กำเนิดดาบปีศาจ 52 – ร่วงหล่น

นิยาย กําเนิดดาบปีศาจ กําเนิดดาบปีศาจ(BDS) เล่ม1 : บทที่ 52 – ร่วงหล่น

กําเนิดดาบปีศาจ(BDS) เล่ม1 : บทที่ 52 – ร่วงหล่น

โนอาห์ร่วงลงไปสู่กัมบึงของหุบเขาที่ เต็มไปด้วยหมอกด้วยความเร็วสูง แรงดันที่รู้สึกได้บนใบหน้ากลายเป็นเรื่องที่ร่างกายอันดับสองเกินจะต้านทานไหว ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่เขาตกลงสู่พื้นด้วยความเร็วเท่านี้

โนอาห์บ่นสาปในใจและพยายามแทง ดาบใส่กําแพงหินผาของหุบเขาแต่ หินนั้นแข็งเกินไปและมีเพียงแค่ปลายดาบเท่านั้นที่จะสามารถเจาะเข้าไปในผิวของหินเหล่านั้นได้

เกิดร่องรอยเป็นเส้นตรงยาวสองเส้นห ลงเหลือไว้บนกําแพงหินขณะโนอาห์ยังคงร่วงหล่นไปตามแรงโน้มถ่วง พร้อมกับดาบทั้งสองเล่มที่ถืออยู่ในมือ ความเร็วของเขาลดลงเรื่อยๆ แต่จากนั้นหินตามแนวกําแพงก็เริ่มแข็งขึ้นกว่าเดิม และดาบของเขาก็ถูกชักออกมาจากร่องหิน

ความเร็วในการตกลงไปของโนอาห์เพิ่มขึ้นอีกครั้งและไม่ว่าเขาจะพยายามอีกกี่ครั้ง ดาบของเขาก็ไม่สามารถเจาะทะลุหินได้อีกเลย

เขามองลงไปข้างล่างและเห็นโพรง เล็กๆ ต่ําลงไปเพียงไม่กี่ร้อยเมตรทางด้านซ้ายมือ เขาใช้ความตั้งใจและชักดาบออกมา จากนั้นก็ใช้ทั้งมือและเท้า กดกําแพง ก้อนหินจํานวนหนึ่งกับความเร็วของเขาทําให้ผิวหนังของเขาถูกทําลายอย่างรวดเร็วแต่โนอาห์อดทนรอจน กว่าจะได้จังหวะที่เหมาะสมที่สุดในการทําสิ่งต่อไป

เมื่อโพรงอยู่ในระยะที่เหมาะสม เขาก็ออกแรงผลักกําแพงออกไปยังฝั่งทางซ้ายมือ โนอาห์ตกลงไปในแนวทแยงมุมและหมอบกลางอากาศ เพื่อลมผิวสัมผัสโดยให้ศีรษะอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้าง

ร่างกายของเขากระแทกเข้าไปในผนัง ด้านในของโพรงและเกิดเสียงแตกดังขึันมา แต่เมื่อเขาสัมผัสกับพื้นก็ลื่นไถลตรงไปหุบเขาอีกครั้งหนึ่ง

เขาไม่รู้สึกถึงขาทั้งสองข้างและแขน ซ้ายดังนั้นเขาจึงเอื้อมแขนขวาที่พอขยับได้ไปแตะขอบของโพรง โนอาห์รู้สึกถึงแรงดันอันมหาศาลที่ไหล่ข้างขวา แต่เขาไม่ยอมปล่อยมือ เขาอดทนต่อความเจ็บปวดที่รู้สึก จนกระทั่งแรงดันนั้นหายไป

เขาลืมตาและพบว่าตัวเองก้อยอยู่ที่ ขอบของโพรงพร้อมกับแขนขาที่ห้อยไปมาอย่างไร้เรี่ยวแรงใต้กันบึงของหุบเขา โนอาห์ออกแรงที่แขนขวาเพื่อดึงตัวเองขึ้นจากหลุมเพื่อตะกายขึ้นสู่พื้นและเคลื่อนมือลึกลงไปในโพรง พร้อมลากร่างให้ขึ้นตามมาด้วย

ฟันของเขาเจาะหินไม่ได้แต่ก็อดทนจ นวินาทีสุดท้ายได้ที่มือจะคลําหาที่ยึดเกาะในโพรง หลังจากทําเช่นเดิมซ้ําๆ ร่างของโนอาห์ก็ลงไปนอนบนพื้นในโพรงอย่างเต็มตัว
ฉันยังไม่ตาย

นั่นคือความคิดแรกหลังจากที่โนอาห์ สามารถหยุดยั้งการตกลงมาสู่พื้นนี้ได้ เขาใช้กําลังที่เหลือตรวจสอบใต้ร่มผ้าบริเวณเอวและยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อเราสามารถหยิบแหวนเงินแหวนหนึ่งออกมา เขาผ่อนคลายลงเมื่อได้เห็นแหวนเงินและหมดสติไปหลังจากจบความคิดสุดท้าย

“ฉันรอดมาได้

โนอาห์ตื่นขึ้นมาในอีกเช้าวันต่อมา เพราะคลื่นความเจ็บปวดที่คืบคลานเข้ามาทั่วร่างกาย เขามองไปรอบๆ และนึกถึงเหตุการณ์การต่อสู้

