกบอลสีสดใสมาเล่นด้วย วิ่งไปวิ่งมาเหงื่อก็ไหลย้อยมาที่ใบหน้ากลมนั้น เขาอยากจะเข้าไปกอดลูกให้หายคิดถึงจริงๆ แต่แล้วก็เหมือนโอกาสนั้นมาถึง เมื่อลูกบอลดันกลิ้งมาทางที่เขายืน มันรอดรั้วออกมาด้านนอกตัวบ้าน
“ว้าา ไปซะไกลเลย” สาวน้อยบ่นงุงงิงไปมา
“นี่ครับ ลุงเก็บให้”
“ขอบคุณค่ะ”
“เดี๋ยวก่อนสิครับ หนูชื่ออะไรครับ”
“ชื่อน้องพายค่ะ”
“คุณแม่อยู่ไหนครับ”
“คุณแม่อยู่บนบ้านค่ะ”
“แล้วคุณพ่อละคะ”
“คุณพ่อไม่อยู่ค่ะ คุณพ่อใจร้ายไม่อยากพูดถึงหรอก”
“อ้าว ทำไมละคะ”
“บอกไม่ได้ค่ะ ไปก่อนนะคะ คุณแม่ไม่ให้คุยกับคนหน้าแปลกค่ะ” สาวน้อยวิ่งจู๊ดเข้าไปในบ้าน ชายหนุ่มยิ้มขำให้กับประโยคเมื่อครู่ของลูกสาว
“แปลกหน้าหรือป่าวลูก จำสับสนซะแล้ว” แต่ที่มันยังติดค้างในใจคือทำไมลูกถึงไม่อยากพูดถึงพ่อขนาดนั้น หรือว่าหญิงสาวจะโกหกอะไรลูกเรื่องของเขาอย่างในละครว่าตายบ้างละ ติดงานจนไม่มีเวลาบ้างละ เฮ้อ ชีวิตนะชีวิต แต่ไม่ว่าอย่างไงเขาก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุดอยู่แล้ว
“น้องพายลูกมาทานข้าวค่ะ”
“ค่ะ ถ้าทานเสร็จแล้วไปเที่ยวในสวนได้ไหมคะ”
“ไม่ไปส่งดอกไม้กับแม่หรอลูก เดี๋ยววันนี้แม่ให้ทานไอศกรีมเลย”
“จริงหรอคะ”
“จริงค่ะ”
“เย้ๆ ขอบคุณค่ะ”
คนงานขนดอกไม้มากองไว้ที่พื้น เพื่อรอให้หญิงสาวจัดวางบนหลังกระโปรงรถ ที่ไม่ให้คนงานวางให้เพราะเธอกลัวว่าเขาจะทะนุถนอมได้ไม่เท่าเธอ เพราะดอกไม้เจ้าที่เธอนำไปส่งเองนี้ต้องขึ้นโชว์แทบจะทันที
“วะ ว้าย”
“คู๊นแม่ ระวังค่ะ”
ด้วยความที่มันเยอะไปหน่อยเธอเลยหอบดอกไม้ไม่หมด ทำให้มันจะหลุดมือ หญิงสาวตกใจ สาวน้อยก็พยายามจะช่วยผู้เป็นแม่แต่ก็ตัวไม่สูงพอ หญิงสาวคิดว่าถ้าล่วงลงไปกระแทกพื้นคงงานเข้าแน่ๆ แต่ผิดคาดมันไม่ตกพื้นแหะ ทำไมนะ
“ระวังหน่อยสิครับ ล่วงไปเสียหายแย่เลยครับ” หญิงสาวหันไปตามเสียงคนพูด เธอรู้สึกว่าน้ำเสียงนี้มันชั่งคุ้นหูเสียเหลือเกิน แล้วเธอก็ต้องตกตะลึง ไม่ใช่แค่เสียงคล้าย แต่มันคือเขาเลย คุณพิธานมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกันเนี่ย
“คุณพิธานน” หญิงสาวเรียกเขาเสียงหลง
“ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
“อะ เอ่อ คุณมาได้ยังไงคะ”
“ไม่ต้องสนใจว่าผมมาได้ยังไงหรอกครับ สนแค่ว่าผมมาแล้วก็พอ” หญิงสาวยังคงตั้งตัวไม่ทันเธอไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
“คุณลุงหน้าแปลกนี่เอง เป็นเพื่อนกับคู๊นแม่หรอคะ”
“แปลกหน้าครับไม่ใช่หน้าแปลกนะครับ ถามคุณแม่หนูดูสิครับว่าลุงเป็นใคร”
“อะ เอ่อ เอ่อน้องพายเข้าบ้านไปก่อนนะคะ ถ้าแม่คุยธุระเสร็จแล้วจะไปตามค่ะ”
“ค่ะ” สาวน้อยยอมแต่โดยดี ค่อยๆเดินเข้าไปรอหญิงสาวในบ้าน
“คุณพิธานมีธุระอะไรคะ”
“ยังกล้าถามผมอีกหรอครับว่ามีธุระอะไร” พูดจบชายหนุ่มก็เบนสายตาไปทางสาวน้อย
