บทที่ 562 เส้นทางใหม่ (3)
[เทือกเขา ลอตโต้ ซึ่งมีความยาว 1,400 กม. และความกว้าง 240 กม. เป็นเทือกเขาขนาดมหึมาซึ่งตั้งอยู่ระหว่างราชอาณาจักร อรันเฮลล์ ยอดเขาแต่ละแห่งมีสภาพแวดล้อมที่เป็นเอกลักษณ์และเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ที่ทรงพลังที่ป้องกันไม่ให้มนุษย์อาศัยอยู่ใน ภูเขา ไคริน และภูเขาอีก 7 แห่งซึ่งมีความสูงมากกว่า 5,000 เมตรอยู่ในเทือกเขานี้….]
ถนนปลอดภัยถูกสร้างขึ้นจากขุนนางถึงสาธารณรัฐ แต่ฮารินเป็นบุคคลที่ผมต้องปกป้องและเลือกที่จะข้ามภูเขาทางนี้นั่นก็เพียงพอที่จะบอกผมว่าเธออยู่ในสถานการณ์ใด
“…นายศึกษามาแล้วเหรอ” ฮารินถาม
ผมวางหนังสือที่ผมอ่านและตอบด้วยการพยักหน้า “ค่อนข้างเยอะเหมือนกัน”
ขณะนี้พวกเราอยู่ในคอกม้าซึ่งเป็นที่พักของฮาริน ผมวิ่งไปที่ร้านหนังสือเป็นอย่างแรกในตอนเช้าเพื่อหยิบหนังสือเกี่ยวกับเทือกเขา ลอตโต้ และตอนนี้ผมก็อ่านหนังสือเกี่ยวกับมัน
“….” ฮาริน ทำให้ผมดูแปลกๆเธอสงสัยในความน่าเชื่อถือของผมและมีแนวโน้มที่จะคร่ำครวญถึงสถานการณ์ที่เธอต้องพึ่งทหารระดับ F เพียงอย่างเดียว
“…ไม่เป็นไรนะ ถ้านายยอมแพ้” หลังจากนั้นไม่นาน ฮาริน พูดอย่างขมขื่น “เทือกเขา ลอตโต้ นั้นน่าอันตรายมันไม่ใช่สถานที่ที่ทหารธรรมดาสามารถอยู่รอดได้ ฉันมั่นใจในความกล้าหาญของฉันเองด้วยการฝึกอัศวินที่ฉันผ่านมาแต่ฉันก็ไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของนายในการเดินทางที่อันตรายเช่นนี้”
เธอพูดอย่างจริงใจ เธอไม่ได้ตำหนิหรือบ่นอะไรเลยแม้แต่น้อย
“ไม่เป็นไร.”
ผมยอมรับสถานการณ์ ทักษะของฉัน [ปาร์กัวร์] ทำให้ไม่มีปัญหายิ่งมีอุปสรรคมากเท่าไหร่ทักษะของผมก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น …
[ฮาริน – ลูกสาวคนโตของตระกูลลอเรน, นักล่ามาร]
สถานะของ ฮาริน ซึ่งสะท้อนจากพรสวรรค์ของผมแสดงให้เห็นถึงข้อมูลที่น่าประหลาดใจ ‘นักล่ามาร’ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่ผมควรจับตา
มอง
“ฮา…ฉันสงสัยว่าความมั่นใจของนายมาจากไหน” ฮารินขมวดคิ้วของเธออย่างไม่มีความสุขก่อนที่จะกลืนน้ำ ขวดในคราวเดียว
“ถ้างั้นพวกเรามาทำความเข้าใจกันก่อนที่พวกเราจะออกเดินทาง หากมีอะไรเกิดขึ้นฉันจะทิ้งนายไว้อย่างไม่ลังเลเลยนะ”
“…อาฉันเข้าใจ” ผมพยักหน้า “ ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะไปกันเลยไหม”
อย่างที่ผมพูดไป…ซ่าาา— ซ่าาา- กล่องสี่เหลี่ยมของฮารินที่วางอยู่ตรงมุมของคอกม้าที่มีเสียงแปลกๆดังออกมา กล่องสั่นราวกับมีอะไรข้างในและก็มีกระดาษชิ้นหนึ่งออกมาราวกับว่ามันเป็นเครื่องพิมพ์ ฮารินคว้ากระดาษในท่าทางที่ชินชาจากนั้นก็เริ่มอ่าน
“…นั่นอะไรน่ะ?”
