(wnแปล)Shimotsuki-san wa mobu ga suki 70

“ถ้าอย่างงั้น โคทาโร่โอนี่จัง บ๊ายบาย เจอกันใหม่พรุ่งนี้นะ? ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ตั้งใจจะไปโรงเรียนอยู่แล้ว อาสึเนียนก็ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ? วันนี้สนุกมากเลย ขอบคุณที่คุยด้วยกันนะ”

 

บางทีเธอคงจะพอใจแล้วหลังจากมาเหมือนไต้ฝุ่นเข้า ระหว่างกกำลังจะกลับ ชิโฮะมีสีหน้าพึงพอใจมากกว่าปกติ

 

หลังจากโบกมือกลับให้เธอ อาสึสะก็ลงไปกองบนโซฟาอย่างเหน็ดเหนื่อย

 

“…..เหนื่อยจังเลย”

 

เธอคงจะเหนื่อยเพราะคุยกับชิโฮะแล้วมีเรื่องให้ตบมากมาย

 

“ขอบคุณที่เหน็ดเหนื่อยนะ”

 

กล่าวคำชื่นชมให้อาสึสะ ผมก็ยื่นน้ำผลไม้กระป๋องที่เอามาจากตู้เย็นให้เธอ

พออาสึสะรับไป อยู่ดีๆเธอก็ตาโตขึ้นมาเหมือนนึกอะไรออก

 

“อะ หรือว่า……ไอ้แบบนี้หรอที่เรียกว่า’ถูกเอาใจ’?”

 

ดูเหมือน เธอจะไม่เคยรู้มาก่อนเลย อาจจะเพราะชิโฮะชี้ที่จุดนั้นเลยทำให้เธอรู้สึกตัวก็เป็นไปได้

 

…..เอาเถอะ เพราะเธอเป็นน้องสาวมาตั้งแต่เกิดด้วย เรื่องที่ถูกพี่ชายใจดีใส่ มันก็เป็นปกติของชีวิตประจำวันของเธออยู่แล้ว

 

ทั้งหยิบน้ำผลไม้ให้ก็ด้วย

ซื้อขนมมาให้ก็ด้วย

รับฟังคำขอร้องก็ด้วย

ปลอบใจตอนที่เสียใจก็ด้วย

 

สำหรับอาสึสะอาจจะคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ชีวิตประจำวันทั่วไปก็ได้

 

แล้วก็ ตรงส่วนนั้นจึงทำให้ชิโฮะหึงเธอ

ในสุดอาสึสะก็เข้าใจถึงส่วนนั้นซักที

 

“งั้นสินะ…….’โอนี่จัง’ของอาสึสะ ก็คือโอนี่จังมาตลอดเลยสินะ”

 

เธอพึมพำออกมา ขณะกำลังมองไปในที่ไกลแสนไกล

จากนั้น เธอก็วางกระป๋องน้ำไว้บนโต๊ะ และก็หันมามองผม

 

 

 

“ขอโทษด้วยค่ะ”

 

 

 

จู่ๆ อาสึสะก็ก้มหัว

ในคำพูดนั้น มีความรู้สึกเสียใจที่ทำพลาดไปเล็ดลอดออกมา

 

“ขอโทษนะคะ ที่บอกว่ากับโอนี่จังว่า ‘อาจจะไม่ใช่โอนี่จังก็ได้’ไป”

 

ーーไม่ใช่สิ ผิดแล้วล่ะ

อาสึสะ………ไม่จำเป็นต้องขอโทษอะไรทั้งนั้น

ผมว่าผมไม่ใช่’โอนี่จังในอุดมคติ’อย่างไงล่ะ

 

“อาสึสะ……ถึงก่อนหน้านี้จะเคยพูดไปแล้วก็ตามนะ แต่โอนี่จังในอุดมคติของเธอน่ะ ไม่มีทางเป็นคนอื่นได้หรอก แน่นอนว่าไม่ใช่พี่ด้วย ริวซากิก็ไม่ใช่…….’โอนี่จัง’ที่อาสึสะตามหาน่ะ ไม่มีตัวตนอยู่อีกแล้ว เรื่องนั้น เธอคงรู้อยู่สินะ?”

