Virtual World – Peerless White Emperor 494

ผู้อาวุโสสูงสุดสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่อันตราย ทำให้เขาใช้ประกายคมดาบนับหมื่นโจมตีไปที่เย่ฉางอย่างไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม เสียงของการปะทะกัน มันฟังดูเหมือนประกายคมดาบโจมตีเข้าไปยังเพชรที่ไม่มีวันแตก เสียงเคล็ง เคล็ง เคล็ง ดังสะท้อนก้องกังวานไปรอบๆ คลื่นแสงสีขาวที่เกรี้ยวกราดได้ซัดซาดกระจายออกไปรอบๆตัวเย่ฉาง ทำให้ประกายดาบสีแดงแตกหักออกเป็นเสี่ยงๆ

ดวงตาสีดำของเย่ฉางไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไป ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเต็มไปด้วยพลังงานสีขาว พลังงานสีขาวหลั่งไหลออกมาจากทั่วทั้งร่างกายของเขา แม้แต่เส้นผมสีขาวของเขาก็เต็มไปด้วยพลังทางจิตวิญญาณสีขาว ผมของเขางอกยาวจนถึงเอว กลิ่นอายที่อันตรายของเขาซัดสาดไปทุกทิศทาง กลื่นอายของเขาเปรียบเสมือนกับกลิ่นอายของปีศาจที่น่าสะพรึงกลัว

เย่ฉางถอนหายใจออกมา ในท้ายที่สุด เขาก็ถูกบังคับให้ปลดล็อกยีนส์ขั้นที่ 8 – อสูรกาย นี่เป็นร่างปีศาจโบราณที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก

ผู้อาวุโสสูงสุดมองไปที่เย่ฉาง ผู้ที่ใช้ทักษะนอกรีตเพื่อฝึกฝนร่างกายของเขาจนไปถึงระดับที่น่าสะพรึงกลัว ผู้อาวุโสสูงสุดที่กำลังกุมดาบอย่างเหนียวแน่น มองเห็นคมดาบปรากฏออกมาที่ตรงหน้าอกของเขาอย่างทันที เขาพยายามที่จะหลบหลีกมัน! แต่เขาก็รู้สึกเจ็บปวดที่ตรงไหล่ และเห็นเส้นผมของของเย่ฉางกระเพื่อมสั่นไหวเพียงเล็กน้อย เมื่อพุ่งผ่านเขาไป ‘รวดเร็วมาก!’

“ทักษะลับพันดาบ – สวรรค์และโลกรวมเป็นหนึ่ง!” ผู้อาวุโสสูงสุดถอยกลับมา และสร้างตราประทับดาบทันที ทั่วทั้งพื้นดินและท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยคมดาบสีแดงจำนวนนับไม่ถ้วน คมดาบทั้งหมดโจมตีไปทางเย่ฉางที่ยืนอยู่ตรงกลาง พยายามที่จะทำให้เขากลายเป็นเม่น

“เพื่อน! พี่ใหญ่ขาว!” จางเจิ้งเฉียงและหลินหลี่ที่มองดูจากระยะไกลตะโกนออกมา ทั่วทั้งท้องฟ้าและพื้นดินเต็มไปด้วยคมดาบที่พุ่งออกไปทิ่มแทงเย่ฉาง พวกเขาทั้งสองคนต่างพากันร้องไห้ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ผู้อาวุโสสูงสุดดึงตราประทับดาบของเขากลับมา และมองไปที่เย่ฉาง ผู้ที่ซึ่งทั่วทั้งร่างกายถูกแทงไปทั่ว ผิวหนัง, กล้ามเนื้อถูกฉีกกระฉากจนเผยให้เห็นกระดูก ถึงแม้ว่ากล้ามเนื้อของเขาจะถูกฉีกขาดด้วยความยากลำบาก แต่กลับไม่มีการโจมตีใดเลยที่สร้างรอยขีดข่วนให้กับกระดูกแม้แต่นิดเดียว ด้วยพลังลึกลับบางอย่าง บาดแผลทั้งหมดของเย่ฉางได้ฟื้นฟูสู่สภาพเดิม เขาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา “ไอแก่ การโจมตีของแกไม่ได้จักกะจี้ฉันเลยสักนิด มาเริ่มของจริงกันเลยดีกว่า…”

