[WN] ยมทูตแห่งความมืด ผู้รับใช้สตรีศักดิ์สิทธิ์แสนขี้เกียจจอมโลภมาก 25 บทที่ 2 ความทรมานของสีฟ้า – คำเชิญครั้งที่ 2

“สแต! แข็งใจไว้นะ!”

“เกิดอะไรขึ้น!?”

จากที่มองดูจากที่ไกลๆ ฉันเห็นเด็กสาวผมสีฟ้าที่ชื่อสแต ล้มลงไปด้วยหน้าที่แดงแจ๋เลย

“ก- เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่อาจจะเป็นเพราะเหล้าก็ได้ เธอหายใจเอาเหล้าที่ไอ้เวรนั่นราดใส่เธอเข้าไป ก็เลยเมา รวมกับเรื่องที่เธอเหนื่อยสายตัวแทบขาดอยู่แล้ว เธอก็เลยหน้ามืดไปเลยล่ะมั้ง”

สแตยังเด็กอยู่เลย เธอมีภูมิต้านทานต่อแอลกอฮอล์ต่ำอยู่แล้ว แถมที่สำคัญ ที่นี่ก็เป็นร้านเหล้ามาตั้งแต่แรกแล้วด้วย

เรื่องที่พวกเด็กๆ สูดไอระเหยของแอลกอฮอล์เข้าไปเนี่ย อาจจะเป็นสาเหตุของความไม่สบายตัวที่เด็กๆ พวกนี้แสดงออกมาให้เห็นก็ได้

จู่ๆ ก็โดนเหล้าราดใส่ตัวจนชุ่มแบบนั้น ต่อให้จะเป็นเด็กคนนี้เองก็คงถึงขีดจำกัดนั่นแหละ

“เอาล่ะ ทีนี้ เด็กๆ พวกนั้นจะจัดการกันต่อยังไงน―――”

“เห้ย! เอะอะโวยวายอะไรกันน่ะฮะ?”

ระหว่างที่เหล่าเด็กๆ กำลังยืนล้อมรอบตัวสแต กับพวกลูกค้าที่เหม่อมองดูชาย 2 คนที่โดนเป่ากระเด็นไปด้วยสายตาที่เลื่อนลอยอยู่นั่น

ชายคนนึงก็เดินออกมาจากในครัว

ถ้าฉันจำไม่ผิด นั่นคือชายร่างหมีคนนั้นนั่นแหละ

“ท่านโนอะคะ ชายคนนั้นค่ะ ไบรอน”

“หมอนั่นเหรอ?”

พวกเราหายตัวกันไปด้วยเวทมนตร์อีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปหาตรงประตูทางเข้าร้านเพื่อจะฟังเสียงของพวกนั้น

“มันเกิดอะไรขึ้น?”

“อ่า… คือ คนพวกนั้น อยู่ๆ ก็… พุ่งทะลุกำแพงออกไป… แล้วจากนั้น สแตก็ ล้มล―――”

“หึ”

ไบรอนพยักหน้าทีนึง

แล้วอยู่ดีๆ ก็ตบเข้าที่แก้มของสแตสุดแรง

ตัวของสแตลอยกระเด็นไปจนถึงกำแพงเลย

“เจ้าหมอนั่น…!”

“ทนไว้ก่อน คุโระ ถึงยังไง ชายคนนั้นก็อาจเป็นคู่เจรจาของเราก็ได้ ฉันอยากเลี่ยงปัญหาที่อาจเกิดขึ้นในอนาคตเท่าที่จะเป็นไปได้นะ”

ท่านโนอะเห็นว่าฉันเดือดขึ้นมา ก็เลยพูดให้ฉันใจเย็นลงก่อน

ถ้าท่านโนอะบอกให้ฉันกลั้นเอาไว้ งั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากยอมเชื่อฟังแต่โดยดีล่ะนะ

“ชิ ไม่ไหวเลย เห้ย!”

“ค- ครับ!”

“รีบๆ เอายัยนี่กลับไปที่คอกได้แล้ว มันตื่นเมื่อไหร่ก็ให้มันมาหาข้า”

“ครับ!”

