บทที่ 292 หย่าโดยสมัครใจ
บทที่ 292 หย่าโดยสมัครใจ
เมื่อไม่เห็นใครอยู่รอบ ๆ เธอก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วนอนอยู่ข้าง ๆ เขา
เมื่อเซี่ยจิ่งเฉินตื่นขึ้นมา เขาก็ร้องไห้เกี่ยวกับสิ่งที่เขาปฏิบัติต่อเธอเมื่อคืนนี้ทันที
ด้วยใบหน้าที่เย็นชา เซี่ยจิ่งเฉินเพียงพูดว่า “ผมจะรับผิดชอบ”
จางอวี้เจียวไม่สนใจเกี่ยวกับความเฉยเมยของเขา หญิงสาวรู้เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ตอนนี้เขาเป็นของเธอแล้ว
เมื่อกลับบ้าน เธอบอกแม่เฒ่าจางเกี่ยวกับเรื่องนี้ และสัญญาว่าจะได้รับเงินสองร้อยหยวนจากตระกูลเซี่ย เพื่อที่หญิงชราจะได้เอาไปชดใช้เงินให้กับตระกูลหนี่และแลกกับการกลับมาของจางอวี้เอ๋อ
แม่เฒ่าจางพูดว่า “สองร้อยจะพอได้ยังไง อย่างน้อยพวกเขาก็ควรจะจ่ายสามร้อยสิ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกกลับไปบ้านยายสักพักหนึ่ง แล้วค่อยไปหาตระกูลเซี่ยหลังจากที่แน่ใจว่าแกท้องแล้วซะ”
จางอวี้เจียวไม่เต็มใจ “แต่แม่ ถ้าฉันมีลูกมันก็ไม่ใช่ลูกของเขาเลยนะ หนูจะไปเรียกร้องอะไรได้ยังไง?”
เพียะ! แม่เฒ่าจางตบหน้าเธอ “ตอนนี้มาบอกฉันว่าเรียกร้องไม่ได้เหรอหะ? แล้วจะเรียกร้องทำไมตั้งแต่แรก? ไม่รู้ว่าตัวเองนอนกับใครด้วยซ้ำ นอกจากนี้ถ้าไม่มีเด็ก มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าตระกูลเซี่ยปฏิเสธที่จะยอมรับ?”
หญิงชราคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าแกท้องจริง ๆ ก็รอจนกระทั่งท้องของแกใหญ่ขึ้น แล้วไปที่ตระกูลเซี่ยเพื่อสร้างปัญหาซะ”
เธอมองที่จางอวี้เจียวด้วยสายตาเย็นชา “หรือถ้าแกไม่ท้อง แกก็หาวิธีมีเด็กด้วยตัวเองอีกรอบซะ!”
จางอวี้เจียวรู้ดีว่าแม่เฒ่าจางรักบรรดาพี่ชายมากกว่าตัวเธอเอง พี่ชายทั้งสี่คนที่สามารถช่วยหน้าเธอได้ แม้กระทั่งจางอวี้เอ๋อที่อายุน้อยที่สุดก็ค่อนข้างได้รับความสนใจมากกว่าเพราะปากหวาน
ในครอบครัวนี้ เธออยู่เหมือนคนที่ไม่มีใครมองเห็นหัว
ดังนั้นเธอจึงกระตือรือร้นที่จะอยากมีใครสักคนมาช่วยตัวเองจากบ้านหลังนี้
ถ้าไม่อย่างนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าแม่เฒ่าจางจะขายตัวเองให้ใครในนามของการแต่งงานเพื่อแลกกับเงินสองร้อยหยวน
เมื่อแต่งงานกับตระกูลเซี่ย เธอจะต้องชนะอย่างแน่นอน
โชคดีที่หนึ่งเดือนต่อมาในที่สุดเธอก็ตั้งครรภ์
แม่เฒ่าจางไม่ยอมให้เธอกลับมาจนกว่าอายุครรภ์จะอายุได้หกหรือเจ็ดเดือน
ตามคำพูดของแม่เฒ่าจางที่พูดไว้ “อายุครรภ์มากขนาดนี้ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับหรอก หรือเป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาจะใจดำจนฆ่าเด็กได้?”