ผู้อาวุโสสูงสุดขมวดคิ้วขึ้น “ถ้าทักษะสวรรค์และโลกรวมเป็นหนึ่งไม่สามารถทำอะไรเขาได้ คงมีแต่ต้องใช้ทักษะที่เก็บไว้ออกมาซะแล้ว’ ด้วยเสียงคำรามของมังกร ประกายแสงคมดาบก็โผล่ออกมาทันที

เย่ฉางขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ ‘แย่แล้ว! นี่เป็นศิลปะการต่อสู้สังหารมังกร – การตัดของมังกรที่แท้จริง!’ เขาตอบโต้ด้วยทักษะดาบสั่นสะเทือน ดาบสั่นสะเทือนและประกายดาบมังกรคำรามกำลังปะทะกัน แต่ผู้ชนะคนสุดท้ายก็คือผู้อาวุโสสูงสุด ซึ่งการตัดของมังกรที่แท้จริงได้ตัดผ่านดาบกระดูกสันหลังของเย่ฉางไป

ขณะที่การโจมตีของผู้อาวุโสสูงสุดอ่อนแรงลง เย่ฉางใช้มือซ้ายของเขาเป็นโล่สกัดกั้นการโจมตีนี้ไว้ ด้วยเสียงเคล็ง แขนซ้ายทั้งหมดของเขาก็ถูกตัดออกไป ดาบยาวสีแดงได้ตัดไปที่ไหล่ของเย่ฉางหั่นผ่านกระดูกไป 2 ท่อน และกำลังจะตัดผ่านกระดูกที่ 3 แต่ดาบยาวสีแดงก็ไม่สามารถขยับต่อไปได้ เลือดได้สาดกระจายออกมา แต่ความสนใจของทุกคนไม่ได้ตกไปอยู่ที่เย่ฉาง แต่ตกไปอยู่ที่หน้าอกของผู้อาวุโสสูงสุด ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เย่ฉางใช้มือขวาแทงเข้าไปที่หน้าอก ราวกับคว้าหัวใจของผู้อาวุโสสูงสุดเอาไว้ มือของเย่ฉางบีบแกนหลักพลังซี่ (หัวใจ) ของผู้อาวุโสสูงสุดเอาไว้ เย่ฉางยังคงระเบิดพลังงานสีขาวออกมา และยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา “แกแพ้แล้ว ดาบเป็นเพียงเครื่องสำหรับฉัน ร่างกายของฉันต่างหากที่เป็นดาบที่แท้จริง”

ผู้อาวุโสสูงสุดมองมือที่แทงเข้าไปหน้าอกของเขา ทำให้เลือดได้ไหลรินออกมาจากปากของเขา “เฉพาะร่างกายที่แข็งแรงเท่านั้น ที่สามารถจะกลายเป็นดาบได้ นายจะไม่ฆ่าฉันงั้นหรือ?”

“ฉันเคยพูดไปแล้วนี่ว่า ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อฆ่าใครทั้งนั้น แต่ฉันมาที่เพื่อช่วยคน และชำระหนี้แค้น!” เย่ฉางตอบกลับไปอย่างจริงจัง เขาดึงมือออกมา แล้วดึงดาบสีแดงที่ติดค้างอยู่บนไหล่ของเขาออก จากนั้นก็ต่อแขนซ้ายกลับคืน ร่างกายของเขาถูกฟื้นฟูอย่างรวดเร็วจนกลับเป็นปกติ

หลินซ่งหยินวิ่งเข้าไปช่วยพยุงผู้อาวุโสสูงสุด และห้ามเลือดที่ไหลออกมา เธอมองไปที่เย่ฉางโดยไม่พูดอะไรออกมา ชายคนนี้แข็งแกร่งมาก แม้แต่ผู้อาวุโสสูงสุดก็ยังพ่ายแพ้เขา มีเพียงไม่เกิน 20 คนในประเทศจีนที่สามารถต่อสู้กับผู้อาวุโสสูงสุดได้ เธอจึงรีบพูดออกมาอย่างรวดเร็ว “นายควรรีบพาคนอื่นออกไปซะ เมื่อผู้พิทักษ์ของนิกายดาบสวรรค์มาถึง นายจะไม่มีทางหนีรอดออกไปได้อย่างเด็ดขาด”

ผู้อาวุโสสูงสุดพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว”

เย่ฉางยิ้มออกมา “ตั้งแต่ที่ฉันมายังที่แห่งนี้ ฉันจะไม่ออกไปโดยไม่ได้รับความยุติธรรมหรอกนะ…”

