The Novel’s Extra 536

บทที่ 536 พื้นที่ไร้กฎหมาย (6)

– มนุษย์ไม่มีทางรู้จักฉัน ที่นี่ไม่ใช่อาณาจักรอสูร

ต๊อกๆๆ  เลราจ พิมพ์บนแป้นพิมพ์โฮโลแกรมขณะที่เธอมองไปรอบๆ

– เขารู้จักชื่อจริงของฉันด้วย

“…มันเป็นไปได้ยังไง?”

– แน่นอนฉันไม่ได้โกหก

เลราจ หาวออกมาเพราะการสืบเชื้อสายของเธอยังไม่สมบูรณ์ เลราจ มีผลข้างเคียงคือต้องนอนหลับบ่อยๆ

– ฉันง่วงแล้ว

– ก่อนฉันตื่นขึ้นก่อน จัดการเรื่องปีศาจเหล่านั้นที่มาติดต่อพวกเราด้วย

– ไปสืบเรื่องมนุษย์ที่จำฉันได้ด้วยละ

– เขาน่าสนใจจริงๆ

เป็น 4 ข้อความสุดท้ายก่อน เลราจ จะหลับไป คอร์เต้ จ้องที่ร่างของ

เลราจ แล้วเผชิญหน้ากับ เดสทรอย ถัดจากเขา

“เดสทรอย.”

“ครับ ท่านเทพ”

“…ทำตามที่ท่านลอร์ดพูด มีมนุษย์คนหนึ่งที่ท่านให้ความสนใจและเจ้าจะต้องนำ [Dimensional Entropy] กลับมาด้วย”

“… ?”

เดสทรอยดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็ยิ้มกว้าง นี่คือสิ่งที่เขาอยากจะทำ

จากสิ่งที่เขาเรียนรู้เมื่อเร็วๆนี้มนุษย์ที่รับ [Dimensional Entropy] นั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลูกสาวของ ยูจินวอง

“เข้าใจแล้วปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง”

เดสทรอยตอบและหัวเราะอย่างมีความสุข

*************************************************************************

[เอเชียกลาง]

ผมอยากขับรถต่อ แม้มันจะสามารถซ่อมแซมได้ มันก็พังรุ่งริ่งในสถานะปัจจุบันมีความเสี่ยงสูงที่จะถูกโจมตีอีกครั้ง ผมเรียก ซันนูรี่ ซึ่งฉันเปลี่ยนเป็นการ์ดแล้ววิ่งไปกับ ยูยอนฮา ซันนูรี่ ได้รับภาระจาก [Dimensional Entropy] ที่ผมถืออยู่ แต่เธอก็ยังคงเร็วเหมือนเดิม

ฮี่ๆๆๆ

เมื่อ ซันนูรี่ เร่งไปข้างหน้าผมตรวจสอบสภาพของ ยูยอนฮา เธอตัวสั่นเป็นระยะๆร่างกายของเธอเย็นจัดและลมหายใจของเธอก็เต้นแรงเหมือนนกที่เปียกโชกท่ามกลางสายฝนร่างกายอ่อนแอของเธอดูไร้พลัง

ยูยอนฮา ต้องการเวลาพักผ่อน

ผมเห็นถ้ำตามธรรมชาติที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้เขียวขจีจากดวงตาพันไมล์ของผมและผมนำ ซันนูรี่ ไปที่นั้น

“ลงมาก่อน.”

“… .”

ยูยอนฮาลงมาจากหลังของซันนูรี่โดยไม่พูดอะไรเธอเดินโซเซแต่ยอมแพ้เธอนั่งลงกับผนังถ้ำแล้วจ้องมองที่ผม ผมใช้เวลานี้ส่งข้อความถึง

จินเซยอน

“จินเซยอน คุณโอเคไหม”

– …

ดิ้งๆๆๆ เสียงรบกวนดังขึ้น 2-3 ครั้งก่อนที่เธอจะตอบกลับ

– ใช่ พวกเราจัดการอีกฝ่ายไปแล้วแต่รถก็พังไปด้วย พวกเราหนีมาได้ ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหน?

อย่างที่คาดไว้ ฮีโร่ระดับปรมจารย์ ไม่ถูกฆ่าโดยง่ายดูเหมือนว่าเธอจะปกป้อง จินเซชาน เอาไว้ด้วยซ้ำ

“ฉันจะส่งพิกัดให้คุณ บอกฉันถ้าพวกคุณอยู่ไม่ไกล”

ผมส่งตำแหน่งปัจจุบันของเราให้เธอ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเสียงก็ดังขึ้น

– พวกเราอยู่ห่างประมาณ 2 วันถ้าเดินไป พวกเราอยู่ทิศทางที่แตกต่างกันมาก..

“งั้นส่งตำแหน่งของคุณมาให้ฉัน ฉันจะไปรับคุณเอง”

– รับฉันงั้นเหรอ?

ผมมอง ซันนูรี่ เธอเข้าใจความตั้งใจของผมและร้องอย่างไม่มีความสุข

“ใช่ ฉันมีม้า เธอฉลาดและใจดีอย่างเหลือเชื่อ”

ใบหน้า ซันนูรี่ สดใสขึ้น เสียงที่สับสนของ จินเซยอน ก็ดังขึ้นตามมา

-…ม้า?

