กบฏหัวใจ 18 โดนหัวหอมเข้าตาจนแสบตา

ยังไม่ทันได้พูดอะไร เธอก็รีบใช้มือปิดปากแน่น ในใจรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที

เธอพูดเรื่องอะไร?

ตามที่คาดไว้ ตานอวี๋เวยเงยหน้ามองลู่เจ๋อเฉิงด้วยสายตาล้ำลึก

ตานอวี๋เวยเบือนหน้าหนีโดยไม่รู้ตัว " งั้น งั้นคุณมาทำ ฉันจะล้างอาหารทั้งหมดเอง! " " พูดจบก็รีบวิ่งออกไป ไม่กล้าอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว

เตาไฟที่โฮมสเตย์เป็นแบบเก่าแก่ดั้งเดิมต้องใช้ฟืนก่อไฟ เหอจิ่นเหยียนลองอยู่สองรอบก็ทำได้แล้ว ช่วยกันทําอาหารกับตานอวี๋เวย " ก่อไฟผมทำได้ จะให้แฟนผมต้องมาลําบากขนาดนี้ไม่ได้ "

ตานอวี๋เวยเม้มปากยิ้มน้อยๆ เหลือบมองออกไปด้านนอก ลู่เจ๋อเฉิงขูดเกล็ดปลา จิ่งซือนั่งยองๆ อยู่ข้างๆเขา ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร จากนั้นก็ขยับเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของเขา รอยยิ้มหวานๆ ทิ่มแทงสายตาของตานอวี๋เวย

ถ้าไม่ใช่เพราะจิ่งซืออ้อนวอน ผู้ชายคนนี้คงไม่ลงมือทําอาหารหรอกมั้ง?

" โอ๊ย! " ตานอวี๋เวยไม่ทันระวัง ตอนที่หั่นหัวหอมน้ำหัวหอมก็พุ่งเข้าตา แสบมาก เธอปิดตาลงทันที " เหอจิ่นเหยียนฉันโดนหัวหอมกระเด็นเข้าตา ฉันแสบตา หยิบกระดาษทิชชู่มาให้ฉันหน่อย "

หลังจากรออยู่นานก็ไม่มีใครตอบ ตานอวี๋เวยทนไม่ได้ จึงตะโกนขึ้นอีกว่า " จิ่นเหยียน "

เสียงฝีเท้าดังมาจากที่ไกลๆ ตานอวี๋เวยเหมือนจะได้กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของลู่เจ๋อเฉิง ในใจก็ลนลาน อดไม่ได้ที่จะถอยหลัง ไปชนม้านั่งเล็กๆ โดยบังเอิญ ร่างทั้งร่างก็ล้มลงไปข้างหลัง

ในช่วงเวลาที่สําคัญ มือใหญ่จับเอวของเธอไว้อย่างแน่นหนา

ตานอวี๋เวยรู้สึกกระอักกระอ่วนมาก ปล่อยให้เขาพาตัวเองไปที่อ่างล้างจาน ฟังเขาพูดและก้มหน้าลงอย่างเชื่อฟัง ต่อมารู้สึกว่าเขาใช้น้ำสะอาดช่วยล้างตาให้เธอ นิ้วมือกดลงบนเปลือกตาอย่างนุ่มนวล

" ดีขึ้นไหม? " เสียงของเขามักจะต่ำแบบนี้เสมอ ทำให้ง่ายต่อการดึงดูดใจคน

ตานอวี๋เวยรีบผลักตัวเขาออกไป เช็ดตาด้วยเสื้อผ้า แสร้งทําเป็นสงบและพูดว่า " ไม่เป็นไรแล้วขอบคุณนะ "

" ตานอวี๋เวย " การกระทําของเธอทําให้ลู่เจ๋อเฉิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เสียงของเธอตึงเครียด เขายื่นมือออกไปเพื่อดึงกลับมา แต่ตานอวี๋เวยกลับหลบหลีกอย่างว่องไว วิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ ราวกับไม่อยากพูดอะไรกับเขาอีก

ลู่เจ๋อเฉิงมองแผ่นหลังที่เธอจากไป สีหน้าค่อยๆคล้ำลง ในใจรู้สึกไม่ค่อยดีเลย

อาหารกลางวันแสนอร่อยทําให้จิ่งซือร้องออกมาเสียงดัง แถมยังหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปด้วย พูดอย่างภูมิใจว่า " มีแฟนที่ทําอาหารได้แบบนี้ต้องอวดให้คนอื่นอิจฉาหน่อย ฮึ่ม! "

เหอจิ่นเหยียนชำเลืองมองเธอแวบหนึ่ง " เห็นชัดๆว่าส่วนใหญ่แฟนผมเป็นคนทำ ยังจะพูดออกมาได้ "

" ทําไมจะพูดไม่ได้? " จิ่งซือกลอกตาใส่เขาแล้วพูดอย่างไม่เกรงใจว่า " เหอจิ่นเหยียนฉันจะบอกอะไร เวยเวยเป็นเพื่อนรักของฉันมาก่อน ก่อนจะมาเป็นแฟนของคุณ! ถ้าคุณทําให้ฉันไม่มีความสุข เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะทำให้เธอสองคนเลิกกัน? "

" ไม่กล้า ผมไม่กล้า " เหอจิ่นเหยียนเหมือนจะกลัวเธอเข้าแล้ว ยิ้มอ้อนวอนขอความเมตตา " ผมตามจีบเวยเวยมาตั้งหลายปี มันไม่ง่ายเลยกว่าจะคบกันได้ ดอกไม้ที่สวยที่สุดในมหาวิทยาลัยผู้สูงส่งอย่างจิ่งซือโปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมผิดไปแล้ว "

ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ ลู่เจ๋อเฉิงก็หันไปมองเหอจิ่นเหยียน แล้วถามเขาว่า " นายตามจีบตานอวี๋เวยมาหลายปีแล้วเหรอ? "

ตานอวี๋เวยใจเต้นรน ไม่รู้ว่าลู่เจ๋อเฉิงจะทําอะไร เขาดึงชายเสื้อของเหอจิ่นเหยียนอย่างลับๆ

เหอจิ่นเหยียนหันกลับไปมองเธอแวบหนึ่ง ยิ้มน้อยๆ แล้วจับมือเธอไว้ " ใช่แล้ว พูดไปก็ทำให้เข้าใจผิดมากเหมือนกัน "

" ตั้งแต่เวยเวยปฏิเสธฉัน ฉันคิดมาตลอดว่าเธอมีคนที่เธอชอบอยู่แล้ว คิดไม่ถึงว่าเวยเวยจะบอกว่าเธอชอบฉันมาหลายปีแล้ว ฉันก็อายที่จะพูด ถ้ารู้ตั้งแต่แรกจะหน้าด้านหน่อย ไม่ปล่อยให้พลาดไปตั้งสามปีหรอก "

ลู่เจ๋อเฉิงเหลือบมองตานอวี๋เวยแวบหนึ่ง สีหน้าคล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้ม " จริงเหรอ? "