ในเวลาเดียวกันนั้น ครอบครัวของถานจิงเซียนก็วุ่นวายกับเรื่องที่เกิดขึ้น
พอเธอกลับมาก็ได้ยินแต่ข่าวว่าถานจิงเซียนไปเรียนที่ทางเหนือเท่านั้น
ในที่สุดจางอวี้เจียวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เซี่ยจิ่งเฉินและถานจิงเซียนไม่ได้อยู่ด้วยกัน
พวกเขาไปที่ตระกูลเซี่ยอย่างก้าวร้าว และบังคับให้เซี่ยจิ่งเฉินแต่งงานกับเธอ
ราคาเจ้าสาวอยู่ที่สามร้อยหยวน จำนวนสองร้อยหยวนสำหรับตระกูลหนี่ และอีกหนึ่งร้อยหยวนที่เหลือเป็นเงินเข้ากระเป๋าแม่เฒ่าจาง
เธอแต่งงานกับตระกูลเซี่ยด้วยความดีใจ และเซี่ยจิ่งเฉินปฏิบัติต่อเธออย่างให้เกียรติ
แม้หลังจากให้กำเนิดเซี่ยซือถงก็ยังคงปฏิบัติดีเหมือนเดิม
แต่โดยธรรมชาติแล้ว เธอรู้ว่าถานจิงเซียนยังคงอยู่ในใจของเซี่ยจิ่งเฉิน ดังนั้นเธอจึงไม่ลังเลเลยที่จะสาปแช่งเขาด้วยคำพูดที่เลวร้าย และในที่สุดเธอก็ทำให้เขาค่อย ๆ ทำตัวห่างออกไป
หากอารมณ์ของเธอเบาลงสักหน่อย และไม่ได้ทุ่มเทให้กับครอบครัวเดิมมากนัก บางทีความสัมพันธ์ของเธอกับเซี่ยจิ่งเฉินคงไม่ดำเนินมาเป็นแบบทุกวันนี้
ความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอ และจางอวี้เจียวก็หลั่งน้ำตา
เธอหายใจเข้าลึกแล้วพูดว่า “ฉันทำด้วยความสมัครใจค่ะ”
เจ้าหน้าที่ยังคงกังวล จึงถามอีกครั้ง “แล้วทำไมคุณถึงร้องไห้ล่ะ?”
จางอวี้เจียวกล่าวว่า “ฉันร้องไห้เพราะในที่สุดวันที่ต้องจบก็มาถึงแล้ว”
“จะสุขหรือทุกข์ก็ไม่มีวันหวนกลับ”
เมื่อเห็นเช่นนี้เจ้าหน้าที่ก็หยุดโน้มน้าวและหันไปทำเรื่องการดูแลบุตร
เมื่อมีการพูดถึงว่าลูกสาวคนโตจะถูกส่งกลับไปยังจางอวี้เจียว เซี่ยจิ่งเฉินก็ขมวดคิ้ว “มอบเด็กให้กับเธอไม่ได้หรอกครับ”
เขาไม่อยากจะคิดเลย ทั้งที่อยู่ในตระกูลเซี่ย จางอวี้เจียวยังกล้าปฏิบัติต่อเด็กแบบนั้น แล้วถ้าเด็กไปอยู่ในตระกูลจางจะเป็นยังไง?
พี่ใหญ่ตระกูลจางพูดทันที “ยังไงเด็กก็เป็นเลือดเนื้อของน้องสาวฉันเหมือนกัน ดังนั้นนายคงไม่คิดจะเอาไปทั้งสองคนหรอกใช่ไหม?”
เจ้าหน้าที่พยักหน้า “แบ่งเด็กไปคนละครอบครัว นี่มันสมเหตุสมผลมากกว่านะ ไม่อย่างนั้นพวกคุณกลับไปเจรจากันก่อนอีกครั้งไหมครับ?”
เซี่ยจิ่งเฉินกำหมัดแน่นและเงียบไป
พี่ใหญ่ตระกูลจางถือโอกาสนี้และพูดว่า “ถ้านายยังมีจิตสำนึก แค่บอกน้องสาวของนายให้จัดการเรื่องของอวี้เอ๋อซะ แบบนี้ในอนาคตเด็กอีกคนก็จะเจ็บน้อยกว่า”
ตามที่แม่เฒ่าจางบอกไว้ ถ้าเซี่ยซือถงถูกปล่อยให้อยู่ในตระกูลเซี่ยต่อไป มันจะเป็นเหมือนระเบิดเวลา
แต่ถ้าเซี่ยซือถงยังอยู่ในตระกูลจาง พวกเขาก็สามารถใช้ประโยชน์จากความรู้สึกผิดของตระกูลเซี่ยเกี่ยวกับเด็กได้ ในอนาคตพวกเขาจะสามารถหาผลประโยชน์เล็กน้อยได้อยู่บ้าง
เซี่ยจิ่งเฉินถอนหายใจด้วยความเหนื่อยยาก และทำการตัดสินใจที่ยากที่สุดในชีวิต “ตกลง ซือถงเป็นของเธอ”
เมื่อเดินออกจากสำนักงานกิจการพลเรือน เซี่ยจิ่งเฉินกล่าวว่า “ฉันอยากให้ซือถงอยู่บ้านสักพักหนึ่งก่อน และในไม่กี่วัน ฉันจะส่งลูกให้เองเมื่อถึงเวลา”
พี่ใหญ่ตระกูลจางพอใจมาก ท้ายที่สุดเซี่ยจิ่งเฉินไม่ได้ขอของขวัญแต่งงานใด ๆ คืนเลย และแม้กระทั่งสินสอดก็สามารถเก็บเอาไว้ได้
เขาพยักหน้า “แน่นอน ไม่มีปัญหา”
เซี่ยจิ่งเฉินไม่รั้งอยู่อีกต่อไป ขึ้นจักรยานแล้วจากไป
พี่ใหญ่ตระกูลจางมองไปที่แผ่นหลังของเซี่ยจิ่งเฉิน และแตะคางของเขา “พูดตามตรง พวกพี่น้องทั้งสามของตระกูลเซี่ยนั้นหน้าตาดีทุกคนจริง ๆ ก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้แหละนะที่ตอนนั้นเธอจะตกหลุมรักเซี่ยจิ่งเฉิน”
จางอวี้เจียวเขวี้ยงใบหย่าไปที่ร่างของเขา จ้องมองอย่างเกลียดชัง “ตอนนี้พี่พอใจแล้วสินะ!”