 

ครั้งหนึ่ง พี่แท้ๆของอาสึสะได้จากไปแล้ว

อาสึสะไม่ยอมรับเรื่องนั้น และออกตามหา’โอนี่จัง’ต่อไปเรื่อยๆ ทำให้เกิดความบิดเบี้ยวต่างๆมากมาย

 

“……อืม นั่นสินะ โอนี่จังน่ะไม่ใช่’โอนี่จัง’ แน่นอนว่าเรียวมะโอนี่จัง……ไม่สิ เรียวมะ คุง? ก็ไม่ใช่เหมือนกัน โอนี่จังในอุดมคติของอาสึสะ ไม่มีอยู่แล้วสินะ”

 

เธอดูเหงา แต่ก็มองไปด้านหน้าโดยไม่ก้ม เพื่อเผชิญกับความจริง

 

คงเป็นเพราะพักนี้เธอได้อยู่ตัวคนเดียวละมั้ง

จะว่า ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าเมื่อก่อน……เหมือนว่าเธอจะคิดเรื่องต่างๆอย่างใจสงบได้

 

“แต่ว่านะ ผิดแล้วล่ะ อาสึสะน่ะนะ ที่อยากอาสึสะขอโทษไม่ได้อยากให้ยกโทษหรือหมายความอะไรแบบนั้นหรอกนะ…..ก็แค่ เรื่องที่หักหลังความรู้สึกของโอนี่จัง ให้ขอโทษเถอะนะ? ไม่ต้องให้อภัยก็ได้ เพราะนี่น่ะ เป็นสิ่งที่ต้องชดใช้……”

 

ーอา อย่างนี้นี่เอง

ถึงจะเป็นห่วง แต่อาสึสะคงจะจัดแจงอะไรไว้แล้วตอนที่ได้คิดอะไรหลายๆอย่าง

 

“ขอโทษที่พูดเรื่องแย่ๆนะคะ”

 

เธอไม่ได้ต้องการให้ยกโทษให้

เธอแค่ขอโทษ เพราะทำเรื่องแย่ๆไป

 

“แล้วก็ ขอบคุณนะ ที่เป็น’โอนี่จัง’ให้น้องสาวแย่ๆแบบนี้”

 

อาสึสะก้มหัวลงไปต่ำมากอีกครั้ง

ทัศนคติที่จริงใจของเธอ ทำให้ยิ้มออกมา

 

“…….ไม่มีมนุษย์คนไหนที่ไม่เคยทำผิดพลาดหรอกนะ ไม่ต้องพูดถึงพี่กับอาสึสะหรอก เพราะพวกเรายังอายุเลข10อยู่ด้วย……เรื่องผิดพลาดน่ะ มีเยอะอยู่แล้ว”

 

เพราะอย่างงั้น สิ่งที่สำคัญจึงไม่ใช่การขอโทษในสิ่งที่ผิดพลาด

การใช้ประโยชน์จากสิ่งที่ผิดพลาด และก้าวเดินต่อไปข้างหน้านั้น สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด

 

“อาสึสะเองก็ต้องคิดว่าอะไรคือ’ความสุข’ของตัวเองด้วยนะ? ขอให้เธอตั้งใจได้ในสิ่งที่เธอปรารถนาจริงๆ โดยไม่ถูกผูกมัดโดย’โอนี่จัง’…….พยายามเข้านะ”

 

การได้เติบโต

และก็ ความรู้สึกขอบคุณ

นั่นน่ะ อาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้เป็นผู้ใหญ่ก็ได้…….เพราะอย่างงั้น การเติบโตของน้องสาวนั้น ในฐานะพี่ชายแล้ว รู้สึกดีใจจริงๆ

 