ฮาริน ตอบกลับง่ายๆว่า “ฉันขอให้เพื่อนตรวจสอบภูมิหลังของนาย”
“….” คนทั่วไปมักโวยวายหลังจากถูกสอบสวนกับเบื้องหลังใช่ไหมปกติต้องไม่บอกเรื่องแบบนี้สิ ผมไม่แน่ใจว่าจะเธอเป็นคนซื่อๆหรือไร้ยางอายกันแน่
ฮารินมองมาที่ผมแล้วก็บ่น “โปรดเข้าใจด้วยเถอะนะ เพียงเพื่อยืนยันว่าตัวตนของนายเป็นความจริงเท่านั้นเอง”
“…อ๊ะ อ่า.” ผมเองก็อยากรู้ว่าผมมีภูมิหลังแบบใดดังนั้นผมก็เลยนั่งลง หลังจากนั้นครู่หนึ่งดวงตาของ ฮาริน ก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย
“นายเป็นหมอสมุนไพรเหรอ”
“ฮะ? อ่า ใช่แล้ว”
“…จริงเหรอ?” ดวงตาของ ฮาริน แหลมคม ผมพูดอย่างไม่รู้ตัว
“ไม่ละ….อ่า ขอโทษด้วยนะ”
“…ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่พวกเราจะต้องกล่าวคำอำลา แต่โปรดอย่าลืมเรื่องมารยาทเอาไว้ด้วยละ”
ฮาริน แสดงความไม่พอใจออกมาก่อนที่จะเริ่มอ่านกระดาษอีกครั้ง
“ครอบครัวของนาย….” แต่ในเวลาต่อมาฮารินก็หยุด เธอยังพูดไม่จบประโยค เธอก็ยกศีรษะของเธอช้าๆจากนั้นก็ทำกระดาษหล่นลงเมื่อเธอเห็นดวงตาของผม
“อะ-แฮ่ม.”
ปฏิกิริยาที่ซื่อสัตย์ของเธอเป็นของแถมที่เห็นได้ชัดว่าผมไม่มีพ่อแม่ในโลกนี้ ผู้เขียนร่วมยืนยันว่ารายละเอียดนั้นสอดคล้องกัน
“เสร็จหรือยัง?”
“ใช่ แต่ฉันต้องการถามอีกครั้ง นายจะไม่ยอมแพ้จริงๆเหรอ?”
ผมยิ้มและพยักหน้า
“…เข้าใจแล้ว ไลนีส!” ฮาริน ถอนหายใจและเรียกม้าของเธอมาในขณะเดียวกันผมเหลือบดูกระดาษที่วางอยู่บนพื้น
[อัศวินลำดับที่ 5 ของ ลอเรนซิโอ, คิมฮาจิน]
[หมายเหตุพิเศษ – มีประสบการณ์การทำงานเป็นนักสมุนไพรที่ชานเมืองขุนนาง]
[ประวัติการฝึกอบรม – 510 ครั้ง,ยามเฝ้าระวัง 610 ครั้ง,การต่อสู้ระยะประชิด 410 ครั้ง…มีโอกาสได้เลื่อนระดับเป็นนักแม่นปืน ระดับ B]
[ครอบครัว – เด็กกำพร้า มาที่วัด ลอเรนซิโอ เมื่อเขาอายุ 6 ขวบและอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 10 ปีก่อนที่จะมาเป็นนักสมุนไพร]
ในเวลานั้น ฮาริน ถาม “นายรู้จักวิธีขี่ม้าจริงๆเหรอ?…อ๊ะ ฉันจะกำจัดรายงานทิ้ง”
ฮารินเห็นว่ารายงานอยู่ในมือของผมและเผามันโดยใช้พลังเวทมนตทันทีจากนั้นเธอก็ถามอีกครั้งว่า “นายรู้วิธีขี่ม้าจริงๆเหรอ”
“…แน่นอน.”