พี่ใหญ่ตระกูลจางไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไร
เขาหยิบใบหย่ามาตบฝุ่น “เอาน่า ไม่ใช่ว่าแกจะไร้ประโยชน์ซะทีเดียว แม้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาแกจะไม่สามารถมัดใจชายของตัวเองไว้ได้ งั้นในอนาคตแค่รอฉันแนะนำเศรษฐีสักคนให้รู้จักก็พอ”
จางอวี้เจียวชนเขาแล้วจากไป “พี่มันไม่มีจิตสำนึก!”
…
เมื่อเซี่ยชิงหยวนถูกเรียกตัวอีกครั้ง เธอก็บังเอิญชนเข้ากับแม่เฒ่าจางที่ออกมา
เมื่อหญิงชราเห็นเซี่ยชิงหยวน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
เซี่ยชิงหยวนยิ้มและเดินขึ้นบันไดไป
แม่เฒ่าจางจ้องมองตามหลังด้วยความอาฆาต “ในที่สุดความปรารถนาของเธอก็เป็นจริงแล้วสิ!”
เซี่ยชิงหยวนพูดเบา ๆ “ฉันแค่ทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ”
เธอหยุดชั่วคราว “คนเลวก็ควรถูกลงโทษไม่ใช่เหรอ?”
หน้าอกของหญิงชรากระเพื่อมอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่าเกิดจากความโกรธ
เธอตะคอกอย่างเย็นชา “อย่าลืมสิ่งที่เธอสัญญาไว้ด้วย!”
เซี่ยชิงหยวนพยักหน้า “นั่นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่ก็มีบางอย่างที่ฉันอยากจะแนะนำคุณป้าสักหน่อยนะ”
เธอหรี่ตาลง “ถ้ายังคงทำเรื่องไร้ศีลธรรมต่อไปก็ระวังจะตายเพราะตัวเองล่ะ”
“เรื่องบางอย่าง แทนที่จะโกรธโทษคนอื่นก็ควรหาเหตุผลคิดทบทวนกับตัวเองดีกว่า”
“ถ้าครอบครัวคุณไม่ได้มีความคิดสกปรกเกี่ยวกับครอบครัวฉันตั้งแต่แรก คุณคงไม่ต้องมาอยู่ในจุดนี้หรอก”
“คุณใช้เงินที่หามาอย่างยากลำบากของครอบครัวฉัน เพื่อเอาไปเลี้ยงดูพวกคุณทีละคนตลอดหลายปีที่ผ่านมาจนอ้วนและแข็งแรง คุณไม่รู้สึกผิดเหรอ?”
“แต่ก็อย่างว่าแหละ คนที่สามารถวางแผนการแต่งงานของลูกสาวตัวเองแบบนี้จะมีหัวใจได้ยังไง?”
หลังจากพูดจบ เซี่ยชิงหยวนก็เพิกเฉยต่อปฏิกิริยาของแม่เฒ่าจาง และหันหลังเข้าไปในสถานีตำรวจ
เมื่อเซี่ยชิงหยวนกลับถึงบ้าน เธอถามเสิ่นอี้โจว “คดีของจางอวี้เอ๋อควรได้รับโทษยังไงเหรอ?”
เสิ่นอี้โจวกล่าวว่า “หากเรื่องของหนี่เจิ้งถูกนำขึ้นมาใช้ เธออาจถูกตัดสินประหารชีวิตหรือจำคุกตลอดชีวิต แต่ถ้าเอาแค่ตามความผิดปัจจุบันก็น่าจะโดนจำคุกยี่สิบหรือสามสิบปีนะ”
เซี่ยชิงหยวนพยักหน้า “นั่นก็เพียงพอแล้วล่ะ”
เสิ่นอี้โจวถามเธอกลับ “คุณไม่ได้วางแผนที่จะบอกเรื่องหนี่เจิ้งตั้งแต่แรกใช่ไหม?”
———————
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