ไบรอนสั่งเด็กผู้ชายที่ตัวสูงที่สุดเอาไว้ ก่อนจะเดินหายลับเข้าไปที่หลังร้าน

เด็กชายคนนั้นช่วยกันยกตัวสแตขึ้นกับเด็กผู้ชายอีกคนนึง แล้วก็แบกเธอออกไปข้างนอก

จากนั้น พวกเขาก็วางร่างของสแตลงอย่างเบามือตรงมุมนึงของคอกสัตว์

“หวังว่า สแตจะไม่เป็นไรนะ…”

“เราก็ทำได้แต่หวังนั่นแหละ กลับไปกันเถอะ”

พวกเด็กผู้ชายกลับเข้าไปในร้านเหล้าเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานของพวกเขาต่อ

“คุโระ นี่แหละโอกาสของเราล่ะ”

“ค่ะ ตอนนี้สแตอยู่คนเดียวแล้ว แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้จนกว่าเธอจะตื่นนี่คะ”

“เธอลืมหรือเปล่าคุโระ ว่าฉันอยู่ที่นี่ด้วยน่ะ?”

“เอ๊ะ? อ๋า จริงด้วยนะคะ”

เราตรวจให้แน่ใจอีกทีว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ ก่อนที่จะแอบเข้าไปในคอกสัตว์นั้น

“รบกวนด้วยนะคะ ท่านโนอะ”

“อ้า {แอนติโดทไลท์ (แสงชำระพิษ)} แล้วก็ {ฮีลไลท์ (แสงเยียวยา)}

ใช่แล้ว ด้วยเวทมนตร์สายแสงสว่างของท่านโนอะ อาการบาดเจ็บหรือพิษก็สามารถถูกรักษาลบล้างได้

แอลกอฮอล์นี่ออกจะคลุมเครือซักหน่อยที่จะจัดมันเป็นหมวดหมู่ของพิษ แต่มันก็อันตรายกับร่างกายเหมือนกัน เพราะงั้นฉันว่ามันก็น่าจะได้ผลนะ

“เป็นยังไงบ้าง? มันมืดไปจนฉันเห็นไม่ชัดเลย”

“อาการบาดเจ็บถูกรักษาจนหายดีแล้วค่ะ หน้าที่แดงจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ก็หายแล้วเหมือนกัน ฉันคิดว่าได้ผลดีนะคะ”

ฉันเช็คอาการของสแตให้แทนท่านโนอะที่มองเห็นไม่ชัดเท่าไหร่ในความมืด

ฉันมารู้ทีหลังล่ะนะว่าแม้แต่สายตาที่มองเห็นได้ในความมืดนี่ก็เป็นความสามารถที่ได้มาจากเวทมนตร์สายความมืดด้วยเหมือนกัน

ทันทีที่ยืนยันอาการของเธอเรียบร้อย ตาของสแตก็ลืมขึ้นมานิดๆ แล้ว

“อาระ รู้สึกตัวแล้วนี่”

“จริงด้วยค่ะ นี่~ ได้ยินฉันมั้ย?”

สแตที่เพิ่งผุดตัวลุกขึ้นมานั่ง กระพริบตาปริบๆ

พอได้ดูใกล้ๆ แล้วนี่ เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวยมากจริงๆ เลยนะ

ตากลมโตเหมือนตุ๊กตาเลย

นอกจากร่างกายที่ได้สัดส่วนดีอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว สีหน้าของเธอที่ดูง่วงนอนอยู่นิดๆ ตลอดเวลานี่ก็ให้ความรู้สึกอ่อนแอน่าทะนุถนอมออกมาอย่างแปลกๆ ด้วยอีกต่างหาก

นี่ถ้าเธอไม่ได้เกิดมามีผมสีฟ้าล่ะก็ เด็กคนนี้อาจจะได้มีชีวิตที่สุขสงบแล้วก็ได้นะ

“เข้าใจพวกเราหรือเปล่า?”

หลังจากที่เหม่อมองอยู่พักนึง สแตก็พยักหน้าตอบมาช้าๆ

โล่งอกไปที ดูเหมือนเธอจะได้ยินพวกเราชัดเจนดีนะ

เป็นห่วงอยู่เลยว่าถ้าเกิดแก้วหูเธอแตกไปแล้วตอนที่โดนตบเมื่อกี้นี้จะทำยังไงดี

“เมื่อกี้เธอสลบไป จำได้มั้ย?”

สแตส่ายหัว

ดูเหมือนเธอจะเป็นเด็กเงียบๆ นะ

“มีเจ็บตรงไหนมั้ย? …เหมือนจะไม่มีนะ โล่งอกไปที”

“ไม่เป็นไรใช่มั้ย คุโระ?”

“ค่ะ ต้องขอบคุณเวทแสงสว่างของท่านโนอะด้วยนะคะ ดูแล้วแทบจะหายสนิทเลย”

“เหรอ ดีแล้วล่ะ งั้นทีนี้ เปลี่ยนกันหน่อยได้หรือเปล่า?”