“พี่ก็เคยบอกเธอไปแล้วใช่มั้ยล่ะ? ว่าโอนี่จัง เฝ้ามองดูอยู่ตลอดเวลาเลยนะ”

 

“……….อึก”

 

พอตอบไปแบบนั้น ดวงตาของอาสึสะนั้นมีน้ำตาคลอ

แต่ว่า เธอก็มือเช็ดตาเธอเพื่อไม่ให้มีน้ำตาไหลออกมา

 

ครั้งหนึ่ง……เหมือนตอนที่โดนเรียวมะปฏิเสธ เธอไม่ได้ร้องไห้โฮออกมา

อาสึสะที่เข้มแข็งน่ะ ไม่เป็นอะไรแล้ว

 

“โอนี่จัง…….อาสึสะน่ะนะ จะตัดผมล่ะ มีกรรไกรรึป่าวนะ?”

 

จากนั้นเธอก็ คลายที่มัดผมที่มัดอยู่ที่ผมทวินเทลออก

เป็นทรงผมที่เธอไว้แบบนั้นตลอดมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ดูเหมือนมันจะมาถึงแค่วันนี้

 

“เอ้”

 

ผมยาวถูกตัดล่วงลงไปรวดเดียว

เพราะตัดด้วยตัวเอง เลยทำให้ทรงไม่ค่อยดี แต่อาสึสะก็ทำหน้าสดชื่นออกมาอย่างมาก

 

“ดีーล่ะ เท่านี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว……อาสึสะน่ะ พรุ่งนี้จะไปโรงเรียนล่ะ”

 

“…..ถ้างั้น ควรจะแต่งทรงผมสักน้อยจะดีกว่านี้นะ? มันดูเหมือนซาชิกิวาราชิเลย”(คล้ายกุมารทองบ้านเราแหละแต่จะเป็นเด็กผู้หญิง อยากรู้เพิ่มเติมก็วิกิ)

 

ผมด้านหน้าด้านหลังตัดตรงจนดูเหมือนกับวาราชิเลย

ถึงจะดูเหมาะบ้างก็เถอะ อืม……แต่ว่ามันไม่ค่อยดูบาลานซ์เท่าไร เพราะตัดเองด้วย มันก็ช่วยไม่ได้

 

“ถ้าอย่างงั้น โอนี่จังทำอะไรซักอย่างทีสิ”

 

พูดอย่างงั้น เธอก็โยนความรับผิดชอบมาให้ผมเลย

ถึงเธอพูดถึงเรื่องไถ่บาปก็เถอะ แต่ดูเหมือนจะไม่หยุดทำนิสัยขี้อ้อนในบ้านสินะ

 

“…..จะลองทำดูก็ได้ แต่อย่าคาดหวังมากนักล่ะ”

 

เอาเถอะ ช่วยไม่ได้ ถึงจะโดนอะไรมาก็ตาม ถึงจะถูกปฏิบัติแย่ๆมาก็ตาม แต่สายสัมพันธ์ของพี่น้องมันตัดกันไม่ได้ง่ายๆหรอก

 

ผมกับอาสึสะ จากนี้ก็จะเป็นพี่น้องกันตลอดไป เพราอย่างงั้น เธอน่ะ จากนี้ไปถ้าเกิดอะไรขึ้นก็คงจะมาพึ่งพาผมตลอดไปเหมือนกัน

 

และผมก็ จะตอบตกลงเหมือนเดิม ถ้าถูกอาสึสะอ้อนแล้ว ไม่ว่าอย่างไงก็อยากจะตกลงจริงๆนั่นแหละ

 

ก็เพราะไม่มีโอนี่จังคนไหนที่ปฏิเสธน้องสาวที่มาขอพึ่งพาอยู่อย่างไงล่ะ……..

 

――――――――――

ทำถูกแล้วล่ะคุณน้องสาว แต่ถ้าไม่มีทวินเทลแล้วจะกลายเป็นอาสึเนียนได้ไงล่ะ(ฮา)

Favorite