“เรื่องจริงงั้นหรือ?” เย่ฉางได้ยินเสียงดังขึ้นข้างหูของเขา เขากำลังจะหันไปมอง แต่พบว่ามีดาบแทงเข้าไปในหัวใจของเขาเสียแล้ว เขาเห็นชายหนุ่มผมขาวที่หล่อเหลามาก ผมของเขาถูกหวีกลับ และถูกหนีบด้วยที่กิ๊บติดผม เขาสวมใส่เสื้อคลุมสีน้ำเงิน สัญลักษณ์ดาบตรงหว่างคิ้วของเขาดูคล้ายกับแมงมุมลิลลี่สีแดง

ดวงตาของเย่ฉางส่องแสง เมื่อเห็นจางเจิ้งเฉียงถูกส่งกระเด็นออกไปไกลโดยหลินซ่งหยู ดาบของหลินซ่งหยูแทงทะลุรูปแบบวิหคเพลิงของหลินหลี่ และเจาะผ่านเข้าไปตรงหัวใจของเขา จากนั้นเขาก็เริ่มเดินไปหาจางเจิ้งเฉียงด้วยยิ้มที่น่ารังเกียจ

‘ฉันสัญญากับซินหยู่เอาไว้ว่า จะไม่ปล่อยให้อาเฉียงตาย! เขาต้องไม่ตาย! ไม่อย่างแน่นอน! คนที่ต้องการให้เพื่อนของฉันตาย! มันจะต้องตาย! ต้องตาย! ตาย!!!’

ล็อคสีดำที่มืดสนิดได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ผู้อาวุโสสูงสุดมองไปที่เย่ฉาง และถอนหายใจออกมาด้วยความสงสาร แล้วดวงตาของเขาก็จ้องมองไปยังอาจารย์ของตัวเอง ผู้พิทักษ์นิกาย – หลินหลัน นี่คือบุคคลที่น่ากลัวที่สุดใน นิกายดาบสวรรค์!!

จากนั้นบางสิ่งบางอย่างที่แปลกประหลาดก็เกิดขึ้น หลินหลันมองเห็นพลังงานสีขาวที่ออกมาจากร่างกายของเย่ฉางค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นพลังงานสีดำ เย่ฉางหายตัวออกไปจากดาบของเขา และพุ่งไปปรากฏตัวต่อหน้าหลินซ่งหยูในทันที

หลินหลันหัวเราะอย่างเย็นชา เขาพบว่าสิ่งนี้ค่อนข้างน่าสนใจ ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียวของหลินหลัน เขาก็ไปปรากฏตัวด้านหน้าของหลินซ่งหยู ดาบของเขาแทงทะลุไปที่หัวใจของเย่ฉางอีกครั้ง ประกายคมดาบได้ฉีกแยกร่างของเย่ฉางออกจากกัน แต่พลังงานสีดำที่แสนบ้าคลั่งของเย่ฉาง ก็ทำให้ร่างกายของเขาฟื้นตัวกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว เฉกเช่นเดียวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะตาย หลินหลี่ที่หน้าอกกำลังมีเลือดไหลออกมาได้เคลื่อนไหวไปอยู่ข้างกายของจางเจิ้งเฉียง น้ำตาได้หลั่งรินเต็มใบหน้าของหลินหลี่ “พี่ใหญ่ขาว ขอบคุณที่ดูแลผมมาโดยตลอดครั้งนี้ผมได้ทำให้พี่ตกอยู่ในความยากลำบาก และไม่สามารถช่วยพ่อได้ ถ้าหากชาติหน้ามีจริง ผมก็อยากเป็นพี่น้องกับพวกพี่ทั้งสองคนเหมือนเดิม ผมขอโทษด้วยพี่ใหญ่ขาว ขอโทษ…”

ร่างของหลินหลี่ค่อยๆร่วงหล่นลงไปบนพื้น จางเจิ้งเฉียงทำได้เพียงแค่กัดฟัน เขาจ้องมองไปที่หลินซ่งหยู และหลินหลันที่มีท่าทางไม่แยแส หลินหลันมองไปที่หลินหลี่ จากนั้นก็จ้องมองไปที่หลินซ่งหยู และขมวดคิ้วขึ้นมา “เขาเป็นลูกหลานของตระกูลหลิน ทำไมนายถึงฆ่าเขา?”