พอฉันสลับตำแหน่งกับท่านโนอะ สแตก็เอียงคอไปด้านข้าง

น่ารักจัง

เดี๋ยว ไม่ใช่สิ

“มีอะไรอยากจะถามฉันหรือเปล่า?”

“อย่างเรื่องที่ว่าพวกเราเป็นใครอะไรแบบนั้นน่ะ”

“อ่า ใช่ นั่นเองก็ด้วย”

ท่านโนอะยืนขึ้น สแตก็เงยหน้าขึ้นมองตาม

“ชื่อของฉันคือโนอะ โนอามารี เทียไลท์ บุตรแห่งตระกูลเคานต์เทียไลท์ และเป็นคนที่ในวันหนึ่งจะกุมโลกทั้งใบเอาไว้ในกำมือ”

“พอได้ยินอีกครั้งแล้วนี่ สิ่งที่ท่านโนอะวางแผนเอาไว้นี่อันตรายสุดๆ ไปเลยนะคะ”

“ส่วนทางนั้น คนที่ไม่รู้จักอ่านบรรยากาศแล้วพูดแทรกขึ้นมานั่นคือคุโระ ผู้ช่วยของฉัน และผู้ใช้เวทมนตร์สายความมืดเพียงหนึ่งเดียวในโลกนี้”

ถึงจะเป็นการแนะนำตัวที่ห้วนไปหน่อย แต่จะฟื้นฝอยหาตะเข็บไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาซักหน่อยนี่นะ ฉันก็เลยไม่ได้แสดงความเห็นอะไรไป

แล้วสแตก็เหม่อมองมาที่พวกเรา 2 คน

“……สวย จัง”

เธอเปิดปากพูดเป็นครั้งแรกเลย พูดว่า ‘สวยจัง’ กับท่านโนอะ

เหมือนฉันเลยนะ ภาพจำแรกสุดเมื่อตอนที่ฉันได้เจอกับท่านโนอะก็คือ ‘งดงาม’ เหมือนกัน

แน่นอนว่าท่านโนอะเป็นคนสวยนะ แต่ฉันคิดว่าบางทีสแตอาจจะถูกดึงดูดด้วยสิ่งอื่น ที่ไม่ใช่เรื่องแค่นั้นมากกว่า

“เธอ ชื่อสแตสินะ?”

“……อืม”

คนคนนี้น่ะ อาจจะมีเสน่ห์ที่สามารถสั่งการเหล่าผู้มีเส้นผมชั้นต่ำ―――หรือก็คือ เหล่าผู้ครอบครองพรสวรรค์เวทมนตร์หายาก จากการแค่อยู๋ตรงนั้นก็ได้นะ

มันอาจจะเป็นสิ่งที่คงเหลือมาจากตอนที่ท่านได้ชื่อว่าราชันแห่งจอมเวทย์หายาก จอมเวทย์อัจฉริยะที่เกือบจะครองโลกได้สำเร็จอยู่แล้ว เมื่อตอนที่ท่านเป็นฮารุก็ได้

“สแต เธออยากจะเอาชีวิตตัวเองมาผลาญกับที่แบบนี้งั้นเหรอ? ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เธอจะไม่มีโอกาสได้ใช้ศักยภาพที่มากล้นนั่นของเธอได้อย่างเต็มที่เลย จนสุดท้ายก็ต้องเสียชีวิตอันแสนมีค่าของเธอไปอยู่ใต้เจ้าชายคนนั้น ฉันไม่คิดว่านั่นจะดีกับเธอหรอกนะ”

“…?”

สแตมองท่านโนอะด้วยสีหน้ามึนงง

“สแต มากับฉันสิ ฉันจะช่วยผลักดันพรสวรรค์นั้นของเธอไปให้ไกลยิ่งกว่านี้ ฉันจะคอยดูแลเธอเอง เพราะงั้น เธอจะมาเป็นกำลังให้ฉันได้มั้ย?”

ท่านโนอะยื่นมือออกไปหาสแตเหมือนตอนที่ทำกับฉันเลย

สแตมองตรงไปที่ท่านโนอะเขม็ง

ดวงตาง่วงซึมของเธอเบิกกว้างขึ้นมาแวบนึง เหมือนกับเธออยากจะมองท่านเนอะเอาไว้ให้มากขึ้นซักวินาทีนึงก็ยังดี

แล้ว สแตก็

ส่ายหน้าตอบ

“…เอ๊ะ?”