ผมรับสายบังเหียนและนำ ไลนิส ท้องฟ้าด้านบนเริ่มสว่างขึ้น
*************************************************************************
ฮาริน คิดว่า ‘นักแม่นปืนคนนี้ความสามารถในการขี่ม้าดีกว่าที่ฉันจินตนาการไว้มาก ฉันไม่เคยเห็นใครจัดการ ไลนิส ได้ดีขนาดนี้’
– ฮี่ๆๆๆๆๆ!
ทันใดนั้นไลนิสก็หยุด คิมฮาจินดึงบังเหียนกลับมาแล้วพูดว่า
“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาถึงแล้วนะ”
“…ถึงแล้ว?”
ฮารินซ่อนความประหลาดใจของเธอและมองไปรอบๆเทือกเขาที่มีท้องฟ้าสูงตระหง่านทำให้มองเห็นไกล จากขุนนางถึงเทือกเขา ลอตโต้ เพียง 40 นาทีผ่านไป ความเร็วในการเดินทางของพวกเขาเหลือเชื่อมาก
“นายพูดถูก.”
ฮาริน กระโดดลงมาจากหลัง ไลนิส และดึงบังเหียนจากอานออก
มันรู้ว่ามันมีความหมายว่าอะไรไลนีสส่ายหัวและส่งเสียงออกมาน่าเสียดายที่การเดินทางของ ไลนิส สิ้นสุดที่นี่
“…นายไปได้แล้ว.”
ไลนิส เหยียบพื้นอย่างไม่เต็มใจ
ฮาริน ปลอบใจ ไลนิส “นายทำได้ดีมากที่พาฉันมาที่นี่ นายเป็นม้าที่ยอดเยี่ยมดังนั้นนายจะสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับเจ้าของที่นายเลือก … ”
ฮารินยืนอยู่ตรงทางเข้าของเทือกเขา “ไปกันเถอะ” เธอพูดด้วยความตั้งใจ
ผมมองเธอแล้วพยักหน้า “ฉันจะนำทางเอง”
ภูเขาลูกแรกที่พวกเราต้องเอาชนะก็คือ ‘โปลรีอุน’ มันเหมือนกับภูเขาอื่น ๆ แต่มีสูงกว่า 2,000 เมตรมันสูงมากๆ
“คุณเป็นไรไหม” ฮารินยังคงมีข้อสงสัย แต่เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ดีกว่าครั้งแรกที่พวกเราเจอกันมาก
“ไม่ต้องกังวล ฉันสายตาดี” ผมตอบด้วยความมั่นใจ
*************************************************************************
24 ชั่วโมงหลังจากนั้นก็มาถึง 2,203 เมตรของ โปลรีอุน
“ฮา…ฮา….”
ขณะนี้ผมกำลังนอนอยู่บนหินเย็นๆเพราะนี้คือครึ่งทางขึ้นของภูเขา การปีนเขานั้นง่ายมากต้องขอบคุณ ปาร์กัวร์ แต่ปัญหาก็คือความแข็งแกร่งของผม ผมปีนขึ้นภูเขาโดยไม่หยุดเป็นเวลา 24 ชั่วโมง
[ความแข็งแกร่งของคุณเพิ่มขึ้น 0.3 คะแนน]
[พละกำลังของคุณเพิ่มขึ้น 0.2 คะแนน]
[ความแข็งแก่รงของคุณเพิ่มขึ้น 0.2 คะแนน]
[ความแข็งแกร่งของคุณเพิ่มขึ้น 0.1 คะแนน]
…
แน่นอนค่าสถานะของผมก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน ฮาริน กล่าวว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อย 3 เดือนในการเดินทางข้ามเทือกเขา
ดังนั้นพอถึงค่าสถานะของผมก็ควรจะได้รับการฟื้นฟูเป็นปกติ
“นายโอเคไหม” ฮารินมองดูผมแล้วถาม
ผมพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ
“ความแข็งแกร่งของนายดีกว่าที่ฉันคิด” ฮาริน พึมพำ จากนั้นเธอตรวจสอบหญ้าในพื้นที่และเก็บเกี่ยวบางส่วน นอกจากนี้เธอยังหยิบไม้ที่สามารถทำหน้าที่เป็นจุดไฟและเก็บไว้ในกระเป๋าของเธอ
——————————2——————————-
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