“เขาเป็นเพียงสิ่งชั่วร้ายที่หลินซ่งหยู่และหญิงตาบอดทิ้งเอาไว้ เขายังพาคนอื่นบุกเข้ามาทำร้ายผู้คนจำนวนมากในนิกายของเราอีกด้วย”

คำพูดของหลินซ่งหยูทำให้หลินหลันนึกถึงหลินซ่งหยู่ ‘พรสวรรค์และนิสัยใจคอของซ่งหยู่ดีกว่าเจ้าคนใจแคบคนนี้เสียอีก ! เฮ้อ! ช่างน่าสงสารเสียจริง’ อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับการปกครองของนิกาย ซึ่งไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา

เย่ฉางนั่งลงบนพื้นดินอย่างอ่อนแรง เขาโอบกอดหลินหลี่ที่หัวใจหยุดเต้นไปแล้วอย่างเหนียวแน่น ‘ฉันได้สูญเสียคนที่ฉันรักไปอีกครั้ง!’ เขามองไปที่จางเจิ้งเฉียงผู้ที่กำลังกัดฟันของเขาแน่น ด้วยลมหายใจครั้งสุดท้ายของเขา ทำให้เย่ฉางนึกไปถึงวันที่ฝนตกวันนั้น ความสิ้นหวัง, ความไร้ประโยชน์, ความไร้พลัง และความรู้สึกทุกอย่างได้กลับมาถาโถมหาเขาอีกครั้ง ‘ฉันทำให้หลินหลี่ต้องตาย … และฉันจะทำให้อาเฉียงต้องตายไปด้วยงั้นหรือ?’

“ไอเด็กเหลือขอ ฉันยอมรับว่าแกมีพรสวรรค์ ยอมแพ้ซะ แล้วฉันจะปล่อยให้แกมีชีวิตต่อไป” หลินหลันพูดออกมาอย่างเฉยเมย

“อาเฉียง ฉันเคยพูดไปก่อนหน้านั้นแล้วว่า ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้นายตายก่อนฉัน…” เย่ฉางค่อยๆลุกขึ้นยืน และพูดออกมาอย่างเฉียบขาด พลังงานแห่งความโกรธเกรี้ยวสีดำและสีขาวค่อยๆถูกปลดปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่อง เย่ฉางใช้มือแทงเข้าไปในฝ่ามือของตัวเองเพื่อดึงกระดูกรูปร่างคล้ายกับดาบออกมา

“ช่างเป็นวิธีที่บิดเบี้ยวเสียจริง…” หลินหลันขมวดคิ้ว ความรู้สึกอันตรายทำให้เขาอดที่จะต้องจริงจังกับการต่อสู้ขึ้นมาไม่ได้ “ซ่งหยู กลับเข้าไปในตำหนักดาบก่อน”

หลินซ่งหยูรีบบินกลับเข้าไปในตำหนักดาบอย่างรวดเร็ว เย่ฉางแทงดาบกระดูกออกไป อากาศดูเหมือนจะก่อให้เกิดกระแสลมเกลียวขนาดมหึมาซึ่งไล่ตามหลินซ่งหยูไป หลินหลันยกดาบในซ้ายของเขาขึ้น พลังงานของสวรรค์และโลกถูกสร้างขึ้นมา และหมุนไปรวมกันที่ด้านหลังของหลินซ่งหยู เพื่อป้องกันการโจมตีจากกระแสลมเกลียวของเย่ฉาง “เปล่าประโยชน์…”

เย่ฉางมองไปยังแสงที่หลั่งไหลออกมา เขาทำได้แค่นี้เท่านั้น ร่างของเขากระพริบและพุ่งไปข้างหน้า เขาแทงดาบอย่างเรียบง่ายออกไป หลินหลันไม่รู้ว่าทำไม แต่เขารู้สึกราวกับว่าเขาไม่สามารถหลบการแทงนี้ได้ เขาหันร่างของเขากลับมา และเฉือนดาบไปที่หน้าอกของเย่ฉาง สิ่งที่หลินหลันตื่นตระหนกมากที่สุดก็คือ การโจมตีที่เขาสามารถหลบเลี่ยงอย่างเห็นได้ชัด กลับตัดเข้าไปในซี่โครงเหนือหัวใจของเขา เขาทำได้ดีที่สุดเพียงเท่านี้เพื่อหลีกเลี่ยงการระเบิดที่รุนแรง ‘ช่างน่าสะพรึงกลัว! นี่มันทักษะดาบอะไรกัน! เดี๋ยวก่อนนะ มันเป็นการควบคุมห้วงเวลา! ดาบของเขารวดเร็วมากจนทำให้เกิดการเบี่ยงเบนของช่วงเวลา!’