ใช่ ส่ายหน้า

หรือก็คือ เหมือนเธอจะปฏิเสธ

“ขอโทษเหตุผลได้มั้ย?”

“……โดนตี”

“หมายความว่าไง?”

“จะโดนนายท่านตี เจ็บ ก็เลย ไม่เอา”

สีหน้าของสแตดูหม่นลงไปนิดหน่อยตอนที่เธอพูดแบบนั้น

“……ต้องไปแล้ว”

แล้วเธอก็แทรกตัวผ่านเราไป เดินกลับไปที่ร้านเหล้าอีกครั้ง

“ทำยังไงดีล่ะคะท่านโนอะ มันไม่ใช่ว่าสแตไม่มองว่าท่านมีเสน่ห์ดึงดูดหรอกน―――”

ดูเหมือนความกลัวที่สแตมีต่อชายคนนั้นจะกลบเสน่ห์ของท่านโนอะไปได้เลย

มาคิดๆ ดูนี่ มันก็ปกติแล้วนะ ไม่เหมือนกับคนผิดปกติ (ผู้กลับชาติมาเกิด) อย่างฉัน การจะหนีจากใครซักคนที่ฝังความกลัวลงลึกเข้าไปในร่างกายตั้งแต่เด็กอย่างไบรอนนี่ คงเป็นไปไม่ได้หรอก

“ยังไงก็ตาม ดูเหมือนทางเดียวที่เรามีเพื่อจะดึงตัวสแตมาอยู่ข้างเราให้ได้ จะมีแต่เจรจายังไงซักอย่างกับไบรอนแล้วนะคะ ถ้าท่านโนอะจะซื้อสแตจากชายคนนั้น กรือทำอะไรที่คล้ายๆ กันล่ะก็ เธอก็อาจจะเห็นด้วยก็ได้… ท่านโนอะคะ?”

“………”

…?

ไม่มีการตอบรับอะไรจากท่านโนอะกลับมาเลย

“เออคือ นี่หรือว่า ท่านโนอะ จะช็อกมากกว่าที่ฉันคิดซะอีกงั้นเหรอคะ?”

“ฮุ ฮุฮุฮุ…”

“เหวอ น่ากลัว ท่านโนอะคะ?”

“ม- ไม่คิดเลยว่าจะถูกปฏิเสธ… ฉันน่ะเหรอ? ฉันที่ครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกขานกันว่าราชันแห่งจอมเวทย์หายากคนนี้น่ะเหรอ? ฮุฮุ น่าสนใจดีนี่…!”

ดูเหมือนด้านแปลกๆ ของท่านโนอะจะถูกจุดติดขึ้นมาเพราะอะไรก็ไม่รู้

ฉันเคยคิดว่ามหาบาป 7 ประการที่สร้างขึ้นมาเป็นท่านโนอะจะมี [เกียจคร้าน] และ [โลภะ] ซะอีก แต่นี่ยังมี [โทสะ] กับ [เย่อหยิ่ง] รวมอยู่ด้วยงั้นเหรอเนี่ย?

“เจ้าไบรอนนั่น กล้าดีนี่ที่เอาโซ่ตรวนของความกลัวมาล่าม(คนที่จะมาเป็น)ของของฉันแบบนี้น่ะ คุโระ ตอนนี้กลับกันก่อนเถอะ”

“เอ๊ะ? แน่ใจนะคะ?”

“ก็ต้องไม่อยู่แล้วสิ แต่นี่มันก็แค่การถอยเชิงกลยุทธ์เท่านั้นเอง แล้วพรุ่งนี้ เราจะกลับมาใหม่พร้อมกับเงินเลย”

“อ้อ ท่านจะแค่ซื้อตัวของสแตมาตามปกติเลยสินะคะ?”

“ช่าย! แน่อยู่แล้ว! ฉันจะเอาเงินฟาดเจ้าหมอนั่นตบหน้าตบหลังไปเลย! ซัดให้มันต้องลงไปนอนกราบกับพื้น แล้วทำให้สแตมาเป็นของของฉันซะ! พรุ่งนี้ล่ะสนุกแน่ คุโระ! อ๊าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

―――เจ้านายของฉันเป็นคนใหญ่คนโตแท้ๆ แล้วไหงถึงทำตัวคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ล่ะเนี่ย?

ฉันรวบคำถามแสนย้อนแย้งนี่ให้เหลือแค่ประโยคเดียว พลางคิดมันอยู่ในหัวอยู่แบบนั้น

TN: สัมผัสได้ว่า งานนี้ ไม่เละก็เละแน่นอน