“คือ.. คือ”
“คืออะไรครับ”
“คือ เห้อ ยอมแล้วค่ะ เกรซท้องแล้วนั่นก็ลูกของคุณ”
“ก็แค่นั่นครับ แล้วเกรซหนีผมมาทำไม ทำไมไม่เลือกที่จะพูดความจริงกันละ”
“มันเป็นความผิดพลาดของเกรซเองค่ะ เป็นเพราะอารมณ์พาไปมันเลยทำให้เกิดเรื่องขึ้น”
“มันไม่ใช่ความผิดพลาด แต่มันคือความตั้งใจ”
“หมายความว่ายังไงคะ”
“ก็หมายความว่าผมอยากลองคบกับเกรซดู ผมวางแผนไว้ว่าตอนเช้าหลังจากคืนนั้นผมจะขอคุณคบ แต่คุณกลับหนีผมไป ใจร้ายกับผมมากนะครับ แถมยังใจร้ายกับลูกอีก เกรซไม่อยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์หรอครับ”
“อยากสิคะ แกถามถึงคุณอยู่เหมือนกันค่ะ”
“แล้วเกรซตอบกลับไปว่ายังไงครับ”
“บอกว่าคุณงานยุ่งมากค่ะ”
“โถว่ นั้นมันเห็นผลเหมือนในละครเลยครับ ใครได้ยินได้ฟังก็คงไม่เชื่อหรอก” สองพ่อลูกนี่เหมือนกันไม่มีผิด เธอเป็นคนนอกซะงั้นตอนนี้
“เกรซจะบอกให้แกรู้เมื่อไรครับว่าแกก็มีพ่อเหมือนๆกับคนอื่น”
“ให้เวลาแกหน่อยนะคะ เดี๋ยวคืนนี้เกรซจะบอกแกเอง”
“ก็ได้ครับ แล้วเรื่องระหว่างเราละครับ รู้ไหมว่าผมน่ะคิดถึงเกรซมากนะ กินไม่ได้นอนไม่หลับ ทำงานเป็นบ้านเป็นหลังเพื่อให้สมองมันไม่ว่าง ถามหาเกรซตลอดตั้งแต่วันนั้น”
“เรื่องระหว่างเรามันไม่มีอะไรนี่คะ คุณยังต้องการอะไรอีก”
“ไม่มีได้ยังไงครับ ลูกหนึ่งแล้วนะครับ”
“ก็อย่างที่บอกไงละคะเป็น อุ๊บ” ชายหนุ่มเอือมมือไปปิดปากของหญิงสาวเอาไว้อย่างไว
“อื่ออ อ่อยนะ” เธอพยายามพูดบอกให้เขาปล่อย
“ฟังผมให้ดีๆนะ ลูกไม่ใช่ความผิดพลาดแต่คือความมหัศจรรย์ที่ทำให้ผมได้ค้นพบหัวใจตัวเอง เกรซเข้าใจไหมว่าผมไม่อยากให้เราสองคนเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้วนะครับ มันหลายปีมาแล้วที่เราต้องห่างกัน คุณก็รู้นี่ว่าก่อนหน้านี้เราไม่เคยห่างกันเลย”
“เกรซขอเวลาคิดทบทวนสิ่งที่ผ่านมาก่อนนะคะ คุณก็รู้ว่าฉันเคยถูกแฟนเก่ากับเพื่อนรักทรยศหักหลัง แต่ถ้าเทียบกับคุณแล้วถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นซ้ำอีกฉันคงไม่มีปัญญาไปตามคุณกลับมาหรอกค่ะ เรามันคนละระดับกันนะคะ ฉันเป็นใครแล้วคุณเป็นใคร วันนี้คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ ฉันจะรีบไปส่งของ”
“จะระดับไหนก็อยู่ที่ใจของเราสองคนครับ คนอื่นไม่เกี่ยว แล้วนี่เหนื่อยไหมครับ ให้ผมช่วยนะ” ชายหนุ่มจัดแจงทุกอย่างแทนเธอ
“เรียบร้อยครับพร้อมส่ง”
“ขอบคุณค่ะ”
“งั้นวันนี้ผมกลับก่อนก็ได้ครับ พรุ่งนี้จะมาหาใหม่ครับ” ชายหนุ่มยอมกลับไปแต่โดยดี ในใจของเธอยังคงเต้นระรัวไม่หาย ยอมรับเลยว่าตกใจมาก แต่การที่เขามาปรากฎตัวตรงหน้านี้ได้แสดงว่าเขาต้องรู้เรื่องราวต่างๆมาพอสมควรแล้ว เธอจะบอกน้องพายอย่างไงดีว่าพ่อของน้องพายมาตามหาแล้ว
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