“ไม่รู้ว่าถ้ายังอยู่ที่นั่นมันจะแย่กว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้หรือเปล่า เบซิลอาจตาย ฉะนั้นชะตากรรมของฉันก็น่าจะไม่ต่างกับเขาหากยังดื้อดึงที่จะสู้ต่อ

เขาค่อยๆ เคลื่อนมือไปหยิบแหวนเงิน ที่อยู่ข้างกายและสวมไว้ที่นิ้วชี้ เกิดความรู้สึกเย็นเยือกปะทะเข้าที่ผิวหนังบนฝ่ามือของเขา ปรากฏมีเนื้อแห้งชิ้นหนึ่งตรงหน้าและโนอาห์ก็รีบกินอย่างรวดเร็ว

ตั้งแต่เขาได้รับแหวนปริภูมิเขาก็เริ่มสะสมเสบียงและสิ่งของที่มีประโยชน์ไว้ในนั้น เพื่อเตรียมพร้อมสําหรับการเดินทางไปยังสํานัก

ขณะที่เขากําลังกินก็มองไปรอบๆ โพรงและตรวจสอบสภาพร่างกายขนาดโพรงกว้างสองตารางเมตรและอีกหนึ่งเมตร โนอาห์นอนอยู่ในนั้นเป็นพื้นที่โล่งแทบจะทั้งหมด

โชคดีที่โพรงไม่เล็กไปกว่านี้ ไม่รู้เลยว่าจะไปถึงกลางโพรงได้ไหมด้วยความเร็วเท่านี้

จากนั้นเขาก็เพ่งสมาธิมาที่ร่างกาย “ขาหักสองข้าง แขนซ้ายก็ด้วย ผิวหนังทั้งมือและเท้าถลอก ไหล่ขวาเกือบหลุด และมั่นใจว่าซี่โครงบางซื่น่าจะหักด้วย

เขามองออกไปนอกโพรงและเห็นหมอกจางๆที่ลอยอยู่ท่ามกลางหุบเขา “การที่ฉันติดอยู่ในนี้ที่ซึ่งตระกูลขุนนาง ขนาดกลางไม่มีสิทธิที่จะเรียกร้องอะไร ก็คงพูดได้อย่างเต็มปากว่าฉันก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว

เขาคิดถึงสายฟ้าที่ทําลายรถม้าของเบซิลอีกครั้งและยิ้มออกมาเล็กน้อย “อาจจะ”ตายก็ยังดีว่าเห็นว่าตาย “แน่ๆ” ไม่เข้าใจเลยว่าทําไมอาจารย์ถึงส่งฉัน มาทําภารกิจฆ่าตัวตายเช่นนี้

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ส่ายหน้า ไม่สิ ถ้าเขารู้ถึงสถานการณ์ทั้งหมด เขาก็ไม่ส่งฉันมาหรอก แต่ใครกันล่ะที่จะมีอํานาจพอที่จะสั่งให้เขาตั้งใจส่งฉันมาทําภารกิจนี้?”

ใบหน้าของพ่อเขาลอยเข้ามาในความคิดแต่แล้วก็โยนความคิดดังกล่าวทิ้งไป

ไว้ค่อยคิดเรื่องนี้ทีหลังแล้วกัน อย่างไรเสีย ถึงจะเป็นเขาจริงๆ ฉันก็ทําอะไรไม่ได้อยู่ดีไม่งั้นแม่ก็คงไม่ต้องทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้

โนอาห์ค่อยๆ ยืดตัวและพยุงตัวเองพิง กําแพงเพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บ

“ต้องพักฟื้นก่อนค่อยคิดหาทางออกจากที่นี่ ความเข้มข้นของ “ลมหายใจ” ข้างล่างนี่ดูจะสูงกว่าข้างบน ฉะนั้นก็น่าจะรักษาได้เร็วขึ้นแต่ฉันก็ควรทําอะไร เพื่อให้การฟื้นตัวเป็นไปได้อย่างรวดเร็ว

มากขึ้น”

ข้างกายเขามีอาวุธสามชนิดวางอยู่ ขณะฉีกเสื้อผ้าออกจากกันเพื่อทําเป็นเชือก เขาเสริมกําลังไปยังแขนขาที่หัก และใช้อาวุธจากแหวนปริภูมิให้เป็นเชือกและมัดให้แน่น

จากนั้นเนื้อจากแห้งอีกชิ้นก็ปรากฏ และเขาก็ค่อยๆกินช้าๆ จากนั้นก็หลับตาลงเพื่อตั้งสมาธิ “ลมหายใจ” ในตัว เพื่อจัดลําดับความสําคัญในกระบวนการรักษา ไม่ได้ใช้กระบวนการบํารุงรักษาร่างกาย

หลายวันผ่านไปพร้อมกับร่างของโนอาห์ที่แทบจะไม่ขยับเขยื้อนไปไหนได้ แต่นอนอยู่บนพื้นรอให้อาการบาดเจ็บบรรเทาลง บางครั้งเขาก็ลืมตาเพื่อกินและ ดื่มหรือเปลี่ยนตําแหน่งที่เข้าเฝือก แต่เวลาส่วนใหญ่เขาใช้กับการนํา “ลมหายใจ” มารักษาบาดแผล

หลังจากนั้นสองสัปดาห์เขาก็กลับมาเคลื่อนไหวได้อีกครั้งหนึ่ง