“ใช่แล้ว. เอาล่ะส่งพิกัดของคุณมาก่อน”

– เอ๊ะ…ได้สิ

ในไม่ช้า smartwatch ของผมก็ส่งเสียงบี๊บๆและผมก็แสดงตำแหน่งของ จินเซยอน ไปที่ ซันนูรี่ ซันนูรี่ จ้องมองพิกัดเป็นเวลาประมาณ 10 วินาทีก่อนจะพยักหน้าเธอดูเหมือนจะอารมณ์ดีแล้ว

“มันค่อนข้างไกลใช่มั้ย เธอจะวิ่งเท่าไรก็ได้ที่เธอต้องการ”

ฮี่ๆๆๆๆๆ

“ใช่ เธอไม่ต้องพกอะไรไปด้วยดังนั้นวิ่งเร็วเท่าที่เธอต้องการ หากเธอเจอมอนสเตอร์หรือปีศาจก็ตามอย่าลังเลที่จะฆ่าพวกมันทั้งหมด”

ฮี่!

ซันนุรีร้องอย่างร่าเริงก่อนจะวิ่งออกไปจากถ้ำในทันที เธอเร็วเหมือนสายฟ้า เขม่าสีดำกระพริบเหนือพื้นดินที่เธอวิ่งผ่าน

“… ฮ่า ๆ .”

ผมหัวเราะเบาๆและนั่งลงตอนนั้นเองที่ผมสังเกตว่ายูยอนฮากำลังมอง ผมจากด้านข้างอย่างตั้งใจใบหน้าของเธอขาวซีดเหมือนคนไข้ที่กำลังเป็นลม ผมมองเธอแล้วยิ้มเบาๆ

“เธอสบายดีไหม?”

“… .”

ยูยอนฮา พยักหน้า เธอสูญเสียความสามารถในการพูดไปงั้นเหรอ? เธอไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่เธออยู่กับ ซันนูรี่

เพื่อให้อารมณ์ดีขึ้นและเพื่อให้เธอพูดกับผมพูดอย่างซุกซน

“ฮ่าฮ่า เธอนี่ทำราวกับว่าเธอจะตายซะงั้น”

“… .”

แต่ยูยอนฮาไม่พูดอะไรเลย เธอจ้องมองมาที่ผมอย่างจริงจังหลังจากนั้นไม่นานเธอก็พูดออกมาเบาๆ

“ฉันเห็นแล้วนะ”

“เห็นอะไร?” ผมถามกลับอย่างเมินเฉย

“นายใช้ธนู”

ในขณะนั้นลมกระโชกแรงพัดผ่านถ้ำ ลมทำให้เกิดเสียงดังกึกก้องอยู่บนผนังและผมก็ไม่ได้ยิน ยูยอนฮา อย่างอะไรเพราะมัน

“…เธอเห็น?”

“ใช่แล้ว” เธอพยักหน้าอย่างแน่วแน่

“คันธนู ลูกศรของนายและพลังเวทมนต์อันมหาศาลที่นายเล็งไปที่ศัตรู”

“… .”

“เมื่อคิดถึงตรงนี้ฉันก็เป็นคนงี่เง่าที่ไม่เคยสงสัยเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าพวกเราจะอยู่ใน Cube ทักษะของนายเรื่องธนูที่น่าทึ่ง ฉันยังจำภาพ

ลูกศรโค้งที่นายแสดงออกมาในช่วงเทศกาลได้เป็นอย่างดีเลยละ”

ผมไม่ได้พูดอะไรได้แต่เกาหัวตัวเอง ผมคิดว่าเธอจะตื่นตระหนกจนไม่ทันได้สังเกตแต่ดูเหมือนว่าไม่ใช่แบบนั้น

ยูยอนฮา ถอนหายใจด้วยเสียงต่ำ

“ธนูนั้น ฉันรู้ว่ามันคืออะไร ไม่สิแม้ว่าจะไม่ใช่ฉันแต่ใครก็ตามที่มีความสามารถในด้านข้อมูลได้อย่างเด็ดขาดจะจดจำคันธนูของดอกบัวดำได้ อย่างแน่นอน”

ผมแค่นั่งนิ่งๆ ผมใคร่ครวญว่าจะตอบยังไงดี ผมควรยอมรับหรือปฏิเสธมันดีนะแต่ผมไม่สามารถคิดข้อแก้ตัวได้เลย

แต่เมื่อผมได้ยินคำต่อไปของ ยูยอนฮา …

“นายยอมทำแบบนี้เพื่อแก้แค้น Chameleon Troupe งั้นเหรอ?”

หัวของผมว่างเปล่า มันรู้สึกเหมือนสมองของผมหยุดทำงานไปชั่วครู่

ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรักษาความเงียบของผมเอาไว้…และ ปล่อยให้ ยูยอนฮา พูดต่อไป

“นายเต็มใจที่จะทำให้มือสกปรกและทำร้ายตัวเอง-”

ยูยอนฮา หยุดพูดและมองมาที่ผม สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจและสงสาร ผมไม่เข้าใจว่ามาจากไหน ปฏิกิริยาเดียวที่ผมสามารถตอบได้ก็คือ…

“… .?”

…คือเอียงศีรษะของผมเบาๆเพราะผมไม่เข้าใจเธอจริงๆ!!!

Favorite